Το να κυνηγήσεις αγριόπαπιες με κάποιον σκύλο φέρμας δεν είναι μια εύκολη υπόθεση... Πολύ λίγες φυλές έχουν εκτραφεί στη «θεωρία» και γι’ αυτόν τον σκοπό, ενώ στην πράξη είναι ακόμα πιο λίγα τα σκυλιά που μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο με αποδοτικό τρόπο

Οι σκύλοι φέρμας δύσκολα μπορούν να «ταιριάξουν» με τα υδρόβια θηράματα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για πρασινοκέφαλα ή άλλα είδη πάπιας. Οσοι από εσάς το έχουν επιχειρήσει, θα έχουν διαπιστώσει ότι προσπαθούν κάτι έξω και πέρα από τις φυσιολογικές «κλίσεις» του σκύλου τους. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες υδροβίων πουλιών, όπως πολλές είναι και οι φυλές φέρμας που συχνά είναι πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, αν και ανήκουν στην ίδια ομάδα.

Η βιβλιογραφία και η κυνηγετική εμπειρία κατατάσσουν το ντράτχααρ ως την πιο αποδοτική φυλή ανάμεσα στους σκύλους φέρμας, για το κυνήγι στα υδρόβια. Και αυτό οφείλεται τόσο στην εκτροφή, όσο και στην «κλίση» και στην κατασκευή του σκύλου.

Πριν όμως αναπτύξουμε αυτό το «κεφάλαιο», ας δούμε προηγουμένως πώς συμπεριφέρεται μια αγριόπαπια και πώς ένας σκύλος φέρμας...

Η δυσκολία...

Ολη τη νύχτα και μέχρι τις πρώτες ώρες το πρωί, η αγριόπαπια γυρνάει στα χωράφια για να βοσκήσει, κάνοντας μεγάλους και μικρούς κύκλους μέσα στα χωράφια, ή γραμμικούς γύρους στις άκρες τους. Πριν το πρώτο φως όμως, επιστρέφει είτε στην ανοιχτή υδάτινη επιφάνεια της λίμνης ή της λιμνοθάλασσας είτε στην πυκνή υδροχαρή βλάστηση που υπάρχει στις όχθες... Μόνο όταν βρίσκεται κρυμμένη στην όχθη ένας σκύλος φέρμας μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος «βοηθός», γιατί μέσα στη βλάστηση η πάπια μπορεί να κολυμπάει χωρίς να καλύπτει μεγάλες αποστάσεις, ή και μπορεί να μένει και στάσιμη.

Σε αυτή την περίπτωση, έστω και δύσκολα, η αγριόπαπια μπορεί να αφεθεί να «φερμαριστεί» από έναν σκύλο, αλλά πρέπει να συνυπάρχουν και άλλοι παράγοντες.

Ενας σκύλος φέρμας, από την πλευρά του, έχει σαν γενική αποστολή να ψάχνει στο στέρεο έδαφος, προσπαθώντας να συλλάβει αναθυμιάσεις που εκβάλλει το θήραμα... Αξιολογεί την εγκυρότητά αυτών των αναθυμιάσεων, τις τσεκάρει, κάνει τα απαραίτητα «ανεβάσματα» και σταματάει σε φέρμα όταν βρίσκεται στη σωστή απόσταση από το θήραμα. Αυτή η απόσταση μπορεί να είναι διαφορετική από φυλή σε φυλή και από σκύλο σε σκύλο.

Το ντράτχααρ εκτράφηκε εξαρχής σαν ένας σκύλος πολλαπλής χρησιμότητας και τα καθήκοντα στον βάλτο βρίσκονταν ανέκαθεν ψηλά στο «ρεπερτόριο» των δοκιμασιών που καθόριζαν και κατηύθυναν την εκτροφή του.

Με αυτόν τον τρόπο, η αγριόπαπια εντάχθηκε στο γενετικό ? οσφραντικό σύστημά του, όπως π.χ. η καμπίσια πέρδικα αποτέλεσε... γενετική κληρονομιά για το πόιντερ.

Το ντράτχααρ ξέρει, από μικρό κουτάβι, να ξεχωρίζει την οσμή της αγριόπαπιας ανάμεσα στις χίλιες μυρωδιές του βάλτου! Ξέρει να αξιολογεί την προέλευσή της και με λίγη εμπειρία, καταφέρνει να συλλέγει περισσότερες φέρμες σε αγριόπαπια από κάθε άλλη φυλή... Και βέβαια, σε αυτό το κυνήγι, το απόρτ είναι το παν! Μόνο ένας σκύλος που έχει με το νερό μια έμφυτη οικειότητα, μπορεί να είναι πραγματικά αποτελεσματικός στο κυνήγι της αγριόπαπιας.

Φυσικά και οι βρετανικοί σκύλοι έχουν κάποιο βαθμό ικανότητας σε αυτό το κυνήγι, ανάλογα με τη φυλή.

Οι ηπειρωτικές φυλές γενικότερα είναι πιο αποδοτικές, εξαιτίας του τρόπου της έρευνάς τους, της «μύτης» και του μυαλού τους. Αυτά τα τρία είναι που κάνουν έναν σκύλο αποδοτικό στο κυνήγι της αγριόπαπιας.

Ο καλπασμός και η ορμητικότητα, σε αυτό το κυνήγι δεν βοηθάνε. Τα παπιά είναι έτοιμα σε κάθε στιγμή ή να πετάξουν, ή να βουτήξουν και να χαθούν. Ο σκύλος χρειάζεται επίσης μια καλή και ευαίσθητη «μύτη», για να αντιληφθεί και να φερμάρει το θήραμα από μακριά, χωρίς να το ενοχλήσει με μια κοντινή προσέγγιση.

Ομως, από τη στιγμή που ο κυνηγός έχει έρθει κοντά και έχει πάρει θέση, ο σκύλος πρέπει να έχει το μυαλό να πιέσει με γρήγορα πονταρίσματα το παπί μέσα στα καλάμια, για να το κάνει να πετάξει και όχι... να βουτήξει! Αν βουτήξει, ένα παπί κατά 90% θα χαθεί και για τον κυνηγό και για τον σκύλο.

Η καταλληλότητα ενός σκύλου φέρμας γι’ αυτό το κυνήγι, είναι ένας συνδυασμός γονιδίου και εκπαίδευσης. Ενας σκύλος που κυνηγάει συνήθως βουνό και δάσος, δύσκολα θα καταφέρει ακόμα κι αν είναι κούρτσχααρ ή ντράτχααρ?

Σωματικά "εφόδια"

Και βέβαια, οι φυλές ή τα σκυλιά που τα καταφέρνουν καλά στο περιβάλλον του βάλτου, δεν είναι ποτέ... μια σταλιά! Απαιτείται γεροδεμένη κατασκευή, ένα μεσαίο ή μεγάλο μέγεθος, ικανή ποσότητα υποδόριου λίπους και κάλυψη του σώματος από καλής ποιότητας τρίχωμα.

Οι αγγλικές φυλές δεν είναι ιδανικές για το κυνήγι της αγριόπαπιας. Φυσικά και οι βρετανικοί σκύλοι έχουν κάποιο βαθμό ικανότητας σε αυτό το κυνήγι, ανάλογα με τη φυλή.

Το καλύτερο είναι το Γκόρντον Σέττερ. Είναι δυνατό, ρωμαλέο, ικανός κολυμβητής και από τη φύση του δεν κινείται... σαν σφεντόνα.

Πλησιάζει την απόδοση ενός καλού ηπειρωτικού και συχνά το ξεπερνάει, χάρη στην πιο «ραφιναρισμένη» όσφρησή του.

Τα πόιντερ και τα αγγλικά σέττερ είναι πλέον πολύ ορμητικά σκυλιά, που παράγουν πολύ θόρυβο μέσα στα καλάμια και στα βούρλα του βάλτου, καθώς απουσιάζει το επιφυλακτικό «ταμπεραμέντο» που είναι απαραίτητο στην αγριόπαπια. Κατά μέσο όρο έχουν ίσως μια ανώτερη όσφρηση, ωστόσο το λεπτό δέρμα ενός πόιντερ δεν μπορεί να προστατέψει τον σκύλο, από τη συνεχή έκθεσή του στο ψύχος.

Το γνωριζατε;

Ακόμα και ένας ειδικευμένος σκύλος στα υδρόβια όμως, δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορέσει να φερμάρει την πάπια. Και αυτό επειδή τα υδρόβια - σε αντίθεση με τα ορτύκια και τις μπεκάτσες- ωφελούνται από ένα «τρισδιάστατο» καθεστώς...

Μια εντοπισμένη μπεκάτσα μπορεί να επιλέξει, για να ξεφύγει, μόνο δυο κατευθύνσεις: είτε να ποδαρώσει στο έδαφος είτε να πετάξει στον αέρα.

Αντιθέτως, μια αγριόπαπια μπορεί να κάνει τα δυο προηγούμενα, αλλά έχει και την επιλογή του νερού!

Αν βουτήξει, ούτε σκύλος ούτε κυνηγός μπορούν να την καταδιώξουν.

Eπιμέλεια : Αντζελα Γαλάτη
ΠΗΓΗ : ethnos.gr - ΚΥΝΗΓΙ
Photo : gpeppas