|
Μέχρι σήμερα έχουν αναγνωριστεί 8 διαφορετικά υποείδη της πεδινής πέρδικας (Perdix perdix).
1. P.p.perdix, Linnaeus(1758): Σκανδιναβία, Ιρλανδία, Βρετανικά νησιά, νότια και διαμέσου της Κεντρικής Ευρώπης μέχρι τις Άλπεις και τα Βαλκάνια και στη βόρεια Αμερική.
2. P.p. lucida, Altum (1894): Ανατολική Φι
λανδία, Ανατολική Πολωνία, Ανατολικά των
Καρπαθίων και της Βόρειας Βουλγαρίας δια
μέσου της Ρωσίας μέχρι την Ουράλια και το
Βορειότερο Καύκασο.
3. P.p. italika, Hartert (1917): Ιταλία, προς
τα βόρεια της χώρας. Έχει ενταχθεί στη λίστα
των ειδών που κινδυνεύουν με εξαφάνιση.
4. P.p. armorikana, Hartert (1917): Αρμορικάνα (Βρετανία), Νορμανδία, Κεντρική Γαλλία
βόρεια των ορέων Morvan και Ardennes.
5. P.p. hispaniensis, Reichenow (1892):
Πυρηναία, βουνά Κανταβρίας, βόρεια Ισπανία
και Β.Α. Πορτογαλία.
6. P.p. sphagnetopum, Altum (1894): Β.Α.
Ολλανδίας γειτνιάζοντας τη Β.Δ. Γερμανία.
7. P.p. canescens, Buturlin (1906): Απαντά
ται στην Τουρκία, στον Καύκασο, στην Τραν-
σκαυκασία και στο Ιράν.
8. P.p. robusta, Homeyer and Tancre
(1883): Ανατολικά της χαμηλότερης λεκάνης
του Ουράλη ποταμού και τη Ν.Δ. Σιβηρία, στο
Καζακοτάν και στη Ντζουνγκαρία
|
|---|
Τάσεις των πληθυσμών της πεδινής πέρδικας παγκόσμια
Οι πληθυσμοίτης πεδινής πέρδικας παρουσιάζουν σημαντική μείωση τα τελευταία χρόνια (POTTS, 1986).
Η γρήγορη μείωση των πληθυσμών της πεδινής πέρδικας μπορεί να αποδοθεί στη χρήση αγροχημικών και των μοντέρνων μεθόδων γεωργίας και στη λαθροθηρία και όχι μόνο στο εντατικό κυνήγι (CRAMP&SIMMONS, 1980)
Στην Πολωνία και στη Β. Γαλλία οι πληθυσμοί παραμένουν σε υψηλά επίπεδα. Αντίθετα σε άλλες χώρες όπως στη Μ. Βρετανία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, στην Ιταλία, στην Αυστρία και στην Ουγγαρία οι πληθυσμοί βρίσκονται σε επίπεδα μικρότερα του 10% των πληθυσμών που υπήρχαν πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στη Γαλλία σε μερικές περιοχές υπάρχουν πληθυσμοί σε υψηλά επίπεδα. Σε πολλές περιοχές κυρίως στα κεντρικά και στα βόρεια της χώρας, οι πυκνότητες του πληθυσμού δεν έχουν πέσει ποτέ κάτω από 10 με 15 ζευγάρια/Km2. Το 1990 και 1991 την περίοδο της άνοιξης καταγράφηκαν πυκνότητες πληθυσμού με περισσότερα από 30 με 50 ζευγάρια/Km2 σε εκτεταμένες περιοχές (REITZ, 1992).
Στη Γερμανία σημειώθηκε δραστική μείωση της τάξης του 83% στους πληθυσμούς της πεδινής πέρδικας από το 1968 μέχρι το 1988. Το 1992 η πυκνότητα του πληθυσμού ήταν 0.5 άτομα/1 km2 καλλιεργήσιμης γης με υψηλότερες πυκνότητες σε κάποιες περιοχές της ΝΔ Γερμανίας, 1 άτομα/1 km2.
Αυτές οι περιοχές διαθέτουν πολύ καλή ποιότητα εδάφους και ιδανικές κλιματικές συνθήκες (σχεδόν ξηρά και ζεστά). Σε περιοχές όπου καλλιεργούνταν κηπευτικά προϊόντα ο αριθμός των αναπαρα-γόμενων ζευγαριών ήταν μεγαλύτερος.
Η έλλειψη καλής ποιότητας βιοτόπων (λόγω εντατικοποίησης της γεωργίας), η έλλειψη κάλυψης και τροφής στην αρχή της αναπαραγωγικής περιόδου στην Α. Γερμανία είναι οι αιτίες μείωσης του πληθυσμού (Η. NOSEL, 1992).
Η μείωση που παρατηρείται στους πληθυσμούς τα τελευταία χρόνια οφείλεται κυρίως στις αλλαγές χρήσης της γης την εξαφάνιση του παραδοσιακού μωσαϊκού καλλιεργειών και τον κατακερματισμό των βιοτόπων της πέρδικας σε πολλές χώρες, που έχουν σαν αποτέλεσμα τη μείωση της πυκνότητας των εντόμων τα οποία αποτελούν τροφή για τους νεοσσούς, απώλεια της κάλυψης και αύξηση της αρπακτικότητας. Αυτές οι αλλαγές τελικά οδηγούν στη μείωση της επιτυχίας της αναπαραγωγής (POTTS, 1986).
Τάσεις του πληθυσμού στην Ελλάδα
Στην Ελλάδα η πυκνότητες πληθυσμού κυμαίνονται μεταξύ 0,8 και 3,6 ζεύγη/ Km2 και φτάνει μέχρι 12,3 ζεύγη/ Km2 σε καλούς βιότοπους (CHANDRINOS & AKRIOTIS, 1997)
OTHOMAIDES (1992) αναφέρει ότι η πυκνότητα του πληθυσμού στο Ωραιοκάστρο στο νομό Θεσσαλονίκης την άνοιξη του 1989 ήταν 11.3 ζεύγη/ Km2 και την άνοιξη του 1990 ήταν 6.4 ζεύγη/ Km2.
Οικολογία
Η πεδινή πέρδικα είναι είδος που απαντάται σε πεδινές περιοχές, ανοιχτές λιβαδικές εκτάσεις και σε στέπες με χαμηλή βλάστηση, αλλά
κύριο βιότοπο της αποτελούν οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Αποφεύγει τις δασικές εκτάσεις και την πυκνή βλάστηση.
Είναι είδος μονογαμικό και η σχέση μεταξύ του ζευγαριού είναι αρκετά δυνατή. Η έναρξη της αναπαραγωγικής περιόδου τοποθετείται στα τέλη Ιανουαρίου με αρχές Φεβρουαρίου, ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος. Η αναπαραγωγική περίοδος ξεκινάει με το σπάσιμο των κοπαδιών και τη δημιουργία των ζευγαριών.
Κατά την περίοδο του ζευγαρώματος οι διαμάχες μεταξύ των αρσενικών είναι συχνό φαινόμενο. Συνήθως και τα δύο άτομα του ζευγαριού προέρχονται από το ίδιο κοπάδι.
Πολλές φορές όμως συμβαίνει μια ανταλλαγή ατόμων μεταξύ των κοπαδιών, η οποία εξασφαλίζει την καλύτερη μίξη του αναπαραγόμενου πληθυσμού και την αποφυγή της αιμομιξίας.
Κάνει τη φωλιά της στο έδαφος, συνήθως μέσα σε χαμηλή βλάστηση. Τη φωλιά της αποτελεί ένα ρηχό βαθούλωμα του εδάφους κατάλληλα διαμορφωμένο ώστε να δέχεται τα αυγά, το οποίο στρώνεται με ξηρή ποώδη βλάστηση.
Ο ΥΟΚΟΜ, υποστηρίζει ότι τη φωλιά τη φτιάχνει η θηλύκια ενώ το αρσενικό φυλάει την περιοχή. Για να φτιάξει τη φωλιά προτιμάει τοποθεσίες με φυσική βλάστηση και αρκετή νεκρή φυτική ύλη. Γεννάει κατά μέσο όρο ανάλογα με το γεωγραφικό πλάτος 14-17 αυγά (13 έως 19). Αυτό μεταβάλλεται ανάλογα με την εποχή.
Ο αριθμός των αυγών ποικίλλει ανάλογα με την χρονική περίοδο που γεννάει η θυληκιά και γίνεται μικρότερος όσο προχωράει η αναπαραγωγική περίοδος. Επίσης αναφέρει ότι είναι δυνατόν στην ίδια φωλιά να γεννούν δύο πέρδικες, π.χ. φωλιά με 25 αυγά.
Το ζευγάρωμα λαμβάνει χώρα στα τέλη Ιανουαρίου και το Φεβρουάριο και εξαρτάται από τις καιρικές συνθήκες.
Η έναρξη τη ωοτοκίας τοποθετείται στην τελευταία βδομάδα του Μαρτίου με μέγιστο το πρώτο 15νθήμερο του Απρίλη. (THOMAIDES 1992, POTTS 1986).
Η επώαση ξεκινάει αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ωοτοκίας και λαμβάνει χώρα από το Μάιο μέχρι τα τέλη Ιουνίου. Οιθηλυκιές που δεν κατάφεραν να φέρουν σε πέρας την πρώτη φωλιά επαναφωλεωποιούν
Στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης ο μέσος όρος αυγών ανά φωλιά φτάνει τα 14.5.
Ο THOMAIDES (1992) αναφέρει ότι στο τέλος της αναπαραγωγικής περιόδου ο μέσος όρος νεαρών ανά επιτυχημένη θηλύκια κυμαίνονταν από 3.5 έως 8.5.
Ο REITZ (1992) αναφέρει ότι στο τέλος της αναπαραγωγικής περιόδου η επιτυχία της αναπαραγωγής κυμαινόταν από 2.5 το 1981 μέχρι 6.5 το 1990. Ο μέσος όρος αυτής για την περίοδο 1979-1990 ήταν 4.5. Κατά τη διάρκεια των 12 αυτών ετών η επιτυχία της αναπαραγωγής δεν έδειξε κάποια τάση προς τα πάνω ή προς τα κάτω.
Ο μέσος όρος νεοσσών που εκκολάπτονται από κάθε θηλύκια είναι 12.5 έως 14.4 και ο μέσος ρυθμός επιβίωσης των νεοσσών αυτών φτάνει κατά μέσο όρο το 45 με 55%. Στη Γαλλία και Πολωνία
αναφέρεται ότι το ποσοστό των ζευγαριών που καταφέρνουν να παράγουν νεαρά φτάνει το 45 με 50%, ενώ η επιβίωση των νεοσσών φτάνει τους 3 με 4 νεοσσούς ανά θηλύκια.
Η πυκνότητα των ζευγαριών που αναπαράγονται αυξάνει με την καλύτερη ποιότητα και μεγαλύτερη ποσότητα των οικοτόνων.
Επίσης ένας σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στη διατήρηση του πληθυσμού είναι το υψηλό ποσοστό επιβίωσης των νεοσσών σε περιοχές με πολύ χαμηλή πυκνότητα πληθυσμού.
Ο TEMPLE (1999) αναφέρει ότι η βόσκηση βοοειδών επιδρά στην ποικιλομορφία των ειδών, στην πυκνότητα των πληθυσμών, στην επιτυχία της φωλεοποίησης και στην παραγωγικότητα των εδαφόβιων πτηνών. Σε περιοχές που δεν βόσκονται η ποικιλομορφία, η πυκνότητα, η επιτυχία φωλεωποίησης και η παραγωγικότητα βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα.
Σε περιοχές που βόσκονται μόνιμα παρατηρείται η πιο χαμηλή ποικιλομορφία και πυκνότητα ενώ η επιτυχία φωλεωποίησης και η παραγωγικότητα είναι σε μέτρια επίπεδα.
Σε περιοχές που βόσκονται περιστασιακά η ποικιλομορφία και η πυκνότητα είναι σε μέτρια επίπεδα ενώ η επιτυχία φωλεωποίησης και η παραγωγικότητα είναι στα πιο χαμηλά επίπεδα.
Ο THOMAIDES (1992) αναφέρει ότι μετά το θερισμό των καλλιεργειών οι οικογένειες των πεδινών περδίκων, απόφευγαν τα καμένα κομμάτια καθώς και αυτά που βοσκούνταν
Πολλές φορές παρατηρείται μια αύξηση στον αριθμό των ατόμων των κοπαδιών η οποία λαμβάνει χώρα μετά την 5η εβδομάδα από την περίοδο της εκκόλαψης των νεοσσών και συμβαίνει λόγω της ένωσης διαφορετικών οικογενειών σε ένα κοπάδι. Το φθινόπωρο παρατηρούνται κοπάδια με 3-5 ενήλικα και 10 με 12 ή και παραπάνω από 25 νεαρά.
Ο POTTS (1986) αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και το χειμώνα οι πεδινές πέρδικες σχηματίζουν κοπάδια τα οποία αποτελούνται από το ζευγάρι και τα μικρά του.
Τα ζευγάρια που δεν κατάφεραν να αναπαραχθούν ενώνονται με άλλα κοπάδια. Κατά τη διάρκεια περιόδων με εκτεταμένη χιονοκάλυψη παρατηρείται μεγάλη θνησιμότητα κυρίως στη στην Α. Ευρώπη και στη Β. Αμερική. Επίσης αναφέρει ότι οι πεδινές πέρδικες σκάβουν το χιόνι για να βρουν τροφή.
Μπορούν να σκάψουντο χιόνι το πολύ μέχρι βάθους 35 εκατοστά και όχι παραπάνω, ακόμα και αν το χιόνι είναι μαλακό και σκάβεται εύκολα. Το κρύο και το χιόνι δεν δημιουργούν πρόβλημα στις πέρδικες. Αυτό που αποτελεί ιδιαίτερο πρόβλημα είναι ο πάγος και το παγωμένο χιόνι.
Στη Βουλγαρία αποδείχτηκε ότι οι πέρδικες έχουν την ικανότητα να διατηρούν τη θερμοκρασία του σώματος τους (41 °C), το λιγότερο μέχρι τρεις μέρες και σε θερμοκρασία περιβάλλοντος -35 °C, ακόμα και αν δεν τρέφονται.
Αν δεν δύνανται να τραφούν καθόλου λόγω εκτεταμένης χιονοκάλυψης ή παγωνιάς τότε πεθαίνουν το λιγότερο σε πέντε μέρες αν η θερμοκρασία του περιβάλλοντος είναι στους -18 °C και σε επτά ημέρες στους 10 °C.
Σε περιόδους χιονοκάλυψης οι πέρδικες το βράδυ κοιμούνται σε λακκούβες που σχηματίζει το χιόνι όλες μαζί, πράγμα που τους δίνει τη δυνατότητα να διατηρούν τη θερμοκρασία τους και να μην παγώνουν.
Επίσης έχει παρατηρηθεί ότι σε περιόδους χιονοκάλυψης οι πέρδικες πλησιάζουν κοντά σε φάρμες, στάβλους και αγροτικές κατοικίες για την εξεύρεση τροφής.
Αρπακτικότητα
OiBIRKAN, SERRE, etal. (1992) αναφέρουν ότι οι απώλειες των ενήλικων κατά την περίοδο, μέσα Απριλίου εώςτέλη Ιουλίου, στα αρσενικά άτομα φτάνει το 30% και στα θηλυκά άτομα το 45%. Σαν αιτίες θανάτου αναφέρονται η αλεπού (Vulpesvulpes),Ton8TpoKou-ναβο (Martesfoina), σκυλιά (Canis familiaris), θεριστικές μηχανές, συρματόπλεκτοι φράκτες, εσωπαράσιτα και άλλες άγνωστες αιτίες.
Οι Η. GOSSOWetal. (1992) αναφέρουν ότι το διπλοσάινο (Accipiter gentilis) προκαλεί μεγάλη ζημιά στους πληθυσμούς της πεδινής πέρδικας. Ειδικότερα αναφέρει ότι σε μια σειρά παρατηρήσεων το 57% των επιθέσεων από διπλοσάινο σε ζευγάρια πεδινής πέρδικας ήταν επιτυχής, ενώ μόνο το 20% των επιθέσεων σε κοπάδια πεδινών περδίκων είχαν επιτυχία.
Θνησιμότητα
Ο THOMAIDES (1992) αναφέρει ότι στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης στο τέλος του χειμώνα επιβίωσε το 42.5-50.4% του πληθυσμού του Σεπτεμβρίου.
Ο PEGEL (1987), αναφέρει ότι στη Δ. Γερμανία το μεγαλύτερο μέρος των απωλειών συμβαίνει την περίοδο που σπάζουν τα κοπάδια και λαμβάνει χώρα η διασπορά των ατόμων (Φεβρουάριος - Μάρτιος).
Ο NOSEL, (1992), αναφέρει ότι αν και η αναπαραγωγική ικανότητα των ζευγαριών είναι σε αρκετά υψηλά επίπεδα ο πληθυσμός δεν παρουσιάζει αξιοσημείωτη αύξηση τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των απωλειών κατά την περίοδο του χειμώνα.
Οι απώλειες φτάνουν το 72% κατά μέσο όρο. Ο GOSSOW (1992) αναφέρει ότι οι απώλειες το χειμώνα οφείλονται στη δριμύτητα των καιρικών συνθηκών.
Το 1978-79 που ο χειμώνας σε περιοχές της Αυστρίας ήταν αρκετά δριμύς οι απώλειες έφτασαν το 37%, ενώ σε πιο ήπια χρονιά έφτασαντο 13%. Ο OLECH (1971), αναφέρει ότι από τον πληθυσμό του Σεπτεμβρίου της μιας χρονιάς (νεαρά) επιζούν μέχρι την επόμενη περίοδο (ενήλικα) το 20 με 40%. Οι BIRKAN και JACOB (1988) πιστεύουν ότι αυτό είναι γενικό φαινόμενο. Ο REITZ (1992), αναφέρει ότι ένα ποσοστό 42% είναι συνηθισμένο.
Στην Πολωνία οι CHLEWSKI και ΡΑΝΕΚ(1988) αναφέρουν ότι τελικά από κάθε χρονιά επιβιώνει το 21 % (θάνατοι το χειμώνα 49% και κατά την περίοδο του
καλοκαιριού το 59%)
Μετακινήσεις
Συνήθως οι πεδινές πέρδικες δεν μεταναστεύουν. Έχει παρατηρηθεί όμως ότι από τη στιγμή που ο βιότοπος όπου διαβιούν δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις τους, τότε αρχίζουν και μετακινούνται έως ότου βρουν πιο κατάλληλη περιοχή. Ο CHURCH (1990) αναφέρει, ότι ο χρησιμοποιούμενος βιότοπος από την πεδινή πέρδικα διαφέρει ανάμεσα στις εποχές. Ο POTTS (1986) αναφέρει, ότι την περίοδο της αναπαραγωγής οι μετακινήσεις των ατόμων αν δεν ενοχληθούν από οποιαδήποτε αιτία είναι πολύ μικρής έκτασης.
Οι μετακινήσεις των κοπαδιών είναι πιο εκτεταμένες συνήθως το φθινόπωρο και το χειμώνα και κυρίως όταν επικρατούν πολύ δυσμενείς συνθήκες με μεγάλη χιονοκάλυψη.
Οι μετακινήσεις αυτές λαμβάνουν χώρα κυρίως για την εξεύρεση τροφής.
Η μέγιστη μετακίνηση πληθυσμού (διασπορά) στον Καναδά ήταν 400 μίλια σε 14 χρόνια ή αλλιώς 28 μίλια κάθε χρόνο. Μερικά άτομα είναι δυνατόν να ταξιδέψουν μέχρι και 50 μίλια σε ένα χρόνο.
Η διασπορά στο βόρειο Οχάιο και στο νότιο Μίσιγκαν προσέγγιζε τα 3.5 με 5 μίλια το χρόνο.
Οι πέρδικες που απελευθερώθηκαν στις ΗΠΑ προέρχονταν από την Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία όπου δεν παρατηρούνται μετακινήσεις στους πληθυσμούς
Εξαφάνιση των πληθυσμών της
πεδινής πέρδικας από περιοχές
όπου διαβιούσε παλιότερα
Κάθε είδος που ζει και αναπαράγεται σε ένα βιότοπο δέχεται επιδράσεις οι οποίες είναι γνωστές σαν οικολογικοί παράγοντες.
Αυτοί διακρίνονται σε αβιοτικούς, όπως είναι οι κλιματολογικές συνθήκες η σύσταση και ποιότητα του εδάφους κ.λ,π., και σε βιοτικούς, όπως η αρπακτικότητα, ο ανταγωνισμός κ.λ.π.
Το κάθε είδος παρουσιάζει απέναντι σε αυτούς τους παράγοντες όρια ανεκτικότητας και εντός των ορίων αυτών μπορεί και επιβιώνει.
Οι πληθυσμοί των θηραματικών ειδών που ζουν σε πεδινές περιοχές είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον τρόπο χρήσης της γης. Παλιότερα με την εκχέρσωση των δασικών εκτάσεων και τη μετατροπή τους σε μικρής έκτασης γεωργικές καλλιέργειες, όπου η γεωργία είχε παραδοσιακή μορφή, πολλά είδη όπως το ορτύκι, η πεδινή πέρδικα, ο λαγός κ.λ.π.παρουσίασαν σημαντική αύξηση.
Οι εδαφικές συνθήκες του βιοτόπου παίζουν σημαντικό ρόλο στην ύπαρξη και στην παραγωγικότητα των θηραματικών ειδών. Τα γόνιμα εδάφη ευνοούν την ύπαρξη και αφθονία των θηραμάτων, ενώ αντίθετα τα άγονα και υποβαθμισμένα εδάφη δεν την ευνοούν, μερικές φορές μπορεί να είναι και απαγορευτικά για την ύπαρξη.
Οι ανθρώπινες επιδράσεις στο περιβάλλον που συντελούν στη μείωση της γονιμότητας του εδάφους έχουν ταυτόχρονα και δυσμενή επίδραση στους θηραματικούς πληθυσμούς.
Χρήσεις της γης που έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία εκτεταμένων και μονότονων βιοτόπων, την απόπλυση των χημικών στοιχείων του εδάφους, την συσσώρευση στο έδαφος ανεπιθύμητων χημικών, τα οποία είναι συστατικά των γεωργικών φαρμάκων και τη μείωση της ποικιλομορφίας, που εφαρμόζονται κατά κόρον σε πολλές περιοχές της Ελλάδας π.χ. Θεσσαλία και οι οποίες είναι αποτέλεσμα μονόπλευρης γεωργικής πολιτικής που έχει σαν στόχο μόνο την παραγωγή γεωργικών προϊόντων, οδήγησαν στην εξαφάνιση των πληθυσμών της πεδινής πέρδικας από τις εν λόγω περιοχές.
Οι εκτεταμένες βαμβακοκαλλιέργειες κυρίως, δεν δύνανται να προσφέρουν στη θηραμα-τικά είδη τίποτα από τη στιγμή που γίνεται συνεχής χρήση φυτοφαρμάκων και δεν υπάρχει άλλη μορφή βλάστησης εκτός από το βαμβάκι και η εντομοπανίδα είναι ανύπαρκτη.
Από τα μηχανικά μέσα καλλιέργειας, αυτό που επιφέρει μεγάλη ζημιά στους θηραματικούς πληθυσμούς είναι οι θεριζοαλωνιστικές μηχανές.
Το θέρισμα των καλλιεργειών γίνεται στις αρχές του καλοκαιριού και συμπίπτει με την περίοδο επώασης των εδαφόβιων πτηνών. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το μαχαίρι που φέρουν μπροστά οι μηχανές αυτές να καταστρέφει τις φωλιές και αρκετές φορές να σκοτώνει τις επωάζουσες θηλυκιές.
Τα φυτοφάρμακα τα οποία χρησιμοποιούνται κατά κόρον, αφενός μεν σκοτώνουν τα
ίδια τα θηράματα είτε με απευθείας λήψη κατά τον ψεκασμό ή με τη λήψη μολυσμένου νερού από τα κανάλια παραπλεύρως των αγρών, αφετέρου δε επιδρούν αρνητικά στη φυσιολογία της αναπαραγωγής των ειδών.
Παλιότερα με την εκτεταμένη χρήση του DDT τα πτηνά γεννούσαν αυγά με πολύ λεπτό κέλυφος τα οποία δεν άντεχαν το βάρος του επωάζοντος θηλυκού και σπάζανε.
Η δραστική μείωση επίσης των εντόμων και των ασπόνδυλων λόγω των εντομοκτόνων καθιστά αδύνατη την επιβίωση των νεοσσών της πεδινής πέρδικας, αφού αυτά αποτελούν τη βασική πηγή τροφής για τους νεοσσούς κατά τις πρώτες μέρες της ζωής τους.
Διακράτηση πληθυσμών σε πολλές περιοχές σε χαμηλά επίπεδα
Από τη στιγμή που ένα είδος υπάρχει σε ένα βιότοπο, αλλά οι πληθυσμός του δεν είναι ικανοποιητικός, σημαίνει ότι οι οικολογικές απαιτήσεις του καλύπτονται, αλλά κάποια ή κάποιες από αυτές δεν καλύπτονται στο βαθμό που θα έπρεπε.
Θα πρέπει λοιπόν να εστιάσουμε την προσοχή μας στην ποσότητα και ποιότητα της τροφής που παρέχει ο συγκεκριμένος βιότοπος, στην ύπαρξη νερού, θέσεων φωλεωποίησης και στην κάλυψη.
Η πεδινή πέρδικα διακρατεί συγκεκριμένες περιοχές χωροκράτειας, με αποτέλεσμα να εκμεταλλεύεται συγκεκριμένη έκταση του ευρύτερου βιοτόπου. Από τη στιγμή που υπάρχει τροφή αλλά είναι συσσωρευμένη σε σημεία και δεν είναι κατανεμημένη σε όλη την έκταση του βιοτόπου, είναι "δώρων άδωρο".
Αυτόματα η ζωοχωρητικότητα της ευρύτερης περιοχής, μειώνεται στη ζωοχωρητικότητα των τμημάτων του βιοτόπου που παρέχουν τροφή και η υπόλοιπη έκταση του βιοτόπου παραμένει ανεκμετάλλευτη.
Σημαντικό ρόλο επίσης στη διατήρηση των πληθυσμών είναι η διαθεσιμότητα της τροφής, του νερού των θέσεων φωλεωποίησης και της κάλυψης σε όλες της εποχές του χρόνου, με έμφαση στην περίοδο της αναπαραγωγής.
Πεδινή πέρδικα και διαχείριση
Η εφαρμογή ενός σχεδίου διαχείρισης των πληθυσμών της πεδινής πέρδικας απαιτεί πρώτα απ' όλα την εφαρμογή σχεδίου διαχείρισης του βιοτόπου της.
Για να επιτύχει αυτός ο σκοπός θα πρέπει να εφαρμοστεί μια μορφή γεωργικής πολιτικής που θα αποσκοπεί στην ευρύτερη αξιοποίηση των δυνατοτήτων της γης και θα προβλέπει παράλληλα διαχειριστικά μέτρα για την άγρια πανίδα. Ανάλογα με την κάθε περίπτωση και τους σκοπούς που θα θέσουμε, η διαχείριση του βιοτόπου περιλαμβάνει μέτρα βελτίωσης του.
Για να υπάρξει η δυνατότητα οι πληθυσμοί της πεδινής πέρδικας να έχουν αυξητική τάση θα πρέπει να ληφθεί μια σειρά από μέτρα, σε συνεργασία πάντα των διαχειριστών και των αρμόδιων φορέων με τους καλλιεργητές, που θα περιλαμβάνουν:
Την εφαρμογή προγραμμάτων αγρανάπαυσης, ώστε να υπάρχουν χέρσες εκτάσεις που θα τις εκμεταλλεύονται τα θηράματα.
Προγραμματισμό των μορφών καλλιέργειας, ώστε να δημιουργηθεί ένα μωσαϊκό και να αποφεύγονται οι εκτεταμένες μονοκαλλιέργειες.
Εφαρμογή προγράμματος οικολογικής καταπολέμησης των ζιζανίων και των εντόμων.
Η δημιουργία φυσικών φρακτών ανάμεσα στους αγρούς και η διατήρηση όσων υπάρχουν και όχι η εκχέρσωση τους.
Να αποφεύγεται το κάψιμο των καλαμιών μετάτοθερισμό.
Η περίοδος του θερισμού των δημητριακών παρουσιάζει μια μικρή διακύμανση από περιοχή σε περιοχή.
Στη Μακεδονία το θέρισματων αγρών αρχίζει με μια καθυστέρηση περίπου 15 ημερών από ότι στη Θεσσαλία αυτό το διάστημα είναι πολλές φορές καθοριστικό ώστε να προλάβουν να εκκολαφθούν οι νεοσσοί και να απομακρυνθούν.
Και όμως κάτι αλλάζει!
Η νέα κοινή αγροτική πολιτική τώρα θεσπίζει μια σειρά από μέτρα τα οποία έως το 2013 θα αλλάξουν το τοπίο της Ελληνικής υπαίθρου αλλά και το κοινονικοοικονομικό προφίλ μεγάλου ποσοστού του ελληνικού πληθυσμού.
Το σημαντικότερο μέτρο κατά την άποψη μου είναι η αποσύνδεση της επιδότησης κατά μονάδα παραγωγής (ανά κιλό επιδοτούμενου προϊόντος) και η αντικατάσταση της με μία ενιαία ενίσχυση που θα προκύπτει από το μέσο όρο των ενισχύσεων της τριετίας 2000 -2002 που εισέπραξε ο συγκεκριμένος παραγωγός.
Επομένως ο παραγωγός έως το 2013 άσχετα με την ετήσια παραγωγή που θα επιτύχει, άσχετα με το είδος καλλιέργειας που θα εφαρμόσει θα λάβει πάγια επιδότηση. Μετά το 2013 τέλος οι επιδοτήσεις
. Επομένως κανένα παραγωγό δεν θα τον ενδιαφέρει πλέον να πετύχει το μέγιστο της παραγωγής ή το μέγιστο της ποιότητας του προϊόντος, απλά θα πρέπει να εκμεταλλευτεί τα στρέμματα που εκμεταλλευόταν κατά το παρελθόν.
Έτσι πολλοί παραγωγοί θα σπείρουν απλά για να σπείρουν και δε θα ποτίσουν, δε θα λιπαίνουν, δε θα ψεκάζουν τις καλλιέργειες τους και ίσως δε θα τις συλλέγουν καν.
Έκανα αυτόν το μακροσκελή πρόλογο διότι το αγροτικό περιβάλλον και οι αλλαγές που θα συντελεστούν σ' αυτό επηρεάζουν άμεσα τους πληθυσμούς των θηραματικών ειδών.
Η εφαρμογή της νέας ΚΑ Π. σε συνδυασμό με τον "Κώδικα ορθής Γεωργικής Πρακτικής" όπως αυτός ορίστηκε στην υπ' αριθμ. 100949/2478/9-10-2000 απόφαση του υπουργού Γεωργίας (και θα αναλυθεί παρακάτω) δημιουργούν ένα ισχυρό πλέγμα αγροπεριβα-ντολλογικών μέτρων που σίγουρα θα επιδράσουν θετικά κυρίως στα θηράματα των πεδινών περιοχών και σίγουρα από το 2013 και μετά θα αναστατώσουν τον αγροτικό πληθυσμό της Ελλάδας.
Τον "Κώδικα ορθής Γεωργικής Πρακτικής" (-Κ.Ο.Γ.Π) αποτελούν οι ελάχιστες περιβαλλοντικές δεσμεύσεις που πρέπει να τηρούν οι παραγωγοί για να εντάσσονται και να επιδοτούνται για τη συμμετοχή τους σε αγροπερι-βαλλοντικές δράσεις.
Μέσα σε αυτόν υπάρχει πρόβλεψη για την ορθολογική λίπανση των καλλιεργειών (πότε, που και πόσο λίπασμα θα ρίχνεται) καθώς και απαγόρευση της λίπανσης σε απόσταση 2 μέτρων από τις όχθες υδάτινων όγκων και σε παρόχθιες εκτάσεις που εμφανίζουν κλίση μεγαλύτερη από 8%.
Με ανάλογο τρόπο περιγράφεται η άρδευση των καλλιεργειών. Έτσι π.χ. γίνεται προσπάθεια να εφαρμοστεί σχεδόν
αποκλειστικά η άρδευση με σταγόνες για την οικονομία του νερού.
Προβλέπονται μέτρα για την φυτοπροστασία, έτσι απαγορεύεται π.χ. να ρίχνονται φυτοφάρμακα στους φυσικούς χώρους, στους φυ-τοφράκτες και τα δάση.
Γίνεται προσπάθεια να εφαρμοστεί το σύστημα της αμειψισποράς με στόχο μεταξύ των άλλων και την προστασία της πανίδας και της χλωρίδας. Έτσι η αμειψισπορά θα πρέπει να εξασφαλίζει τη διαδοχή σε κάθε αγροτεμάχιο της βασικής καλλιέργειας με άλλη καλλιέργεια εξολοκλήρου ή σε ποσοστό.
Ο κώδικας ορθής γεωργικής πρακτικής ασχολείται και με την προστασία της βιοποικιλότητας και του αγροτικού τοπίου σε αυτά τα πλαίσια επιβάλλει τη διατήρηση μεταξύ όμορων εκμεταλλεύσεων ακαλλιέργητων χώρων πλάτους 1 μέτρου που μπορεί να είναι και φυτοφράκτες, ακόμα απαγορεύει την καλλιέργεια εκτάσεων που αποκαλύπτονται από την υποχώρηση των νερών των λιμνών σε περιόδους ανομβρίας.
Επίσης απαγορεύει τον θε-ρισμό των σιτηρών όλες τις ώρες ο οποίος και πρέπει να σταματάει με τη δύση του ηλίου. Δεν επιτρέπεται ο θερισμός τη νύχτα για την προστασία της πανίδας. Ανάλογα μέτρα πρόβλεπε για την κατεργασία του εδάφους με γεωργικά μηχανήματα και παράλληλα απαγορεύει την καύση των υπολειμμάτων των καλλιεργειών (καλαμιές).
Σημαντική πρόβλεψη υπάρχει για τις οικολογικά ευαίσθητες περιοχές (δίκτυο NATURA2000) όπου οι καλλιέργειες και οι μέθοδοι εφαρμογής αυτών θα πρέπει να εναρμονίζονται με τους στόχους των διαχειριστικών μελετών της κάθε περιοχής.
Ο κώδικας ορθής γεωργικής πρακτικής λαμβάνει ειδικά μέτρα και για την κτηνοτροφία ώστε η ένταση της βόσκησης δε θα υπερβαίνει την βοσκοϊκανότητα όπως αυτή καθορίζεται από αποφάσεις των Δ/νσεων Αγροτικής Ανάπτυξης των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων, ώστε να αποφευχθούν τα φαινόμενα υπερβόσκησης.
Όλα τα παραπάνω αν εξαιρέσουμε την πρόσκαιρη αναστάτωση του αγροτικού πληθυσμού συνιστούν ιδανική εικόνα αγροτικής παραγωγής σε σχέση με την προστασία του περιβάλλοντος και την ανάπτυξη του θηράματος.
Όμως στην Ελλάδα πάσχουμε στο στάδιο της εφαρμογής, αναμένουμε λοιπόν την καλή εφαρμογή όλων αυτών των μέτρων τη γρήγορη συμμόρφωση των παραβατών και την ανάσα πνοής στο ελληνικό καμπίσιο θήραμα που θα αλλάξει τον κυνηγετικό χάρτη της πατρίδας μας σίγουρα προς το καλύτερο.
Αρκεί να αρπάξουν την ευκαιρία οι κυνηγετικές οργανώσεις και να επενδύσουν χρήματα και μεράκι ώστε να επανεισαχθεί με επιτυχία εκεί που προϋπήρχε αυτό το ονειρεμένο θήραμα που ονομάζεται πεδινή πέρδικα, εφόσον βέβαια ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κρατήσει την υπόσχεση του και τροποποιήσει την Απόφαση του που αφορά το καθεστώς τον απελευθερώσεων.
Η διαχείριση της άγριας πανίδας άλλες φορές συμβαδίζει με τις ανθρώπινες δραστηριότητες και άλλες φορές έρχεται σε αντίθεση με αυτές. Οπότε είναι απαραίτητο να γίνει μια ιεράρχηση των αναγκών που προκύπτουν.
Πριν από κάθε ενέργεια θα πρέπει να προηγηθεί μελέτη των οικονομικών, περιβαλλοντικών και κοινωνικών επιπτώσεων που θα συνεπάγεται η υλοποίηση της.
ΕΠΑΝΩ-UP
© Giorgio Peppas
Initial
Πεδινή
Πέρδικες
Υπάρχουν λίγες πληροφορίες σχετικά με την οικολογία της πεδινής πέρδικας στην Ελλάδα. Γενικά προτιμάει καλλιεργήσιμες εκτάσεις, όχι όμως εντατικής μορφής, συμπεριλαμβανομένων ενός μωσαϊκού από φυσικούς φράχτες και θάμνους.