της κατιγοριας τω Galliformes, ορνιθόμορφων πουλιων. Αλλα κοινά ονόματα αυτού του πουλιού περιλαμβάνουν "την πέρδικα Chukker", τη "κοκκινοπέρδικα", τη "πετροπέρδικα", τη "ινδική πέρδικα, κλπ.
Η πανέμορφη πέρδικα χαρίζει τις πιο όμορφες στιγμές του κυνηγιού στον τόπο μας. Χαρακτηρίζεται ος ένα από τα πιο δύσκολα κυνήγια αφού τη συναντούμε σε απόκρημνες περιοχές σαν γκρεμούς, φαράγγια, αλλά και στις βουνοκορφές.
Η Ελληνική πέρδικα αναφέρεται σε πολυάριθμους πληθυσμούς μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Λέγεται δε πως με ειδικές μεθόδους συλλαμβανόνταν και σε μεγάλους αριθμούς, γινόνταν η εξαγωγή της για τον εμπλουτισμό των βιοτόπων άλλων Ευρωπαϊκών χωρών.
Αν οι συνήθειες και η βιολογία της μνημονεύονται από τους ερευνητές και τους φυσιοδίφες, η νεότερη λαϊκή ποίηση, αλλά και η λογοτεχνία, αφιερώνουν αμέτρητους στίχους και διηγήματα με προσωποποιημένη την πέρδικα ή αντίστροφα.
H πέρδικα ανήκει στην τάξη των ορνιθομόρφων (Galliformes), πού η εμφανισής τους πηγαίνει πίσω στην παλαιόκαινο περίοδο, πριν από 50 –60 εκατομμύρια χρόνια. Η τάξη αυτή περιλαμβάνει πουλιά μέσου, αλλά και μεγάλου μεγέθους.
Εντάσσεται στην οικογένεια των Φασιανίδων (Phasianidae) που περιλαμβάνει 178 είδη περίπου σ'ολο τον κόσμο και στην υποοικογένεια των περδικίνων (Perdicinae), στην οποία ανήκουν 132 είδη.

ΒΙΟΛΟΓΙΑ

Η πέρδικα είναι μονογαμικό πουλί, αν κι έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις όπου η αρσενική , ανάλογα με το κοπάδι, μπορεί να ζευγαρώσει με περισσότερες θηλυκιές.
Η πέρδικα είναι πουλί παμφάγο, σπόροι, βλαστάρια, έντομα ,σκουλήκια, ακρίδες, καρπούς κ.λ.π. Πάντα μαζί με την τροφή τρώει και μερικά πετραδάκια που την βοηθούν στην πέψη.
Οι πέρδικες τρέφονται νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα.
Το βράδυ συγκεντρώνεται το κοπάδι σε ορισμένο μέρος για το κούρνιασμα.
Η περίοδος αναπαραγωγής αρχίζει τον Ιανουάριο, Φεβρουάριο και τα πουλά τότε σχηματίζουν ζευγάρια. Κάνουν 10-15 αυγά που εκκολάπτουν για 20 ημέρες περίπου.
Εχθροί της πέρδικας είναι τα γεράκια , η αλεπού, τα φίδια .τα κοράκια, το τσακάλι κ.λ.π.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα: Ράχη, καστανόγκριζη. Στήθος και κοιλιά χρώματος γκρίζου, που καταλήγει σε κεραμιδί. Στα πλευρά της υπάρχουν 8-10 λωρίδες μαύρου χρώματος. Ο χαλινός της, το τμήμα ανάμεσα στη βάση του ματιού, είναι λευκός σε σχήμα V.Φέρει επίσης μαύρη ράβδωση, στο κεφάλι, που στενεύει πίσω από το μάτι και γίνεται διακεκομμένη.Το υπογάστριο φέρει σταχτοκόκκινο φτέρωμα, με κηλίδες προς τη μέση του στήθους που το κάνουν γκριζόλευκο. Οι ωτικές χώρες επίσης είναι πιο καστανές. Τα αρσενικά άτομα στο μέσο μέρος του ταρσού, φέρουν κεράτινη διόγκωση (κότσι), απ'οπου προήλθε και η λαική ονομασία τους « Κότσος».

Το πάνω μέρος του σώματος της , το κεφάλι , το στήθος και η κοιλιά είναι γκριζωπά. Στα πλευρά της υπάρχουν 12-13 εναλλασόμενες εγκάρσιες λωρίδες μαύρου και λευκού χρώματος. Ο χαλινός , το σημείο που ενώνεται η βάση του ράμφους με την μαύρη λουρίδα που περιβάλει τον λαιμό, είναι μαύρος . Περιδέραιο σε σχήμα U. Το μαύρο περιλαίμιο που περιβάλλει τα μάτια περνά πάνω απ'αυτά και καταλήγει στο λαιμό σε σχήμα ωοειδές. Τα καλυπτήρια της ωτικής χώρας είναι γκριζωπά. Το λευκό πάνω από το μαύρο περιλαίμιο εκτείνεται μέχρι και το τέλος του κεφαλιού. Το ράμφος της είναι κοντό, καμπύλο και κόκκινου χρώματος, όπως και τα πόδια της.

Για πολλούς θεωρείται το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο λεβέντικο κυνήγι. Χρειάζονται αρκετές γνώσεις, γυμνασμένα πόδια, μεγάλη αντοχή, δυνατοί πνεύμονες και το βασικότερο ικανά περδικόσκυλα. Τα περδικόσκυλα πρέπει να είναι σκυλιά δείκτες με ανοικτή έρευνα, πολύ καλή όσφρηση, αντοχή, και σταθερή φέρμα.

Τέτοια κυνηγόσκυλα μπορεί να επιλέξει ο κυνηγός κατά κύριο λόγο ανάμεσα στις Αγγλικές (Σέτερ- Πόιντερ}φυλές, αλλά συχνά αξιόλογα σκυλιά , κατάλληλα γι'αυτό το κυνήγι , υπάρχουν και ανάμεσα στις Ηπειρωτικές φυλές κατά την γνώμη μου.

Σε γενικές γραμμές δεν υπάρχει κάποια μαγική «συνταγή» για το ιδανικό περδικόσκυλο. Υπάρχουν απλά τα ικανά και τα λιγότερο ικανά πουλόσκυλα.
Οπως όλα τα είδει κυνηγίου , έτσι και και το κυνήγι της πέρδικας θέλει ιδιαίτερη προσοχή και είναι λόγω των βουνών επίπονο και απρόσιτο για ερασιτέχνες ως επικίνδυνο για τον ευατό τους.
Ντεμί τσόκ και φυσίγγια με μέτρια – ισχυρή γόμωση και σκάγια 6-7 θεωρούνται καλές προυποθέσεις για εύστοχο αποτέλεσμα. Προσοχή επίσης στίς μακρινές ντουφεκιές, είναι κρίμα να τραυματίζονται πουλιά και να χάνονται στον ορίζοντα ,να αιμορραγούν μέχρι να ψοφήσουν μακριά μας, άσκοπα.

Το κυνήγι της πέρδικας ξεκινά όταν ο καιρός είναι ζεστός ακόμη. Ο κυνηγός χρειάζεται ελαφριά ενδύματα , ώστα να αναπνέει το σώμα του, τα άρβηλα πρέπει να είναι άριστης ποιότητας, ελαφριά που να κρατούν την άρθρωση του αστραγάλου σε σωστή θέση.
Απαραίτητο βάρος το νερό για μας και τα σκυλιά μας. Επίσης ένα μικρό φαρμακείο- δεματάκι θα ήταν μεγαλύτερη ασφάλεια.

Το κυνήγι της πέρδικας θέλει μεράκι, πολλή υπομονή αλλά πιο σημαντικό... γερά πόδια!
Οι κυνηγοί της πέρδικας χαρακτηρίζονται συχνά ως "άρρωστοι" αφού είναι αυτοί που τολμούν να πατήσουν το πόδι τους σε απόκρημνες περιοχές. Είναι πολλές φορές που θέτουν και την ζωή τους σε κίνδυνο για μπορέσουν τουλάχιστον να ρίξουν τουλάχιστον μια τουφεκιά σε ένα περδίκι που φεύγει από μακριά.

Η αδρεναλίνη του κάθε κυνηγού τρέχει σαν ποτάμι με το που ξεπετάγεται μια πέρδικα από κοντά του. Η στιγμή αυτή θέλει αυτοσυγκέντρωση και ψυχραιμία για να πετύχετε μια καλή βολή. Οι κυνηγοί που είναι συνηθισμένοι σε βολές του trap έχουν σοβαρό πλεονέκτημα έναντι σε άλλους κυνηγούς. Η πέρδικα σηκώνεται πολύ γρήγορα οπό το έδαφος κάνοντας τρομερό θόρυβο. Στο trap έχουμε παρόμοιες βολές όπου ο δίσκος ναι μεν φεύγει οπό κοντά μας, αλλά δεν ξέρουμε αν θα πάει δεξιά, αριστερά, ή ευθεία.

Παλιοί κυνηγοί μας διηγούνται ιστορίες ότι σε άλλους κυνηγούς είχε πέσει το όπλο από τα χέρια τους στο σε ξαφνικά ξεπετάσματα της πέρδικας από κοντά τους !
Οι σκύλοι που πρέπει να έχετε μαζί σας πρέπει να είναι υπάκουοι και να μην απομακρύνονται από μπροστά σας σε καμιά περίπτωση. Τα περδίκια συνήθως αισθάνονται τον κίνδυνο και απομακρύνονται ταχέως από την σκηνή του κινδύνου τρέχοντας και μετά από μερικά μέτρα αρχίζουν να πετούν. Καθώς αναπτύξουν μεγάλη ταχύτητα.