Φέτος κυνηγώντας πέρδικες στα ψηλά συνάντησα και τις πρώτες μου μπεκάτσες .
Αυτό έγινε την τελευταία εβδομάδα του Οκτωβρίου στα κάτω όρια του ελατιά και στα πάνω όρια του πουρναροτού μέρους ενός από τους αγαπημένους κυνηγότοπους αυτής της εποχής .
Καιρός βροχερός κατά διαστήματα , το ίιδο σκηνικό και με το φανόμενο της ομίχλης , που κάποιες στιγμές σκέπαζε τα πάντα και έκανε πολύ δύσκολο έργο την συνέχιση της κυνηγετικής πράξης .
Τα σκυλιά κυνηγούσαν χωρίς μπίπερ η κουδούνια, αφού οι συγκεκριμένες πέρδικες ακούγοντας τον παραμικρό ήχο που δεν περιλαμβάνεται στην καθημερινότητα τους , ενεργοποιούν τα αμυντικά τους συστήματα , ώστε να γίνονται αρχικά «αόρατες »και τελικά να εξαφανίζονται…
Οι συναντήσεις ήταν συνολικά τέσσερεις σε τρείς ημέρες , Τεάρτη και Σ/Κ με συνολική κάρπωση δύο μπεκατσών , aλλες συναντήσεις δεν προέκυψαν παρότι τις έψαξα και σε άλλα υποτιθέμενα καλά κομμάτια γι αυτή την εποχή , πάντα όμως σε συνδυασμό με το κυνήγι της πέρδικας.
Τα πουλιά όλα ήταν σε ξέφωτα στις παρυφές των ελάτων και πουρναριού , αρκετά δεkτικά μπορώ να πω για συμπεριφορά πρώιμων μπεκατσών …
Συνήθως οι πρώιμες μπεκάτσες είναι νευρικά πουλιά, ανήσυχα και με την παραμικρή ενόχληση πετάγονται και τραβάνε αρκετά μακριά, ώστε δύσκολα τα ξαναβρίσκεις. Είναι αδύνατα πουλιά και τα νεαρά άπειρα μπεκατσόσκυλα δεν την αντιλαμβάνονται μερικές φορές. Κοταρίζουν, συνήθως κάνουν κάποια λίγα μέτρα και πετάγονται τις περισσότερες φορές αθόρυβα.
Οι πρώιμες μπεκάτσες ταξιδεύουν νύχτα και πιάνουν ψηλά τουλάχιστον για μία – δύο μέρες στα αραιά πουρνάρια, στα γάβρα και μέσα στα έλατα, σε ύψος 900,1000,1.200 μέτρων. Στο δάσος τώρα δεν πάνε στα χειμωνιάτικα κουτούπια, στα ντούσκα και τις πυκνούρες. Προτιμάνε τα καθαρά, τις γωνίτσες στο δάσος, τα μονοπάτια, τα αραιά δέντρα, τα παρτέρια, τις λάκκες, τα αμπέλια, τα βουνά με ασφάκα.
Τα πουλιά ταξιδεύουν ένα – ένα ή σε κοπαδάκια των 5 – 6 πουλιών πάντα νύχτα. Καλός καιρός, καθαρός ουρανός και λίγο βοριαδάκι είναι οι ιδανικές συνθήκες για να ταξιδέψουν τα πουλιά. Με γλυκό καιρό μπορεί να βρεις ξαφνικά πολλές μπεκάτσες..
Στο ίδιο μέρος που σήμερα δεν σήκωσες μπεκάτσα, αύριο μπορεί να σηκώσεις μία δύο ακόμη και πέντε πουλιά και μάλιστα κοντά κοντά το ένα στο άλλο .

Σε αυτά τα αποσπάσματα που ακολουθούν από ένα άρθρο του πολύ καλού μηνιαίου περιοδικού Κυνηγεσία Κυνοφιλία θεωρώ ότι επεξηγούνται πολλά πράγματα για το κυνήγι της μπεκάτσας στο βουνό ...

Το να κυνηγάς μπεκάτσα στο βουνό, αποτελεί μια ιδιαίτερη ευχαρίστηση η οποία ανανεώνεται διαρκώς. Για να κυνηγήσουμε σ' αυτά τα εδάφη, πολύ περισσότερο απ΄ ότι αλλού, είναι αναγκαίο να λάβουμε υπόψη μας πολλούς παράγοντες. Ένας από τους πιο σημαντικούς είναι η επιλογή του βιότοπου.
Πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι δίνουν μεγάλη σημασία στα ξέφωτα, στοιχείο το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι βασικό για να είναι ένας βιότοπος κατάλληλος για την μπεκάτσα. Τα ξέφωτα είναι μικρά λιβάδια με κοντά χόρτα, τοποθετημένα στο μέσο των δασών. Μερικά από αυτά είναι πλήρως καλυμμένα με φτέρες. Συχνά πρόκειται για υγρά μέρη, επειδή περνούν μικρά ρυάκια νερού τα οποία προέρχονται από τα δάση.
Αν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού έχουν βοσκήσει βοοειδή ή άλογα, τότε για τις μπεκάτσες αποτελούν πραγματικά "εστιατόρια". Λειτουργούν επίσης ως άνετες πίστες προσγείωσης για τις μπεκάτσες που μεταναστεύουν. Η αντίθεση με το δασικό όγκο που τις περιβάλλει είναι εμφανής.
Από ψηλά αυτά τα μέρη ξεχωρίζουν από το δάσος χάρη στο πιο ανοιχτό τους χρώμα και αυτό μπορεί να σπρώξει τα κουρασμένα θηράματα να "καθίσουν" εκεί. Γι' αυτούς τους λόγους θεωρώ ότι ένα ορεινό δάσος, όπου τα ξέφωτα είναι αρκετά, είναι ενδιαφέρον ακόμα κι αν είναι μακριά από το συνηθισμένο άξονα μετανάστευσης.
Υπάρχουν ξέφωτα "σφηνωμένα" μέσα στο δάσος, πολλές φορές δυσπρόσιτα μέσα από τα πυξάρια και τις κοντές οξιές, τα οποία αντιπροσωπεύουν ένα πραγματικό παράδεισο για τις μπεκάτσες.
Αυτά τα λιβάδια, μικρής επιφάνειας, συχνά αγνοούνται από πολλούς κυνηγούς οι οποίοι δεν γνωρίζουν ότι το θήραμα που απομακρύνθηκε ποδαρώνοντας και σηκώθηκε εκτός βολής έχει ξανακαθίσει λίγο πιο μακριά, πολλές φορές καμιά πενηνταριά μέτρα πίσω από το δασικό όγκο στο μικρό ξέφωτο που οι μπεκάτσες αγαπούν.
Από τα ίχνη που βρίσκονται κατά καιρούς στο κοντό χορτάρι ανάλογα των επισκέψεων των πουλιών , συμπεραίνεται ότι κάποια ξέφωτα χρησιμεύουν στις μπεκάτσες για να κάθονται και να τρέφονται.
Συχνά τα ίχνη αυτά ανακαλύπτονται από τους σκύλους οι οποίοι όχι σπάνια "καρφώνονται" στη φέρμα , ανάλογα βέβαια την ένταση της μυρουδιάς που εκπέμπουν από την προηγούμενη παρουσία τους τα πουλιά . Αυτό το σκηνικό επαναλαμβάνεται σχεδόν κάθε φορά που κυνηγάμε γύρω από αυτά τα ξέφωτα. Σε συγκεκριμένες εποχές, ή κατά τη διάρκεια της μεταναστευτικής περιόδου, η πλειοψηφία των συναντήσεων γίνεται κοντά ή μέσα στα ξέφωτα, μεταξύ των φτερών ή κάτω.

Αυτά τα εδάφη αποτελούμενα από φτέρες και "τούφες" από πυξάρια είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα μέχρι τις 15 Νοεμβρίου, αλλά παραμένουν σε κάθε περίπτωση κατάλληλα μέχρι την άφιξη του πρώτου χιονιού.
Επίσης τα ξέφωτα ανάμεσα σε πουρνάρι η έλατα που έχουν χώμα υγρό η μαλακό είναι ένα καλό μέρος για να ψάξουμε .
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η μπεκάτσα καταφέρνει να ικανοποιήσει την όρεξή της με πολλούς γαιοσκώληκες που καταφέρνει να βρει. Αυτά τα κομμάτια με φτέρες η τα μικρά ανοίγματα με μαλακό χώμα και χόρτο βρίσκονται μεταξύ 600 και 900 μέτρα υψόμετρο, ενώ ψηλότερα είναι συχνά τα λιβάδια με κοντό χορτάρι που και αυτά είναι ενδιαφέροντα.
Κάθε χρόνο, κάποιες μπεκάτσες εγκαθίστανται για μερικές μέρες στο βουνό, πριν τα χιόνια και τους πρώτους πάγους.
Το μέρος που επιλέγουν δεν είναι ποτέ μακριά από ένα ξέφωτο, ακόμα καλύτερα αν είναι καλά απομονωμένο στο εσωτερικό του δάσους.
Μόνο έπειτα από πολλά χρόνια ερευνών και άλλες τόσες δυσκολίες φτάνουμε στο σημείο να γνωρίζουμε ενδελεχώς το "βουνό" μας.

Όταν έχουμε μια καλή γνώση του τόπου που κυνηγάμε, όταν γνωρίζουμε τα μικρά λιβάδια στο εσωτερικό του δάσους, όταν έχουμε εξερευνήσει διάφορα ξέφωτα σε όλες τις κατευθύνσεις, μπορούμε πράγματι να καταλάβουμε την πραγματική διάσταση του κυνηγίου της μπεκάτσας στο βουνό.
Όλοι θα συμφωνούμε ότι, στον κάμπο όπως στο βουνό, η μπεκάτσα παραμένει ένα θήραμα του δάσους, αλλά όχι μόνο. Οι ανάγκες της είναι σύνθετες και, παρά το αυξημένο ενδιαφέρον απέναντί της, σίγουρα δεν γνωρίζουμε τα πάντα γι' αυτό το θήραμα.
Χωρίς ορισμένα ξέφωτα, το κυνήγι της μπεκάτσας σίγουρα δεν θα ήταν το ίδιο.
Επικαλούμενοι τον ίδιο τον όρο, μερικοί χαμογελούν, άλλοι αναρωτιούνται και άλλοι ψάχνουν τη μπεκάτσα…

Σε κάθε περίπτωση το ξέφωτο παραμένει, το επαναλαμβάνω, ένα θεμελιώδες στοιχείο του ορεινού βιότοπου και, αν το σκεφθούμε καλά, είναι κάτι εντελώς λογικό για ένα θήραμα τόσο ευφυές.

Είναι πάντως υπέροχο να κυνηγάς πέρδικες και ξαφνικά να χάνεις τα σκυλιά σου , να τα ψάχνεις και να τα βρίσκεις σε φέρμα στις παρυφές ενός ξέφωτου και εκεί που περιμένεις το δυνατό συνήθως πολλαπλό φουρρρ το σηκώματος του κοπαδιού aπό πέρδικες , να ακούς το χαρακτηριστικό φλαπ φλαπ των μεγάλων δυνατών φτερών που προσπαθούν να φυγαδεύσουν την μακρομύτα κυρία προς πιο ασφαλή μέρη , να διακρίνεις καθαρά τον διαφορετικό σωματότυπο , τον χρωματισμό της και την χαρακτηριστική μύτη της βελουδομάτας που απογειώνεται με τα όποια κόλπα της ..
Αν δε σταθείς και τυχερός στην τουφεκιά σου , τότε τα συναισθήματα που σε κατακλύζουν όταν στην φέρνουν τα σκυλιά σου και την πιάνεις στα χέρια σου είναι εκρηκτικά μπορώ να πω …
Αγγίζεις τα πλουμιστά φτερά της , την περιεργάζεσαι προσπαθώντας να βρεις ηλικία και φύλλο , την χαϊδεύεις όσο μπορείς πιο τρυφερά μπορώ να πω και τελικά την βάζεις προσεκτικά στο γιλέκο σου …

Είναι η πρώτη σου η πρώτη της χρονιάς και αυτό σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο , ευτυχισμένο που είσαι κυνηγός , ευτυχισμένο που ζεις στην Ελλάδα , ευτυχισμένο για αυτά τα συναισθήματα που σου προσφέρει αυτός ο τρόπος ζωής …

ΠΗΓΕΣ:
ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΚΥΝΟΦΙΛΙΑ
ΚΥΝΗΓΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ