Του Γιώργου Αποστολόπουλου

Δύο ξεμοναχιασμένες λεύκες καταμεσής στις φρεσκοαλωνισμένες καλαμιές. Καλή σκιά, το μικρό ρυάκι δίπλα δροσίζει και οπτικά το τοπίο. Οι γρήγορες φτερούγες σπαθίζουν το ζεστό αέρα. Δύο τρυγόνια με εντελώς άνετες και σίγουρες κινήσεις έρχονται και κάθονται στο ξεράδι λίγα μέτρα πιο πέρα

Ο κυνηγός, καλά κρυμμένος στην προσεκτικά φτιαγμένη φυλάχτρα, στη ρίζα της μίας από τις λεύκες, σηκώνει με απαλές κινήσεις… το κύπελλο του καφέ και πίνει μια γερή γουλιά. Άλλα δύο πουλιά, ύστερα ένα μόνο του, μετά ακόμα δύο. Άλλη μια γουλιά καφέ. Τι λογής κυνηγός είναι αυτός; Γιατί δεν έχει τουφέκι; Που ’ναι τα φυσίγγια του; Η απάντηση είναι απλή: 26 Ιουνίου σήμερα. Μα γι’ αυτόν το κυνήγι έχει αρχίσει από τις αρχές του μήνα.

Προτού χαράξει τον αντάμωσα τον μπαρμπα-Γιώργη. Ντυμένος την παραλλαγή του, το σακίδιο στον ώμο κατηφόριζε προς την έξοδο του χωριού.

-Καλή σου μέρα, μπαρμπα-Γιώργη, για πού με το καλό πρωί πρωί;
-Γεια σου, αντάση (συνονόματε). Πάω να βοσκήσω το κοπάδι μου.

-Ποιο κοπάδι, μπάρμπα; Με κοροϊδεύεις; (συνταξιούχος του Δημοσίου)
-Τα τρυγονάκια, γιε μου.

-Πες ότι πας για ανίχνευση και με τρέλανες, μωρέ. Και δεν είναι νωρίς για τέτοια δουλειά; Το κυνήγι αρχίζει σε 2 μήνες.
-Ποια ανίχνευση, βρε ανέγρικε (άσχετε). ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΠΑΩ! Το κυνήγι, παλικάρι μου, δεν είν’ η τουφεκιά. Είναι όλα όσα κάνουμε μέχρι να φτάσουμε εκεί. Να είσαι μαζί τους όταν ξυπνήσουν τα πουλιά, στη βοσκή, στο πότισμα, στο κούρνιασμα, μαζί τους. Να τα κοιτάς που φωλιάζουν, να δεις τα πρώτα τους πετάγματα. Μόνο να κρύβεσαι καλά, μην τα «χαλάς», δεν κάνει.

-Κάθε πότε πας;
-Σχεδόν κάθε μέρα. Πέντε λεπτά από το σπίτι μου είναι. Γιατί να κάτσω στον καφενέ ν’ ακούω τις βλακείες του καθενός; Κατεβαίνω στον κάμπο, πίνω τον καφέ μου με τα τρυγονάκια. Είμαι προνομιούχος και το χαίρομαι. Οι κυνηγοί που ζουν στις μεγαλουπόλεις δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Ο κυνηγός του Έβρου είναι προνομιούχος. Τα ’χει όλα δίπλα του. Μα ’σεις οι νέοι δεν το ξέρετε, δεν το απολαμβάνετε το δώρο αυτό. Θυμόσαστε το κυνήγι τρεις μέρες πριν από την έναρξη, αρχίζετε να γυρνάτε σαν τρελοί στους κάμπους, να χτυπάτε παλαμάκια στα ηλιόσπορα, κορναρίσματα στα πυκνά, τρομοκρατείτε τα πουλιά, τα ξενομίζετε. Και το λέτε κυνήγι αυτό. Τουφεκτσήδες είστε, μπρε, δεν είστε κυνηγοί εσείς. Το κυνήγι το ’χετε χάσει. Το τουφέκι και η κρεμάστρα σάς νοιάζει μόνον.

-Γιατί εσένα δεν σε νοιάζει;
-Πώς, με νοιάζει, αλλά δεν ζω για την ώρα της τουφεκιάς, κι αν δεν μου βγει καλή δεν καίγομαι. Το κυνήγι μου το ’χω κάνει.
-Ναι, εσύ μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, χρόνο πολύ έχεις…

-Εσύ πού πας τώρα, γιε μ’;
-Για καφέ…
-Μμμ… αυτό έλεγα κι εγώ… Άντε, καλό καφέ, θα ξυπνήσει το κοπάδι κι ο βοσκός δεν θα ’ναι εκεί.

Έκανα να τον σταματήσω, να του πω ότι όλα αυτά είναι θεωρίες κι απλά γεμίζει το χρόνο του, αλλά αυτόματα ήρθε
στο μυαλό μου η γεμάτη του πουλιάστρα στην έναρξη πέρυσι απέναντι στα φτωχά 4 δικά μου τρυγονάκια και πρόπερσι τα ίδια κι όχι μόνο την πρώτη μέρα, εβδομηνταρίζει κιόλας ο μπαρμπα-Γιώργης, ρεζίλι θα γίνουμε. Γύρισα στο σπίτι να βρω τα κιάλια μου.

Πάω για κυνήγι…

Αναδημοσίευση από το ΚΥΝΗΓΙ της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ