Welcome in Greece Welcome in Greece

 

ΑρχικήInitial ΠίσωBack

ΧΙΟΝΙ ΚΑΙ ΘΗΡΑΜΑΤΑ !

Άγγελος Ποιμενίδης

Bιβλία γράφτηκαν πολλά για το κυνήγι και «οδηγοί κυνηγιού» μα κανένα βιβλίο απ' αυτό ή άλλο αν γραφτεί, δεν μπορεί να συμπεριλάβει όλα τα καθέκαστα, που είναι γνωστά και δοκιμασμένα και που πρέπει ο κυνηγός να ακολουθεί.

Εμπειρίες άπειρες απαρτίζουν το λειτούργημα μας, που οι περισσότερες είναι βέβαια γνωστές και καταγράφηκαν στους οδηγούς και στα κυνηγετικά περιοδικά και μ' αυτές εξασκείται η θήρα, μα άπειρες πάλι υπάρχουν και είναι ατομικές και άγνωστες στους πολλούς, γιατί οι περιπτώσεις που σχημάτισαν την εμπειρία, παρουσιάστηκαν σε άτομα που δεν τις κατέγραψαν, για να διαφωτίσουν τους άλλους.

Υπάρχουν ακόμα και ζητήματα του κυνηγιού που δεν ερμηνεύτηκαν ή προβλήματα που δεν λύθηκαν, όπως λ.χ. οι ακριβείς ημερομηνίες μετανάστευσης των πουλιών και ο χρόνος των περασμάτων τους.
Για το λόγο αυτό, πρόσταξα την αδυναμία μου, κοντά στο θηρευτικό μέρος της, να μαυρίζει λίγα χαρτιά και να ενοχλεί και να παραβαραίνει το περιοδικό μας με τις ανησυχίες αυτές και εκκλήσεις που κάνω συχνά σ'όλους τους συναδέλφους για να τοποθετούν κι' αυτοί τις εμπειρίες τους στο αρχείο αυτό που λέγεται «Κυνηγετικά Νέα».

Ας έρθουμε όμως στο προκείμενο:
Χιόνι στη χώρα μας δεν πέφτει πολύ. Άλλαξαν τα κλίματα.
Παλιά θαρρείς συχνά άσπριζαν οι δρόμοι των πόλεων και σκέπαζαν τις ασχήμιες. Γίνονταν και «χιονοπόλεμος» και κακοφτιαγμένα ομοιώματα μας από αυτοσχέδιους πλάστες. Και με ήλιο χιόνιζε ακόμα «ήλιος και χιόνι, παντρεύονται αρχόντοι».
Τώρα αραίωσε τις επισκέψεις της η νύφη του Βορρά στους κάμπους και στα νότια, μάλιστα.
Μα οι πόλεις και οι συνοικισμοί της πατρίδος βρίσκονται κατά 4/5 στα νότια και χαμηλά και στα βουνά λίγα χωριά κτηνοτρόφων. Για την Ήπειρο, μπορεί να γίνει κάποια διαστολή, μα για την υπόλοιπη Ελλάδα με τα νησιά της δεν μπορεί να γίνει λόγος για χιόνια μόνιμα και μεγάλης διάρκειας.

Οι περισσότεροι κυνηγοί ζούμε σε τέτοιους τόπους αχιόνιστους και ανάβει το αίμα μας σαν δούμε να λευκαίνεται η γη.
Αυτό δεν γίνεται από κανέναν θεόπνευστο και ευγενικό μας πόθο αισθητικής απόλαυσης της χιονισμένης όψης της γης, αλλά από την άμοιρη προσδοκία του ερχομού των θηραμάτων.

Αυτό νομίζει και ο κόσμος και πιστεύει ότι στο χιόνι τα κυνήγια πιάνονται με τα χέρια και γεμίζουν τα σακούλια από κρέας.
Το χιόνι αν είναι χαρά και αγαλλίαση του αστού, του γύφτου και του αγριμιού είναι ο τρομερός απελάτης και αμείλικτος κατατρεμμός. Ξεσηκώνει από τα ψηλά βουνά ,που στοιβάζονται με στρώματα χιονιού, σαν φύλλα μπακλαβά, τα μεγάλα θηράματα - αγριογούρουνα και τα σπρώχνει προς τους αχιόνιστους ή ψιλό-στρωμένους λόφους, στα ριζά των βουνών και στους κάμπους ακόμα. Και η φαντασία, μια και είναι φαντασία παραφουσκώνει και οργιάζει.
Τα γουρούνια δεν μπορούν να τρέξουν στο χιόνι, βουλιάζουν. Τα χιόνια καθώς τρέχουν τινάζονται στα μάτια τους και δεν βλέπουν. Πάμε, σου λέω να τους κάνουμε παγάνα.
Και ξεσηκώνεται όλο το χωριό με τα όπλα που διαθέτει και τα τσεκούρια που χρησιμοποιεί.
Ύστερα γίνονται βέβαια «ατυχήματα». Χάνονται στα βουνά οι άνθρωποι, παγώνουν και τους τρώνε τα τσακάλια.
Άντε, προτείνουν οι άλλοι, οι λαγοί δεν μπορούν να τρέξουν στο χιόνι και τυφλώνονται. Τραβάτε να τους πιάσουμε...

Και ξεχύνονται τσούρμο στα ολόασπρα αφράτα ύπαιθρα, με μαγκούρες και ραβδιά και τροβάδες για το σύναγμα των λαγών.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα πει, σαν δει στρωμένο το χιόνι, ότι είναι καιρός για τους κυνηγούς και λίγοι είναι εκείνοι που δεν τους πιάνει το μένος να αυτοχειροτονηθούν σε κυνηγούς, για να τρέξουν αλαφιασμένοι στα έξω και να μαζέψουν τα πάντα και να μην αφήσουν τίποτα.
Έτσι είναι κιόλας. Με τα χιόνια κατεβαίνουν οι μπεκάτσες, που οι παραπάνω εριφηδες τρέχουν να τις μαζέψουν όπως μαζεύουν τα μανιτάρια, πιστεύοντας ότι οι στρογγυλομάτες κολλούν στη γη με τη μυτούκλα τους τάχα να τις μαζεύουν στα κοφίνια να τις φάνε ή να τις πουλήσουν με το ζευγάρι και ν' αγοράσουν όπλο.

Αλήθεια είναι ότι αναταράζεται πολύ το κυνήγι με το σκέπασμα του χιονιού.
Οι λαγοί και οι πέρδικες πλησιάζουν τις πόλεις ,τα χωριά και τα μαντριά. Είναι η μόνη περίπτωση που το ενδημικό απομακρύνεται, καθώς πολύ από τα καθεαυτό ενδιαιτήματα του και αν δεν μεσολαβούσε ο εξόντωμός του, το χιόνι θάταν ευεργετικό για μας τους κυνηγούς, που θα τροφοδοτούσε τα μέρη που δεν έχουν κυνήγι με αναπαραγωγικά άτομα. Μα αυτό δυστυχώς δεν γίνεται, γιατί οι ξεσπιτωμένοι είναι ευπρόσβλητοι από κάθε κακή μοίρα και δεν προλαβαίνουν να θαυματοποίησουν.

Την μεγαλύτερη συμφορά όμως στη χιονισμένη μέρα, την παθαίνουν τα μικροπούλια. Αυτά θαρρείς καταλαβαίνουν καλύτερα από τα μεγάλα θηράματα ότι οι κατοικημένοι τόποι έχουν τους αφεντάδες με τα παλάτια τους και έρχονται σαν ζητιάνοι να ζητιανέψουν στις πόρτες τους. Μα μαύρη μοίρα τα περιμένει. Γεράκια τα καταποδιάζουν και αγρίμια τα παρακολουθούν. Γάτες και σκυλιά τα υποδέχονται στα ακρινά σπίτια και στις αυλές.
Εδώ, κύριοι φιλάνθρωποι και φιλόζωοι, μπορείτε να δείτε και να σταθμίσετε τον «άνθρωπο» αν είναι άνθρωπος ή θεριό «ο θάνατος σου η ζωή μου».
Το χιόνι και στην περίπτωση αυτή είναι μια δοκιμή με τη λυδία λίθο για να διαπιστωθεί αν ο άνθρωπος εκπολιτίστηκε από τους αιώνες, τις επιστήμες και τις ηθικές του.

Από άποψη κυνηγιού το άπλωμα του χιονιού έχει τρανή και μεγάλη σημασία, όχι γιατί παρουσιάζει το θήραμα στο θηρευτή πολύ συγκεντρωμένο, δαμασμένο και εύκολο και προδομένο, αλλά από την άποψη της μελέτης των συνήθειων του και των σχέσεων που έχει το ευγενές θήραμα με τούς εχθρούς του, τα αρπακτικά.
Η στατιστική γράφεται από το χιόνι στο χαρτί εύκολα. Δεν είναι δύσκολο, δίχως νασαι χναρολόγος δεν ξέρω αν σ' αρέσει η λέξη να διαπιστώσεις τι γίνεται με την πάλη των αγριμιών.

Αν χιόνισε από βραδύς και σταμάτησε η χιονοκατεβασιά του μετά τα μεσάνυχτα έχεις να δεις μάτια μου στη ταμπούλα ράζα της επιφάνειας του αφράτου χιονιού, όλα τα ανομήματα των αγριμιών, τις ανησυχίες τους, την αγωνία τους, τον αγώνα τούς για τροφή, την πονηριά, τις συνήθειες τους, το πείσμα και την ακούραστη και ατελείωτη προσπάθεια ιούς «φαγείν τον άρτον τους δια του ιδρώτος του προσώπου τους».

Πίσω από τα χνάρια του λαγού, η αλεπού ταίρι ταίρι. Δίπλα το τσακάλι. Άκρες , άκρες, στους φράχτες και στα μονοπατάκια της ρεματιάς. Τα παρακολουθείς ώρες και συ και δεν τελειώνουν. Χιλιόμετρα έκαναν τα αγρίμια, βλέπεις και απορείς. Πώς δεν σταμάτησαν; Από το ίδιο μέρος ξαναπερνούν.
Διασταυρώνονται κάπου και πάλι συνεχίζονται και πάλι εξακολουθούν. Αν είσαι αμάθητος από χνάρια και τα μυστικά τους, νομίζεις ότι από κει πέρασαν δέκα λαγοί και είκοσι αλεπούδες.

Ένας όμως «επιστήμων» χναρολόγος μπορεί να σου πει, πόσοι λαγοί περπάτησαν εκεί και πόσα τσακάλια και αλεπούδες τους καταπόδιασαν. Τέτοιος ένας «κύριος» μπορεί να εκπονήσει την στατιστική «των εναπομεινάντων θηραμάτων» της περιοχής εκείνης.
Και φυσικά την κάνει όχι για να την δημοσιέψει στα «Κυνηγετικά Νέα», αλλά για τον «τρύγο και το δρεπάνι» μου. Φυσικά το κάνει αυτό χωρίς να χαμπαρίζει τον απαγορευτικό νόμο, μα η δουλειά του δεν είναι και τόσο εύκολη...

Έχει γεμίσει η λευκή οθόνη από χνάρια και θέλουν ολοήμερο παρακολούθημα. Και το να περπατάς πάνω στο χιόνι είναι κάτι σαν το περπάτημα στα κάρβουνα.
Σε στέρεο έδαφος περπατάς 4 χιλιόμετρα την ώρα, σε χιόνι ένα βήμα και σκοντάφτεις και τρεκλίζεις και προυμυτάς και παγώνουν τα πόδια σου και βαργεστίζεις από την προκοπή του τέτοιου κυνηγήματος

Το χιόνι ενώ «καλύπτει» τα βρώμικα και άπλυτα, αποκαλύπτει κιόλας άλλα ζουλάπια που μας είναι άγνωστα στην περιοχή μας.
Το σατανικό νυκτόβιο κουνάβι, που ούτε ο γκέκας το βρίσκει τη μέρα στη κουφάλα, ούτε ο φερμαριστής σκύλος μας το αντίκρυσε ποτέ στη ζωή το, ούτε και ο χωριάτης το είδε, ενώ συμμάζεψε τα κατορθώματα του, τις πνιγμένες κότες, ξεσκεπάζεται ολοκάθαρα. Οπου πήγε και ότι έφαγε και έκανε, τα κατέγραψε στο πάγο.
Όχι βέβαια όπως ο μπακάλης τα βερεσιδια των αναξιόπιστων πελατών στον πάγο αλλά στο επίσημο και αδιάψευστο ασπροχάρτη του χιονιού.

Νυφίτσες, ποντίκια, ασβοί και ότι άλλο δεν πολυφαίνεται στον τόπο, το μαλακό χιόνι το προδίδει και μάλιστα τις συνήθειες του.
Θάνατος είναι το χιόνι στα περιστέρια, τις χήνες και πάπιες. Σε χιονοσκέπαστα χωράφια, δεν μπορούν να βοσκήσουν τα πουλιά αυτά και θερίζονται από πείνα. Αν παραταθεί το κάλυμμα της γης από το χιόνι και δεν προφτάσουν να φύγουν στα νότια, αδυνατίζουν τόσο που πιάνονται και με τα χέρια.
Και οι πέρδικες τυραννιούνται με το χιόνι. Μα τρυπώνουν κάτω από τους θάμνους και κει σκαλίζουν. Το ίδιο κάνει και η μπεκάτσα που θαρρείς προτιμά το λίγο χιόνι, γιατί τότε μαλακώνει η γη και δουλεύει με ευχέρεια το σουβλίτης. Τα ζαρκάδια επίσης βασανίζει το χιόνι... Δύσκολα περπατούν πάνω σ' αυτό. Σκοντάφτουν, κατρακυλούν και πεινούν. Τότε είναι που ξύνουν τα δέντρα του δάσους για να φάνε τις φλούδες ιούς.

Και το αγριογούρουνο δεν έχει τη χαρά του. Δεν μπορεί να τρέξει, ούτε να σκαλίσει και προτιμά τις ρεματιές που τρέχουν τα ποτάμια για να σκαλίσει εκεί. Εκεί στήνονται και οι παγάνες. Μα παγάνα σε χιόνι για γουρούνια είναι πράγμα παρακινδυνευμένο. Αλλά εδώ παραγίνεται αν πούμε πως οργανώνεται και πως τελεσφορεί.
Μια άλλη στατιστική μπορεί να κάνει κανείς στον κυνηγικό συναγερμό με το πάπλωμα του χιονιού.
Όλα τα μορμολύκεια εκείνα που λουφάζουν και κρύβονται τους λαθροθήρες τιμώ σ' άλλες εποχές, τώρα ξεσπαθώνουν σαν σωματοφύλακες του Δούμα και βγαίνουν με όλη τη μεγαλοπρέπεια τους στο κυνήγι.

Τα σκιάχτρα αυτά δεν φοβούνται δασικούς και «αρμοδίους» γιατί στα χιόνια, δεν ξυμητούν εύκολα οι άνθρωποι εκτός από τούς «βλαμμένους». Έπειτα και κυνηγητό πάνω στο χιόνι, που στρογγύλεψε τα πάνια και σκέπασε λάκκους και πηγάδια και τάκαμε παγίδες, δεν γίνεται χωρίς να φτύσεις τον κόρφο σου κα να κάνεις τον σταυρό σου.
Έτσι, πάνω στα μπαμπακωτά χιόνια γράφονται τα χνάρια πρώτα των αγριμιών που κυνηγά το ένα το άλλο σε ατέρμονες κύκλους, ύστερα της πατησιάς τα αποτυπώματα των λαθροθηρών και κοντά τα δικά μας. «Πόλεμος πάντων πατήρ». Το είδε και το είπε ο αρχαίος σοφός, αδιάφορο αν σε άλλη σκοπιά ήταν βιγλάτορας.
Ας μη μας διαφύγει κοντά σ' αυτά και των μαντρόσκυλων τα περιδιαβάσματα που παραζαλίζουν τους χναρολόγους, γιατί, αν η αφεντιά τους δεν είναι πολύ προχωρημένη στην αλχημία, μπερδεύει τα χνάρια του λύκου με τις «Ούμπλες (οπλές, χνάρια) των μαντρόσκυλων».

Εννοείται ότι τα μυστήρια αυτά πάνω στη ράχη του χιονιού, έχουν και άλλα συμπαρομαρτούντα μελετήματα όπως, αν είναι το χιόνι πρωϊνό, βραδινό, χτεσινό, προχτεσινό, κρυσταλλωμένο ή αφράτο, σκεπασμένο με τσίπα κ.τ.λ.. Όλα αυτά είναι επιστήμη για κείνους που τα ξέρουν, αλλά μυστική και άγραφτη.

Με μας τους ορθόδοξους κυνηγούς, το χιόνι μας διδάσκει και κάτι άλλο:
Πολλές φορές όταν τραυματίζουμε το θήραμα και δεν το βρίσκει ο σκύλος μας, εκεί που πιστεύουμε ότι κατέφυγε το πληγωμένο, γινόμαστε πεισματάρηδες και κατηγορούμε και δέρνουμε το σκυλί για δήθεν τυφλαμάρα.
Το χιόνι σαν φωτεινός οδηγός μας μαθαίνει να μην είμαστε τόσο ρηχοί και αδιόρθωτοι, όχι μονάχα γιατί φανερώνει με τις τρύπες που αφήνουν τα σκάγια πάνω μας πάνω του, την καλή η κακή μας σκόπευση ή διασπορά του σκαγιού, αλλά γιατί θα τύχει καμιά φορά να τουφεκίσουμε λαγό ή πέρδικα και θα δούμε «ιδίοις όμμασι» και όχι με τη μούρη του σκύλου μας, ότι τα τραυματισμένα κάποτε φεύγουν χιλιόμετρα μακριά, αφήνοντας και αίματα στα χιόνια και δεν ψοφούν εκεί που δεν μπορεί να φτάσει ο νους μας.

Και ένα άλλο μυστήριο αποκαλύπτουν τα χιόνια.
Τα θηράματα τα παρασέρνει η μπόρα και θαρρείς δεν θέλουν ή δεν έχουν τη δυνατότητα να απομακρυνθούν απ' αυτήν. Αν λόγου χάρη μια χιονοθύελλα ξέσπασε και προχώρησε από ψηλά ως την Πάρνηθα, τα θηράματα θα τα βρεις εκεί και όχι νοτιότερα, στην Πεντέλη π.χ που η μπόρα ήταν πιο μαλακή και η λογική λέει πως προς τα εκεί θα είχε περισσότερα κυνήγι μπεκάτσες, περιστέρια, φάσσες, τσιχλοκότσυφα κλπ.
Για τον λόγο αυτό, οι κυνηγοί πρέπει να σπεύδουν προς τον τόπο της καταστροφής. Φυσικά λεηλασίες γίνονται όταν άλλοι καταστρέφονται γιατί «ο θάνατος σου η ζωή μου». Αυτή είναι η ωμή αλήθεια...

ΕΠΑΝΩ

© Giorgio Peppas