Initial

Back

Ο ΛΑΓΟΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΡΤΕΜΗΣ Το ξυπνητήρι χτύπησε και άνοιξα νωχελικά το μάτι...Κοίταξα απο συνήθεια το ρολόι. Ενιάμιση..Μπράβο μου..!!! Ο ύπνος θρέφει τα μωρά.. «Φφφφφ...Κυριακή σήμερα και μάλιστα αργά...» σκέφτηκα.. «Και αυτός ο φίλος μου δεν πήρε τηλέφωνο χθές..Μάλλον δεν θα πάει πουθενά..Δεν το αντέχω να αφήσω τα σκυλιά μέσα..» μουρμουρίζω και μηχανικά πηγαίνω προς την κουζίνα νας φτιάξω καφέ προσπαθώντας να σκεφθώ που θα πάω τα σκυλιά. «Ας πάω πρώτα να καθαρίσω και βλέπουμε..» σκέφτομαι για να αναβάλλω έστω για λίγο την έννοια μέσα στη θολούρα του ύπνου.. Οδηγώντας στο δρόμο σκέφτομαι πάλι για κανένα εκπαιδευτικό στη πέρδικα.Ομως μάλλον πρέπει να αλλάξω τα σκυλιά ξέρουν το μέρος καλά.. Φτάνω και οι φίλες μου αρχίζουν να χοροπηδάνε βλέποντας το γνώριμο παντελόνι.. «Μήπως ήρθες λίγο αργά;;;» αν είχαν φωνή θα μου έλεγαν.. Νομίζω οτι τις ακούω .. «Σας άκουσα..» λέω μέσα μου χαμογελώντας... Λοιπόν στ΄αμάξι και βούρ για εκπαιδευτικό...Τέτοια ώρα που να πάς και τι να κάνεις... Φτάνω στο γνωστό πια μέρος και τα σκυλιά δουλεύουν..Εκεί λίγο πιο πάνω είναι ένα μπουλουκάκι που μας περιμένει..Ποσες φορές έχω δεί αυτη τη σκηνή..Οι πονηρές δείχνουν τώρα προσοχή..Κοντοστέκονται λίγο και νάτη η πρώτη μας φέρμα...Σηκώνω τη φωτογραφική μηχανή.Νομίζω πως θα είναι ωραία αυτή η φωτό.Η ώρα περνάει,όμορφες στιγμές διαδέχεται η μία την άλλη μα κάτι μου λείπει...Δεν μπορώ να το χωνέψω οτι σηκώθηκα αργά..Επρεπε να είχα πάει σε άλλο μέρος .Ολο το ίδιο σκηνικό πρεπει να αλλάξουμε λίγο παραστάσεις για τα σκυλιά και ας μην έβρισκα τίποτα δεν με πολυνοιάζει.. Κοντεύει μεσημέρι και έχουμε πάρει το δρόμο του γυρισμού προς το αμάξι..Οδηγώντας παίρνω τηλέφωνο το φίλο μου. ― «Ελα φίλε...» Αφου τα λέμε για λίγο μου λέει πως ακόμα περνούν ορτύκια..Δεν μου κάνει εντύπωση .. Στις 27 τoυ Δεκέμβρη Βουλγαρος κυνηγός μου έλεγε πως περνάνε συνέχεια απο τη χώρα του φέτος..Μεσα Δεκέβρη τα σκυλιά μου φερμαρισαν ένα ενώ ήμουν για πέρδικα.. Αποφασίζω να γυρίσω στο σπίτι να πάρω το όπλο και να ξαναβγάλω τα σκυλιά σε ένα μέρος για ορτύκι..Πέφτω σε κίνηση στο δρόμο και σε φανάρι σταματάω.. Εκεί που χαζεύω, το μάτι μου πέφτει τυχαία στη μπλέ ταμπελίτσα που γράφει το όνομα του δρόμου: Οδός Αρτέμιδος .. -Τι μου επιφυλλάσεις σήμερα; Αναρωτιέμαι ενώ τα αυτοκίνητα χτυπούν την κόρνα ανυπόμονα, ενώ ξεκινόντας μπορώ να διακρίνω απο τον καθρέφτη μου το ύφος των οδηγών με το άγχος που βιώνουμε καθημερινά ακόμα και τις Κυριακές.. Μετά απο μια μικρή Οδύσσεια βρίσκομαι πια εκεί.Βγάζω απο το αμάξι τα δύο πρώτα μου σκυλιά που έχουν δουλέψει αρκετά μαζί. Τα σκυλιά αρχίζουν να δουλεύουν το ένα πιο γρήγορα το άλλο πιο σιγά.Περνάω απο γνωστά μέρη και όμορφες αναμνήσεις ξαναζούν στο μυαλό μου.Εδώ είχα σηκώσει ένα εκεί πιο πάνω το μέρος πονηρό,να κοιτάξω και εδώ μιας και περνάω... Ορτύκι ψάχνω και ορτύκι δεν βρίσκω...Παρατηρώ τα σκυλιά..Το καθένα έχει το χαρακτήρα του και το δικό του τρόπο..Το ένα αψύ,ορμητικό με μεγάλο ενθουσιασμό και με μεγάλο πάθος ψάχνει όσο καλύτερα μπορεί..Κάπου κάπου της φωνάζω και αλλάζω πορείες ώστε να μπορέσει να κοιτάξει και άλλα σημεία που θέλω.. Το άλλο πάλι κοντινό στην αρχή θα την συνεπάρει ο ενθουσιασμός της φίλης της μα σε λίγο θα γίνει πολύ προσεχτική και έχει πιο πολλές πιθανότητες σε αυτό τον ορτυκότοπο..Η ώρα περνάει μα ούτε ένα καλό δείγμα... Ισως δεν έκανα καλά άδικος κόπος.. λέω μέσα μου.Ξέρω πως κάνω καλό στα σκυλιά όμως και δέχομαι το γλυκό μαρτύριο του κυνηγού..Κοντεύει 3 και αποφασίζω να γυρίσω.στο αμάξι. Εχει αρχίσει να ψιλοβρέχει και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος μου θυμίζει Πρέπει να βγάλω και την άλλη σκυλίτσα.... Οδηγώνταςψάχνω με τα μάτια ένα καλό τόπο και για το τρίτο σκυλί..Ενα όμορφο δάσος με κάποιες τούφες απο μικρα πεύκα μου κλείνει το μάτι δελεαστικά.. Αποφασίζω να το δοκιμάσω μπορεί να είμαι τυχερός για μια συνάντηση με την αγαπημένη κυρία με τη μακριά μύτη.. Ο τόπος δεν είναι πολύ μεγάλος υπολογίζω οτι σε ένα τέταρτο θα τον έχουμε ψάξει. Δεν παίρνω όπλο μαζί και η κούραση έχει αρχίσει να δείχνει τα σημάδια της. Σιγά μη βρώ σκέφτομαι και κλείνω τη πόρτα βιαστικά βγάζοντας τη τρίτη σκυλίτσα ευχαριστημένος που δεν θα ξαναδέσω το δίκανο.. - «Λές;;;;» μια φωνή με ρωτάει ...Κάνω οτι δεν την ακούω και απομακρύνομαι απο το αμάξι βιαστικά με τη σκυλίτσα δεμένη.. Κάνω πως δεν την ακούω και όταν με ξαναρωτάει της απαντάω: -«Χαλάλι της ...» αποστωμοτική απάντηση και η φωνούλα που ρώταγε βασανιστικά τώρα πιά βγάζει το σκασμό... Μόνο μου μέλημα τώρα είναι να υπάρχει μια μπεκάτσα που θα την φερμάρει η μικρή.. Η μικρή πόιντερ βάζει τα δυνατά της σαν να θέλει να μου δείξει πόσο λάθος έκανα που δεν την έβγαλα απο το πρωί πάρα μόνο για λίγο στις πέρδικες.. Αυτή πάλι είναι κάτι ενδιάμεσο απο τις άλλες δύο..Συνήθως διαφράφει κύκλους στο δάσος και μου έχει δείξει πολλές φορές οτι έχει πολύ ευαίσθητη μύτη. Φερμάρει ακόμα τα κοτσύφια μα δεν έχει τόσες όσες οι άλλες δύο.Στη πέρδικα πηγαίνει πολύ καλά και πολύ εύκολα φερμάρισε και ορτύκι... Αν είναι τυχερή... Η 18 μηνη ποιντερίτσα ψάχνει καλά και επιμένει είναι πολύ φρέσκια ενώ μετά λύπης διαπιστώνω πως ο μικρός τόπος που διάλεξα έχει τελειώσει.. Το σκυλί στο αμάξι και άντε πάλι ..Εχω μια ώρα ακόμη .Κάνω τη σκέψη να πάρω το δρόμο του γυρισμού.Σκεφτομαι τη σκυλίτσα που θα μείνει με το παράπονο. Στην επιστροφή βλέπω ένα χωματόδρομο που δεν ξέρω γιατί δεν μου είχε πολυγεμίσει το μάτι.. «Να πάω.....να μην πάω...» Τα χέρια γυρίζουν το τιμόνι χωρίς να το καλοσκεφθώ και το αμάξι σκαμπανεβάζει κανα τέταρτο στο χωατόδρομο ενώ μία κοιτάω μπροστά μου και μία ρίχνω ανιχνευτικές ματιές σε αυτό το νέο μέρος... Αυτό το αμάξι αν είχε γλώσσα δεν ξέρω και εγώ τι θα μου σουρνε... Ενα νέο όμορφο δάσος πιο πυκνόι κοιτάει απορημένο τους νέους του επισκέπτες... Ομορφες σκοτεινές διαδρομές με σχοίνα, ρεματάκια και πυκνούρες μας περιμένουν.. Η πόρτα ξαναανοίγει κ η ποιντερίτσα ξαναβγαίνει για να δώσει τον επίλογο της κυνηγετικής μου ημέρας.. Αποφασίζω και δένω το όπλο ενώ η μικρή ανυπομονεί.. Τελευταίες στιγμές και παρ' όλη τη κούραση μια απόλυτη γαλήνη επικρατεί στη καρδιά μου αλλά και σε αυτό το νέο μικρό δασάκι.. Το σκυλί ψάχνει πολύ όμορφα γύρω μου χωρίς κουδουνάκι .. Καλύτερα έτσι συλλογίζομαι..Εαν υπάρχει έστω και μία δεν θα την αναστατώσουμε ετσι θα κρατήσει περισσότερο στη φέρμα..Ξανακοιτάζω το σκυλί...Ψάχνει επιμελώς το τόπο, δεν χρειάζεται καμπανάκι αρκεί να μένεις κοντά της και να την οδηγείς.. Τη θαυμάζω καθώς κινείται σβέλτα πάνω απο τα κλαριά...Δεν περνά πολύ ώρα και τη βλέπω να φερμάρει...Ενας κότσυφας πετάει χαμηλά προς τα εκεί που δείχνει το σκυλί..Είμαι σίγουρος οτι αυτόν μύριζε... - «Άντε πάμε κοπέλα μου...» Σπάει και φερμάρει πιο κάτω σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση...Ψύλλοι έχουν αρχίσει να μπαίνουν στα αυτιά και πλησιάζω προσεκτικά...Η ιστορία επαναλαμβάνεται άλλες δύο φορές και δεν μπορώ να καταλάβω τι γίνεται...Φερμαρει απο μακριά κρατάει και ποντάρει συνεχώς μετά ξαναψάχνει... Χαζεύοντας ένα ρεματάκι που έδειχνε να περιμένει και αυτό τη σειρά του αλλά έχοντας αλλάξει πορεία σκέφτομαι να το ξαναπάρω απο τη άλλη μεριά διαπιστώνω οτι δεν βλέπω πιά τη σκυλίτσα... Κοντοστέκομαι ελπίζοντας να ακούσω το λαχάνιασμα της η θα κάνει το κύκλο να με βρεί..Την ψάχνω με τα μάτια και αρχίζω να βαδίζω ανυπόμονα προς τα εκεί που την είδα τελευταία φορά.. -«Κοίτα να δείς...» σκέφτομαι...Δεν είναι εδώ.. -«΄Έχει γούστο...και εγώ να χαζολογάω..Καλά να πάθεις...» ενώ ψάχνω και ο χρόνος πια κυλά βασανιστικά.Προσπαθώ με κάθε τρόπο να τη βρώ μα είναι αδύνατον. Εχει αργήσει πολύ είναι σε φέρμα διαπιστώνω μαλλον όμως κατόπιν εορτής. -«Δεν ήθελες καμπανάκι ε;;;»Εξακολουθώ να την αναζητάω και αποφεύγω να της φωνάξω ενώ μετά απο λίγο το μυαλό μου πηγαίνει στα κακό και αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια.. -«Φόλα να μην είναι μόνο..» μερικά βασανιστικά δευτερόλεπτα ακόμα και ακούω απο τη παραπάνω τούφα πέτρες που κατρακυλούν, τη σκύλα να τρέχει δαιμονισμένα προς το μέρος μου.. Μες το καθαρό ένας αυτιάς να τρέχει και ξωπίσω του η σκυλίτσα να κάνει σαν τρελλή...Πάτησα τη σκανδάλη και λίγα δευτερόλεπτα μετά είδα το σκυλί να δαγκώνει το πρώτο αυτιά της ζωής της..Κάνει σαν τρελλή ενώ την χαιδεύω για το ανέλπιστο δώρο της... Στο δρόμο του γυρισμού έχω τρελλάνει το φίλο μου στα τηλέφωνα... Χαίρεται πραγματικά μόλις ακούει τα νέα.. Τον ακούω να χαμογελάει αφού τον ξαναπαίρνω και δεύτερο τηλέφωνο για λεπτομερέστερη περιγραφή... Τρίτο τηλέφωνο γιά.....συμβούλιο του πώς τα πήγε η μικρή και βέβαια τέταρτο τηλέφωνο απο το σπίτι πιά .. -«Ελα φίλε.....εγώ είμαι πάλι... -«Ελαααααα... -«Και δεν μου λές σου αρέσει ο πουρές; Εεεεε άλλο ήθελα να πώ..Πρέπει να κάνουμε επιστημονικό γδάρσιμο για πες λεπτομέρειες...» ενώ ξεκαρδιζόμαστρε και οι δύο στα γέλια... Μέσα σε μία μέρα ξεκινώντας απο πέρδικες, πηγαίνοντας για ορτύκια,.ψάχνοντας για μπεκάτσες η αγαπημένη μας Θεά άλλο θήραμα είχε αποφασίσει να μας κάνει δώρο. Αυτή η Θεά, και αυτά τα τεχνάσματα της που ξέρει να χρησιμοποιεί πολύ καλά, ώστε να μην την ξεχνάμε ποτέ . «ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ..»   Παντελής Οικονόμου

ΕΠΑΝΩ-UP