Tα πουλιά που περιγράφονται στην Αγία Γραφή είναι μάλλον τα κοινά μεταναστευτικά ορτύκια (όρτυξ η κοινή [Coturnix coturnix]), τα οποία εγκαταλείπουν το εσωτερικό της Αφρικής την άνοιξη και κινούνται προς το Β, φτάνουν στην Αίγυπτο περίπου τον Μάρτιο, έπειτα περνούν από την Αραβία και την Παλαιστίνη και επιστρέφουν όταν πλησιάσει ο χειμώνας. Ταξιδεύουν κατά μεγάλα σμήνη, μεταναστεύοντας σταδιακά και πετώντας συνήθως στη διάρκεια της νύχτας. Χάρη στις φτερούγες τους, πετούν ταχύτατα, αλλά όχι για πολύ μεγάλες αποστάσεις. Επειδή το σώμα τους είναι βαρύ σε σχέση με τη δύναμη που έχουν οι φτερούγες τους, μερικές φορές φτάνουν στον προορισμό τους εξαντλημένα.
Γι’ αυτό, τα ορτύκια πετούν με ούριο άνεμο και συνήθως σε σχετικά χαμηλό υψόμετρο. Ο συνταγματάρχης Ρίτσαρντ Μαϊνερτσχάγκεν αφηγείται ότι στο Πορτ Σάιντ της Αιγύπτου οι ντόπιοι μερικές φορές χρησιμοποιούν απόχες για πεταλούδες προκειμένου να πιάσουν ορτύκια την αυγή, όταν αυτά πετούν χαμηλά στους δρόμους.—Πουλιά της Αραβίας (Birds of Arabia), Εδιμβούργο, 1954, σ. 569.

Η πρώτη μνεία των ορτυκιών στη Βιβλική αφήγηση (Εξ 16:13) σχετίζεται με γεγονότα που συνέβησαν την άνοιξη (Εξ 16:1), οπότε τα πουλιά πρέπει να πετούσαν προς το Β. Οι Ισραηλίτες βρίσκονταν στην έρημο Σιν, στη Χερσόνησο του Σινά, και παραπονιούνταν για τα τρόφιμά τους. Απαντώντας, ο Ιεχωβά διαβεβαίωσε τον Μωυσή ότι «ανάμεσα στα δύο βράδια» θα έτρωγαν κρέας και το πρωί θα χόρταιναν με ψωμί. (Εξ 16:12) Εκείνο το βράδυ «άρχισαν να ανεβαίνουν τα ορτύκια και να καλύπτουν το στρατόπεδο», ενώ το πρωί εμφανίστηκε το μάννα στη γη. (Εξ 16:13-15? Ψλ 105:40)
Πάλι, προφανώς την άνοιξη (Αρ 10:11, 33), περίπου έναν χρόνο αργότερα, οι γογγυσμοί των Ισραηλιτών για το ότι έτρωγαν μόνο μάννα έκαναν τον Ιεχωβά να προείπει ότι θα έτρωγαν κρέας «μέχρι έναν μήνα ημερών» ωσότου θα το αηδίαζαν. (Αρ 11:4, 18-23) Ο Θεός σήκωσε τότε έναν άνεμο, πιθανώς ανατολικό ή νοτιοανατολικό, ο οποίος άρχισε να φέρνει ορτύκια από τη θάλασσα και να «τα ρίχνει πάνω από το στρατόπεδο»—ήταν δε άφθονα «σαν τους κόκκους της άμμου» και κάλυπταν μια εκτεταμένη περιοχή αρκετών χιλιομέτρων γύρω από την περίμετρο του στρατοπέδου.—Αρ 11:31? Ψλ 78:25-28.

Η φράση «δύο περίπου πήχεις [περ. 1 μ.] πάνω από την επιφάνεια της γης» έχει εξηγηθεί με διάφορους τρόπους. (Αρ 11:31) Ορισμένοι θεωρούν ότι τα ορτύκια πράγματι έπεσαν στο έδαφος και σε μερικά σημεία σχημάτισαν τόσο ψηλούς σωρούς. Σύμφωνα με άλλους—οι οποίοι αντιτείνουν ότι, αν συνέβαινε αυτό, αναμφίβολα πολλά από τα ορτύκια θα ψοφούσαν και συνεπώς θα γίνονταν ακατάλληλα για να τα φάνε οι Ισραηλίτες—αυτή η περικοπή σημαίνει ότι τα ορτύκια πετούσαν σε αυτό το χαμηλό ύψος πάνω από το έδαφος και επομένως ήταν πολύ εύκολο για τους Ισραηλίτες να τα ρίχνουν κάτω και να τα πιάνουν.
Εκφράζοντας παρόμοια άποψη, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα λέει σε σύγχρονη απόδοση: «ολόγυρα από το στρατόπεδο, περίπου δύο πήχεις από τη γη». Επίσης, η λατινική Βουλγάτα αναφέρει: «ολόγυρα από το στρατόπεδο, και πετούσαν στον αέρα σε ύψος δύο πήχεων από τη γη».

Επί μιάμιση ημέρα οι Ισραηλίτες μάζευαν τα ορτύκια: «αυτός που μάζεψε τα λιγότερα μάζεψε δέκα χομόρ [2.200 λίτρα]». (Αρ 11:32) Αν λάβουμε υπόψη ότι υπήρχαν «εξακόσιες χιλιάδες άντρες πεζοί», όπως ανέφερε ο Μωυσής (Αρ 11:21), τα ορτύκια που μάζεψαν πρέπει να ήταν πολλά εκατομμύρια. Άρα δεν επρόκειτο απλώς για κάποια ποσότητα ορτυκιών που πιάστηκαν ως αποτέλεσμα της φυσιολογικής τους μετανάστευσης, αλλά απεναντίας για δυναμική εκδήλωση της θεϊκής δύναμης.
Οι άπληστοι Ισραηλίτες μάζεψαν τόσο πολλά ώστε δεν μπορούσαν να τα φάνε αμέσως και γι’ αυτό «τα άπλωναν σε μεγάλη έκταση ολόγυρα στο στρατόπεδο». (Αρ 11:32) Αυτό ίσως το έκαναν για να στεγνώσει το κρέας των ορτυκιών που είχαν σφάξει, προκειμένου να διατηρήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα και να τα φάνε αργότερα. Αυτή η ενέργεια έμοιαζε με τη συνήθεια που είχαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, όπως την περιγράφει ο Ηρόδοτος (Β΄, 77), να απλώνουν ψάρια στον ήλιο.