Το μήνα που πέρασε ο «σκληρός πυρήνας» του περιοδικού μας βρέθηκε στα Τρίκαλα, προσκεκλημένος του τοπικού κυνηγετικού συλλόγου στα πλαίσια της εκδήλωσης «Κάθε Μήνα Μαζί».

Πέρα από την εκδήλωση αυτή καθαυτή, για την οποία θα διαβάσετε σε άλλες σελίδες του περιοδικού, είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε κατ’ ιδίαν με τα στελέχη της διοίκησης του συλλόγου για το έργο και τις προσπάθειές τους.

Επισκεφτήκαμε μάλιστα και έναν από τους πέντε κλωβούς εξοικείωσης και απελευθέρωσης θηραμάτων και είδαμε «αφ’ υψηλού» μία από τις οριοθετημένες περιοχές εκπαίδευσης κυνηγετικών σκύλων.

Γνώριζα λίγο-πολύ την κυνηγετική πολιτεία ορισμένων από τους ανθρώπους που στελεχώνουν το συγκεκριμένο σύλλογο και θα έλεγα ότι περίμενα πως θα συναντούσα κάτι ανάλογο.

Άλλωστε είναι γνωστό τοις πάση ότι τα Τρίκαλα είναι περιοχή «κυνηγομάνα», όπου το μεράκι περισσεύει και ουδείς φείδεται χρόνου και χρήματος όταν πρόκειται να προσφέρει στο κυνήγι.

Χρειάζονται πολλές σελίδες για να αναλύσει κανείς διεξοδικά την προσπάθεια και το αποτέλεσμα σε ό,τι αφορά αναπληθυσμούς θηραμάτων, κ.λ.π.

Όμως το θέμα μου δεν είναι αυτό και έτσι θα περιοριστώ μόνο στις περιοχές εκπαίδευσης σκύλων κυνηγίου και τους λόγους για τους οποίους δημιουργούνται.

Οι άνθρωποι του συλλόγου μου έδειξαν μία περιοχή η οποία έχει οριστεί ως χώρος εκπαίδευσης κυνηγόσκυλων, στην οποία πάντοτε φροντίζουν να υπάρχει αντικείμενο εκπαίδευσης (θήραμα). Όσο κι αν αυτό ακούγεται απλό, τόσο σπουδαίας σημασίας για το θήραμα είναι, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που η κυνηγετική κυνοφιλία αναπτύσσεται ραγδαία.

Έχω διατυπώσει συχνά την άποψη ότι η εκπαίδευση των κυνηγόσκυλων σε άγριο θήραμα, ιδιαίτερα στην πέρδικα κατά την περίοδο αναπαραγωγής δημιουργεί σοβαρότατο πρόβλημα όχλησης και θεωρώ ότι είναι απαράδεκτο να κυνηγούν τα σκυλιά μας θηράματα που φωλιάζουν και όπως είναι φυσικό, χρειάζονται απόλυτη ησυχία.

Λίγες μέρες πριν από την έναρξη του κυνηγίου των ενδημικών μας θηραμάτων ακούσαμε όλοι στη ραδιοφωνική μας εκπομπή «Πρωινές Ιχνηλασίες» ένα μεγάλο αριθμό κυνηγών να μας τηλεφωνεί ή να μας στέλνει μηνύματα, λέγοντας ότι πηγαίνουν για εκπαίδευση των σκυλιών τους.

Βέβαια άριστα πράττουν από κυνοφιλικής πλευράς και θα συμφωνήσω απόλυτα ότι τα σκυλιά μας δεν είναι δυνατό να τα «παρκάρουμε» στο σκυλόκουτο από τη λήξη του κυνηγίου μέχρι την έναρξη της νέας περιόδου.

Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε τι σημαίνει εκπαίδευση, που και πως πρέπει να γίνεται και κυρίως αν αυτή η εκπαίδευση έχει επιπτώσεις στο άγριο θήραμα.

Μου προξένησε τεράστια έκπληξη και προβληματισμό η παρέμβαση του προέδρου της Δ’ ΚΟΣΕ στο ραδιόφωνο, όταν είπε ότι, τα στοιχεία δείχνουν ότι η εκπαίδευση κυνηγόσκυλων στο άγριο θήραμα είναι υπεύθυνη για μείωση των πληθυσμών που φθάνει στο 35%!!!

Αν τα στοιχεία που έχει ο αγαπητός κ. Γιώργος Αραμπατζής είναι ακριβή, αυτό σημαίνει ότι για χάρη της εκπαίδευσης σπαταλάμε το 1/3 του θηραματικού μας κεφαλαίου, μέγεθος απαράδεκτο.

Όλοι γνωρίζαμε την αρνητική επίδραση των εκπαιδευτικών εξόδων των σκυλιών μας, ποτέ όμως δεν φανταστήκαμε ότι θα μπορούσε να φθάσει σε τέτοια μεγέθη.

Αν συνυπολογίσουμε δε, ότι η επέκταση της κυνηγετικής κυνοφιλίας συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς, τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε μέτρα αν θέλουμε να βλέπουμε θήραμα.

Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν θα πρότεινα να απαγορευτεί η έξοδος των σκυλιών στην ύπαιθρο.

Αντίθετα πιστεύω ότι η είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν οι κυνηγετικές μας οργανώσεις ότι οι κυνηγοί πέρα από την κάρπωση θηραμάτων αυτή καθαυτή, έχουν και άλλες ανάγκες.

Διάφορες σκέψεις, εικόνες και συνειρμοί περνούν από το μυαλό μου για το συγκεκριμένο θέμα και πέρα από τον σύλλογο των Τρικάλων που είναι μια πρόσφατη εικόνα αναλογίζομαι την περιοχή του Σχιστού στο όρος Αιγάλεω.

Πριν από μερικά χρόνια η περιοχή αυτή δεν ήταν παρά ένας σκουπιδότοπος κοντά στον οποίο υπήρχε μία παραγκούπολη τριτοκοσμική, που οι περισσότεροι τη βλέπαμε με θλίψη.

Σήμερα χάρη στις παρεμβάσεις της πολιτείας έχει αναβαθμιστεί και πολλά δείχνουν ότι σε λίγα χρόνια θα είναι ένας ενδιαφέρον πνεύμονας πρασίνου.

Από πλευράς πανίδας, όπως ήταν φυσικό, φιλοξενούσε μόνο καρακάξες και σκουπιδοφάγους γλάρους.

Κάποιοι κυνηγετικοί σύλλογοι, ιδιαίτερα ο 1ος Πειραιά και ο 1ος Αθηνών (ελπίζω να μην αδικώ από άγνοια κάποιον), αποφάσισαν να απελευθερώσουν λαγούς και πέρδικες, με προοπτική να χρησιμεύσει και σαν εκπαιδευτήριο κυνηγόσκυλων.

Σήμερα οι εμπνευστές αυτής της ιδέας θα πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για το αποτέλεσμα, διότι αρκετά από τα θηράματα αυτά επιβίωσαν εξοικειώθηκαν, η παρουσία κυνηγόσκυλων τα εξανάγκασε να αναπτύξουν μηχανισμούς άμυνας και έφθασαν στο σημείο να αναπαράγονται φυσικά, δίνοντας ζωή σ’ έναν τόπο που πριν από λίγα λόγια λίγο διέφερε από τη νεκρά φύση.
Βέβαια, τα εγχειρήματα αυτά απαιτούν όρεξη, όραμα και ασφαλώς χρήμα.

Έχουμε πει συχνά ότι τη σημερινή εποχή όλα τα αγαθά δυστυχώς αποκτώνται με χρήμα και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Κάτι ανάλογο με το Σχιστό είχε γίνει πριν από αρκετά χρόνια στην Πεντέλη και ένας σημαντικός αριθμός κυνηγών επισκεπτόταν την περιοχή τακτικά. Ατυχώς όμως το πρόγραμμα αυτό εγκαταλείφθηκε σε αντίθεση με το Σχιστό, όπου διοργανώνονται και αγώνες κυνηγόσκυλων με μεγάλη συμμετοχή και σίγουρη επιτυχία.

Ο σύλλογος του Πειραιά που διαχειρίζεται την περιοχή, κατόρθωσε να συνδυάσει το τερπνό μετά του ωφέλιμου και του αξίζουν συγχαρητήρια γι αυτό.

Πόσοι όμως κυνηγετικοί σύλλογοι στην Ελλάδα ασχολούνται σοβαρά με παρόμοια προγράμματα στην περιοχή τους;

Αν σύλλογοι που εδρεύουν μέσα σε μια μεγαλούπολη τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων κατορθώνουν μέσα σε λίγα χρόνια να μετατρέψουν ένα σκουπιδότοπο σε πνεύμονα ζωής, όπου τα θηράματα αφθονούν, τότε εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε τι θα μπορούσε να συμβεί αν ορισμένοι σύλλογοι των μικρών πόλεων που βρίσκονται δίπλα στην ύπαιθρο και κωμοπόλεων, δραστηριοποιηθούν ανάλογα. Άλλωστε, όπως γράψαμε πιο πάνω, η εκπαίδευση των σκυλιών μας είναι αναγκαία όχι μόνο για την κυνηγετική τους αποτελεσματικότητα αλλά κυρίως για την υγεία και την ψυχική τους ισορροπία.

Είναι κάτι που κανένας δεν δικαιούται ούτε και μπορεί να το αποτρέψει.

Προκειμένου όμως να εξωθούνται οι κυνηγοί να γυμνάζουν τα σκυλιά τους ανεξέλεγκτα και κυρίως σε περιοχές στις οποίες υπάρχει άγριο θήραμα, ιδιαίτερα την περίοδο αναπαραγωγής, δεν είναι προτιμότερο να οριοθετήσουν κάποιες περιοχές, φτωχές σε θήραμα, οι οποίες μπορούν να εμπλουτιστούν με θηράματα τεχνητής εκτροφής;

Ένα ανάλογο και αξιόλογο εγχείρημα είδα πριν από μερικά χρόνια στη Λέρο όπου ένας μικρός σύλλογος με 280 μόνο μέλη, που σημαίνει ελάχιστα έσοδα, όχι μόνο κατόρθωσε να φτιάξει χώρο εκγύμνασης κυνηγόσκυλων, όπου το θήραμα αφθονεί, αλλά κατόρθωσε να εμπλουτίσει ολόκληρο το νησί με αξιόλογο αριθμό θηραμάτων, σε μια εποχή που το άγριο θήραμα πλησίαζε τα όρια του αφανισμού.

Άρα δεν είναι μόνο η οικονομική ευρωστία ενός συλλόγου που μπορεί να εξασφαλίσει τις πιο πάνω προϋποθέσεις, αλλά κυρίως το όραμα και η διάθεση για δουλειά.

Αν σήμερα χαραμίζουμε το 35% του θηραματικού μας κεφαλαίου στην εκπαίδευση των σκυλιών, τι είναι εκείνο που δικαιούμαστε να καρπωθούμε σαν κυνηγοί;

Πιστεύω ότι η όχληση είναι μία ιδιαίτερα σημαντική αιτία μείωσης όχι μόνο των θηραμάτων, αλλά ολόκληρης της άγριας ζωής και εμείς οι κυνηγοί, οι οποίοι διατεινόμαστε ότι αγαπάμε τη φύση, είμαστε οι μεγαλύτεροι οικολόγοι και διάφορα άλλα εύηχα σύγχρονα συνθηματάκια, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τη δική μας συμμετοχή σ’ αυτή την αρνητική επίδραση.

Βέβαια, όπως έγραψα πιο πάνω αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς και τα σκυλιά μας θα πρέπει να τιμωρηθούμε σε κατ’ οίκον περιορισμό, αλλά να φροντίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, βοηθώντας ταυτόχρονα κάποιες περιοχές να ξαναδούν ζωή θηραμάτων.

Η εμπειρία μας δείχνει ότι υπάρχουν τρόποι. Διάθεση υπάρχει;

ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ & ΚΥΝΟΦΙΛΙΑ