Ιστορία 1η: Τον περασμένο χειμώνα συμμετείχα σε κάποιον αγώνα μπεκάτσας παρουσιάζοντας ένα Αγγλικό Σέττερ μου. Ετρεχα λοιπόν σε ζευγάρι με ένα Πόιντερ που παρουσίαζε γνωστός... ντρατχααράς! Λύσαμε τους σκύλους και ακολουθήσαμε μια πορεία μέσα στα ντούσκα, κόντρα στον ανεπαίσθητο αέρα.
Το Σέττερ πήγαινε δεξιά -αριστερά ψάχνοντας το δάσος και κάθε τόσο πέρναγε μπροστά από τους κυναγωγούς και τον κριτή, που ήταν ο έμπειρος Σωτήρης Κοπανάς από την Κόρινθο. Το Πόιντερ, ορμητικό και αυτό, με πάθος, το βλέπαμε σπάνια, ενώ το μπίπερ το ακούγαμε πού και πού. Η ώρα περνούσε και ο κριτής έκανε την πρώτη παρατήρηση στον κυναγωγό του Πόιντερ. Εκανε και δεύτερη παρατήρηση και στο τέλος σφύριξε τη διακοπή του γύρου, βγάζοντας το Πόιντερ εκτός ελέγχου... Μετά από κάνα μισάωρο ο ιδιοκτήτης του κατάφερε να το δέσει!

Ιστορία 2η: Ηταν πριν από κάμποσα χρόνια κάπου στην Μεσήμβρια... Πλησίαζε το τέλος μιας αγωνιστικής ημέρας για τους σκύλους Μεγάλης Ερευνας. Ολοι οι trailers είχαν κάνει τον γύρο τους, όμως τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά. Οι κριτές είχαν καλέσει σε επανάκληση δυο σπουδαία Πόιντερ (ονόματα δεν λέμε) που θα διεκδικούσαν το CACΤ της ημέρας.
Το κομβόι με κριτές, κυναγωγούς και θεατές έκανε κάμποσους γύρους μέσα στον κάμπο, μέχρι να βρει το τερέν με τον κατάλληλο άνεμο αλλά και με «ιστορικό» παρουσίας πουλιών. Οι κυναγωγοί (τοπ ονόματα) έλυσαν τους σκύλους που ξεχύθηκαν προς το CACT και τη δόξα! Μύτες στα σύννεφα, ταχύτητες στο όριο, λασέ με ακρίβεια διαβήτη και θέαμα που θα σήκωνε από τον τάφο του τον Arkrait.

Στάσιμα «ταλέντα» Tα λεπτά κυλούσαν χωρίς να έρχεται η φέρμα και ο χρόνος τελείωσε. Και τότε επιτέλους ήρθε η φέρμα και ο πόντος. Ολα τέλεια. Το σύννεφο σκόνης που σήκωσε το «φρενάρισμα» ακολούθησε μια δραματική φέρμα και μια υποδειγματική συναίνεση από τον συνδιαγωνιζόμενο. Η πιστολιά έπεσε, η ακινησία ήταν υποδειγματική, τα χειροκρότημα και τα συγχαρητήρια των θεατών ένθερμα. Το CACT ακολούθησε ένα CACIT στο μπαράζ με τον νικητή του άλλου τερέν και έτσι κυναγωγός, ιδιοκτήτης, κριτές και θεατές έφυγαν ευτυχισμένοι στο κλείσιμο της μέρας...
Οταν όλοι έφυγαν από το τερέν, η «αφεντιά» μου μαζί με τον μόνιμο συνκυνηγό μου Μιχάλη Μελά λύσαμε τα σκυλιά μας για ξεμούδιασμα. Συμπτωματικά ακολουθήσαμε τη διαδρομή των πρωταθλητών. Η πρώτη... πρόγκα δεν άργησε να έρθει. Το ίδιο και η δεύτερη. Μετά ήρθαν οι φέρμες. Το βλέπαμε και δεν το πιστεύαμε. Ψάχνοντας τον ίδιο χώρο με δυο Σέττερ και ένα Κούρτσχααρ σηκώσαμε 6-7 ζευγάρια, όταν τα σούπερ Πόιντερ βρήκαν μόνο ένα. Βέβαια, εμείς το κάναμε χωρίς... στυλ και χωρίς άγχος, ενώ κάναμε και τις «πρόγκες» μας χωρίς να χολοσκάμε...
- Τι δείχνουν οι δύο περιπτώσεις; Στην πρώτη περίπτωση είχαμε ένα Πόιντερ σχεδόν ανεξέλεγκτο, το οποίο ακόμα και αν έβρισκε κάποια μπεκάτσα, αυτή ποτέ δεν θα κατέληγε στην τσάντα. Ηταν ένας σκύλος που κυνηγούσε για τον εαυτό του και την εκτόνωσή του. Παρ' όλα αυτά είχε χαρακτηριστεί μεγάλο ταλέντο σε κάποιο ντέρμπι πριν από 6-7 χρόνια, όπου είχε βαθμολογηθεί ως «Εξαίρετος». Πέρασαν τόσα χρόνια και ο σκύλος παρέμεινε ταλέντο σε στυλ σε ταχύτητα και σε πάθος, αλλά μάλλον ήταν ακατάλληλος για κυνήγι...
Οπως μάλλον ακατάλληλοι (για κυνήγι) ήταν και οι σούπερ πρωταθλητές του αγώνα της Μεσήμβριας. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι σε ένα τερέν με τόσα ζευγάρια καμπίσιες, αυτοί βρήκαν μόνο το ένα; Πάμπολλοι πρωταθλητές όταν τέλειωσαν την καριέρα τους έγιναν σπουδαία κυνηγόσκυλα. Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι έτσι συμβαίνει. Ομως, θα συμπληρώσω ότι αυτοί οι πρωταθλητές έχουν περάσει χρόνια ολόκληρα σιδερένιας πειθαρχίας και εκπαίδευσης. Αν έπεφταν εξαρχής στα χέρια ενός μέσου κυνηγού, το πιθανότερο είναι να κατέληγαν με τον χαρακτηρισμό «Αχρηστος» αντί του «Εξαίρετος»...
Στον βωμό του υπερπρωταθλητισμού και του στυλ -ειδικά στη Μεγάλη Ερευνα- αξία έχει μόνο το Εξαίρετος. Το «Πολύ Καλός» τείνει να καταργηθεί. Οσο για το «Καλός», αυτό πια έχει ξεχαστεί! Και η κυνηγετική ικανότητα έστω και με λιγότερο στυλ; Μάλλον δεν έχει καμιά σημασία.
Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις σκύλων που έχουν πάρει τρεις φέρμες-πόντους μέσα στο δεκάλεπτό τους, αλλά περιορίζονται στον χαρακτηρισμό «Πολύ Καλός», μια και δεν το έκαναν με στυλ και με τον αέρα του πρωταγωνιστή.

Στα ορτύκια... Αυτές τις μέρες οι περισσότεροι κάτοχοι Πόιντερ κυνηγάνε ορτύκια. Και τα κυνηγάνε με τους ίδιους σκύλους που σε έναν μήνα θα κυνηγήσουν πέρδικα και αργότερα μπεκάτσες. Πόσα λοιπόν από αυτά τα Πόιντερ μπορούν να είναι το ίδιο αποδοτικά σε αυτά τα διαφορετικά θηράματα; Μάλλον πολύ λίγα και συνήθως μεγάλης ηλικίας και αρκετά έμπειρα. Ας είμαστε ειλικρινείς, και πρώτα από όλα οι ιθύνοντες της «επίσημης» κυνοφιλίας: ένα τυπικό Πόιντερ όπως περιγράφεται στα εγχειρίδια και στις αναλύσεις των κριτών, θα ήταν άχρηστο στο κυνήγι του ορτυκιού.
Εκεί που το «σπεύδε βραδέως» είναι η χρυσή συνταγή για ένα αποδοτικό κυνήγι, το ταχυκίνητο Πόιντερ είναι βέβαιο ότι θα αποδώσει ελάχιστα. Αντίθετα ένα Πόιντερ που... τροχάζει (και δεν καλπάζει), θα αποδώσει πολύ καλύτερα!
- «Μα αυτό δεν είναι Πόιντερ», θα πει οποιοσδήποτε γνωρίζει τα στοιχειώδη για αυτή τη φυλή που την είπανε «βασιλιά» των σκύλων φέρμας. Και είναι έτσι. Το Πόιντερ δεν αρκεί να είναι μόνο στην όψη Πόιντερ. Πρέπει να είναι και στην «ψυχή» και στην εργασία του. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να προσαρμόζουμε ένα Πόιντερ στις δικές μας παράλογες απαιτήσεις
- «Θέλω ένα Πόιντερ να κυνηγάει μέσα στα πόδια μου», λέει ο... τσαντάκιας που δηλώνει θαυμαστής των Πόιντερ. Ομως αυτός ο άνθρωπος είναι ο μετέπειτα... δυσφημιστής της φυλής... Είναι και αυτός ένας από τους πολλούς που κατηγορούν τα σημερινά Πόιντερ. Ισως θα έπρεπε να κυνηγάει με κάποια άλλη φυλή, και όχι να προσπαθεί να αλλάξει το Πόιντερ. Ομως η δύναμη της προπαγάνδας των Ομίλων, των περιοδικών και των βιντεοταινιών είναι μάλλον καταλυτική.
Εχουν δημιουργήσει έναν κυνηγετικό «καθωσπρεπισμό» που επιβάλλει σε όλους να έχουν ένα Πόιντερ ή ένα Αγγλικό Σέττερ. Και αυτό είναι αναμφίβολα λάθος. Ο ορτυκοκυνηγός που επιμένει να κυνηγάει με Πόιντερ θα έπρεπε να αναρωτηθεί για ποιον λόγο ο Ομιλος Πόιντερ-Σέττερ κατάργησε τους αγώνες σε ορτύκια.
Μήπως οι φυλές που εκπροσωπεί -και ειδικά το Πόιντερ- δεν είναι και τόσο αποδοτικές στο κυνήγι του ορτυκιού; Ή μήπως κυνηγώντας ορτύκια πάνε περίπατο το.. .στυλ και όσα ορίζουν οι γραφές για την.. αριστοκρατία των σκύλων φέρμας;

Το στυλ... Τι στυλ μπορεί να έχει ένα ορτυκόσκυλο που πρέπει αν κατεβάσει... τα μούτρα του για να βρει τα ορτύκι που ποδαρώνει μέσα στα τριφύλλια και τους αγκαθότοπους στις άκρες των χωραφιών;
Οπως είχαμε γράψει και σε προηγούμενο τεύχος, τα Πόιντερ πλέον αναπαράγονται (στην Ιταλία) σε 2-3 γενεαλογικές γραμμές και σχεδόν αποκλειστικά για τους αγώνες Μεγάλης Ερευνας (και όχι για το κυνήγι).
Λογικό είναι λοιπόν όσοι σκύλοι δεν επιλέγονται για τους αγώνες, να καταλήγουν σε χέρια κυνηγών που αδυνατούν να τους κουμαντάρουν. Και αυτή η πρακτική ασφαλώς επηρεάζει και την Ελλάδα που, ας είμαστε ειλικρινείς, σε ό,τι αφορά τα Πόιντερ είναι «δορυφόρος» της γειτονικής χώρας. Πολύ δύσκολα θα βρεθεί, λοιπόν, κάποιο σημερινό Πόιντερ που δεν θα έχει στο pedigree του το όνομα του Ribot della Noce, του Asso del Vento του Ardido del Vento ή του Ηardy du Bois Des Perches, που έχουν ζευγαρώσει με εκατοντάδες σκύλες ο καθένας. Αυτοί οι σούπερ γενάρχες έχουν το εξαίρετο «στυλ» και «υπέροχο καλπασμό», αλλά έχουν κληροδοτήσει σε μεγάλο βαθμό και κάποια αόρατα «κουσούρια» όπως είναι η φρενήρης και χωρίς λόγο ταχύτητα ή η συμπεριφορά του λεβιέ που κυνηγάει με το μάτι. Ας θυμηθούμε όμως τι υπογράμμιζε o Franco Zurlini στο Διεθνές Συνέδριο με τίτλο το «Πόιντερ και το Κυνήγι»-Βερόνα Ιταλίας 27 Ιανουαρίου 2001, όταν δηλαδή είχαν αρχίσει να εμφανίζονται τα πρώτα παράπονα για το Πόιντερ
«Το Πόιντερ είναι ένα... Μπρακ και προέρχεται από ένα Μπρακ του 1700. Γόνος εξαίρετων Ηπειρωτικών Μπρακ, ικανό σε κάθε θήραμα, σε κάθε τόπο και σε οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες. Κληρονόμος εξαιρετικών οσφραντικών ικανοτήτων και διορατικότητας που διά μέσου των αιώνων υπηρετεί απόλυτα το τουφέκι. Ισπανοί, Γάλλοι, Ιταλοί και Πορτογάλοι διεκδικούν όλοι τις ρίζες του με κάποια επιχειρήματα, αλλά κανείς δεν εμφανίζει την πλήρη αλήθεια. Το Πόιντερ αν θέλετε είναι η εξύψωση του Μπρακ. Είναι μια μύτη που από κάτω έχει τέσσερα πόδια, τέσσερα καταπληκτικά πόδια στην υπηρεσία μιας καταπληκτικής μύτης. Τίποτε παραπάνω από ένα Μπρακ, τίποτε λιγότερο ή περισσότερο».

Πριν από 3-4 χρόνια στο ξενοδοχείο του Λαγκαδά η γραμματέας του αγώνα επέστρεφε τα βιβλιάρια στους κυναγωγούς. Ανάμεσά τους ήταν και κάποιοι Ιταλοί που ξαφνικά θύμωσαν. Απόρησα, ρώτησα και έμαθα. Ο ένας τσαντίστηκε γιατί έγραψαν στο βιβλιάριο ότι επί τρεις μέρες δεν βαθμολογήθηκε. Ο άλλος γιατί του έγραψαν τον χαρακτηρισμό «Πολύ Καλός». Οπα! Να λοιπόν που οι περισσότεροι επιζητούν μόνο τα «Εξαίρετος» και θεωρούν... ντροπή το «Πολύ Καλός», ενώ κανένας δεν θέλει να αναγράφεται σε πόσους αγώνες ο σκύλος τους ήταν «τζούφιος».
Να ξέρετε λοιπόν ότι, όταν βλέπετε στο «βιογραφικό» κάποιου πρωταθλητή μόνο «Εξαίρετος», είναι πολύ πιθανόν οι χαμηλότερες βαθμολογίες να έχουν... απαλειφθεί ή απλά να μην έγιναν δεκτές.

ΠΗΓΗ : kynigi.org
Photos : gpeppas.gr