Τον περασμένο Απρίλη αποφάσισα έπειτα από αρκετά χρόνια να πάω για τσεκ απ.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι όλα είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν επικίνδυνα .
Χοληστερίνη , τριγλικεριδια , λιπίδια όλα πλησίαζαν τα όρια Έτσι με την σύσταση του γιατρού μου τόριξα στο περπάτημα. Για αρχή είπα να κάνω έναν μικρό περίπατο γύρω στην μισή ώρα.

Σαν τόπο περιπάτου διάλεξα τον Ξεριά ο όποιος περνούσε κοντά από το σπίτι μου και ήταν εύκολο για μένα να τον ακολουθήσω. Πήρα μαζί μου μια γλίτσα για να φυλάγομαι από τα σκυλιά , ένα καπέλο για τον ήλιο, και ένα σακίδιο που ήταν εφοδιασμένο με ένα μπουκάλι νερό ,ένα ζευγάρι κιάλια , έναν σουγιά, ένα ραδιοφωνάκι που δεν το επισημοποίησα ποτέ ,μια πετσέτα προσώπου και διάφορα άλλα απαραίτητα αντικείμενα πρώτης ανάγκης. Τις πρώτες ημέρες της πεζοπορία τα βήματα μου έφταναν έως το παλιό υδραγωγείο μέχρι εκεί δηλαδή που τελείωνε ο δρόμος .
Γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι τα ωραία ξεκινούσαν από το υδραγωγείο και έπειτα και έτσι μέρα με την ημέρα όλο και απομακρυνόμουν . Πράγματι η φύση μέσα από την κύτη του Ξεριά ήταν μαγευτική. Έτσι ακλουθώντας το φυσικό κάλλος εγκατέλειψα και την κοίτη και άρχισα να ανεβαίνω προς το βουνό.

Μια Κυριακή ξεκίνησα την πεζοπορία μου πολύ πρωί . Κάπου στην αρχή της διαδρομής κοντά σε ένα σκουπιδότοπο άκουσαν ασυγχρόνιστα κτυπήματα από κάποιο μέταλλο η από κάποιον ντενεκέ, κάπως έτσι το προσδιόριζα από μακριά. Όταν πλησίασα με έκπληξη είδα μια μικρή αλεπού να έχει βάλει το κεφάλι της μέσα σε ένα κονσερβοκούτι και να προσπαθεί απεγνωσμένα να απαλλαγεί από αυτό.

Το κακόμοιρο το ζώο ,φαίνεται βρήκε φαγητό στο κονσερβοκούτι, έβαλε το κεφάλι του μέσα για να φάει ,αυτό σφήνωσε και δεν μπορούσε να το βγάλει.. Το ζώο πανικοβλήθηκε και έτρεχε στα τυφλά.

Προσπάθησα να το πιάσω για να το βοηθήσω αλλά πανικοβλήθηκε περισσότερο και έτρεχε αλλόκοτα πάνω κάτω. Κάποια στιγμή το έπιασα το έβαλα κάτω κάθισα από πάνω του για να το ακινητοποιήσω. Με μια απότομη κίνηση έβγαλα το κονσερβοκούτι από το κεφάλι του. Για λίγο το πανικόβλητο ζώο γύρισε και με κοίταξε έπειτα το έβαλε στα πόδια Για πότε εξαφανίστηκε δεν πρόλαβα να καταλάβω. Ήταν το πρώτο και το τελευταίο ζώο που είδα στην περιοχή.

Στα τέλη του Αυγούστου αποφάσισα να φύγω νωρίς, ξεκίνησα κατά τις τέσσερες το απόγευμα παρά την αφόρητη ζέστη . Όταν όμως έφτασα στον ξεριά κάτω από τα πλατάνια η ζέστη εξαφανίστηκε το ελαφρό αεράκι μου έδινε μια άλλη αίσθηση ζωντάνιας , οποιοδήποτε μορφή κούρασης χάθηκε από πάνω μου. Αποφάσισα να ανεβώ ψηλά στο βουνό από την πλευρά που είχε τον ίσκιο . Αργά αργά άρχισα να ανεβαίνω προς στην κορυφή, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν έβλεπα πουθενά πουλιά, άλλα όχι μόνο δεν τα βλέπε άλλα ούτε τα άκουγα καν . Δεν έδωσα σημασία και συνέχισα να ανεβαίνω όλο και πιο ψηλά. Σε κάποιο σημείο σε υψόμετρο εκατό μέτρων περίπου συνάντησα ένα πλάτωμα . Κάθισα δίπλα σε μια επίπεδη πέτρα έβγαλα το σακίδιο μου και το ακούμπησα πάνω της. Ξεκινώντας είχα σκεφτεί να πάρω μαζί μου το κολατσιό μου μήπως πεινάσω Έτσι έβαλα σε ένα μπολ λίγο τυρί δυο ντομάτες και λίγο ψωμί. Νερό έτσι και αλλιώς έπαιρνα κάθε ημέρα μαζί μου.

Άπλωσα μια πετσέτα πάνω στην πέτρα και πάνω της άπλωσα το φαγητό μου

Ενώ ήμουν έτοιμος να «τσιμπήσω» άκουσα τα πρώτα κελαιδίσματα Έστησα αυτί και από λεπτό σε λεπτό τα κελαιδίσματα πολλαπλασιάζονταν. Σιγά σιγά άρχισαν να φαίνονται και τα πρώτα πετούμενα του ουρανού. Κοίταξα προς τα κάτω και είδα ότι ο ουρανός είχε γεμίσει με πουλιά ! -Μα καλά τόση ώρα που ήταν αναρωτήθηκα.
Σηκώθηκα πάνω να κοιτάξω γύρω μου και ξαφνικά επικράτησε σιγή Τότε συνειδητοποίησα ότι η παρουσία μου στον χώρο τους πιθανών τα έκανε να κρύβονται.
Φαντάζομαι οτι το ίδιο θα συμβαίνει και με τα άλλα ζώα της φύσης . Όλα θα φοβούνται τον άνθρωπο και θα κρύβονται. Και με το δίκιο τους φυσικά . Ο άνθρωπος είναι ο μόνο πλάσμα που αφαιρεί ζωές για διασκέδαση η για πλάκα .
Καθισμένος στην πέτρα παρατηρούσα τις ομορφιές της φύσης . Από ψηλά παρατηρούσα τα πουλιά να πετάνε πιο χαμηλά από εμένα , τα νερά του ξεριά λαμπίριζαν στην αντανάκλαση του ηλίου δέντρα μικρά και μεγάλα φυτά και λουλούδια όλα έδιναν το δικό τους στίγμα και συμπλήρωναν με την δική τους ομορφιά το πάζλ που εγώ ονομάζω μεγαλείο της φύσης. Σίγουρα κάπου εδώ γύρω μου θα υπάρχουν και άλλα ζώα και ίσως κάποια αυτά να έχουν αντιληφτεί την παρουσία μου και πίσω από κάποιον θάμνο η από κάποια πέτρα να με παρακολουθούν επιφυλακτικά.

Μα καλά υπάρχει κάποιο ζώο που να συμπαθεί τον άνθρωπο? Ξαφνικά με έπιασε θλίψη αναλογιζόμενος ότι τα ζώα δεν μας αποφεύγουν διότι είμαστε ξένοι προς το περιβάλλον άλλα γνωρίζουν πια ότι είμαστε εχθροί τους ,εμείς είμαστε εχθρικοί προς τα ζώα και όχι αυτά προς εμάς . Προχθές στο καφενείο άκουσα για μια παρέα που είχε πάει για αγριογούρουνα και επέστρεψε με δώδεκα γουρούνια σκοτωμένα. Κράτησαν το ένα και τα υπόλοιπα τα πούλησαν . Και δεν είναι μόνο αυτό, οι ανθρώπινες δραστηριότητες και το κυνήγι του χρήματος δυστυχώς έχουν κάνει τον άνθρωπο να στραφεί εναντίον του πλανήτη. Ο πανέμορφος πλανήτης μας έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο από τον άνθρωπο με σκοπό το κυνήγι του χρήματος. Η τρύπα του όζοντος , πλανητική σκίαση, το ελ νίμιο , το σύνδρομο του θερμοκηπίου κλπ έχουν μετατρέψει τον μοναδικό κατοικήσιμο πλανήτη του ηλιακού συστήματος σε κόλαση και όλα αυτά οφείλονται στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Ο πλανήτης μας όμως είναι ένας ζωντανός οργανισμός με αμυντικούς μηχανισμούς. Κάποια στιγμή θα αντιδράσει αν δεν το έχει κάνει ήδη. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε προ εκπλήξεων και θα τρίβουμε τα μάτια μας

Τότε χτύπησε το κινητό μου ! Το κοιταξα! Φουλ σήμα . Δεν απάντησα. Η cosmote η Vodafone και οι άλλες τηλ εταιρίες εκπέμπουν ακτινοβολία, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί επίσης, οι τηλεοπτικοί σταθμοί και αυτοί το ίδιο ,ασύρματο ιντερνέτ, αστυνομία ,στρατός , ναυτικό, αεροπορία ,δορυφόροι, ραντάρ , συσκευές ασυρμάτου ,αμερικανοί, ρώσοι, γερμανοί, NATO, μυστικές υπηρεσίες και άλλες πηγές που μου ξεφεύγουν η δεν τις ξέρω καν , όλοι για να κάνουν τις δουλειές τους εκπέμπουν ακτινοβολία . Άραγε πόση ακτινοβολία δέχομαι αυτή την στιγμή και όχι μόνο εγώ! Μα και στα δέντρα στα φυτά στα ζώα το ίδιο δεν συμβαίνει? Και όταν καταναλώνουμε τα διάφορα φυτά η ζώα καταναλώνουμε μαζί τους και την ακτινοβολία που έχουν δεχτεί. Πιστεύω ότι πάντα γίνονται μετρήσεις εκπομπής ακτινοβολίας σε όλες τις συσκευές και σίγουρα τα αποτελέσματα θα είναι πολύ κάτω από τα όρια. Και πιο καθορίζει αυτά τα όρια και με πια κριτήρια και με πια όρια , τα ανθρώπινα, τα ζωώδη που καταναλώνουμε η τα των φυτών που επίσης καταναλώνουμε. Άραγε σε συγκεντρωτικό πλαίσιο έχουν γίνει ποτέ μετρήσεις. Δηλαδή πόση ακτινοβολία δεχόμαστε ανά πάσα στιγμή όλοι μας άνθρωποι και μη. Τέλος πάντων και να έχουν γίνει δεν υπάρχει περίπτωση να ανακοινωθούν. Θα ήταν μεγάλη η ζημία για την παγκόσμια οικονομία.

Φαντάζομαι αν έρχονταν κάποιος ξένος από άλλο πλανήτη που να μην γνωρίζει την γήινη νοοτροπία με έκπληξη θα έβλεπε το ανθρώπινο γένος να σκοτώνεται μεταξύ του να καταστρέφει τον πλανήτη που κατοικεί με σκοπό τι ? Το χρήμα ! Κάτι ουσιαστικά ανούσιο και μάταιο . Οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να κινάγανε το χρήμα διότι κάτι πρέπει να κυνηγάνε . Ακλουθώντας το τα γονίδια τους κάνουν ότι έκανα και οι πρόγονοι τους . Να κυνηγούν. Οι πρόγονοι τους κυνηγούσαν την τροφή για να επιβιώσουν. Σήμερα το κυνήγι έχει αλλάξει μορφή. Ο άνθρωπος συνεχίζει να κυνηγά όπως κυνηγούσαν οι πρόγονοι του αλλά αντί για τροφή κινηγά το χρήμα . Ουσιαστικά εξακολουθεί να κυνηγά πάλι για την επιβίωση. Μια επιβίωση όμως με πολύ σκληρούς κανόνες . Κανόνες που ο ίδιος έκανε τόσο σκληρούς και αδυσώπητους σε μια κοινωνία που ο ίδιος δημιούργησε. Το χρήμα έκανε τον άνθρωπο στην αρχή να στραφεί εναντίον του ιδίου του ανθρώπου και αργότερα εναντίον του πλανήτη. Ο κακομοίρης ο εξωγήινος όταν έβλεπε και συνειδητοποιούσε την πλεονεξία και ματαιοδοξία του ανθρώπινου γένους θα κουνούσε το κεφάλι του απογοητευμένος και θα έφευγε τρέχοντας διότι θα καταλάβαινε ότι θα ήταν θέμα χρόνου πότε οι άνθρωποι θα τα έβαζαν μαζί του.
Κάτι θα σκαρφίζονταν για να βγάλουν χρήματα εις βάρος του.

Μου ήρθαν ξανά στο μυαλό τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Ορίστε που καταντήσαμε , κάποιοι από εμάς έχουν πολλά χρήματα , έχουν φτιάξει σπίτια , έχουν αυτοκίνητα ,βίλες , πισίνες αλλά δεν μπορούν να τα χαρούν, άλλοι επειδή δεν έχουν χρόνο προσπαθώντας να τα κάνουν περισσότερα και άλλοι επειδή είναι άρρωστοι . Βλέπουμε ότι σε όλους μας από κάποια ηλικία και πάνω αρχίζουν τα προβλήματα υγείας και οφείλεται καθαρά στον τρόπο που ζούμε. Πλεονεξία , πλεονεξία που καταλήγει στην απόλυτη ματαιόδοξα ίσως όλοι μας υπερβαίνουμε κάποια όρια σε κάτι, τι είναι όμως αυτό το κάτι και ποιος το καθορίζει ?
«Παν μέτρον άριστον» έλεγαν οι πρόγονοι μας. Εμείς πια δεν έχουμε όρια σε τίποτα, από το χρήμα , το φαγητό , το ποτό , τις γυναίκες ,την διασκέδαση δεν μας φτάνουν ότι μας ανήκουν , αλλά θέλουμε και του γείτονα του συνεταίρου, του φίλου , του αδελφού κλπ, κλπ, κλπ.

Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι δεν θέλω να φάω, άφησα το φαγητό μου όπως ήταν και ξεκίνησα να πάω πιο ψηλά. Η ομορφιά του τοπίου μου έδιωξε τις μαύρες σκέψεις και συνέχισα να ανεβαίνω . Άραγε πώς να ονομάζεται η περιοχή που πατάνε τα πόδια μου αυτή την στιγμή. Θυμάμαι ότι πριν από σαράντα χρόνια τα βουνά ήταν γεμάτα από κοπάδια και τσοπάνηδες ,κάθε κορυφή και κάθε λόφος κάθε λημέρι και κάθε βρυσούλα είχε και το όνομα της και τους θρύλους της . Σήμερα τα βουνά είναι απάτητα χάθηκαν τα ονόματα ,χάθηκαν οι θρύλοι και οι παραδόσεις ,μια λαϊκή κληρονομιά χιλιετηρίδων θυσιάστηκε στο όνομα του (πολιτισμού) .

Τέλος πάντων έτσι αποφάσισα να δώσω δικά μου ονόματα στα μονοπάτια και στα μέρη που πάταγα: το φιδοτόμαρο, τ' αλπάκι(αλεπουδάκι), το μάρμαρο, το τέμενος , ο βωμός , τα νεραϊδόσπιτα, η μυστική κοιλάδα , η χελώνα, τα σκαλοπάτια, οι φωλιές ,ο γκρεμός , ο βάτραχος , η σπηλιά , η αχλαδιά ,η αγκορτά ,η κουτσουμπιά, η καρυδιά, οι τρύπες , η γερακότρυπα, το σχίσμα, η χελιδονόραχη , τα θεμέλια κλπ.

Έπειτα από μίση ώρα περίπου έφτασα στην γερακότρυπα σταμάτησα για λίγο ξανακοίταξα χαμηλά δεν είδα κανέναν άνθρωπο είδα όμως τα πουλιά να πετάνε χαρούμενα, τα τεράστια πλατάνια από ψηλά φαίνονταν μικροσκοπικά . Ο ήχος από τις ανθρώπινες δραστηριότητες όμως έφτανε έως εδώ . Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία και πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Θυμήθηκα ότι έπρεπε να περάσω από το τέμενος (στο σημείο που είχα σταματήσει να φάω) να πάρω την πετσετούλα που είχα απλώσει το φαγητό μου πάνω της.

Φθάνοντας έκπληκτος είδα ότι δεν υπήρχε ούτε ψίχουλο ,υπήρχαν στην άκρη από τον βράχο ζουμιά από την ντομάτα που έδειχναν ότι κάτι την είχε φάει.

Παρατήρησα για λίγο τα χνάρια άλλα δεν έβγαλα άκρη μιας και οι γνώσεις γύρω από την άγρια ζωή ήταν ανύπαρκτες.

Βρήκα την πετσετούλα λίγα μέτρα πιο μακριά μισοσκισμένη. Την έβαλα στο σακίδιο μου και συνέχισα να κατηφορίζω, πέρασα από την σπηλιά και έφτασα στον γκρεμό . Κατεβαίνοντας με την άκρη του ματιού αντιλήφτηκα μια κίνηση σαν κάτι να μου επιτίθεται από αριστερά , γύρισα απότομα και έστεψα την γλίτσα εναντίον του. Για λίγο νόμισα ότι είδα έναν τεράστιο βάτραχο που κρύφτηκε πίσω από μια μεγάλη πέτρα. Κοίταξα γύρω από την πέτρα αλλά δεν είδα τίποτα, . Περίμενα για λίγο αλλά πάλι δεν είδα τίποτα . Έκανα να ξεκινήσω και τότε πάλι με την άκρη του ματιού μου είδα τον βάτραχο να πηδάει από την πέτρα και να έρχεται προς το μέρος μου. Σταμάτησα και στράφηκα εναντίον του. Αλλά πάλι δεν τον έβλεπα πουθενά. Περίμενα ένα τέταρτο περίπου και ξεκίνησα να φύγω Ειχα απομακρυνθεί δεκαπέντε με είκοσι μετρά περίπου όταν ένοιωσα μια φαγούρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Σταμάτησα κοίταξα πίσω μου και είδα τον τεράστιο βάτραχο να απομακρύνεται. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία και συνέχισα την καθοδική μου πορεία πέρασα τα «σκαλοπάτια» και σε μισή ώρα κατέληξα στον ξεριά. Από ώρα ένιωθα τα πόδια μου να πονάνε και έπρεπε να καθίσω κάπου να ξεκουραστώ.

Και να πάλι η χρυσόμυγα . Από τις πρώτες ημέρες όταν πλησίαζα σον ξεριά μια χρυσόμυγα ερχόταν και σβούριζε γύρω μου και έπειτα έφευγε προς μια συγκριμένη κατεύθυνση . Στην αρχή δεν της έδωσα σημασία . Αλλά η επιμονή της μου κίνησε την περιέργεια και το πηρά σαν μήνυμα σαν κάτι να ήθελε να μου δήξει. Η κατεύθυνση της ήταν πάντα προς έναν τεράστιου πλάτανο. Και να τώρα πάλι τα ιδία άρχισε να σβουρίζει γύρω από το σώμα μου στην τρίτη στροφή κατευθύνθηκε προς τον τεράστιο πλάτανο . Την είδα για λίγο να εξαφανίζεται . Έπειτα ξανάρθε σβούρισε τρεις φορές γύρω μου και ξαναπήγε στον πλάτανο. Στην συνέχεια πάλι το ίδιο. Και ξανά και ξανά και ξανά ...;.

Ααααα εδώ σαν κάτι να θέλει να μου δήξει μονολόγησα ...;

Από μικρό παιδί είχα την συνήθεια να ξεκουράζομαι στις ρίζες των δέντρων. Μου άρεσε και να ακουμπώ την πλάτη μου πάνω τους. Θυμάμαι ότι αυτή η συνήθεια με χαλάρωνε, δεν ξέρω γιατί . Όταν η πλάτη μου ακουμπούσε στο δέντρο μου έφευγε οποιοιδήποτε κούραση και να είχα, το μυαλό μου ταξίδευε και ο σώμα μου αναπαύονταν.

Κατευθύνθηκα στον πλάτανο που μου υπόδειξε η χρυσόμυγα . Ο πλάτανος ήταν τεράστιος με μια μικρή κουφάλα στον κορμό του. Δυο μεγάλες ρίζες του υπερήφανου δέντρου έφεραν ίχνη φωτιάς. Φαίνεται ότι κάποιος ηλίθιος είχε ανάψει φωτιά ανάμεσα στις ρίζες του. Δεν μπορώ ανακαταλάβω μέχρι που μπορεί να φτάσει η καταστροφική ευρηματικότητα του ανθρώπου. Τον πλησίασα έβγαλα το σακίδιο μου κάθισα κάτω και ακούμπησα στον κορμό του.

Έμεινα για λίγο ακίνητος παρατηρώντας την περιοχή. Η χρυσόμυγα πέταξε γύρω από τον πλάτανο τρεις τέσσερες φορές και κάθισε σε να κλαδί.

Τα πάντα ήταν θεραπευτικά όμορφα και γαλήνια . Ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στον πλάτανο και πήρα βαθιές αναπνοές .

Αυτή παλιά γαλήνη άρχισε να ξανάρχεται στο σώμα μου και στο μυαλό μου.

Γιατί να μην χρησιμοποιήσω και την μέθοδο Silva αναρωτήθηκα?

Έγειρα αργά το κεφάλι μου, έκλεισα τα μάτια, τα έστεψα προς τα πάνω και άρχισα να εισπνέω και να εκπνέω αργά συμφώνα με την μέθοδο. Άφησα το πνεύμα μου ελεύθερο έστρεψα την προσοχή μου στον πλάτανο ένοιωσα την σκληρή του φλούδα ,προσπάθησα να εισχωρήσω μέσα του . Ουπς με πέταξε έξω! Ξανά τα ίδια. Την τρίτη φορά τα κατάφερα πέρασα την ξερή φλούδα απέφυγα την κουφάλα και στράφηκα αριστερά για να μπω στον κορμό του δέντρου . Ο κορμός ήταν σκληρός, μπήκα στις φλέβες του που μετέφεραν το παχύρευστο υγρό προς την κορυφή αποφάσισα να τις ακολουθήσω . Όσο ανέβαινα οι φλέβες μίκραιναν, το παχύρευστο υγρό διασκορπίζονταν και μίκραινε ο όγκος του και η ταχύτητα του .Κάποια στιγμή έφτασα στην άκρη της φλέβας ακλούθησα το παχύρευστο υγρό που έμπαινε σε κάποιες μικροσκοπικές φωλιές Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι είχα φτάσει στην κορυφή του δέντρου στο πιο ψηλό φύλο Ένοιωσα την δροσιά του αέρα από την μια και την υπερηφάνεια και την δύναμη του γεροπλατανου από την άλλη.

Κοίταξα γύρω μου μια πρωτόγνωρη αίσθηση κατέλαβε το πνεύμα μου. Το τοπίο γύρω φαινόταν τελείως διαφορετικό . Το έβλεπα με άλλο μάτι η με άλλον αέρα Και ξαφνικά ανάμεσα στα πουρνάρια εντόπισα μια αλεπού να παρακολουθεί τον πλάτανο στο σημείο που ήμουν καθισμένος. Μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ήταν η αλεπού που είχε εγκλωβίσει το κεφάλι της μέσα στο κονσερβοκούτι.

Ξαναγύρισα πάλι πίσω .Αυτήν την φορά δεν κατέβηκα από τις φλέβες αλλά από τα σκληρά νεύρα. Από τα φύλα ακόμη τα νεύρα μαζεύονταν σε ένα κεντρικό νεύρο σαν συρματόσχοινο κατέβαιναν προς την ρίζα. Όσο κατέβαινα προς τα κάτω χιλιάδες νεύρα ενώνονταν με το κεντρικό μεγάλο νεύρο ώσπου κατέληγαν κάπου στο κέντρο της ρίζας. Όταν έφτασα εκεί κοίταξα μαγεμένος το σημείο που συγκεντρώνονται όλα τα νεύρα του πλατάνου. Ήταν σαν ρόζος που βλέπουμε πολλές φορές στα δέντρα, ένας απλός άνθρωπος αν τον δει στην βάση ενός νεκρού δέντρου θα πει πως είναι ένας απλός ρόζος, που να φανταστεί ότι είναι ο εγκέφαλος ενός ολόκληρου ζωντανού οργανισμού. Κάπου εδώ θα πρέπει να είναι και η καρδία σκέφτηκα. Ξαναμπήκα στις φλέβες και τις ακλούθησα στην καθοδική τους πορεία. Πράγματι λίγο πιο χαμηλά λίγο πιο κάτω από το έδαφος συνάντησα έναν άλλο τεράστιο ρόζο. Αυτή είναι η καρδία του τεράστιου πλατάνου σκέφτηκα . Εβλεπα το παχύρευστο υγρό να φεύγει προς τις φλέβες και διασκορπίζεται και όλον τον κορμό.

-Γιατί ξεχάσατε την συμφωνία.

Για μια στιγμή σταμάτησα την περιήγηση μου προσπαθώντας να δω από πού έρχεται η φωνή. Αλλά το αίσθημα της απόλυτης γαλήνης δεν με άφηνε να εγκαταλείψω την περιήγηση μου.

Πριν από εκατομμύρια κύκλους όλα τα όντα της γης κάναμε μια συμφωνία εσείς οι όρθιοι την ξεχάσατε!

Οι όρθιοι?

Έτσι σας ονομάζουμε όλα τα όντα της γης. Και είστε οι μόνοι που δεν δέχεστε να επικοινωνήσετε μαζί μας

Δεν σε καταλαβαίνω. Ποιος είσαι?

Γεννήθηκα πριν από εξακοσίους κύκλους περίπου. Σαν νέο ακίνητο είχα να μάθω πολλά! Τα αδέλφια μου από τους πρώτους κύκλους της ζωής μου, μου έλεγαν να φοβάμαι τους όρθιους. Είναι μόνο για καταστροφή. Πάντα όταν πλησίαζε ένας η περισσότεροι όρθιοι επικρατούσε μια τρομερή ησυχία στην γειτονιά μας. Τα πετούμενα σταματούσαν να πετάνε και να κελαηδούν και έτρεχαν να κρυφτούν και να προστατέψουν τα παιδιά τους. Τα τετράποδα το ίδιο. Στην γειτονιά επικρατούσε ένας πανικός ένας αόρατος φόβος. Κάνεις δεν ήξερε που θα κάνουν κακό, άλλοτε κτυπάγανε τα τετράποδα. άλλοτε τα φτερωτά , άλλοτε εμάς. Ήταν απρόβλεπτοι. Πολλές φορές ημέρες ολόκληρες καθόντουσαν στον ίσκιο μας και έπειτα στα καλά καθούμενα άρχισαν να ρίχνουν πάνω μας καυτό μολύβι από τα μακριά μπαστούνια που κουβαλούσαν μαζί τους. Άλλες φορές για μέρες ολόκληρες κατέστρεφαν τα ακίνητα . Τεραστία αδέλφια μας εξαφανίζονταν μέσα σε λίγες ώρες και αν εμείς έχουμε γλυτώσει είναι θέμα τύχης.
Το χειρότερο απ' όλα είναι η φωτιά η απόλυτη καταστροφή. Πεθαίνουμε μέσα σε τρομερούς πόνους. Πριν από διακόσιους δέκα κύκλους επικρατούσε μια τρομερή αναταραχή. Οι άνθρωποι έτρεχαν πανικόβλητοι. Ημέρες ολόκληρες πολλοί από αυτούς κοιμόντουσαν δίπλα μας. Νιώθαμε τον φόβο τους και την ανησυχία τους. Όπως επίσης νιώθαμε και το μίσος από κάποιους άλλους Καταλάβαμε ότι οι μισοί κυνηγούσαν τους άλλους μισούς δεν ξέραμε γιατί. Απλά το καταλαβαίναμε. Ο πανικός μας ήταν μεγάλος. Μέρα νύχτα ακούγονταν εκρήξεις μικρές και μεγάλες . Ξέραμε ότι ήταν θέμα χρόνου να έρθει το κακό και για μας.

Και πράγματι ένα πρωινό η φωτιά άρχισε να έρχεται από χαμηλά . Τα φτερωτά άρχισαν να πετάνε μακριά ,τα τετράποδα άρχισαν να τρέχουν και εμείς περιμέναμε τον όλεθρο που πλησίαζε.

Πρώτα ήρθε ο καπνός πνιχτός και βαρύς .Άκουγα τα ουρλιαχτά από τα αδέλφια μου που πέθαιναν κάτω από φρυχτούς πόνους. Τους ένιωθα να αργοσβήνουν. Παντού φρίκη, πανικός και καταστροφή. Όσο πλησίαζε η φωτιά τόσο ανέβαινε και ο τρόμος μου. Άκουγα τα αδέλφια μου να ουρλιάζουν και να μην μπορώ να κάνω κάτι για να τα βοηθήσω. Τα ουρλιαχτά των αδελφών μου διέλυαν την ψυχή μου η φρίκη της καταστροφής σάλευε το μυαλό μου και ο πανικός του θανάτου ήταν η απόλυτη αίσθηση που με είχε καταλάβει. Η φωτιά πλησίαζε ο καπνός γινόταν όλο και πιο πνιχτικός και πιο βαρύς τα αδέλφια μου ένα ένα πέθαιναν μέσα σε φρυχτούς πόνους . Η φωτιά για μας είναι ο απόλυτος όλεθρος είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί . Μπούμε να αντιμετωπίσουμε πολλά φυσικά φαινόμενα αλλά όχι την φωτιά . Είναι το απόλυτο κακό.

Είδα την φωτιά να περνά μερικά μέτρα μπροστά μου ένοιωθα τον καπνό να με πνίγει και την τρομερή ζέστη να με παραλύει . Άκουγα τα αδέλφια μου να ουρλιάζουν και τα έβλεπα να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μου με τον χειρότερο τρόπο. Γνώρισα την απόλυτη φρίκη και τον πανικό να περνάμε από μπροστά μου.

Δεν με άγγιξε αλλά καλύτερα να με είχε πάρει παρά να έβλεπα αυτό που αντίκρισα την επόμενη ημέρα. Παντού καπνός ,και ανυπόφορη ζέστη , τα κορμιά των περισσότερων αδελφών μου είχαν μετατραπεί σε άψυχα κουφάρια κάποιοι από αυτούς δεν είχαν πεθάνει και συνέχιζαν να ουρλιάζουν από το ανυπόφορο μαρτύριο της φωτιάς που τους κατάτρωγε το κορμί . Σαν να μην έφτανε αυτό πριν τελειώσει η φρίκη ήρθαν οι όρθιοι . Με τεραστία τσεκούρια άρχισαν να πετσοκόβουν ότι έβρισκαν μπροστά τους . Τεραστία δέντρα ζωντανά και μη κατέρρευσαν σε λίγα λεπτά στην συνεχεία τα κομμάτιαζαν και τα φόρτωναν σε τετράποδα και τα μετέφεραν σε άγνωστη κατεύθυνση.

Θλίψη πόνος οργή πίκρα και ένα τεράστιο γιατί. Ξέρουμε ότι μόνο η μητέρα γη έχει το δικαίωμα να μας πάρει την ζωή. Ξέραμε πολύ καλά ότι αυτό δεν πράξη δική της . Ξέρουμε πότε σφάλουμε και ποτέ πρέπει να τιμωρηθούμε.

Έχετε την εντύπωση ότι δεν πονάμε, ότι δεν αγαπάμε, ότι δεν υποφέρουμε, δεν μισούμε, δεν σκαφτόμαστε. Όλα τα παιδιά της μητέρας γης είμαστε το ίδιο οι διαφορές είναι καθαρά και μόνο ανατομικές. Χαιρόμαστε υποφέρουμε κάνουμε παιδιά και αγωνιζόμαστε για την διαιώνιση του είδους μας όπως και εσείς. Όταν έρχεστε και κόβεται τα κλαδιά μας ουρλιάζουμε από τον πόνο αλλά δεν μας ακούτε, σας παρακαλάμε να σταματήσετε αλλά δεν μας λογαριάζεται ...; ...; ...; έχουμε συνηθίσει πια ...; ...; ...;

Για λίγο επικράτησε σιωπή

Δεν γλίτωσα όμως την φωτιά για πάντα ,ένοιωσα την φρίκη της . Πριν τρεις κύκλους κάποιοι όρθιοι ήρθαν έκατσαν στον ίσκιο μου για μια ολόκληρη ημέρα. Το βράδυ μάζεψαν κομμάτια από νεκρά ακίνητα τα έβαλαν στις ρίζες μου και έβαλαν φωτιά. Όλα το βράδυ υπόφερα από φρυχτούς πόνους ούρλιαζα καθώς ένοιωθα τις ρίζες μου να καίγονται.

Τα αδέλφια μου προσπαθούσαν να μου συμπαρασταθούν αλλά μάταια .Βλέπεις εγώ καιγόμουνα και εγώ υπέφερα. Την άλλη ημέρα το πρωί έφυγαν αλλά άφησαν την φωτιά να καίει τις ρίζες μου. Μπορεί η φωτιά να έσβησε κάποια στιγμή αλλά τα τραύματα μου ήταν ανοιχτά για μέρες . Φριχτοί πόνοι έσχιζαν το κορμί μου για μήνες . Εκεί κατάλαβα τι είχαν υποστεί α αδέλφια μου στην μεγάλη φωτιά.

Και ξαφνικά άνοιξα τα μάτια μου, απέναντι μου ψιλά στον πλάτανο είδα ένα χελιδόνι αμέριμνο να κοιτάζει προς το μέρος μου, χαμηλά στην ρίζα του δέντρου απέναντι μου αντίκρισα την αλεπουδίτσα να με κοιτάζει ατάραχη. Δεξιά στην άκρη του δρόμου ο τεράστιος βάτραχος καθόταν αμέριμνος πάνω σε μια τεράστια πέτρα δίπλα στην βρύση με το νερό. Αν και σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το μέρος τους δεν έδειξαν να ταράζονται. Πέρασα δίπλα τους και κατευθύνθηκα προς τον δρόμο, τότε με έπιασε πάλι εκείνη η φαγούρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Γύρισα για λίγο πίσω και είδα την αλεπουδίτσα να με συνοδεύει με το βλέμμα της ατάραχη ενώ ο βάτραχος είχε εξαφανιστεί..

Το βράδυ στο σπίτι μου προσπαθούσα να καταλάβω αν αυτό που έζησα ήταν αλήθεια η όνειρο.