(Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΡΙΛΑΚΟΣ, Αρχισυντάκτης στο περιοδικό «Εθνος – Κυνήγι» και η ΜΑΛΑΜΩ ΚΟΡΜΠΕΤΗ, Υπεύθυνη Πολιτικής Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας εκφράζουν τις απόψεις τους για το κυνήγι στις ΟΙΚΟΤΡΙΒΕΣ, το μηνιαίο ένθετο στην “Αυγή” της Κυριακής. )

Δυσκολεύοµαι να ανακαλύψω «τριβές» που δεν θα αναπαράγουν απλώς τα «τετριµµένα», όσον αφορά το κυνήγι και την οικολογία! Και είναι περισσότερο από δυο δεκαετίες τώρα που αυτές οι «τριβές» κατασπατάλησαν περισσότερη ενέργεια από όση άξιζαν, για να κατασκευάσουν…. το πλαστό δίπολο «κυνηγών – οικολόγων», µέσα σε ένα υποχρεωτικό πλαίσιο αντίθεσης και αντιπαλότητας.

Παντού στον υπόλοιπο κόσµο, η οικολογία ως επιστήµη αντιλαµβάνεται το κυνήγι ως µια συµβατή προς το περιβάλλον ανθρώπινη δραστηριότητα, µε την προϋπόθεση ότι δεν θα υπονοµεύεται η ακεραιότητα και η οµορφιά της άγριας ζωής…
Δυστυχώς, για χρόνια πολλά στη δική µας χώρα, επικράτησε ένας περιβαλλοντικός «λαϊκισµός» που προωθούσε την ιδεολογία της «αποστειρωµένης» φύσης και των ενοχικών συµπλεγµάτων, για πράγµατα τόσο αυθεντικά και φυσιολογικά όσο και η ίδια η ζωή! Αυτή η αντίληψη αγνοούσε πως ανέκαθεν οι άνθρωποι οικοδοµούσαν τη σχέση τους µε τη φύση, µέσα από το κυνήγι, το ψάρεµα και την καλλιέργεια της γης.

Αν δεχτούµε ότι σήµερα είναι «ανήθικο» να κυνηγήσεις ένα λαγό ή έναν αγριόχοιρο στα Άγραφα, αύριο το ίδιο… «ανήθικο» µπορεί να είναι να µαζεύεις σαλιγκάρια στην Πεντέλη, να ψαρεύεις στη Σαλαµίνα, ή να πιάνεις – και να βράζεις – καβούρια στην Αίγινα… Πίσω, όµως, από τέτοιου είδους ιδεολογήµατα «ηθικού τύπου», ελλοχεύει η απειλή του οριστικού εγκλεισµού µας µέσα… στον αφύσικο κόσµο που φτιάξαµε γύρω µας. Η φύση πρέπει να βιώνεται όµως, όχι να αποστειρώνεται!

Η εικόνα του «κακού κυνηγού» που ευθύνεται για όλα τα δεινά της φύσης, µπορεί να λειτούργησε κάποτε ή να βοήθησε τις περιβαλλοντικές ΜΚΟ να συσπειρώσουν «ακροατήριο», έχει όµως ήδη εξαντλήσει τη δυναµική του… Ο «λαϊκισµός» είναι πάντα γοητευτικός, γιατί βολεύεται στο «µαύρο» και στο «άσπρο», στην απλή αντίθεση των «καλών» και των «κακών». Για τα πάντα… φταίνε οι άλλοι –στην προκειµένη περίπτωση οι κυνηγοί. Και στο σηµερινό σύνθετο κόσµο µας, που όλοι ψάχνουµε µια απόλυτη αλήθεια για να «ακουµπήσουµε» και να ξεγνοιάσουµε, αυτό µας απαλλάσσει από δεύτερες σκέψεις, πολύπλοκες αναζητήσεις, ιδέες, επώδυνες αλήθειες ή διλήµµατα…

Κι όµως, τη βιοποικιλότητα και την «αντοχή» των δικών µας οικοσυστηµάτων, θα τις ζήλευαν οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης! Σήµερα, συναντάµε είδη της άγριας πανίδας ακόµα και σε τόπους που ποτέ άλλοτε δεν είχε καταγράψει η ζώσα µνήµη και οι έρευνες των περιβαλλοντολόγων. Οι αγριόχοιροι, για παράδειγµα, που είχαν εξαφανιστεί τον 18ο αι. από την Πελοπόννησο, σήµερα βρίσκονται εκεί σε τέτοιους πληθυσµούς που οι αγρότες …καταγγέλουν τους κυνηγούς γιατί επανέφεραν το είδος. Το ίδιο συµβαίνει στην Εύβοια, ενώ τα αγριοκούνελα στη Λήµνο έφτασαν σε τέτοιο σηµείο πληθυσµιακής έξαρσης που το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης αναγκάστηκε να πάρει ειδικά µέτρα. Οι αρκούδες και οι λύκοι που σε άλλες χώρες της Ευρώπης εκδιώχθηκαν ανηλεώς και έπαψαν να υπάρχουν αιώνες πριν, σήµερα φτάνουν στη χώρα µας µέχρι και τη Ναυπακτία!
Το µεγάλο στοίχηµα είναι πώς θα «διαχειριστούµε» µε σύνεση τη φυσική κληρονοµιά της πατρίδας µας, χωρίς τις οιµωγές της «καταστροφολογίας», τις πολώσεις και τις αγκυλώσεις που ανέκαθεν χαρακτήριζαν τις σχέσεις κυνηγών και «οικολόγων».
Ευχής έργον θα ήταν, πέρα και έξω από πολώσεις του παρελθόντος, να υπάρξει ένα κοινό πεδίο δράσεων και συνεργασιών που θα αναβαθµίζει το περιβάλλον και θα κατοχυρώνει την αειφορία της άγριας ζωής. Αν αυτή είναι η κατεύθυνση όµως, τίθεται εκ των πραγµάτων για την Αριστερά και για τις περιβαλλοντικές ΜΚΟ ένα δίληµµα, στο οποίο είναι ακόµα «αµήχανες» να απαντήσουν: Θα αντιµετωπίσουν – και θα αξιοποιήσουν – τους 250.000 κυνηγούς αυτής της χώρας και τις οργανώσεις τους ως µια πολύτιµη κοινωνική εφεδρεία ή θα συνεχίσουν να τους χρησιµοποιούν ως «κακούς δράκους» στο… παραµύθι που επί δυο δεκαετίες φιλοτεχνήθηκε;

Πριν δοθεί η απάντηση στο ερώτηµα ένα µόνο στοιχείο: µόνο στα 27 κράτη-µέλη της ΕΕ δραστηριοποιούνται 7,6 εκατοµµύρια κυνηγοί! Πόσο «αριστεροί» και «δηµοκράτες» µπορεί να είναι λοιπόν, όσοι επιδιώκουν απαγόρευση του κυνηγιού, µε την πεποίθηση ότι εκπροσωπούν κάποιου είδους «πλειοψηφικό ρεύµα», ή έστω µια φαντασιακή… «κοινωνική πρωτοπορία»;

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΡΙΛΑΚΟΣ, Αρχισυντάκτης «Εθνος – Κυνήγι»

Η επικράτηση του εδώ και τέσσερις περίπου αιώνες καπιταλισµού, µας έχουν εκπαιδεύσει ώστε η σχέση ανθρώπου-φύσης να µην είναι πια µια απλή σχέση. Όπως η αλιεία, η γεωργία και η κτηνοτροφία δεν είναι ίδιες τον τελευταίο αιώνα της επικράτησης της σχέσης κεφάλαιο, έτσι δεν είναι ίδιο και το κυνήγι. Όπως η γεωργία εντατικοποιήθηκε, συντηρήθηκε από επιδοτήσεις και εν τέλει η παραδοσιακή της µορφή καταστράφηκε, έτσι και τα κίνητρα των κυνηγών άλλαξαν. Δεν µιλάµε πια για µία ανάγκη για τροφή, µιλάµε για τη διασκέδαση, την ψυχαγωγία (από την παρέα µέχρι τον µεζέ). Στον καπιταλισµό η ψυχαγωγία του ατόµου έχει αναχθεί σε «ανάγκη» του σύγχρονου ανθρώπου. Έτσι, το κυνήγι διεξάγεται νόµιµα σε όλη την ελληνική ύπαιθρο, εκτός από τις απαγορευµένες περιοχές για τη θήρα και τις περιοχές όπου δεν υπάρχει θηρευτικό ενδιαφέρον.

Η Ορνιθολογική έχει κάνει µια βασική παραδοχή. Ότι εφόσον η κατάσταση διατήρησης των πληθυσµών των άγριων πουλιών δεν υποβαθµίζεται, το κυνήγι είναι συµβατό µε τη διατήρηση των πουλιών. Και για να µη µασάµε τα λόγια µας, η παραδοχή αυτή κρύβει από πίσω της µία ηθική στάση που λέει ότι στις καπιταλιστικές κοινωνίες ο άνθρωπος δικαιούται να θανατώνει άγρια ζώα για ψυχαγωγία. Αυτό υποστηρίζει και η Ευρωπαϊκή Ένωση και από αυτό δεν αποκλίνουµε. Η αποδοχή του κυνηγιού ως de facto δραστηριότητα όµως δεν είναι ένα έτοιµο κλειστό πακέτο, κάθε άλλο, έχει βάθος και όρια: α) το κυνήγι πρέπει να ασκείται ορθολογικά και να µη απειλεί το ευνοϊκό καθεστώς διατήρησης των άγριων πουλιών, β) εάν οι όροι αυτοί δεν τηρούνται το κυνήγι δεν πρέπει να ασκείται και γ) η λαθροθηρία δεν είναι αποδεκτή και γι’ αυτό θα πρέπει να φροντίσει (και) η κοινότητα των κυνηγών. Εδώ λοιπόν εισερχόµαστε στο πεδίο µάχης µεταξύ ορνιθολόγων και κυνηγών. Κατά τη γνώµη µου, η «πλευρά µας», η πλευρά δηλαδή των ανθρώπων που θέτουν λογικά και επιστηµονικά τεκµηριωµένα όρια στη θήρα (δηλαδή ορίζουν τα όρια της νοµιµότητάς της) έχει µε το µέρος της δύο σηµαντικά προνόµια: α) το ηθικό προνόµιο της προστασίας της φύσης (το οποίο δεν προκύπτει ότι έχουν και οι κυνηγοί εγγενώς από τη δραστηριότητά τους – ίσως µε εξαίρεση τις ελάχιστες δράσεις διατήρησης που κάνουν), β) τα ορνιθολογικά δεδοµένα δεκαετιών µας δείχνουν το σωστό δρόµο για τη διαχείριση των πουλιών (δεδοµένα τα οποία επίσης οι κυνηγοί δεν έχουν, µε εξαίρεση αποσπασµατικές προσπάθειες της τελευταίας δεκαετίας, και περιορισµένα στα θηρεύσιµα µόνο είδη).

Ορισµένες πρακτικές θήρας λοιπόν έχουν εκτοπιστεί εκτός νοµιµότητας, όπως: να θανατώνονται τα πουλιά όταν είναι εξαντληµένα και πετούν προς τους τόπους αναπαραγωγής τους (ανοιξιάτικη µετανάστευση), να ενοχλούνται τα ευαίσθητα στην όχληση είδη πουλιών (ειδικά κατά την φωλεοποίηση), να λήγει η κυνηγετική περίοδος σε διαφορετικές ηµεροµηνίες (προκαλεί σύγχυση). Η Ορνιθολογική λοιπόν δεν είναι µία οργάνωση αντικυνηγετική. Ζητά όµως όρια στην ανθρώπινη δραστηριότητα µε σκοπό την διατήρηση της ορνιθοπανίδας.

Τα θέµατα «τριβής» της τελευταίας εικοσαετίας δεν είναι καθόλου ασήµαντα. Για παράδειγµα, γιατί ενώ οι θεσµικοί εκπρόσωποι των κυνηγών δηλώνουν συνέχεια ότι καταδικάζουν τη λαθροθηρία δεν κάνουν σωστή φύλαξη στα Ιόνια νησιά (κάνουν µόνο στα Στροφάδια) όπου είναι εκτεταµένη η ανοιξιάτικη λαθροθηρία; Γιατί αρνούνται να συνεργαστούν µε την Ορνιθολογική στην εκστρατεία κατά της ανοιξιάτικης λαθροθηρίας; Γιατί, ενώ συνεργάζονται µε την Ορνιθολογική για την προστασία της Νανόχηνας, αρνούνται να παραδεχτούν την λαθροθηρία του είδους; Γιατί δίνουν τροφή και χώρο στους οργανωµένους λαθροθήρες του Αµβρακικού Κόλπου, απειλώντας ότι εάν δεν «ανοίξει» το Εθνικό Πάρκο στο κυνήγι δε θα καταβάλουν προσπάθεια για την πάταξη των παρανοµιών;

Οι θεσµικοί εκπρόσωποι των κυνηγών φροντίζουν ανελλιπώς να διατηρούν τις τριβές αυτές, γιατί: α) γιατί δε θέλουν να διαχωρίσουν µε ουσιαστικό τρόπο την κοινότητα των κυνηγών σε λαθροθήρες και νόµιµους, β) για να κατασκευάσουν έναν «εχθρό», και γ) γιατί όταν διατηρούνται υψηλής έντασης συγκρούσεις µε έναν εχθρό, τα µέλη (εν προκειµένω, ο «λαός», γιατί οι κυνηγοί δεν είναι και λίγοι) συσπειρώνονται όλο και περισσότερο γύρω από την ήδη συγκεντροποιηµένη ηγεσία τους.

ΜΑΛΑΜΩ ΚΟΡΜΠΕΤΗ
Υπεύθυνη Πολιτικής Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας

ΠΗΓΗ: oikotrives.wordpress.com