Του Νίκου Νικολάου

Μπορεί να σας φανεί λίγο παράδοξο, αγαπητοί αναγνώστες, αλλά σας διαβεβαιώνω πως είναι πέρα για πέρα αληθινό, ότι η αφορμή που με ώθησε να γράψω αυτό το άρθρο, ήταν ένα βίντεο του κινητού μου τηλεφώνου, το οποίο περιεργαζόμουν πριν λίγο καιρό.
Στο εν λόγω βίντεο λοιπόν έχω εναποθέσει επάνω σε ένα τραπέζι μια αρσενική πέρδικα - «κότσο» κατά την κυνηγετική ορολογία - και στην συνέχεια καλώ τον μόλις δυο χρονών γιο μου να έρθει κοντά να την περιεργαστεί. Ο μικρός, με τον παιδικό αυθορμητισμό και την αθωότητα που μπορεί να διακρίνει ένα παιδάκι, την έπιασε στα χέρια του, της χάιδευε το κεφάλι και το σώμα και κυρίως άγγιζε τα πορτοκαλόχρωμα φτερά της, που από ότι φαίνεται τον εντυπωσίασαν πιο πολύ.

Ομολογώ πως η κούραση που ένιωθα από το πολύωρο περπάτημα στο βουνό εξαφανίστηκε με μιας όταν έβλεπα αυτή την σκηνή, η οποία πάνω-κάτω κράτησε δυο λεπτά. Αμέσως μετά, η χαρά έδωσε την σκυτάλη στην νοσταλγία που ένιωσα, καθώς στο μυαλό μου άρχισαν να έρχονται σκηνές από τα νεανικά μου χρόνια, όταν πρωτοξεκίνησα να κυνηγάω αυτό το υπέροχο θήραμα.

Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί ακόμη - δεκαπέντε χρονών - και δίχως να κρατάω όπλο, ακολουθούσα τον μεγαλύτερο αδερφό μου, ο οποίος μαζί με τον φίλο του πηγαίνανε για πέρδικες σε ένα δύσκολο βουνό, χωρίς την συνοδεία σκύλου μόνο με τα πόδια και οδηγό το πρωινό λάλημα και το ψάξιμο γύρω από τα «στεφάνια» όπου έπιαναν τα πουλιά.

Βλέπετε σε ένα μικρό χωριό μερικών εκατοντάδων κατοίκων δεν υπήρχε κάποιος να μας διδάξει τον σωστό τρόπο κυνηγίου του υπέροχου αυτού θηράματος με σκύλο φέρμας, αλλά μόνο και μόνο τον άγραφο κανόνα που λέει ότι, ποτέ δεν ξεκληρίζεις ολόκληρο το κοπάδι, αλλά αφήνεις πίσω έναν αριθμό ικανό για να αναπαραχθεί το είδος και την επόμενη χρονιά.

Τα χρόνια πέρασαν και στην πορεία απόκτησα σκύλους φέρμας και κατάλαβα την διαφορετική και ουσιώδη διάσταση αυτού του είδους κυνηγίου, με τον σωστό τρόπο. Ο χρόνος που περνά την ώρα που γράφω, με την συνοδεία ενός υπέροχου λευκού κρασιού, με κάνει να σκέφτομαι διαφορετικά τώρα και από νοσταλγός του παρελθόντος, να νιώθω βαθύτατα προβληματισμένος για το μέλλον αυτού του υπέροχου και περήφανου πουλιού στην χώρα μας.

Την χρονιά που μας πέρασε συνάντησα στο βουνό μια παρέα πέντε κυνηγών, οι οποίοι κυνηγούσαν με τα πόδια χωρίς σκύλους, σαν να διεξήγαγαν εκκαθαριστική επιχείρηση. Είδα να χτυπάνε πέρδικες και να πέφτουν στα γκρέμια, χωρίς να μπορούν να τις πάρουν στα χέρια τους οι «κυνηγοί» και αναρωτήθηκα.

Αναρωτήθηκα τι είδους χαρά και απόλαυση προσφέρει αυτό το κυνήγι στο οποίο επικρατεί η λογική της σφαγής, αλλά εν πάση περιπτώσει, που είναι η χαρά αν δεν μπορείς ούτε καν να πιάσεις το θήραμα στα χέρια σου;

Πού πήγε ο λεβέντικος και ίσος προς ίσον τρόπος κυνηγίου απέναντι στο χιλιοτραγουδημένο λεβέντικο θήραμα της πατρίδας μας; Αυτή είναι η απόλαυση του κυνηγίου; Σαν κάτι άλλους, «τσάμπα μάγκες», που θεωρούν τους εαυτούς τους κυνηγούς όταν στήνουν καρτέρι στο νερό που πάει η πέρδικα, πολύ πριν καν ανοίξει η κυνηγετική περίοδος;

Στους παραπάνω λοιπόν, από την περυσινή χρονιά ήρθε και προστέθηκε και άλλη μια κατηγορία «εξυπνάκηδων». Αυτοί που με το πρόσχημα της ιδιότητας του λαγοκυνηγού και την άσκηση του λαγοκυνηγίου, που ξεκίνησε νωρίτερα από αυτό της πέρδικας, ανέβαιναν στο βουνό και χτυπούσαν πέρδικες, ενώ τα «κορόιδα», οι νόμιμοι κυνηγοί περίμεναν την επίσημη από τον νόμο έναρξη. Αλήθεια όμως μέχρι που μπορεί να φθάσει αυτή η κατάσταση;

Τα χρόνια πέρασαν όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, θα περίμενε κανείς η κατάσταση να έχει βελτιωθεί. Λυπάμαι που το λέω με τόση ειλικρίνεια, η κατάσταση αυτή είναι, όσο πικρή και αν είναι η αλήθεια. Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο από όλα είναι, πως αυτού του είδους οι «οπλοφόροι» που προανέφερα, συνεχίζουν να υπάρχουν και να κυκλοφορούν στα ελληνικά βουνά.

Η δυσάρεστη αυτή κατάσταση, ενισχύεται ακόμη περισσότερο από το γεγονός πως την ώρα που έπρεπε, κανείς από το επίσημο κράτος δεν ήταν ενεργά εκεί για να τους ενημερώσει και να τους καταστήσει - τρόπον τινά - «διαχειριστές του ενδημικού θηράματος», ή τουλάχιστον αφού δεν ήταν στην θέση να κάνει αυτό, τουλάχιστον να τους απομακρύνει από το δικαίωμα να ονομάζουν εαυτούς των κυνηγούς. Οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι εκτός από κυνηγοί.

Το χειρότερο δε όλων είναι, πως αυτού του είδους τα άτομα, ή αν θέλετε, παρομοίου τρόπου σκέψεως, μεταδίδουν στους νεότερους την λάθος αυτή νοοτροπία, με αποτέλεσμα η ζημιά που γίνεται να είναι εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη από το να παραβιάσει ένας κυνηγός το επιτρεπόμενο όριο κάρπωσης, ή να βγει στο βουνό μια μη επιτρεπόμενη ημέρα.

Φυσικά και αποδοκιμάζω κάθε τι αντίθετο πέραν των ορίων που θέτει ο νόμος , παρόλα αυτά όμως οφείλω να πω, και ας μου επιτραπεί η χρησιμοποίηση ενός ιατρικού όρου, ότι στην περίπτωση που συνεχίσει να περνά στους νέους η λάθος αντίληψη που μεταδίδουν οι κακοποιοί και οι βιαστές του εθνικού μας πλούτου, δυστυχώς τότε η κατάσταση θα είναι μη αναστρέψιμη.

Έρχομαι τώρα λίγο στην πλευρά του αναγνώστη και προσπαθώ να διαβάσω την σκέψη του. Αναρωτιέται εύλογα και ορθά πράττει. Και τι έγινε λοιπόν αγαπητέ κύριε χ ή ψ αρθρογράφε; Τόσα χρόνια εσύ τα γράφεις και εμείς τα διαβάζουμε. Άλλαξε μήπως τίποτα;

Οι ίδιοι και οι ίδιοι αγωνιούν για το μέλλον του κυνηγίου, οι ίδιοι τα διαβάζουν, στους ίδιους απευθύνονται. Αυτοί που πραγματικά πρέπει να ενημερωθούν, δεν ενημερώνονται ποτέ. Και σε αυτό το σημείο αξιότιμε κ. Υπουργέ, βαθύτατα συναισθανόμενος το βαρύ έργο που έχετε αναλάβει, αλλά ταυτόχρονα και την αγωνία των συνειδητοποιημένων κυνηγών, οφείλω να σας υπενθυμίσω ότι η ώρα για την λήψη γενναίων αποφάσεων είναι η πιο κατάλληλη από ποτέ. Το γνωρίζετε άλλωστε περισσότερο από τον καθένα μας, ασκώντας δημόσια διοίκηση σε έναν ευαίσθητο τομέα και μιας και είστε μέλος μιας κυβέρνησης, η οποία επιχειρεί τομές, με απώτερο σκοπό την προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος. Έχω την αίσθηση ότι έχετε σχηματίσει ιδίαν αντίληψη για την σοβαρότητα του θέματος και θα κινηθείτε εγκαίρως, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα.

Το ενδημικό θήραμα - και εν προκειμένω η πέρδικα - στην οποία αναφερόμαστε, αποτελεί εθνικό πλούτο και ακριβώς έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δυστυχώς όμως, μέχρι σήμερα η αντιμετώπιση που είχε αυτό το θήραμα δεν ήταν η ανάλογη, διότι οι παράγοντες που εκπονούσαν το κάθε λογής μέτρο, διέθεταν λανθασμένη αντίληψη, η οποία πολλές φορές βασιζόταν σε μελέτες διαφόρων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, εκ των οποίων πολλά μέλη, αφενός μεν δεν ήξεραν ούτε το χρώμα που έχει αυτό το πουλί, αφετέρου ασκούσαν προστασία του ενδημικού θηράματος «αναπαυτικά καθήμενοι στα σαλόνια του Κολωνακίου».

Οι άνθρωποι που πραγματικά αγαπούν την ορεινή πέρδικα υπάρχουν. Είναι κυνηγοί, οι οποίοι και όρεξη και πάθος και μεράκι διαθέτουν για την «αρχόντισσα» των ελληνικών βουνών. Από τον απλό ανώνυμο κυνηγό, ο οποίος θα βάλει σε μια πηγή ένα σωλήνα, ή ένα κομμάτι λάστιχο για να συγκεντρώσει το νερό και να μπορέσει να πιει η πέρδικα, μέχρι τον επιστήμονα καθηγητή κ. Νικόλαο Μανιό, ο οποίος με ελάχιστα μέσα κατόρθωσε να αναπαράγει επιτυχώς την ορεινή πέρδικα.

Όμως, παρά το γεγονός ότι συντελούνται τόσες πολλές φιλότιμες προσπάθειες, πάντα στο τέλος θα βρεθούν οι ασυνείδητοι, οι οποίοι θα γκρεμίσουν στην στιγμή ό,τι με πολύ κόπο χτίζουν αυτοί που πραγματικά αγαπούν την ορεινή πέρδικα.

Τίποτα λοιπόν δεν πρόκειται να αλλάξει, αν πριν απ’ όλα δεν αλλάξει η νοοτροπία μιας μερίδας Ελλήνων κυνηγών. Αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται ούτε σε μια μέρα, ούτε σε μια κυνηγετική σεζόν.
Χρειάζεται χρόνια προσπάθεια για να αλλάξουν βαθιά ριζωμένες νοοτροπίες και αντιλήψεις πολλών ετών. Κάποτε όμως θα πρέπει να γίνει η αρχή και η βελτίωση, έστω και μακροπρόθεσμα θα επιτευχθεί.
Με ευχολόγια τα προβλήματα δεν λύνονται.

Τώρα σε ότι αφορά την έναρξη του κυνηγίου της πέρδικας και έπειτα από την γνώμη που σχημάτισα σε συζητήσεις που είχα με κυνηγούς από διάφορα μέρη της χώρας μας, η δική μου αίσθηση είναι ότι το μέτρο της προηγούμενης σεζόν απέτυχε. Αφενός μεν διότι, όπως είπα και νωρίτερα, σε πολλές περιπτώσεις διάφοροι «εξυπνάκηδες» με το πρόσχημα της ιδιότητας του λαγοκυνηγού ανέβαιναν στο βουνό και κυνηγούσαν τα πουλιά πολύ πριν την επίσημη έναρξη του κυνηγίου τους , αφετέρου σε αρκετές περιπτώσεις - και ως επί το πλείστον σε περιοχές της Βορείου Ελλάδος, όπου σημειώνονταν ισχυρές χιονοπτώσεις - τα πουλιά κατέβαιναν πολύ χαμηλά, με αποτέλεσμα να γίνονται πολύ πιο ευάλωτα από τους κυνηγούς. Φυσικά όλα αυτά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν δικαιολογίες, γι αυτό ακριβώς τον λόγο μιλάω για λάθος νοοτροπία, η οποία πρέπει να αλλάξει το συντομότερο δυνατόν.

Κλείνω εδώ την παρατήρησή μου και προσθέτω την ταπεινή μου γνώμη μέσω του βήματος που μου δίνει το αγαπητό αυτό έντυπο, πως την φετινή σεζόν η ημερομηνία έναρξης της ορεινής πέρδικας θα πρέπει να οριστεί όπως παλαιότερα, ή αν μετατοπισθεί προς τα εμπρός, να ξεκινήσει συγχρόνως μαζί με το κυνήγι του λαγού, ούτως ώστε να αποκλειστούν τα φαινόμενα που παρατηρήθηκαν την περυσινή σεζόν.

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω το εξής.
Το βίντεο που προανέφερα στην αρχή αυτού του άρθρου το είδα πολλές φορές. Αισθάνομαι ευτυχής για το γεγονός ότι ο γιος μου, όπως και πολλά άλλα μικρά παιδιά συναδέλφων κυνηγών, είχαν την χαρά να δουν από κοντά το υπέροχο αυτό θήραμα. Πραγματικά όμως θλίβομαι με την σκέψη ότι αυτά τα παιδιά ίσως να μην μπορέσουν ποτέ στην ζωή τους να ακούσουν και να κυνηγήσουν το στολίδι των ελληνικών βουνών. Άραγε γιατί να τους στερήσουμε αυτό το δικαίωμα; Δεν είναι κρίμα;

ΠΗΓH: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΚΥΝΟΦΙΛΙΑ

Φωτογραφίες : www.gpeppas.gr