Μερικές γραμμές που ταυτίζομαι απόλυτα μαζί τους , διαμορφωμένes έτσι , ώστε να κατανοήσουμε όσοι το επιθυμούμε την λέξη περδικοκυνήγι και την πραγματική σημασία της .
Πέρδικα...
Η λεβεντοπερπατούσα Ρήγισσα των Ελληνικών βουνών ξεπηδά περήφανα μέσα
από θρύλους και παραδόσεις, για να δηλώσει με το δικό της τρόπο τη διαχρονική παρουσία της σε μια χώρα που τη γέννησε, την αγάπησε και την τραγούδησε, ίσως όσο κανένα άλλο πουλί στον κόσμο. Ακουμπώντας τις φτερούγες της πάνω στην ποίηση, που της αφιέρωσε έμμετρους διθυράμβους, ατενίζει αγέρωχα τον κυνηγό, δείχνοντας καρτερικότητα και προκλητική ψυχραιμία για εκείνες τις μεταξύ τους αναμετρήσεις, που πολύ περισσότερο την ηρωοποιούν, παρά την υποβιβάζουν.
Συνεχίζοντας να γοργοπερπατά μ' εκείνο τον ξεχωριστό της τρόπο στις κοφτές πλαγιές και τα γκρέμια των βουνών, περιπλανιέται ξανά και ξανά σ' ατέλειωτες περιπέτειες, αφήνοντας όλους εμάς να τη σκεφτόμαστε με τρόπο μυστηριακό, αποδεχόμενοι συγκαταβατικά τη δικαιολογημένη υπεροψία της.
Οτι το κυνήγι της πέρδικας ήταν για τους παλιούς και είναι σήμερα και για τους νέους το πιο δύσκολο και ωραίο, το πιο έντεχνο και γοητευτικό, το πιο ελκυστικό δεν είναι καινούρια τοποθέτηση. Η αναγνώριση είναι παλιά όσο και το κυνήγι.
Και σήμερα ο άνθρωπος, θηρευτής κάθε απολαύσεως που παρέχεται από τη φύση, τεχνητής ή εφευρημένης με αγωνιώδεις αναζητήσεις, επιδίδεται στο κυνήγι της πέρδικας, επειδή του αναγνωρίζει απολαύσματα δυνατού και συγκλονιστικού τόνου, που ολοκληρώνουν το πάθος-κυνήγι.
Και αυτό όχι διότι το κυνήγι της πέρδικας γίνεται στα βουνά και στα κατσάβραχα, που όλοι δεν έχουν ποδάρια και πνευμόνια ν’ ανεβοκατέβουν, ούτε γιατί το τίρο ανάμεσα στο βρόντο που κάνει η πέρδικα όταν τινάζεται, είναι δύσκολο ή διότι σπανίζει το πουλί και είναι δυσκολοεύρετο.
Είναι και αυτά βέβαια μα εξίσου σοβαρά είναι η πονηριά της πέρδικας, η διπλή ιδιότητα να πετά σαν θέλει και να τρέχει όταν κρίνει ότι πρέπει να τρέξει με ασύλληπτη σβελτάδα και τέχνη διαφυγής, η απαιτούμενη εμπειρίου του κυνηγού να γνωρίζει τα καταφύγιά της σε δυο-τρεις αποδράσεις της και προπαντός η ειδίκευση του σκύλου, που οφείλει να διαθέτει ο κυνηγός, πράγμα που προϋποθέτει πολλά και δυσπρόσιτα για τον ερασιτέχνη και προχειροκάμωτο κυνηγό και τον σκύλο του.
Στα βουνά όταν ανεβαίνεις, το αίμα σου σβινβινίζει το κεφάλι, η ανάσα σου δεν σου επαρκεί, τα πόδια σου χάνουν την ευστάθειά τους, και στα χέρια σου το ντουφέκι στέκει σαν βαρύ κούτσουρο.
Εκτός από αυτά, το κυνήγι της πέρδικας προϋποθέτει οργάνωση, σχέδιο, πρόγραμμα, μελέτη και χρόνο. Είσαι υποχρεωμένος να αφοσιωθείς μια μέρα για να κυνηγήσεις πέρδικες στο δείνα μέρος που υπάρχουν ένα-δυο κοπαδάκια, από τα εκρηκτικά αυτά πουλιά.
Ενας απλός περίπατος στο περδικοτόπι, όπως γίνεται για τα ορτύκια στον καιρό και στον τόπο των περασμάτων τους, είναι μια αφελής προσδοκία μετατροπής σου σε άρχοντα από κληρονομιά αγνώστου σου συγγενούς στην Αμερική. Στην πέρδικα, τυχοδιωκτισμός δεν χωρεί, θα λαχανιάσεις και θα ξεθεωθείς για να την βρεις.
Υπήρξε εποχή που οι πέρδικες βοσκούσαν στα αλώνια του χωριού, κακάριζαν πίσω από τους φράχτες του νεκροταφείου, βοσκούσαν το απόγευμα στο αμπέλι του κυρ-Αξέχαστου. Τότε ο παππούς έπαιρνε το βροντάρι του και σε δέκα λεπτά το βροντούσε, τινάζονταν τα σκάγια στο χώμα μαζί με τα πούπουλα των περδικιών και σήκωνε από το έδαφος τρία πουλιά για την κατσαρόλα.
Σήμερα όμως αραίωσαν και εξαφανίστηκαν αυτά τα μπερεκέτια και οι αγελάδες, όχι μονάχα κατάντησαν «ισχνές» αλλά και τα κόκκαλά τους κοντεύουν να διαλυθούν. Κάτι απ’ αυτά γίνονται στην αρχή πριν ν’ αρχίσει το κυνήγι ή στις αρχές του και στους τόπους του, τους απόμακρους, όπου διατηρούνται λίγες πέρδικες. Από τον Οκτώβρη όμως, η πέρδικα παίρνει τα ψηλώματα, δυναμώνον και τα φετινάρια και γίνονται «βασιλείς των ορέων».
Τότε οι πέρδικες κυνηγιούνται με την διαδικασία που είπα παραπάνω. Τότε και οι λατρευτές τους ανασκουμπώνονται για να τις κατακτήσουν με σκληρό και αδυσώπητο αγώνα που … «ου του παντός».
Δεν έχει πολλά χρόνια, που τα πράγματα άλλαξαν «άρδην και ανεπιστρεπτί». Το γιατί, δεν υπάρχει εδώ χώρος σήμερα για να ειπωθεί, γιατί είναι θέμα του μεγάλου ζητήματος, που περιλαμβάνεται στην κακοδαιμονία που παρακολουθεί γενικά την τύχη των ενδημικών μας από την απουσία μέτρων προστασίας τους.
Καλά σκυλιά, καλοί κυνηγοί (αποτελεσματικοί), δρόμοι και αυτοκίνητα που μας πάνε παντού, επικοινωνία, ενημέρωση και σύγχρονη τεχνολογία απέναντι σε μια απαρχαιωμένη νομοθεσία και ένα θήραμα που κάθε τόσο βλέπει την άμυνά του να εξουδετερώνεται.
Η πέρδικα είναι ένα θήραμα που αποδεδειγμένα πλέον δεν αντέχει τόσο μεγάλη πίεση. Αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, που ακόμη την έχουμε, φοβάμαι ότι θα τη χάσουμε οριστικά και τότε θα έχουμε ακέραια την ευθύνη. Επίσης η λανθασμένη κατανόηση από κάποιους της έννοιας περδικοκυνήγι έχουν φέρει μία τρομακτική αλλοίωση σε αυτήν την κυνηγητική αξιοσύνη ...
Η σημερινή κατάσταση κατά την γνώμη μου είναι αποκαρδιωτική για τους περισσότερους από εμάς και για κάποιους εξευτελιστική , για δε την ίδια την περήφανη πέρδικα τραγική ...
Το κυνήγι αυτό είναι περήφανο και απαιτεί το καλύτερο από κάθε άποψη , κυνηγετική , κυνοφιλικη και ανθρώπινου δυναμικού και όπως το συγκεκριμένο θήραμα είναι γεμάτο λεβεντιά για να μπορεί να επιβιώνει με την δύσκολη ζωή που έχει, με λεβεντιά πρέπει να κυνηγιέται ...
Τι σχέση έχει με το κυνήγ της
Τι σχέση έχει στο κυνήγι αυτό ένα κρούπ 5-6 ανθρώπων με άλλους τόσους σκύλους που κυνηγάνε ομαδικά χτενίζοντας πλαγιές και αδειάζοντας τις καραμπίνες τους στο σήκωμα ενός κοπαδιού η ακόμη χειρότερα και μίας πέρδικας ...
Τι σχέση έχει, να φοράμε μπίπερ στα σκυλιά μας γυρισμένα στο ήχο του γερακιού για να καθηλωθούν οι πέρδικες ...
Τι σχέση έχει , να βάζουμε 2-3 συνκυνηγούς μας στα χαμηλά ώστε όταν σηκωθούν τα πουλιά και πάρουν την κατηφόρα να πέσουν πάνω τους ...
Τι σχέση έχει , να ξεκληρίζουμε ένα κοπάδι αν μας ευνοήσει η τύχη , δηλαδή δύο πέρδικες δεν αρκούν ...
Τι σχέση έχει να τρέχουμε να τις βαρέσουμε πρώτοι με διάφορους τρόπους , ακόμη και παρανομώντας εκτός της επιτρεπόμενης κυνηγετικής τους σεζόν , η και σε καταφύγια που απαγορεύεται το κυνήγι ...
Τι σχέση έχει να βγάζουμε “νομίζοντας διθυραμβικές” φωτογραφίες με ένα μάτσο πουλιά νεκρά , πολλά από ημέρες σε πολυήμερα κυνήγια, στοιβαγμένα η πεταμένα κάπου ...
Υπάρχουν και τόσα πολλά άλλα με το “τι σχέση" έχoyn με το κυνηγιτης πέρδικας “ ...
Δεν νομίζω ότι οτιδήποτε από αυτά αποδεικνύουν την όποια κυνηγοσύνη - αξιοσύνη δικιά μας η των σκύλων μας , αντιθέτως ....
Αυτές λοιπόν σε γενικές γραμμές είναι κάποιες από τις σημερινές συνθήκες του κυνηγίου της πέρδικας που μερικοί, εφαρμόζουν .
Οι περισσότεροι από αυτούς γνωρίζουν μοναχά ότι θήραμα είναι η πέρδικα, πετάει σαν το περιστέρι, χτυπιέται σαν το τρυγόνι, βρίσκεται στα βουνά και μπορεί να δώσει ραντεβού μαζί τους, το Ι.Χ. κουρσάκι τους για να τις κυνηγήσουν με τον ένα η τον άλλο μη λεβέντικο τρόπο και μετά να τις επιδείξουν σαν πτώματα και σαν αξιοσύνη των κυνηγητικών ικανοτήτων των ίδιων και των σκύλων τους ...
Ευτυχώς όμως υπάρχουν και “τα κορόιδα “ για κάποιους , η οι ρομαντικοί για κάποιους άλλους, που τις αντιμετωπίζουν διαφορετικά , όπως τους αξίζει με ντομπροσύνη και λεβεντιά , αυτό που δηλαδή απαιτεί στην μεταξύ μας αναμέτρηση η ίδια η πέρδικα .
Τις περισσότερες φορές λόγω των πολλών παραμέτρων – συνθηκών και τύχης που απαιτεί το σωστό κυνήγι της , οι κοκκινομύτες είναι οι νικήτριες και ο κυνηγός ο χαμένος .
Νομίζω όμως ότι δεν τον νοιάζει τόσο αν δεν κατάφερε να χαϊδέψει το υπέροχο φτέρωμας τους , του αρκεί ότι βρέθηκε εκεί στα υπέροχα λημέρια τους , το ότι παρακολούθησε τον σκύλο του να κάνει ότι μπορεί να του τις προσφέρει και το σπουδαιότερο , του αρκεί ότι τις συνάντησε και γέμισε τις μπαταρίες του σαν ελεύθερος άνθρωπος με όλη αυτή την “κυνηγοσύνη “ .
Εξ άλλου ξέρει ότι Θα του δοθεί και άλλη ευκαιρία αφού το βουνό είναι “ζωντανό “ , να αναμετρηθεί ξανά μαζί τους .
Οπως και να το κάνουμε, η πέρδικα έχει μια ξεχωριστή θέση μέσα στην καρδιά των Ελλήνων κυνηγών και οι περισσότεροι της δείχνουν ιδιαίτερη στοργή.
Γνωρίζω πολλούς κυνηγούς οι οποίοι είναι φορτισμένοι συναισθηματικά απέναντί της και δηλώνουν απερίφραστα ότι δεν την πυροβολούν ποτέ.
Προσωπικά έχω περάσει τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου κυνηγώντας πέρδικες και ομολογώ ότι με τρομάζει η ημέρα που θα κρεμάσω τα άρβυλα δηλώνοντας αδυναμία να τις κυνηγήσω.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έπαψα να ενδιαφέρομαι για τον αριθμό των πουλιών που θα μπουν στο σακίδιο μου, όμως δεν θα ήθελα ποτέ να στερηθώ το δικαίωμα να την κυνηγώ.
Είναι το θήραμα που με κράτησε στο κυνήγι και στα όνειρά μου δεν είδα ποτέ τον εαυτό μου να κυνηγά οτιδήποτε άλλο. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά γίνομαι σκληρός με όσους αντιμετωπίζουν αυτό το υπέροχο πουλί, με τα γρήγορα πόδια και τα πλουμιστά φτερά, σαν κάτι που είναι αναλώσιμο και σε υπερεπάρκεια.
Όχι κύριοι η πέρδικα δυστυχώς δεν βρίσκεται πλέον σε υπερεπάρκεια και ένα μερίδιο ευθύνης έχουμε και εμείς οι κυνηγοί.
Βέβαια ο κύριος λόγος όπως πολλές φορές έχουμε ξαναπεί είναι η εγκατάλειψη των ορεινών και ημιορεινών καλλιεργειών που της στέρησαν την τροφή, αλλά και η δική μας συμπεριφορά απέναντί της δεν είναι η δέουσα.
Όταν έχουμε κάνει τα «εκπαιδευτικά» εθνικό σπόρ και όλο το χρόνο δεν την αφήνουμε ούτε ώρα να ησυχάσει για να αναπαραχθεί, όταν την κυνηγάμε ανελέητα παίρνοντας ακόμη και το τελευταίο πουλί του κοπαδιού, όταν δεν κάνουμε τίποτε για την τροφή και την προστασία της από τους άρπαγες, από πού περιμένουμε να αναπαραχθεί και να πολλαπλασιαστεί; Από το απόλυτο «τίποτα» που αφήσαμε πίσω μας, από τον ανταγωνισμό μεταξύ μας για το νούμερο; Από την απληστία ορισμένων που νομίζουν ότι το θήραμα είναι ανεξάντλητο;
Υπάρχουν περιοχές στις οποίες τις πρώτες ημέρες του κυνηγίου η πίεση είναι τόσο μεγάλη, που είναι αδύνατο η φυσική αναπαραγωγή να καλύψει τις ανάγκες.
Αυτός είναι και ένας από τους βασικότερους λόγους για τους οποίους η ορεινή πέρδικα έχει πρόβλημα, ενώ η νησιωτική δεν έχει τουλάχιστον ακόμη τόσο μεγάλο .
Διότι οι κυνηγετικές οργανώσεις είχαν την «πολυτέλεια» να κάνουν απελευθερώσεις και εμπλουτισμούς με νησιωτικές πέρδικες. Μία πολυτέλεια που δυστυχώς δεν είχαμε στην ορεινή.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι παίρνουμε περισσότερα πουλιά από εκείνα που γεννιόνται με φυσική αναπαραγωγή, που είναι και ο μοναδικός τρόπος κάλυψης των απωλειών. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο μειώθηκε ο πληθυσμός της πέρδικας.
Από τη στιγμή λοιπόν που δεν είμαστε ακόμη σε θέση να καλύψουμε με τεχνητή αναπαραγωγή τις ανάγκες μας, άλλος τρόπος εκτός από τον περιορισμό της πίεσης δεν υπάρχει.
Περιορισμός της πίεσης δεν σημαίνει απαραίτητα όμως, απαγορεύσεις και γενικούς περιορισμούς κυνηγίου.
Δεν πρέπει να φτάσουμε στην σημερινή κατάσταση άλλων Ευρωπαϊκών χωρών όπως η κοντινή μας Ιταλία, που η ορεινή πέρδικα έχει σχεδόν απαγορευθεί παντού και όπου ακόμη επιτρέπεται , οι όροι είναι τόσο αυστηροί , που κάνουν το κυνήγι της αδύνατο για τους περισσότερους Ιταλούς .
Η πέρδικα σήμερα, τολμώ να πω, ότι με το σκληρό, ανελέητο, απηνές κυνήγημα, ανέβασε την εμπειρία της και ύψωσε την φροντίδα διαφυγής της προκρίνοντας, μεταξύ του φτερού και ποδαριού της, το δεύτερο. Περπατάει μπροστά από τον σκύλο σου και την ακολουθεί αυτός 200 μέτρα και αυτή δεν εννοεί να πετάξει και θα σε ξεθεώσει ακολουθώντας της ως το σφιχτό καταφύγι της ή στην απότομη πλαγιά και απ’ εκεί θα πετάξει, για να μη σου δώσει το στόχο της.
Και ακόμα: Ακούει από μακρυά τις φωνές και το ταβατούρι των κυνηγών και πετάει το κοπάδι προς άλλη κατεύθυνση και οι σκύλοι βρίσκουν το ντορό τους και επιμένουν δίχως να βγάλουν πουλιά, ώσπου απογοητεύονται και φεύγουν προς μια πιθανή για να τις βρουν, ενώ αυτές βρίσκονται αλλού.
Ποιος στρατηγός-κυνηγός, μπορεί να κατανικήσει τέτοια στρατηγήματα και τσαλίμια; Ποιος έχει το κουράγιο ν’ ανεβεί τρεις φορές το βουνό με την μικρή πιθανότητα να βρει το πουλί που πέταξε προς την κατεύθυνση του βουνού με τις πέντε ρεματιές και τις δέκα πυκνούρες;
Συμπτωματικά, αλλοτε μπορούσες να κυνηγήσεις τις πέρδικες γιατί σε μια αλυσίδα βουνών υπήρχαν πεντέξι κοπάδια από πέρδικες και με μια γυροβολιά θα πετύχαινες ένα κοπάδι, που κυνηγώντας το θα ‘πεφτες και σ’ άλλο.
Σήμερα αυτό είναι ζήτημα αν γίνεται στην αρχή του κυνηγιού, οπότε τα κοπάδια μπορεί να ‘ναι δυο, τρία, αδεκάτιστα και αφόβιστα. Μετρημένα είναι σήμερα τα πουλιά και η ανακάλυψή τους προϋποθέτει ψάξιμο και έρευνα και ξεθέωμα.
Πρόνοια της φύσεως είναι αυτό για την πέρδικα, γι’ αυτό και δεν εξολοθρεύεται από τα απόμακρα και απρόστια ενδιαιτήματά της. «Γκραίκα» την ονομάζει εξάλλου, η ζωολογία δηλ. Ελληνίδα και η «Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», γιατί άμα ιδεί τα ζόρια, παίρνει τα βουνά και γίνεται αρματωλός και κλέφτης.
Φυσικά, μόνο στα δυσκολοπλησίαστα βουνά απέμειναν με κάποιαν ανεξαρτησία οι πέρδικες. Από τα ευκολοπερπάτητα βουναλάκια και πλαγιές, εξαφανίσθηκαν οι σβελτονιές, σαν τα απονήρευτα και αφύλαχτα νιάτα.
Ευτύχημα είναι ότι οι πέρδικες είναι ζηλιάρες και συνοικισμούς με πολλές φάρες δεν κάνουν. Ζούνε πατριαρχικά και κάθε πατριά δεν ανέχεται ή δεν αντέχει στην πολυαριθμία. Κομματιάζεται και απλώνεται και παρακείθε για να δημιουργηθούν νέα βασίλεια, που καταπίπτουν αν η έδρα τους είναι χώρος ευκολοκυνήγητος.
Οι απρόσιτοι είναι τα φυσικά καταφύγια στα οποία καταφεύγουν και διατηρούνται τα πιο δυναμικά άτομα που είναι γεροί αναπαραγωγείς και σκληροτράχηλοι σύμμαχοί μας.
Αν λοιπόν το Ι.Χ. μας ή το ελικόπτερο κατορθώσουν να μας ανεβάσουν στα απρόσιτα καταφύγια της πέρδικας, και δεν τα σεβαστούμε ,τότε θα καταρρεύσει το φρούριο και μαζί του θα γκρεμιστούμε και εμείς.
Πρέπει πρώτα απ όλα όσοι κυνηγάμε πέρδικα ,να ξεκαθαρίσουμε μέσα στο μυαλό μας όπως και στην καρδιά μας την έννοια ΠΕΡΔΙΚΟΚΥΝΗΓΙ
Κυνηγώντας την σωστά θα λέμε ότι διαπράξαμε ¨άθλο” και αυτός πρέπει να μας αρκεί.
Γιa πολλα παράσημα το στήθος μας δεν αντέχει, εφόσον η καρδιά μας δεν επόνεσε και δεν είπε να κάμει κάποια εκεχειρία με την χιλιοτραγουδημένη Ελληνίδα και να την προστατέψει για να σωθεί η τιμή της και η τιμή μας..
Πηγές :
Αγγελος Ποιμενίδης
Μηνάς Ιορδάνογλου
Κυνήγι σην Ελλάδα και όχι μόνο .
Διαμόρφωση gpeppas