Διογένη πολλοί συνάδελφοι που δεν έχουν κυνηγήσει άγριες τσούκαρ στα
νησιά,
πιστεύουν ότι πρόκειται για ..χαζοκότες ή κάτι περισσότερο άγριες από
αυτές
του εκτροφείου.
Ακόμη και οι έμπειροι περδικάδες που κυνηγάνε μόνο
γκρέκα,
πολλές φορές έχω διαβάσει ή ακούσει να λένε περίπου τα ίδια.
Η
πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Οι τσούκαρ των νησιών ζει σε
κατσάβραχα, ξεροτόπια που δεν βρίσκεις ούτε νερό ούτε κάποια σκιά να
ξαποστάσεις λίγο.
Μετά τα πρώτα πετάγματα καταφεύγουν σε γκρεμούς που
μόνο
αγριοκάτσικα πάνε. Δεν μένουν όμως για πολύ ώρα για τον φόβο των
γερακιών
που καραδοκούν σε τέτοια μέρη. Ο κώτσος μόλις αισθανθεί κάποια ησυχία
τα
μαζεύει και τραβάει γρήγορα τρέχοντας στον ανήφορο και θα σταματήσουν
πάλι
στην κορφή περίπου.
Αν λοιπόν θέλεις να συνεχίσεις το κυνήγι, θα πας
ξοπίσω
τους, πρώτα κάτω στα γκρέμια μήπως τυχόν και έχει μείνει καμιά
λουπασμένη
και μετά πάλι στην κορφή. Αυτό είναι το περδικοκυνήγι στα νησιά σε
γενικές
γραμμές, με λίγες εξαιρέσεις.. Πάνω - κάτω. Δεξιά - αριστερά στις
απότομες
πλαγιές.. Και όλα αυτά με το βαρύ φορτίο στην πλάτη από τα νερά που
κουβαλάς
για όλη την μέρα για τα σκυλιά και για σένα φυσικά, και τον ήλιο να σε
βαράει συνεχώς.
Τώρα και οι γκρέκα τρέχουν αλλά όλοι το γνωρίζουν ότι
οι
γκρέκα εάν πιεστούν ή αν είναι έμπειρο πουλί ο κώτσος, πετάνε πολύ
μακριά
και σε γκρεμούς. Εάν μπορείς να πας εκεί που πήγαν όμως, πολύ πιθανό
είναι
να βρεις πουλιά εκεί γύρω.
Δεν συμβαίνει το ίδιο στα νησιά. Εάν είναι μακριά και αργήσεις να πας,
δεν
θα βρεις ούτε μια, εκτός εάν σκορπίσει το κοπάδι πολύ ή έχουν
τουφεκιστεί τα
παλιά πουλιά.
Όλα αυτά κάνουν βέβαια το περδικοκυνήγι να μας φιάχνει τόσο όσο κανένα
άλλο.
Γι'αυτό βλέπουμε κυνηγούς στην ηλικία μου ή και μεγαλύτερους σαν τον
υπέροχο
κυνηγό τον πατέρα του Γκριτζάλα να τρέχουν στα βουνά σαν παιδάκια..
Μια
πέρδικα στην τσάντα μας, ισοδυναμεί με ευχαρίστηση που δεν μετριέται.
Ακόμη
και η ..καμία, μας φτιάχνει περισσότερο και πάντα λέμε...που θα μου
πάτε.. τώρα εσείς...την άλλη Κυριακή εγώ!
Οι τσούκαρ λουφάζουν μόνο αν σκορπίσουν ή αν τουφεκιστούν περισσότερο
από 2
φορές.
Βέβαια αυτά ανάλογα με το ανάγλυφο του τοπίου και την σύνθεση
(εναπομείνουσα!!) του κοπαδιού. Οι περισσότερες θα πάνε μαζί και θα
αρχίσουν
το τρέξιμο προς τα πάνω πίσω από το παλιό πουλί πολύ γρήγορα. Ιδιαίτερα
την
εποχή πριν τις βροχές τρέχουν πολύ.
Εάν το κοπάδι έχει πουλιά νεαρά και
χαθεί ο έμπειρος κώτσος, ο οποίος να σημειωθεί ότι πολλές φορές εάν
εφνιδιαστεί στο πρώτο σήκωμα, προτιμά να πετάξει προς τα ...πάνω
θυσιαζόμενος!! (συγκινητικό έ;) τραβώντας την προσοχή, τότε υπάρχει
πιθανότητα να βρεις πουλιά λουφαγμένα. Εάν βέβαια υπάρχουν θάμνοι στην
περιοχή, γιατί σε πάρα πολλά μέρη του βασιλείου της τσούκαρ δεν
"φυτρώνουν"
θάμνοι!!
Οι περδικοκυνηγοί που γνωρίζουν πολύ καλά την περιοχή και τις
συνήθειες του
κοπαδιού, δηλ. που πάει όταν πετάξει, διαλέγουν και τον τρόπο
αντίδρασης,
γιατί ίσως να μην συμφέρει να σκορπίσει πολύ το κοπάδι.
Εγώ αρκετές
φορές
δεν τουφεκάω το κοπάδι στο πρώτο σήκωμα εάν ξέρω που πάει...Θα πάνε
όλες
μαζί και όχι σκόρπιες εκεί που πιστεύω και θα πάω γρήγορα σχεδόν
τρέχοντας
ξοπίσω τους, πριν αρχίσει τα "τραγούδια" ο αρσενικός..
Τα πουλιά τότε
θα
είναι αρκετά και κοντά το ένα στο άλλο αυξάνοντας τις πιθανότητες
επιτυχίας.
Όλα αυτά είναι θεωρητικά σωστά, αλλά στο κυνήγι πολλές φορές δεν
συμβαίνει
να υλοποιούνται.. Αβεβαιότητα και μάθηση έως το τέλος!!
Ο καιρός την μέρα του κυνηγιού είναι καθοριστικός παράγοντας. Άπνοια
και
ζέστη ευνοούν τις πέρδικες γιατί από τη μια σε ακούνε ή σε μυρίζουν
από
μακριά και πετάνε πριν τις δεις καν, και από την άλλη τα σκυλιά δεν
έχουν
άνεμο να τους φέρνει μακρινές μυρωδιές.
Για τον λόγο αυτό είναι σύνηθες
να
βρίσκεις φρέσκιες μυρωδιές στο έδαφος, τα σκυλιά να τις ακολουθούν στην
ανηφόρα έως ότου στην κορφή πιά να διαπιστώσεις ότι ..χάθηκαν ξαφνικά.
Τα
πουλιά πέταξαν πολύ πριν πάνε τα σκυλιά με κατεύθυνση φυσικά τελείως
..άγνωστη!
Πτου πάλι από την αρχή σε άλλο βουνό!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έπαθα σε ένα νησί κυκλαδίτικο , σηκώσαμε ένα μεγάλο κοπάδι 20-25 , πήραμε 2 πουλιά , τα υπόλοιπα στην κατηφόρα και τα είδαμε πιάσανε στην θάλασσα δίπλα στο κύμα σε κάτι βράχια , γεμάτοι χαρά ότι τις κλείσαμε σε 20 λεπτά είμαστε τρέχοντας κάτω βέβαιοι ότι θα τις διαλύαμε αφού δεν είχαν που να πάνε , μόνο προς τα πάνω δηλαδή εύκολα θύματα !
Τα σκυλιά φερμάρουν με το που προσπαθούμε να πλησιάζουμε εμείς αυτές απογειώνονται και κύριοι πετάνε στην θάλασσα σ' ένα ύψος 15-20 μέτρων από το νερό και αφού διανύουν ν 200-250 μέτρα πιάνουν στην απέναντι πούντα πάλι δίπλα στο κύμα !
Μείναμε άφωνοι αυτό σήμαινε για εμάς ,ότι έπρεπε να ανέβουμε πίσω την ανηφόρα ξέροντας ότι δεν υπάρχει τίποτε κάναμε 1,5 ώρα και μας βγήκε η γλώσσα μιας και η ώρα ήταν 10,30 .
Αφού φτάσαμε στην κορφή ξεκινήσαμε να πάμε στην πούντα , πήραμε την κατηφόρα έτοιμοι ξέροντας ότι λογικά αυτές ανεβαίνουν προς το μέρος μας περίπου στα 2/3 της κατάβασης μετά από 50 λεπτά ξανά φέρμα με το που μας άκουσαν ξανά φτ6ερούγισμα όλες μαζί σαν συνεννοημένες και ξανά στην θάλασσα και προσεδάφιση σε τρίτη πούντα ακόμα πιο μακρινή !!
Τέλος για να μη μακρηγορώ την τρίτη φορά αφού πέταξαν πάνω στην θάλασσα γύρισαν πίσω στην πρώτη πούντα δηλαδή περίπου 500 μέτρα πτήση πάνω από το νερό !
Το μέρος για να καταλάβετε είναι μικρογραφία των ποδιών της Χαλκιδικής από πόδι σε πόδι δηλαδή έγινε όλη η ιστορία . Δεν χρειάζεται να σας πω ότι είχαμε τελειώσει άνθρωποι και σκύλοι ειδικά όμως οι άνθρωποι !
Είναι τρομερή η απογοήτευση που νιώθεις όταν πρέπει να κάνεις πίσω τόσο δρόμο χωρίς ελπίδα συνάντησης μιας και ξέρεις ότι δεν υπάρχει τίποτε !
ΓΠέππας
Καλημέρα σε όλους,
Θα μου επιτραπεί να πω και εγώ την άποψη μου από την εμπειρία 30 χρόνων κυνήγι πέρδικας στην Κρήτη. Βασικό χαρακτηριστικό είναι ότι ο κυνηγός πρέπει να ξέρει πολύ καλά το μέρος που θα κυνηγήσει. Εάν δεν το ξέρει θα ψάχνει άσκοπα σε πραγματικά δύσκολα μέρη με βράχια κοφτερά ή πλάκες που δεν είναι σταθερές και φεύγουν κάτω από τα πόδια σου.
Ο καλύτερος σκύλος που υπάρχει για να βρεις πέρδικες είναι οι βοσκοί.
Αν ρωτήσεις μερικούς και θέλουν θα σου πουν ακριβώς που υπάρχουν και με δεδομένο ότι οι πέρδικες δεν φεύγουν από τα μέρη τους χωρίς λόγο – κακοκαιρία κλπ – θα τις βρεις εκεί. Τώρα το κυνήγι στο σήκωμα , ξανασήκωμα κλπ είναι ολόκληρη ιστορία. Για να το καταφέρω σωστά – τουλάχιστον στον τόπο μου- πέρασε μια δεκαπενταετία .
Στο site του Γιώργου έχω γράψει μια ιστορία – πραγματική- με θείο μου για κυνήγι πέρδικας. Περιγράφει τον τρόπο που κυνηγήσαμε εκείνη την ημέρα σε συγκεκριμένο τόπο. Δεν είναι πάντα το ίδιο. Το ότι δεν τουφεκίζεις πουλιά στο πρώτο σήκωμα δεν ισχύει πάντα , γι’ αυτό είπα ότι πρέπει να ξέρει καλά τον τόπο.
Εάν είναι εύκολος και βατός απέναντι και δίπλα δεν τουφεκίζεις μετράς για να ξέρεις τι θα σηκώσεις μετά. Εάν μπροστά σου είναι φαράγγι ή γκρεμός παίρνεις όσα μπορείς γιατί δεν θα τα ξαναβρείς.
Η τέχνη της νησιώτικης πέρδικας είναι στο ξανασήκωμα. Οταν τα πουλιά κάτσουν που θα τα ξαναβρώ;
Απόλυτα σύμφωνος με συναδέλφους ότι η πέρδικα δεν σταματάει τρέχει να ανέβει σε κορυφές για να βλέπει.
Τότε που θα τα βρούμε; Μετά το σήκωμα τα πουλιά θα ‘πάρουν’ συνήθως κάτω παρατηρώ την κατεύθυνση βλέπω που κάθονται και πάω πάντα από το ψηλό μέρος ποτέ χαμηλά εκεί που καθίσανε δεν θα είναι εκεί, θα έχουν ξανανέβει ψηλά στην πλαγιά που κάθισαν.
Πάω αμέσως; Όχι γιατί και να τρέξω δεν θα τις προλάβω .
Περιμένω και παρατηρώ μήπως κάνουν ‘μπροσπέταγμα’ δηλαδή ξαναπετάξουν προς άλλη πλαγιά. Αυτό μπορεί να συμβεί η γιατί υπάρχει άλλο κοπάδι εκεί και δεν μπορούν να είναι μαζί ή γιατί τα πουλιά είναι πολύ τρομαγμένα από κυνηγούς και μπροσπετάνε. Όταν ξαναβρώ τις πέρδικες ο ένας κυνηγός πάει κορυφή -κορυφή και ο άλλος στη μέση της πλαγιάς πάντα μερικά βήματα πιο πίσω από τον πάνω.
Εάν δεν έχει σκύλο θέλει δυνατό χτύπημα στα κλαδιά γιατί είναι ‘ραφομένες’
Το καλό είναι ότι συνήθως σηκώνονται μία-μία και όχι όλες μαζί. Εάν έχεις σκύλο τότε τα πράγματα είναι διαφορετικά......(έχω εκφράσει την άποψη μου για το κυνήγι πέρδικας με σκύλο). Η τοπολογία είναι βασικός παράγοντας .
Οι κλιματολογικές συνθήκες επίσης. Για το κακάρισμα ισχύει ότι μπορούν να κακαρίσουν και μεσημέρι ακόμα προσοχή όμως στους αντίλαλους. Υπάρχουν ώρες που το κυνήγι της πέρδικας είναι πολύ εύκολο με μεγάλες καρπώσεις απλά πρέπει να ξέρεις που και πώς.
Για την Γκρέκα δεν ξέρω μια φορά πήγα πήρα ένα πουλί τυχαία αλλά δεν ήξερα ούτε το μέρος ούτε τις συνήθειες των πουλιών και το έριξα στο ψήσιμο λουκάνικων όσο οι άλλοι κυνηγούσαν το θεώρησα άσκοπο να συνεχίσω γιατί ήταν σαν να κολυμπούσα στον ωκεανό. Άλλωστε εγώ κυνηγούσα πάλι μόνος μου μακριά από τους σκύλους.
Αυτά τα λίγα για το κυνήγι της νησιώτικης πέρδικας. Άλλοι μπορεί να συμφωνούν άλλοι να διαφωνούν , το θέμα είναι απλό ας κάνει ο καθένας το κυνήγι όπως του αρέσει και όπως ξέρει. Δεν υπάρχει λόγος διαφωνίας ή κόντρας μεταξύ μας. Το αποτέλεσμα καθ’ ενός φαίνεται από το ψυγείο το Νοέμβρη
.
Γρηγόρης Σαλούστρος,
Αφού πιάσαμε τα περδικοκυνήγια από τώρα..φανταστείτε τι θα γίνει τον άλλο μήνα!
Ο Γρηγόρης τα είπε όλα για την νησιώτικη. Και στο αφήγημα που αναφέρει www.kynigos.net.gr/storys/mathimata.html είναι όλη η εμπειρία του παλιού περδικοκυνηγού, του θείου του.
Πράγματι γνωρίζω πολλούς κυνηγούς που δεν θέλουν σκύλο στο περδικοκυνήγι. Είναι μια παρέα απ΄το Κορωπί, 5 κυνηγοί που τους έχω συνατήσει σε κυνήγια στην Τζιά που ποτέ δεν έχουν σκυλιά μαζί, τουλάχιστον έως τα μέσα του Οκτώβρη όπως μου είπαν, που τα πουλιά τρέχουν πολύ και είναι γενικώς ανήσυχα. Πετάνε τις πέτρες με μαεστρία. Πιάνουν στην χούφτα τους 4-5 πετραδάκια και τα πετάνε σκορπίζοντάς τα σαν να σπέρνουν! Και αυτό γίνεται συνέχεια..Και συνεχώς φωνές και κάτι στεντόρια...ΜΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ! ..
Αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το κάνω εγώ αν και έχω δεί ότι είναι πολύ αποτελεσματικό. Μου αρέσει το ψάξιμο του σκύλου και φυσικά και η δική μου "ιχνηλασία".
Γιατί το πρώτο που θα κάνουμε είναι να παρατηρήσουμε τα σκαψίματα. Μετράμε το πλήθος από σκαψίματα και ξέρουμε πόσα περίπου πουλιά έχει το "ντόπιο" κοπάδι. Παραπάνω από 10 σκαψίματα στα 10 τετρ.μέτρα, το κοπάδι είναι "γεμάτο", δηλαδή στα 12-15 πουλιά. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρετικές χρονιές.
Είχα την τύχη να βρεθώ στην Αστυπάλαια τα χρόνια που δεν είχε πια σημασία το μέτρημα...Δεν υπήρχε ούτε πόντος σε όλο το βουνό άσκαφτος..Τότε τα κοπάδια δεν υπήρχαν με την έννοια της "χωροκράτειας" Ήταν τόσα πολλά τα πουλιά που οι χώροι τους επικαλύπτονταν!!
Γιατί όπως γνωρίζουν οι περδικοκυνηγοί, σε κανονικές χρονιές, το κοπάδι ποτέ δεν πετάει πέρα από την χωροκράτειά του.
Εάν δούμε πουλιά να γυρίζουν πίσω, όπως στο παράδειγμα του Γ.Πέππα στους διαδοχικούς κόρφους, πάει να πεί ότι από κει και μετά υπάρχει άλλο κοπάδι και δεν θέλουν να μπλέξουν σε καυγάδες..
Όπως είπα δεν τουφεκάω στο πρώτο σήκωμα, μόνο όταν γνωρίζω που θα πάνε περίπου και πως είναι εκεί κάτω ο βιότοπος. Εάν εκεί που πάνε είναι γκρεμοί ή πυκνός ασπάλαθας (ως συνήθως) και βέβαια θα τουφεκίσουμε. Υπάρχουν τέτοιοι τόποι σε πολλά νησιά και φυσικά είναι τελείως αδύνατο να πλησιάσουμε.
Στην Νίσσυρο που κυνήγησα πριν λίγα χρόνια, υπάρχουν ολόκληρες πλαγιές ντυμένες με σκληρό, αγκαθωτό ασπάλαθα, που τα σκυλιά ΄που τολμούν να μπούν εκεί μέσα θα βγούν οπωσδήποτε ματωμένα και με ραβδώσεις από βαθειές γρατζουνιές στα πλευρά τους. Εκεί μέσα καταφεύγουν οι πέρδικες. Εκεί οι σκύλοι είναι οχι μόνο άχρηστοι αλλά και βάρος γιατί βέβαια δεν θέλεις να χαλάσεις το σκυλί σου. Μπαίνουν εκεί κάποιοι θαρραλέοι κυνηγοί και με πέτρες και φωνές σηκώνουν κάποια πουλιά, τα οποία βέβαια για να τα βρείς και να τα βάλεις στη τσάντα..είναι πραγματικό θαύμα..άσε που τα πόδια σου θα το μαρτυρούν για μέρες!!
Το έδαφος είναι το μόνιμο πρόβλημα για τα σκυλιά στο πεδικοκυνήγι. Τα περδικόσκυλα στα νησιά έχουν σκληρά πέλματα που δεν τρυπάνε εύκολα. Ο κυνηγός από την ηπειρωτική Ελλάδα που θα αποφασίσει να πάει για πέρδικα σε νησί, πρέπει να ξέρει ότι το καλύτερο σκυλί, αν δεν είναι "ψημένο" στα νησιά θα τα παρατήσει καταματωμένο σε 1 το πολύ 2 ώρες.
Θα μου πεί κανείς, δεν υπάρχουν και στρωτά μέρη στα νησιά;
Υπάρχουν βέβαια μόνο που δεν έχουν ..πέρδικες!
Γιώργος Σουρλάγκας Kynigos.net.gr
Συνεχίζεται !
Initial
Back