Του Νίκου Κράλλη
Βγήκα από το καράβι της άγονης γραμμής, ανάμεσα στους αγουροξυπνημένους, αλλά εκστασιασμένους τουρίστες. Τα χρώματα της αυγής είχαν για τα καλά κοκκινίσει τους βράχους του λιμανιού.
Ο αέρας ήταν δυνατός και κρύος, το μελτέμι δεν είχε κοπάσει όλη τη νύχτα. Στο λιμάνι,το κύμα πού έσπαζε,ψέκαζε τον κόσμο και τα τσιμέντα του λιμανιού μέχρι τα αυτοκίνητα που έβγαιναν βιαστικά από τον καταπέλτη. Αύγουστος, αλλά έκανε κρύο και ο κόσμος έβγαινε γρήγορα τυλιγμένος με ό,τι έβρισκε.
Ενα κοπάδι πέρδικες έτρεχε πάνω στον δρόμο. Μόλις το αμάξι «έκλεισε» την κορδέλα της στροφής, απογειώθηκαν εντυπωσιακά από τον δρόμο προς το ρέμα? Πρόλαβα και μέτρησα πάνω από είκοσι!
Πήρα τον δρόμο για τη Χώρα. Στη δεύτερη στροφή πάνω από το λιμάνι, ένα κοπάδι πέρδικες έτρεχε πάνω στον δρόμο. Μόλις το αμάξι «έκλεισε» την κορδέλα της στροφής, απογειώθηκαν εντυπωσιακά από τον δρόμο προς το ρέμα… Πρόλαβα και μέτρησα πάνω από είκοσι! Γέμισε ο τόπος κακάρισμα,φτερό και πούπουλο!
Τσρρρ, τσρρρ, τσσρρρρ!!!
Αυτό το καλωσόρισμα περιμένει κανείς στην άγονη γραμμή ,αναφώνησα ενθουσιασμένος! Η οικογένεια με κοίταξε καχύποπτα.
- Μας έφερες εδώ με σχέδιο! Ηρθαμε να θαλασσοπνιγούμε όλη τη νύχτα… για τις πέρδικες!
Δεν απάντησα, χαμογέλασα… ύποπτα και πάτησα γκάζι στον ανήφορο, κοιτώντας ταυτόχρονα πού θα πιάσουν τα πουλιά! Τα πουλιά προσγειώθηκαν πάνω από τα σπίτια του λιμανιού, σχεδόν στις αυλές τους. Για πρώτη φορά είχα μαζί μου σε καλοκαιρινές διακοπές, αρχές Αυγούστου, και έναν σκύλο μου. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής,δεν ξεκίνησα για να προπονήσω τον σκύλο μου στα ξερονήσια. Εφερα μαζί τον σκύλο, μετά από μια μικρή περιπέτεια υγείας του. Κυρίως για να τον φροντίσω με προσοχή και να τον αποφορτίσω από την καλοκαιρινή αδράνεια.
Τα χνάρια από ένα κοπάδι πέρδικες φαίνονταν στην άμμο. Εσκυψα και τις μέτρησα. Καμιά δεκαριά τις υπολόγισα.
Τον βόλεψα με άνεση σε ένα ίσκιο δίπλα στο δωμάτιό μας. Η «άγονη» γραμμή φημίζεται σαν φιλική με τα σκυλιά,το ελεύθερο κάμπινγκ και κάθε εκτροπή από τον καθωσπρεπισμό και την κανονικότητα της «οργανωμένης» παραθεριστικής ζωής. Το πόσο εκτρέπεται κάθε νησί είναι θέμα προς διερεύνηση!
Ο σκύλος προσπαθούσε να αντιληφθεί τη νέα πραγματικότητα με τον αδιάκοπο αέρα να φυσάει και τον στεγνό τόπο.
Την άλλη μέρα ξύπνησα αργά. Ο ήλιος είχε χτυπήσει πια στην κορυφή του βουνού και το μελτέμι ακόμα σάρωνε τα θυμάρια και τις αφάνες. Πήρα τον σκύλο,την γκλίτσα και τη φωτογραφική μηχανή και ανέβηκα προς το βουνό για έναν περίπατο.
Πέρδικες & κουνέλια
Σε μια στροφή τα χνάρια από ένα κοπάδι πέρδικες φαίνονταν στην άμμο. Εσκυψα και τις μέτρησα. Καμιά δεκαριά τις υπολόγισα. Σε ένα σταυροδρόμι πιο πάνω, με ένα εκκλησάκι και μια στέρνα, βρήκα έναν βοσκό με πέντε κατσίκια. Τα πότιζε με μια τέσσα νερό από τη στέρνα.
- Εχει πέρδικες, παππού;
- …Αν έχεις ποδάρια… ήρθε η πικάντικη απάντηση! Μάλλον δεν έχεις ξανάρθει, μου πρόσθεσε.
Πιάσαμε την κουβέντα, για τα κατσίκια,για τις πέρδικες, για τα κουνέλια που τρώνε τα αμπέλια, για την ερημιά, τη φτώχεια και τον αέρα που δέρνει τον τόπο τον χειμώνα.
Μέσα στο καλοκαίρι με τον ήλιο από πάνω, το να εντοπίσει ο σκύλος ακόμα και πιασμένα πουλιά, που τα έχω δει, ήταν πραγματική πρόκληση.
- Ετούτο το σκυλί είναι το καλύτερο που είχα ποτέ, μου λέει. Σέρνει από μια καλή σκύλα μου κυνηγιάρα και έναν σκύλο μπάσταρδο από… τουρίστα!
Εμοιαζε με μαύρο Γκέκα στεγνό, αλλά πιο βαρυκόκαλο.
- Τράβα, μια και έφτασες εδώ πάνω, μου λέει ο παππούς. Τράβα εκεί στις πεζούλες και στο αμπελάκι και ψάξε εκεί γύρω και από πάνω στις μεγάλες πέτρες. Αν δεν τις βρεις με το «μαλλιαρό» σου (…εννοούσε το Σέττερ!), έλα να πάρεις τον μαύρο, να σου τις ξετρυπώσει μέχρι και την τελευταία.
Πήγα και το πάλεψα για κάνα δυο ώρες. Διαβολεμένος τόπος. Οι αφάνες ψηλές ένα μέτρο, τα βράχια ανάποδα κακοχυμένα, τα μονοπάτια κλειστά, τα ρέματα αδιάβατα από τα ασπάλαθρα.
Εκεί που ο σκύλος είχε πια απελπιστεί με τη γλώσσα δυο πιθαμές έξω, σηκώνει τη μύτη και μυρίζει στα βράχια. Αρκετά ψηλότερα, δύο πεζούλες πιο 'κεί, ένα κοπάδι καμιά δεκαπενταριά, έφυγαν μαζί με τον αέρα προς το ρέμα!
«Μεγάλε, αυτές οι διαβολεμένες μάς δούλεψαν, αλλά ο παππούς έλεγε αλήθεια!», μονολόγησα. Κάθε πρωί έβγαινα βόλτα στο νησί. Εκεί στην άγονη γραμμή δεν υπάρχει… κράτος βασικά! Ατελείωτες σκηνές στις παραλίες σε ελεύθερο κάμπινγκ. Τόσες πολλές που τα πρόστιμά τους (300 ευρώ το άτομο) θα μας έλυναν και το οικονομικό! Και στις παραλίες το λεπτό άρωμα «ουσιών» να πλανάται στον αέρα!
Στις περιηγήσεις μου πίσω από τις πέρδικες της άγονης γραμμής μια φορά είδα μόνο κάποιον να κυκλοφορεί με όπλο. Και δεν κατάλαβα τι ακριβώς έκανε, γιατί δεν κυνηγούσε.
Απλά το κουβαλούσε σε μέρος χωρίς ενδιαφέρον. Μου είχαν πει πως σε αυτά τα ερημονήσια τουφεκάνε τα πουλιά πριν την ώρα τους, αλλά δεν το επιβεβαιώνω. Ισως αργότερα όταν ανοίξει η σεζόν και βγαίνουν πια όλοι οι κυνηγοί, κάποιοι να μπαίνουν στην αμαρτία, με την πρόφαση των ορτυκιών.
Τα πουλιά αυτά ήταν όμως τα δυσκολότερα που έχω συναντήσει.
Παρότι τα περδίκια ήταν μικρά ακόμα, τα κοπάδια ήταν μεγάλα και πάρα πολύ πονηρεμένα. Πάνω από δεκαπέντε πουλιά, συνήθως γύρω στα είκοσι πέντε. Ακόμη και πάνω από τριάντα σήκωσα.
Γρήγορες & καχύποπτες
Πέρδικες έχει και το Σχιστό Κορυδαλλού, πέρδικες κυνήγησα και στην Κρήτη, πέρδικες και στην Αμερική. Ολες τσούκαρ. Αλλά τούτες εδώ ήταν νευρικές, γρήγορες, πολύ καχύποπτες, με μεγάλη κινητικότητα και επιφύλαξη σε οποιοδήποτε κίνδυνο.
Ενα έμπειρο σκυλί όπως ο δικός μου, που ξέρει τα πουλιά, δυσκολεύτηκε αρκετά. Κυρίως η δυσκολία είναι να παρακολουθήσει ένα κοπάδι που ποδαρώνει διαρκώς, σε τόπο που η μυρωδιά που απομένει είναι ελάχιστη. Τα βράχια, οι αφάνες και η άμμος δεν κρατούν καθόλου μυρωδιά. Φαντάζομαι πως αν βρέξει τα πράγματα αλλάζουν και τα σκυλιά μυρίζουν καλύτερα. Ομως μέσα στο καλοκαίρι με τον ήλιο από πάνω, το να εντοπίσει ο σκύλος ακόμα και πιασμένα πουλιά, που τα έχω δει, ήταν πραγματική πρόκληση.
Ενα κοπάδι με εξευτέλισε. Ολο το πρωί ο σκύλος έψαξε έναν πονηρό ανοιχτό τόπο, με πεζούλες από παλιές σιταριές. Με έστειλε καλοσυνάτα ένας ντόπιος με ένα Μπρετόν και ένα Πόιντερ που τα έβγαλε και αυτός βόλτα.
Ο σκύλος εδώ τις είχε, εκεί τις γύρευε, σήκωνε τη μύτη στον αέρα, ακολουθούσε τα ελάχιστα ίχνη που πλανιόντουσαν στο μελτέμι. Τις άκουγα να κακαρίζουν στον αέρα, κάποια την είδα να γυρίζει στο στεφάνι τσιρίζοντας, αλλά τίποτα!
Τελικά, γυρίζοντας στη μάντρα δίπλα στον δρόμο, σε ένα σπιτάκι παρατημένο, με κάτι γίδες στην αυλή, σηκώθηκαν τα πουλιά… Σείστηκε ο τόπος από το κοπάδι. Σαράντα και βάλε πουλιά ανέμισαν παντού και ο ξεθεωμένος σκύλος μου έμεινε ο έρμος να τις κοιτάζει .Δεν τις πήρε καν μυρωδιά από τη ζέστη, την κούραση και την κρεμασμένη γλώσσα του.
Μεγάλα μαθήματα αυτά για έναν σκύλο, κυρίως για τον σκύλο που λειτουργεί εγκεφαλικά με τη μύτη του και ξέρει τι ψάχνει. Κάθε μέρα ήταν πιο πονηρός και πιο συστηματικός στο ψάξιμο. Πολλά πουλιά τα σήκωσα στην άκρη κοντά στη θάλασσα. Γύριζαν κατευθείαν στα κοψίματα και στους γκρεμούς με κίνδυνο να πέσει ο σκύλος από αυτά. Είχε περισσότερα κοπάδια κοντά στη θάλασσα, παρά στο βουνό.
Το τελευταίο σούρουπο έγραφα στο μπαλκόνι και απολάμβανα τη στιγμή. Ενα κοπάδι άρχισε να κακαρίζει πάνω από το ξενοδοχείο.
Μόλις πέρασε ένα μηχανάκι ξεσηκώθηκαν και χύθηκαν στο χέρσο,δίπλα στα σπίτια. Πέρασαν πάνω από το μπαλκόνι σαν βεντάλια.
Μια τελευταία, ο «τεμπέλης», έμεινε στον βράχο. Τις έκραξε κάμποση ώρα καθώς έπεφτε ο ήλιος και οι άλλες άρχισαν να απαντούν πάλι από δίπλα. Στο τέλος έτσι για αποχαιρετισμό όλο το κοπάδι ξανασηκώθηκε, πέρασε από μπροστά μου κακαρίζοντας. Μπορούσα να δω μέχρι και τα μάτια τους να λαμπυρίζουν και μου φάνηκε ότι… γέλαγαν!
Αγναντεύοντας το νησί από το καράβι της επιστροφής, ήμουν πια σίγουρος ότι…γελούσαν!
ΠΗΓΗ
: EΝΘΕΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Initial
Back
Πέρδικες
