Initial

Back

Εις μνήμη Αγγελου Ποιμενίδη Αποσπάσματα από το πολύτιμο έργο του Τα παλιά και τα καινούργια 1952 ...Τότε το κυνήγι γινόταν γύρω στο χωριό και όλοι ήταν γνωστοί με τις αδυναμίες και τα παρατσούκλια τους. Εύκολο και το κυνήγι με τα γκέκικα και τα καρτέρια και το κυνηγοτόπι γνωστό σε όλη του την έκταση με λεπτομέρεια σαν το πατρικό κτήμα. Η γνώση αυτή φυσικά, έδινε στους κυνηγούς τα επιτεύγματα και όχι άλλες επιδεξιότητες-ταχύτητα στη σκόπευση επίμονο ψάξιμο, τελειότεροι σκύλοι. Σήμερα οι γνήσιοι κυνηγοί και όχι οι εφήμεροι και αυτοσχέδιοι ερασιτέχνες έχουν προσόντα ανωτέρα των παλαιών, αλλά εξ αιτίας της απουσίας των θηραμάτων από τους χώρους της μόνιμης κατοικίας τους ή διότι τα μεταφορικά μέσα είναι άφθονα ή διότι αγαπούν την επίδειξη του γιωταχί τους ή διότι υπάρχει η έλξη του αγνώστου και η ελπίδα της χαράς από το απροσδόκητο, επιδίδονται σε περιπλανήσεις και τυχοδιωκτισμούς, που μπορεί να ψυχαγωγούν από την άποψη της γοητείας του αγνώστου ή της εναλλαγής των εντυπώσεων, όμως τα επιτεύγματα είναι ταπεινά και απογοητευτικά. Το κυνήγι σε πολύ γνωστά και στερεότυπα κυνηγοτόπια, έστω και ισχνά σε πλησμονή θηραμάτων, είναι αποδοτικότερο, πιο καλό, δίχως νευρικότητες και πιο ξεκούραστο. Οι γνωστοί χώροι, όπου διαδραματίσαμε το ρόλο του θηρευτή, πολλές φορές και στερεότυπα, προσφέρουν μια αυτοπεποίθηση στη δράση μας και χρήσιμες εμπειρίες, που δεν ανευρίσκονται στις κινήσεις μας μέσα στο άγνωστο. Δεν είναι ρουτίνα η «πεπατημένη» ενάσκηση ενός λειτουργήματος όταν αυτό γίνεται με επιμέλεια και αγάπη. Και αυτό απορρέουν πάλι από τη ρουτίνα, δηλ. τη συνεχή επανάληψη. Αυτή δένεται οργανικά με το είναι μας και δεν γίνεται ανία, όπως νομίζουν μερικοί. Έχει τη γοητεία της από τη τάξη και ευκολία που εκτελείται το έργο μας εξ αιτίας της μηχανοποίησης και του αυτοματισμού του, ποτίζεται με αναμνήσεις επιτευγμάτων που σημειώσαμε στο παρελθόν, παρέχει βιώματα ατομικής μας ικανοποίησης και σταθερότητα δράσης σε έργα δοκιμασμένα που δεν παρέχουν προβληματισμούς και περισπασμούς όπως τα άγνωστα και τα πρώτο επιχειρούμενα. Και πιο συγκεκριμένα: Οι παλιοί θηρευτές, που δεν άλλαζαν το κυνηγοτόπι τους και όπλα και κυνήγια και συντροφιές και σκύλους, είχαν τυποποιήσει τη δουλειά τους και εβάδιζαν με αυτοπεποίθηση και με προκαθορισμένα τα επιτεύγματα, έμεναν ικανοποιημένοι. «Αυτό είχα να κάνω και το πέτυχα» έλεγαν. Η συμερινή πολυπραγματοσύνη είναι πέτρα που κατρακυλάει και τυχοδιωκτισμός, που μπορεί να προσφέρει κάποτε επίτευγμα απίθανο αλλά και απογοητευτικό. Μια καθίζηση ή χρεωκοπία. Το τυχαίο επίτευγμα είναι κέρδος λαχείου. Το απόχτημα του ιδρώτα το σχεδιασμένο, είναι ευλογία και χαρά δικαιολογημένη αυθόρμητα. Το κυνήγι εξ άλλου δεν είναι λειτούργημα που θα προσφέρει στο λειτουργό του πλούτη και θέση επίζηλη κοινωνική. Είναι απλώς χόμπυ συναρπαστικό, που ζημιώνει κιόλας όταν καταντά πάθος αχαλίνωτο. Το κέρδος του είναι ένα απόχτημα-πουλί, λαγός, αγριογούρουνο καθαρά προσωπικής προσδοκίας, με λαχταριστή ικανοποίηση και αυτό επιτυγχάνεται εκεί στους χώρους, στα κυνηγοτόπια, όπου δοκιμάσθηκε η πείρα και η αξία μας, πράγματα που συμβάλουν και ενισχύουν τα επιτεύγματα μας. Οι γνωστοί πεπατημένοι χώροι, με την επισήμανση των στεκιών των θηραμάτων, που και αυτά έχουν μόνιμα χωριά και σταθερή ζωή και κίνηση, δίνουν στο κυνηγό εκτός από την ευκολία και άνεση, να μελετήσει τη ζωή και τη βιολογία των θηραμάτων και οι παλιοί ήταν άφταστοι ζωολόγοι και γνώστες της ψυχολογίας των θηραμάτων. Οι σημερινοί νομίζουν ότι ο κυνηγός είναι ο «άριστος» όταν έχει την αξία της επιτυχίας του στόχου, δηλ. όταν είναι δεινός τιρέρ και ενδιαφέρεται για τη ζωή των θηραμάτων. Η διαστολή αυτή των παλαιών και νέων κυνηγών είναι αιτία της πανωλεθρίας των θηραμάτων. Ο παλιός καλός κυνηγός αγαπούσε τα θηράματα όπως τα ζώα του κοπαδιού του. Ο σημερινός τα βλέπει ως ζωέμπορος ή χασάπης και οι επαγγελματίες σημερινοί κυνηγοί ορτυκάδες, τρυγονάδες ως εμπόρευμα. Οι παλιοί, κοντά στη χαρά και τη ψυχική ευφορία που είχαν στην άσκηση του κυνηγιού, συνήθισαν να σπέρνουν και κανένα δέντρο, να κλαδεύουν ορισμένα κέδρα για να καταστήσουν φουντωτά δέντρα, άνοιγαν τα κεφαλάρια των πηγών και έχτιζαν βρύσες, αλλού άνοιγαν πηγάδια, αλλού έχτιζαν παρεκκλήσια, αλλού καλύβες, για να τις έχουν στέκι σε περίπτωση βροχής και καταφύγιο στα μεγάλα ψύχη. Αυτά γινόταν στα γνωστά τυποποιημένα κυνηγοτόπια τους. Αν κυνηγούσαν όπως οι σημερινοί, επιδρομικά, σαν ξένοι με προσωρινότητα και δεν ήταν δικά τους τα «τυπικά και πεπατημένα» κυνηγοτόπια τέτοια έργα δεν θα επιχειρούσαν να κάνουν και να αφήσουν. Τα μικροέργα όμως αυτά δίνουν στον άνθρωπο να εκφράσει την αισθαντικότητά του και να δημιουργήσει δεσμούς ψυχικούς και παραδόσεις με τα πράγματα που για τους ξένους, τους διαβατικούς και προσωρινούς δεν έχουν νόημα, είναι ξένα, αλλότρια και κρύα. Αυτές οι αισθηματολογίες λείπουνε σήμερα και θεωρούνται ξεπερασμένες, ενώ έχουν το σπέρμα δημιουργίας λαογραφικών παραδόσεων και φανερώνουν μια όψη του πολιτισμού των ανθρώπων, που η επιστήμη τον εκτιμά και τον εξαίρει.......κόπηκαν και τα μεγάλα δέντρα με συνοικισμούς από φωλιές ποικιλίας πουλιών και οι παρόχθιες ιτιές με τις κρεμαστές φωλιές των αηδονιών. Όλα άλλαξαν θλιβερά και ανεπανόρθωτα όπως και ο άνθρωπος με τη δήθεν σοφία του. Νέα «τάξης» πραγμάτων, φίλτατοι αλλά τι τάξης; Όλεθρος, πόλεμος, ασυδοσία! Είναι βέβαια σωστό αυτό που είπε ο Γκαίτε, ότι «είναι κοινό να ζείς όπως εσύ θέλεις» πρόσθεσε όμως και τούτο: «ο ευγενής ζητάει τη Τάξη και το Νόμο». Εμείς οι νεότεροι δεν τα θέλουμε αυτά. Οι παλιοί μπορεί να μην είχαν τη δική μας παιδεία, ο σεβασμός τους όμως προς τον άλλο άλτερ ήταν μεγάλος και θυμόσοφα έπρατταν ότι η εσωτερική φωνή συνείδηση τους επρόσταζε. Επίστευαν ότι υπάρχει μέσα μας τέτοια «φωνή», ενώ σήμερα μπορείς να την ακούσεις μόνο εάν έχεις μέσα σου μεγάφωνο και δίπλα σου ένα χωροφύλακα. Το κυνήγι τότε επιτρεπόταν ολοχρονίς, δίχως χρονικά περιθώρια. Και όμως κυνηγούσαν με ένα σύστημα λογικής και οικονομίας αξιοθαύμαστης και Δε θρηνούσαν, όπως εμείς, για αφανισμούς θηραμάτων, ασυδοσίες, κακοδαιμονίες, «αυτός φταίει, εκείνος μας τα χάλασε κ.λ.π.. Με αυτά που λέω μη νομίσετε ότι με εκυρίευσε ρομαντική νοσταλγία γυρισμού στα παλιά. Τέτοια ονειροπολήματα είναι χείμαιρες. Η ζωή κυλάει και τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω στις πηγές τους. Όμως θα ήταν και παραλογισμός να διακηρύττουμε τη ξέφρενη ορμή για τη κατάκτηση του αντικειμένου μας με όλα τα μέσα που μας παραχώρησε η τεχνική, δίχως το περιορισμό που επιβάλλει η ορθολογική άσκηση της κυνηγεσίας μας και η ανάγκη να σταθούμε ως κυνηγοί και να μην αφανιστούμε μαζί με τα θηράματα... Επιμέλεια . Πέτρος Χ Πλατής Ε Σ ΚΟΜΑΘ ΕΠΑΝΩ-UP © Giorgio Peppas