A Ποιμενίδης
Επικρατεί γενικώς η εντύπωση -και αυτή τη γνώμη είχα κι εγώ ότι όταν τα τρυγόνια και τα ορτύκια εγκαταλείψουν τη στεριά και ξανοιχτούν στο πέλαγος για το ταξίδι τους στην Αφρική, ποτέ δεν γυρίζουν πίσω, γι' αυτό και τα βρίσκουμε κατά χιλιάδες στη θάλασσα πνιγμένα, όταν συναντήσουν κακούς καιρούς και δεν μπορέσουν να τους ξεπεράσουν.
Και όμως επιστρέφουν, έστω και αν η απόσταση που τα χωρίζει από την Αφρική είναι πολύ μικρότερη της διανυθείσης. Και τα δύο περιστατικά που ακολουθούν, αποδεικνύουν αυτό, εκτός αν υπάρχει άλλη ερμηνεία νέα, την οποία εγώ δεν γνωρίζω.
Φίλος μου απόμαχος της θάλασσας (καπετάνιος) και μανιώδης κυνηγός, κυνηγώντας τον Οκτώβριο στη περιοχή των συνόρων Μεσσηνίας - Λακωνίας (Μάνη) βόρεια των Σπηλαίων Δυρού, κάθισε σ' ένα δέντρο να ξεκουραστεί. Σαν ναυτικός, το βλέμμα του είχε στρέψει προς τη θάλασσα η οποία του έφερνε στο νου παλιές και πρόσφατες αναμνήσεις.
Ήταν η ώρα 5:30 περίπου απόγευμα και διέκρινε στο βάθος του ορίζοντα σε πολύ μεγάλη απόσταση ένα μαύρο αντικείμενο που του κράτησε διαρκώς την προσοχή γιατί δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι είναι, πράγμα που συνήθως δεν τον δυσκόλευε.
Όσο περνούσαν τα λεπτά, τόσο εντονότερη γινόταν η περιέργεια του, γιατί ενώ αυτό συνεχώς μεγάλωνε και διαπίστωνε ότι κινείται, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι... πλεούμενο ήταν. Τον δυσκόλευε δε, το ότι μεταβαλλόταν και το σχήμα του. Άλλοτε ήταν σχεδόν σφαιρικό και άλλοτε επίμηκες.
Η απλή περιέργεια έγινε βασανιστική αγωνία όταν σε μία στιγμή, που είχε αρκετά μεγαλώσει σε όγκο αυτό το φαινόμενο, διέκρινε ότι βρισκόταν πολύ πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και η ταχύτητα του διαρκώς μεγάλωνε.
Αμέσως πήγε η σκέψη του ότι είναι ιπτάμενος δίσκος και άρχισε να τον καταλαμβάνει και φόβος, στην ερημιά που βρισκόταν μόνος, διότι κινούνταν κατευθείαν πάνω του.
Ενστικτωδώς όπως κοιτούσε γύρω του μέρος για να προφυλαχτεί, άκουσε μία βοή σαν δυνατό αέρα και ένα σύννεφο διαρκώς τον πλησίαζε.
Αν υπέφερε από καρδιά ίσως πάθαινε κρίση, αν φυσικά δεν προλάβαινε να διαπιστώσει από τα 300 περίπου μέτρα ότι ένα πολυάριθμο συμπαγές σμήνος ορτυκιών, επέστρεφε πίσω στο μέρος, από όπου είχε πιθανόν ξεκινήσει προ πολλών ωρών, πράγμα που κανένας, όπου το είπε, δεν θυμάται τέτοιο περιστατικό.
Τα ορτύκια πέρασαν περίπου 100 μέτρα κοντά του και έπεσαν σε μία σχεδόν γυμνή πλαγιά απέναντι του, που τον χώριζε μία βαθιά χαράδρα.
Έκανε παραπάνω από μισή ώρα να φτάσει εκεί για χτυπήσει, όχι τόσα όσα νόμιζε, γιατί αυτά είχαν σκορπίσει και δεν είχε σκυλί να τα σηκώνει.
Αν το περιστατικό, που εγώ πιστεύω απολύτως, λόγω της σοβαρότητας και αξιοπιστίας του αφηγητή, σας δημιούργησε δυσπιστία, το δεύτερο , δηλώνω προκαταβολικά, είναι αναμφισβήτητα αληθινό, γιατί το παρατήρησαν τουλάχιστον 100 κυνηγοί μεταξύ των οποίων περισσότεροι Αθηναίοι και ίσως διαβάζοντας τις ακόλουθες γραμμές να το θυμηθούν , γιατί συνέβη το 1969.
Να ρίξετε μια ματιά στο χάρτη θα δείτε νότια της Μεθώνης τρία ξερονήσια: Είναι η Σχίζα η Σαπιένιζα και το Βενέτικο.
Είναι και τα ακατοίκητα και το τελευταίο είναι πολύ προς το Νότο από τα άλλα και η απόσταση το χωρίζει από το νοτιότερο άκρο της ξηράς γνωστής σε πολλούς κυνηγούς, περιοχή Σελίτσας , είναι μικρή.
Σ' αυτή ακριβώς την περιοχή βρεθήκαμε βράδυ 17 Σεπτεμβρίου, γιατί ο καιρός καλός για πέρατα τις 12 τη νύχτα, έπεσε απότομα ο αέρας και τα τρυγόνια συνέχισαν το ταξίδι τους, πολλοί τα βλέπαμε και ακούγαμε ευκρινώς το πέταγμα τους.
'Όταν ξημέρωνε δεν φάνηκε ούτε πουλί, όπως συνήθως συμβαίνει με καλό καιρό και οι πιο πολλοί κατηφόριζαν από τα γύρω υψώματα για τον δρόμο και έφευγαν.
Όσοι δεν ήσαν βιαστικοί και είχαν χρόνο και διάθεση ρομαντική , επέστρεφαν αργά - αργά βαδίζοντας μέσα από θεαματικές χαράδρες, πνιγμένες στην οργιώδη βλάστηση, πραγματική μαγεία ομορφιάς και συγκίνησης.
Εδώ , εκεί έβλεπες μερικούς καθισμένους στις σκιές δέντρων να καπνίζουν το τσιγαράκι τους και να απολαμβάνουν τον γοητευτικό Ναό της Φύσεως που ομίλησε με αδρό και επιβλητικό τρόπο το χέρι του ουράνιου καλλιτέχνη.
Γενικά όταν βρεθείς σε τέτοια μέρη που ο πολιτισμός δεν τα έχει πλησιάσει, σε μέρη που αρμονικά συνδυάζονται από την μία πλευρά η αφροστεφανωμένη θάλασσα με τη γαλήνη και απεραντοσύνη της και από την άλλη το γραφικό τοπίο με τους ακανόνιστους σχηματισμούς του, περνάς ανείπωτες στιγμές ψυχικής έξαρσης και καταμαγεύεσαι από τις αμέτρητες αισθητικές ομορφιές που αντικρίζεις.
Αυτό έκανα κι εγώ με την παρέα μου.
Σε μία στιγμή όμως, ακούμε στη θάλασσα, που κοντά ήταν μία πηγή, ομοβροντίες από καραμπίνες, Στρέψαμε τα βλέμματα μας προς τα εκεί και ενώ δεν βλέπαμε τίποτα, οι πυροβολισμοί συνεχίζονταν πυκνότεροι.
Όλα αυτά σε διάστημα δύο - τριών λεπτών, γιατί φάνηκε το πρώτο κύμα τρυγονιών.
Πόσα ήταν κανείς δεν μπορούσε να τα προσδιορίσει.
Ήταν τόσα πολλά που, πριν τελειώσει το σμήνος από το ύψωμα που ήμασταν εμείς, πυροβολούσαν και οι άλλοι που ήταν 100 - 200 μέτρα πίσω από εμάς.
Πετούσαν σε ύψος από δύο μέχρι το πολύ τριάντα μέτρα και πρώτη φορά είδα τρυγόνια να χτυπιούνται ανηλεώς και να μην κάνουν έστω και στοιχειώδη κίνηση να φυλαχτούν.
Πριν τελειώσει το πρώτο κύμα ερχόταν άλλο κι άλλο.
Στα 10-15 περίπου λεπτά όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα δεν έβλεπες τίποτα άλλο από
τρυγόνια.
Δεν προλάβαινες να γεμίσεις. Οι κάννες καίγανε.
Πόσα τρυγόνια χτυπηθήκανε, κανείς πιστεύω δεν γνωρίζει.
Δεν νομίζω όμως να υπήρξε και κανείς που να μην ξεπέρασε ευχερώς τα 20.
Μετά από μισή περίπου ώρα που σχεδόν σταμάτησαν, τρέχανε σαν τρελοί να τα μαζέψουν και δεν έλειψαν και οι παρεξηγήσεις για τη διεκδίκηση των αμφισβητούμενων.
Όπως παρατήρησα επικρατούσε το θράσος και η πλεονεξία.
Όταν έκανα απολογισμό, είχα χτυπήσει πολλά, που όταν τα κρέμασα στη μέση, αισθάνθηκα ένα άγνωστο βάρος, ασυνήθιστο, γιατί συνηθισμένος από το βάρος των φυσιγγιών που είναι κατανεμημένο, μου φαινόταν τώρα πολύ.
Εκεί που βρέθηκα συμπωματικά, ήταν ένα ύψωμα που απείχε μόλις 30 μέτρα από τη θάλασσα. Η προς την ακτή πλευρά ήταν εντελώς κάθετη και το ύψος που μας χώριζε περνά τα 80-100 μέτρα. Περιμένοντας τους άλλους της παρέας μου, που γρήγορα σκόρπισαν, την ώρα που άρχισε το τουφεκίδι, άφησα τα πράγματα μου και προχώρησα προς τη θάλασσα γιατί εδώ κι εκεί έρχονταν μερικά και σχεδόν από το ίδιο σημείο.
Όταν έφτασα στην άκρη που μόλις έβλεπα το μέρος που έσκαγε το κύμα, έχασα κάθε διάθεση κυνηγίου γιατί τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι βρέθηκα σε πραγματική γεννοκτονία.
Είδα, λίγα εκατοστά έξω από το νερό όπου ήταν καμιά πέτρα ή προεξοχή της πλαγιάς από πέτρες στρογγυλές κολλημένες σε κόκκινο αργιλόχωμα σαν χτιστές, στριμωγμένα όσα τρυγόνια χωρούσαν.
Στους θάμνους που ήταν κρεμασμένοι στην πλαγιά, ήταν τόσα πολλά που το βάρος τους ήταν δυσβάσταχτο από τα ισχνά κλαδιά τους και μερικά έπεφταν στο κενό για να πετάξουν λίγο προς τη θάλασσα και να επανέλθουν αναζητώντας τη θέση τους.
Κάπου - κάπου έβλεπες κανένα κοπαδάκι από 10-20 πουλιά να έρχονται πολύ αργά με άστατο πέταμα, δύο μόλις μέτρα πάνω από την επιφάνεια του νερού, που όταν πλησίαζαν την πλαγιά προσπαθούσαν να γαντζωθούν στις πέτρες που προεξείχαν γιατί δεν είχαν αντοχή, από την πολύ κόπωση, να φτάσουν μέχρι απάνω.
Ενώ γύριζα να πάρω τα πράγματα μου για να φύγω, πέρασαν από το νου μου αλλόκοτες σκέψεις.
Νόμιζα προς στιγμήν ότι τα περισσότερα πουλιά σκοτώθηκαν και ότι απ΄ αυτά που έμειναν δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν τον βιολογικό τους κύκλο. Έπρεπε λοιπόν να σκεφτώ αν θα τερμάτιζα άδοξα την κυνηγετική μου καριέρα.
Το ακατανίκητο πάθος μου όμως στο κυνήγι επιδρούσε ανασταλτικά.
Έφυγα από το σημείο αυτό απογοητευμένος και δεν μπορούσα με κανέναν τρόπο να διασκεδάσω την επιτυχία μου.
Όταν έφτασα κάτω στο δρόμο, που είναι και σημείο συναντήσεως των περισσοτέρων, άλλη έκπληξη μου επιφυλασσόταν.
Ήταν όλοι κατάφορτοι από πουλιά και μερικοί τα μετρούσαν επιδεικτικά.
Τότε άκουσα από τους παλαιότερους ότι αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα, γίνεται μία φορά κάθε πολλά χρόνια και οφείλεται σε επιστροφή των πουλιών.
Ίσως πολύ μακριά στο πέλαγος, επικρατούσε σφοδρή κακοκαιρία την οποία δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν και ενστικτωδώς επέστρεψαν εκεί όπου είχε ξεκινήσει με καλοκαιρία. Κατά τις 10 περίπου φάνηκαν πολύ μακριά στον ορίζοντα μαύρα επιμήκη σύννεφα εφαπτόμενα με την επιφάνεια της θάλασσας, σημείο πράγματι κακοκαιρίας.
Να λοιπόν που τα τρυγόνια επιστρέφουν, πράγμα που δεν ήξερα.
Λένε ότι πολλά ορτύκια, κατά παράβαση των φυσικών τους νόμων και των... παραδόσεων τους, δεν αποδημούν τώρα αλλά απλώς μετακινούνται νοτιότερα και παραμένουν, γι' αυτό και τα βρίσκουμε όλο το χρόνο και γι' αυτό ασφαλώς λιγοστεύουν.
Λέτε να συμβεί το ίδιο και με τα τρυγόνια; Τότε, θα αλλάξουν οι καιροί..
Initial
Back
