ΒΥΡΩΝ Γ. ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ
Βουλευτής Β΄ Αθηνών – ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Χαιρετώ τους κυνηγούς όλης της Χώρας. Σας ευχαριστώ γιατί μου δίνετε την ευκαιρία να πω δημόσια και δεσμευτικά τις θέσεις μου για σας και για το ευαίσθητο θέμα «κυνηγός και φύση». Με συγχωρείτε εάν οι σκέψεις μου είναι κοινότυπες και όχι πρωτότυπες. Και στον βαθμό που είναι φιλικές προς τον κυνηγό, μη θεωρήσετε ότι το κάνω για λόγους ψηφοθηρικούς. Κάτι τέτοιο θα ήταν αμφοτεροβαρώς άδικο.

Σέβομαι τον κυνηγό. Αναγνωρίζω το γεγονός ότι πάνω στο χόμπι αυτό αποτυπώνεται ένας πανάρχαιος αταβισμός που γεννήθηκε ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους.

Το κυνήγι είναι υπαρξιακό στοιχείο του ιστορικού ανθρώπου. Δεν ξέρω αν παραχθεί κάποιο νέο είδος ανθρώπου (βιονικού ή κλωνικού), αλλά όσο μιλούμε για κανονικό, παραδοσιακό, στον τρόπο διατροφής και κοινωνικής συμπεριφοράς, άνθρωπο - κυνηγό ή μη - το κυνήγι είναι εγγεγραμμένο ανεξίτηλα στο λειτουργικό και συμπεριφορικό (behavioral) είναι του.

Δεν πρέπει να υποτιμούμε την αξία και τις αρετές του κυνηγίου. Κάνει αυτό, από μόνο του, τον άνθρωπο περιπατητή, πεζοπόρο, ορειβάτη, φυσιολάτρη. Χωρίς άλλο, λειτουργεί ως σύμφυτη επενέργεια ήθους. Γιατί βλέπετε δεν υπάρχει τρόπος για φυσιολατρεία «γραφείου» ή «καναπέ». Ο Ζήνων ο Κιτιεύς, ο πατέρας των Στωικών, έλεγε: «Το κατά φύσιν ζην, ταυτό του κατ? αρετήν».

Ο κυνηγός ζει στη φύση. Όχι μόνον όταν ιχνηλατεί με τα σκυλιά του ή και χωρίς αυτά, αλλά και όταν ζει στο διαμέρισμά του μέσα, όταν κοιμάται και ονειρεύεται την επόμενη εξόρμηση, όταν προετοιμάζεται χαράματα το πρωί για την έξοδο και προκαλεί στα παιδιά του και στη γυναίκα του μια κάποια γλυκειά αναστάτωση. Εκεί βλέπει κανείς μια αδιόρατη εκπαιδευτική διαδικασία. Την αναγνώριση του «σπορτίβικου χόμπι» από την οικογένεια του και από την κοινωνία. Κάτι σαν προσημείωση μίμησης και κατά διαδοχήν συνέχισης από τα παιδιά του σπορ του κυνηγού πατέρα τους.

Στο δάσος ο κυνηγός βρίσκεται στον φυσικό του χώρο. Και γίνεται αυτόματα επόπτης και φυσικό «περίπολο» και φύλακας από φωτιά, από άλλη εγκληματική δράση και από όποιον άλλο κίνδυνο. Εδώ η αξία και δύναμη της εποπτείας στην πιο αυθεντική μορφή της. Σε τελευταία ανάλυση, την πιο τίμια, καλοπροαίρετη και εμπράγματη οικολογική συνείδηση συναντά κανείς με βεβαιότητα στον νου και στην ψυχή του κυνηγού.

Αλλά και αυτή η εξοικείωση με το όπλο έχει την αξία της. Έθνος και Λαός είμαστε σε άμυνα. Μην είμαστε ή μη γινόμαστε χωρίς να το καταλάβουμε, «ανεπαισθήτως», όπως θα έλεγε και ο Καβάφης, αφελείς ή πονηροί «αντιρρησίες συνειδήσεως». Στρατιώτες και πολίτες έτοιμοι για εθνική άμυνα θέλουμε και πρέπει να είμαστε.

Τέλος, θέλω να είναι ο κυνηγός ένας τίμιος «σπόρτσμαν»! Να σέβεται και να τηρεί τους κανόνες του παιχνιδιού. Κανόνες για τον χρόνο, τα μέσα και τους τρόπους. Όχι κανιβαλισμούς πάνω στο θήραμα. Να δρουν οι κυνηγοί σαν να τελούν σε έναν οικολογικό προγραμματισμό, μιας έλλογης συμπεριφοράς. Χτυπούν το περίσσευμα, αν μπορεί να ορισθεί έτσι το ποσοστό του θηραματικού «υπερπληθυσμού». Και μόνον αυτό. Δεν χτυπούν ποτέ τα προστατευόμενα και κινδυνεύοντα να εκλείψουν είδη. Ούτε φυσικά τα ζωάκια και τα πτηνά την ώρα της κύησης και της αναπαραγωγής. Κάτι τέτοιο είναι έγκλημα ασυγχώρητο. Ανεξιλέωτος όποιος το διαπράττει. Προς την κατεύθυνση της προστασίας της οικογένειας των ζώων και πουλιών που βρίσκονται σε κρίσιμη εποχή, κατάσταση ή ηλικία (κυοφορίας, τραυματισμού, νεογνών) προτείνω να οργανώσουν οι ίδιοι οι κυνηγοί με τους συλλόγους τους, συστήματα και τρόπους πρόληψης και καταστολής. Είναι χρέος τιμής.

Υστερόγραφο : Για όσους βάλλουν άκριτα κατά των κυνηγών, ζητώ να συνεκτιμήσουν τις βλάβες στα οικοσυστήματα και στο περιβάλλον από τα φυτοφάρμακα, τα άλλα χημικά, τους ρύπους και τα λύματα και τις άλλες μολυσματικές αιτίες καθώς και από τους εμπρησμούς και την ανύπαρκτη υδρονομική πρόνοια.

Β.Γ.Π. 30. Ι. 04.