Από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, στη στήλη του κ. Π. Διαμαντή, 4 πόδια και ουρά, 13/6/2005
Δεκατέσσερα χρόνια μια ολόκληρη ζωή έζησε ο Σκίπερ, ο «αιώνιος κούταβος». Κι έγινε, φυσικά, μέλος της οικογένειας το δεύτερο παιδί .
Προχθές τον «κοίμισαν», προσφέροντάς του ένα αξιοπρεπές και ανώδυνο τέλος:
Τους τελευταίους μήνες υπέφερε πολύ.
Σήμερα, η «μαμά» του και η «αδελφή» του τον αποχαιρετούν με δάκρυα στα μάτια.
Σκύλος με προσωπικότητα και άποψη, σκύλος εγωιστής, σκύλος πεισματάρης, ισχυρογνώμονας και εξουσιαστικός, σκύλος έξυπνος, σκύλος τρυφερός, σκύλος διαφορετικός, μοναδικός, λατρεμένος.
Από την πρώτη μέρα που ήρθες σπίτι κατάλαβα ότι η συμβίωση μαζί σου δεν θα ήταν εύκολη.
Ηθελες τους δικούς σου κανόνες και όρια και η πάλη μας αυτή κράτησε δεκατέσσερα χρόνια, κάνοντάς με πολλές φορές να αναρωτιέμαι και να απορώ "τι σκύλος είσαι εσύ ".
Ετρωγες όταν και ό,τι εσύ ήθελες. Θυμάμαι ακόμα την εμμονή σου να τρως για ένα μήνα μόνο σαρδέλες!
Εβγαινες έξω όταν και όπου εσύ ήθελες.
Διάλεξες να κάνεις βόλτα στην ταράτσα και αποφάσισες να προσγειωθείς σε ένα θάμνο μαργαρίτες! Στη βροχή και στις αστραπές ήθελες να κάνεις τη βόλτα σου μέσα στην ντουλάπα και να σκάβεις στο κρεβάτι μου!
Χαϊδευόσουν και έκανες αγάπες όταν εσύ ήθελες. Είναι άπειρες οι φορές που έχωνες τη μουσούδα σου αρπάζοντάς μου το χέρι, κουνώντας εσύ το κεφάλι σου, απαιτώντας το χάδι!
Κοιμόσουν όταν και όπου εσύ ήθελες. Θυμάσαι που είχες αποφασίσει να ξυπνάς στις 4 το πρωί και να ζητάς παιχνίδια; Ή πάλι όταν στα μουλωχτά βρισκόσουν μέσα στα σκεπάσματα του κρεβατιού της Αθηνάς ή στο χαλί "λαγούμι" σου, προσπαθώντας -αν είναι δυνατόν- να περάσεις απαρατήρητος!
Διεκδικούσες να ορίσεις εσύ τη ζωή μας κι όχι εμείς τη δική σου. Πήρες πολλή αγάπη, χάδια και φροντίδα. Ισως δεν έτρεξες όσο ήθελες, δεν βγήκες βόλτες όσες ήθελες, δεν αλήτεψες όσο ήθελες. Δύσκολο να μεγαλώνει σε διαμέρισμα ένα σκυλί Δαλματίας.
Απόλαυσες όμως μέχρι το μεδούλι σου ότι έγινες το τρίτο ισότιμο μέλος της οικογένειάς μας.
Καθισμένος πάντα στο κρεβάτι ή στο γραφείο της Αθηνάς, παρακολουθούσες και ζούσες τη ζωή της.
Τελείωσες γυμνάσιο, λύκειο, έδωσες πανελλήνιες, είχες τις αγωνίες των αποτελεσμάτων, πέτυχες, σπούδασες, αποφοίτησες από το πανεπιστήμιο, συνέχισες για δεύτερο πτυχίο, έζησες πάρτι, παρέες, φιλίες, τους πρώτους έρωτες, τις απογοητεύσεις, πάντα εκεί να παρατηρείς, να μιλάς, να συντροφεύεις.
Είχες για όλα άποψη και είχες βρει τους τρόπους να την επικοινωνείς με σαφήνεια.
Μου στάθηκες στις χαρές, στις λύπες και στις αγωνίες μου. Χόρευες κλακέτες με τα νύχια σου όταν ένιωθες τη χαρά στο σπίτι.
Κάρφωνες τα μάτια σου στα μάτια μου όταν τα 'βλεπες θολά, κουτουλώντας με και κάνοντας χιλιάδες σαχλαμάρες και έφευγες από δίπλα μου μόνο όταν άρχιζα να γελώ.
Βημάτιζες ώρες άγρυπνος, κάνοντας κι εσύ άσκοπους κύκλους, συμπαραστάτης πιστός!
Μας ανησύχησες με τις αρρώστιες σου. Πάντα πάθαινες τα πιο περίεργα και παράξενα πράγματα, λες κι ήθελες να ελέγχεις και να επιβεβαιώνεις την αγάπη και τη φροντίδα μας.
Από πέρσι το καλοκαίρι που η Αθηνά μεγαλώνοντας ζει πια μόνη της, μείναμε οι δυο μας. Κατάλαβες την αλλαγή κι έγινες πιο διεκδικητικός, πιο απαιτητικός. Ισως είχες γεράσει και ήθελες να πάρεις ακόμα περισσότερα πριν φύγεις.
Θα μου λείψεις. Παίρνεις μαζί σου ένα μεγάλο κομμάτι δεκατεσσάρων χρόνων ζωής μου.
Να ξέρεις όμως ότι είμαι ευτυχισμένη που υιοθέτησα εσένα και θα χαμογελάω πάντα, όποτε έρχεσαι στη σκέψη μου.
Αντίο Σκίπερ».
Πιο λακωνικό, αλλά με τον ίδιο πόνο, το «αντίο» της «αδελφής» του:
«Φίλος και σύντροφος πιστός από τα παιδικά μου χρόνια, μαζί με εσένα αποχαιρετώ κι αυτά. Μου έδωσες όμως αρκετά για να σε θυμάμαι όλη την υπόλοιπη ενήλικη πλέον ζωή μου και η ανάμνησή σου θα με γεμίζει πάντα ζεστασιά. Σκιπερούλη μου, αντίο».
Initial
Back
