Oχι λίγο αμαρτωλός και σακάτης στα υπέρμετρα παινέματα των αξιών μας σαν κυνηγών είμαι και εγώ.
Μα δεν θ' αρνηθώ ένα λιθοβολισμό αν γινόταν από ομάδες στωικών και αυστηρά μετρημένων ανθρώπων αν βέβαια υπήρχαν τέτοιοι στο ελαττωματικό και γεμάτο αδυναμίες περίγυρο μας. Μα αυτό βέβαια δεν θα γίνει μια και οι συνάνθρωποι μας στοχάζονται σαν κι εμάς, έχουν κι αυτοί αδυναμίες του κύκλου τους και κρίνουν κι αυτοί με τα μέτρα και τα σταθμά της εποχής. Και η εποχή μας κρύβει λίγη ειλικρίνεια, ελάχιστη παρρησία και έχει στα τρεμάμενα χέρια της τη ζυγαριά της σχετικότητας.
θέλω να πω, συνάδελφε μου, μ' αυτά τα ηθικολογήματα, πως σωστό είναι και πρέπει να ξετινάξουμε από πάνω μας λίγα σαλτανάτια και να ξεκαθαρίσουμε λίγα από τα πολλά μας ελαττώματα με την ομολογία που θα προκύψει από έναν τίμιο αυτοέλεγχο. Απ' αυτό θα βελτιωθεί ο χαρακτήρας μας και θα κερδίσει πολλά το υπούργημά μας, όπως το χωράφι όταν ξεριζωθούν τα ζιζάνια του.
Οι πόλεμοι και οι κατοχές και η πολιτικοκοινωνική σύνθεση της εποχής, μας έχουν κληροδοτήσει ψυχικά ελαττώματα. Οι σοφιστείες, οι δικολαβισμοί, τα καταφερτζηλίκια, θεωρούνται εξυπνάδες και καπατσοσύνες. Ο ίδιος δρόμος της τιμιότητας θεωρείται καθυστερημένη πορεία και βλακεία. Ο Πλατωνισμός ανοησία! Το καλοκάγαθο και τα «άφες αυτοίς» προκαλούν την ειρωνεία. Μα μπορεί έτσι να σταθεί η ζωή; Μπορεί η αρχή «πόλεμος πάντων κατά πάντων για το τομαράκι μας» να στηρίζει τον κόσμο στη γαλήνη και στην προκοπή;
Ας πάμε στα συγκεκριμένα δεδομένα για να δικαιολογηθούν οι παραπάνω αποστροφές:
Στα παλαιότερα χρόνια - «κάθε πέρσι και καλύτερα» η εγκάρδια συναδελφότητα μεταξύ των θηρευτών ήταν σε κάποια περιωπή που όσο πάει τώρα φθίνει. Φορτωνόταν στη σούστα η αδελφωμένη παρέα και με τα φτερά της χαράς και αισιοδοξίας τραβούσε στο κυνηγοτόπι. Το τραγούδι και το απροσποίητο πείραγμα έπαιρνε και έδινε. Και η κιθαρούλα ακόμα χωρούσε στο πολυτράνταχτο κάρο και τα σκυλιά ακόμα δεν αρπάζονταν στο στενάχωρο εκείνο σύμφερμα της κάσας. Ο τένιζερης, τα φασόλια και το λάδι συνόδευαν την παρέα που θα παρασκεύαζε τη φασολάδα στην βρυσούλα της εξοχής, με την συνδρομή του αμαξά. Κοινό συσσίτιο βλέπετε, που θα συγκέντρωνε την παρέα το μεσημέρι και θα την συνένωνε στο γεύμα της κυνηγετικής ψυχαγωγίας. Ο αρχηγός υπήρχε αυτοχειροτόνη-τος ίσως ο γνώστης του τόπου και ο εμπειρότερος μα αναγνωρισμένος.
Τα σκοτωμένα κυνήγια απλώνονταν γύρω στην παρέα, για να αερίζονται χωρίς την ζήλεια και την απογοήτευση των άτυχων «αχ, εγώ δεν έχω τίποτε». Ήταν κοινά και τα χαιρόταν όλοι. Σήμερα μπήκε παντού ο διάβολος και ο εγωκεντρισμός πάγωσε την παρέα. «Όλα για μένα, όλα δικά μου Οσα προφτάσω».
Ξεκινούν περισσότεροι από τότε για τα κυνηγοτόπια. Τα τζιπ, η κούρσα, το λεωφορείο, το τραίνο συνετέλεσαν περισσότερο στη διάσπαση της παρέας. Προσποιητά γέλια και τσιριμόνιες «κατά συνθήκη». Όλοι τραβούν στον ίδιο τόπο, για τον ίδιο σκοπό και κανένας δεν ανακοινώνει τίποτε στον άλλον. Μόλις φτάσει η μεταφορική μηχανή στο τόπο του κυνηγίου, «πατώς με πατώ σε» κατεβαίνουν οι «συνάδελφοι» νευρικοί, συνοφρυωμένοι, με προδημιουργημένα μέσα τους βάσανα και ξεχύνονται στο κυνηγοτόπι αλαφιασμένοι θαρρείς κι ο καθένας τρέχει σαν στο σπίτι του για να το σώσει που καίγεται.
Που και που ξεχωρίζουν κανα δυό και με βεβιασμένα νοήματα σπεύδουν σε κάποιον τάχα τόπο καθορισμένο με το αμφίβολο δικαίωμα ότι είναι δικός τους, αν τον προκαταλάβουν. Φωνάρες, βλασφημίες και κακό, που το βρίσκουν τα σκυλιά τους, προδίδουν την αλλοφροσύνη τους. Και αρχίζει το νευρικό τουφεκίδι, ο δρόμος αντοχής, το καταπόδιασμα από τους άλλους «γιατί τάχα συ κι όχι και γω» οι βιασύνες και τα συνακόλουθα μαλλιοτραβήγματα.
Η ψυχαγωγία γίνεται νεύρο κι αγωνία.
Η μαεστρία του ψαξίματος και της καλής τουφεκιάς αφήνονται κατά μέρος και ο καυγάς «τον άτιμο, τον αφιλότιμο, τον τέτοιο και τον πόντιο» παίρνουν και δίνουν όλη τη μέρα είτε κοντά βρίσκονται οι μονομάχοι, είτε από μακριά και απόντες. Ιπποτισμός, ευγένεια και συγκαιάβαση πουθενά. «Εγώ πρώτος τον έβγαλα! Συ τι τον ντουφεκάς. Βαρεμένος ήταν. Δικά μου τα σκάγια. Καλέ τι λές! κ.λ.π.».
Το μεσημέρι οι μεμονωμένοι κάπου σταλίζουν. Και η συνάντηση τους δεν είναι η χαρά και η αφήγηση της τυχόν περιπέτειας ή της επιτυχίας, παρά μία συνέχεια του καυγά και της ατελείωτης δικολαβιστικής επιχειρηματολογίας. Ένα ψοφίμι πέρδικας ή τρισάθλιου και τσιμπουριασμένου λαγουδιού, είναι το «μήλο τηςΈριδας» και ο φανατισμός των μαχητών του Σκαμανδρικού πεδίου στα αδυσώπητα πρόσωπα των αιχμητών συναδέλφων.
Κρίμα στο φιλότιμό μας και στην υψηλοφροσύνη του υπουργήματός μας.
Χαλούμε καρδιές κέφια, χαρακτήρες, παρέες για ένα πουλί που δεν πρόκειται να λιπάνει το άντερο μας παρά να δοθεί χωρίς ζήτηση σ!' ένα φίλο ή κουμπάρο, που μπορεί στο κάτω κάτω να μην το επιθυμεί κι αυτός για να μη φορτωθεί υποχρεώσεις.
Για την φιλοδοξία παροχής δώρου από το τουφέκι μας και την δήθεν αξιοσύνη μας, ρημάζουμε τις ψυχές μας.
Παρακολουθώ από χρόνια παρέες που παίρνουν τα βουνά. Μετρημένες είναι εκείνες που έχουν ζηλευτή αδελφοσύνη και συνοχή. Οι περισσότερες απαρτίζονται από ακράτητους Νεμρώδ ευφημισμός που ξεπερνά τα όρια της αυτοκαυχησιάς που ξεχύνονται σαν κουρσάροι στα ύπαιθρα. Οι περισσότεροι καυγάδες, που τους ανοίγουν στα παρθενικά κυνηγοτόπια και τους κουβαλούν ως τα κέντρα της πόλης, γίνονται από τους τελευταίους και με αντικείμενο η αμφισβήτηση ενός ορτυκιού ή μίας πέρδικας.
Φυσικά οι τέτοιες παρέες ή άτομα, δεν καταφέρνουν και περισσότερα εξαιτίας της βιασύνης στην αναζήτηση θηραμάτων. Οι άλλες ομάδες, όχι μονάχα γυρνούν χαρούμενες και ευχαριστημένες από τη συντροφιά και τις ομορφιές της υπαίθρου, παρά έχουν και τα σακίδια γεμάτα και τη φαιδρότητα ξέχειλη.
Η οργανωμένη παρέα που κυνηγά με ένα σκοπό και κοινό τροβά, όπως λέμε, γαληνεμένη και αγαπημένη, επιτυγχάνει πολλά θηράματα γιατί ερευνά συστηματικά, δεν βιάζεται, δεν προσπερνά το ένα μέλος της το άλλο, και ανακαλύπτει το θήραμα. Το τουφεκά είτε ο ένας, είτε δύο και τρεις μαζί, όπως ταιριάζει και η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη
Το θήραμα είναι κοινό, είτε εσύ είτε άλλος το χτυπήσει και η βιασύνη δεν εμφανίζεται που είναι κι αυτή μεγάλος παράγοντας επιτυχίας ή αποτυχίας.
Τακτοποιεί τη σύνθεση και την πορεία της πάντα με προοπτική την επιτυχή έκβαση. 0 ρωμαλέος σκύλος και διεισδυτικός στα πυκνώματα, μπαίνει στη μέση. Τον ακολουθεί και ο αφέντης του μέσα, με απόφαση να μην του δοθούν ευκαιρίες από τους άλλους που από τα ξέθαμνα παρακολουθούν. Άλλος κατεβαίνει στη ρεματιά, άλλος στα ψηλώματα κι άλλος ρίχνει και πέτρες για να προγκήξει το θήραμα. Στους σκόρπιους θηρευτές που κυνηγά ο καθένας για λογαριασμό του οι ευνοϊκοί αυτοί όροι δεν παρουσιάζονται. ΓΓ αυτό και δεν βγάζουν κυνήγι και κακοδαιμονίζονται.
Απαράβατος λοιπόν κανόνας πρέπει να θεσπιστεί ο «κοινός τορβάς» με την συνεκτική και εγκάρδια συντροφική παρέα. Αλλιώς με το σκορποχώρι, δουλειά δεν γίνεται και οι καυγάδες οι ψυχοφθόροι, που ρημάζουν όλο το κέφι και την ψυχαγωγία της κυνηγεσίας, είναι σε ημερησία διάταξη.
Κυνηγοί που αμφισβητούν ένα θήραμα και συνάπτουν γύρω του καυγά γυναικών του γυφτομαχαλά, δεν είναι κυνηγοί. Σε κανένα από τους δύο τους δεν δίνω δίκιο, γιατί αν ο ένας το χτύπησε και ο άλλος το αμφισβητεί με το θράσος του, δεν δείχνει την ευψυχία, ανωτερότητα και ιπποτισμό στον άλλον τον ακαταλόγιστο μαζέτα.
Τι θα κερδίσει;
θα φθαρεί κι αυτός από την προστυχιά του ακαταλόγιστου.
Το κυνήγι έχει αξία όταν το τραβήξεις αριστοτεχνικά και το κεραυνοβολήσεις. Τότε χαίρεσαι την αξία σου. Το να αναζητάς το τραυματισμένο, βρίζοντας και χαλώντας το ήθος σου ή και φωνάζοντας συναδέλφους, για να σε βοηθήσουν στην ανεύρεση του, δεν είναι για να σε ζηλέψω. Παράτα το καλύτερα στα τσακάλια και θεώρησε ότι δεν σου βγήκε κυνήγι. Δεν αξίζει μία ώρα να τυραννιέσαι για να συνηθίσει δήθεν το σκυλί σου.
Οι βιασύνες, οι απληστίες, οι εγωισμοί, η απόκρυψη του μέρους όπου βγάλαμε κυνήγι για να μην πάνε άλλοι ή η κακεντρέχεια εκείνη που δείχνουν μερικοί όταν εμποδίζονται να πάνε στο κυνήγι από τη δουλειά τους και χαίρονται που χάλασε ο καιρός και θα εμποδιστούν και άλλοι, μας χαλάνε το χαρακτήρα. Μα αυτά δεν είναι μοναχά.
Εχουμε και πολλές άλλες αδυναμίες, που σε άλλη ευκαιρία θα γράψω, φίλτατέ μου συγκυνηγητή
ΑΓΓΕΛΟΥ ΠΟΙΜΕΝΙΔΗ
Initial
Back
