ΑΡΓΥΡΩ ΛΥΤΡΑ

Εκεί που άλλοτε άνοιγαν τα πνευμόνια σου από τον καθαρό αέρα, τώρα πνίγεσαι από τη μυρωδιά θανάτου.
Είναι τα κουφάρια των ζώων και των δέντρων που κείτονται ολόγυρα, το κουφάρι ενός δάσους που ξεψύχησε από την εγκληματική αμεριμνησία και την απάθεια αφήνοντας μόνο την οσμή μιας καμένης ανάμνησης...

Μιας ανάμνησης που ζωντανεύει, ωστόσο, κάθε τόσο για τον επίμονο περιηγητή της σημερινής Πάρνηθας. Μια χελώνα μοναχή ανάμεσα στα αποκαϊδια κουβαλάει στο καβούκι της την ελπίδα για τη ζωή. Αναζητά τον δρόμο για να βρει λίγο πράσινο, για να βρει λίγη τροφή.
Ελάφια που, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των αρμοδίων, στην πλειονότητά τους διασώθηκαν πλησιάζουν τους ανθρώπους με ασυνήθιστη ευκολία, τριγυρνούν ανάμεσά τους, τρώνε από τα χέρια τους, δέχονται τη φροντίδα τους.
Γι' αυτά τα ελάφια βρέθηκε εκεί χτες η πενταμελής ομάδα της Ομοσπονδιακής Θηροφυλακής της Δ Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Στερεάς Ελλάδας.
«Εχουμε έρθει εδώ με κύριο μέλημα την προστασία των ελαφιών και όποιου άλλου είδους άγριας πανίδας υπάρχει.
Τους βάζουμε τροφή και νερό και τα κατευθύνουμε όταν χρειάζεται σε σημεία που θα μπορέσουν να επιβιώσουν, γιατί πολλές φορές από μόνα τους δεν ξέρουν πού να πάνε», λέει ο Στέλιος Τοτός, ομοσπονδιακός θηροφύλακας.

Η ομάδα ξεκινά από νωρίς το πρωί. Φτάνει στην περιοχή του παλιού «Ξενία», όπου είχαν τοποθετηθεί δεμάτια από τριφύλλι για να φάνε τα ελάφια. «Πέρασαν», λένε με ανακούφιση οι ομοσπονδιακοί θηροφύλακες καθώς παρατηρούν ότι η τροφή έχει λιγοστέψει. Ανακατεύουν και ξαναπλώνουν το υπόλοιπο χορτάρι στην καμένη γη να το δουν εύκολα τα ζώα. Λίγο πιο κάτω σιγοκαίει μια εστία φωτιάς κάτω από το χώμα στις ρίζες των δέντρων.

Παίρνουν τις τσάπες τους, σκαλίζουν το χώμα, σβήνουν τη φωτιά. Πιο πέρα θα βρουν νέα ίχνη των ελαφιών που πέρασαν.
Τα περιεργάζονται αναλυτικά: «Είναι σημερινά. Μπορεί να πέρασαν και μία ώρα νωρίτερα. Είναι από θηλυκό ελάφι», συμπεραίνουν.
Τα ίδια τα ελάφια δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Πρώτα ένα αρσενικό. Σε λίγο ένα ακόμα ξαπλωμένο. Δίπλα του κι ένα θηλυκό, νεαρό σε ηλικία. Δεν ανησυχούν ιδιαίτερα με την ανθρώπινη παρουσία.

«Είναι φιλικά»

Αντιθέτως, την καλοδέχονται. «Είναι ιδιαίτερα φιλικά λόγω της αναστάτωσης που έχουν περάσει», λέει ο Στέλιος Τοτός, ενώ μας εξηγεί πώς αναγνωρίζουμε την ηλικία των αρσενικών: «Κάθε διακλάδωση στα κερατά τους ισοδυναμεί με έναν χρόνο ζωής».

Ο ίδιος εκτιμά ότι τα ελάφια που χάθηκαν δεν μπορεί να υπερβαίνουν τα 100 σε σύνολο 500 - 600, σύμφωνα με παλιότερες καταγραφές. «Χάθηκαν κυρίως τα νεαρά που δεν μπορούν να τρέξουν γρήγορα για παραπάνω από ένα χιλιόμετρο. Στο τρέξιμο μειονεκτούν επίσης και οι ετοιμόγεννες.
Αυτά θα πρέπει να ήταν τα πρώτα που χάθηκαν, αλλά θα χαθούν κι άλλα. Θα χαθούν γέννες και τα μικρά που δεν θα αντέξουν τις συνθήκες, δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν», λέει.

Σημαντικό για την επιβίωση των λυγερόκορμων θηλαστικών είναι το καθαρό νερό. «Είναι πολύ επιλεκτικά με το νερό, δεν το πίνουν βρώμικο», εξηγεί ο κ. Τοτός. Οι ομοσπονδιακοί θηροφύλακες θα αναζητήσουν φυσικές πηγές για να τις καθαρίσουν ώστε να μπορούν να ξεδιψάσουν εκεί τα ζώα.
Σε μία λακκούβα με νερό που υπάρχει κάτω από την πηγή στον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας θα βγάλουν τις τσάπες τους, θα την καθαρίσουν καλά από τα ξερόχορτα, και με τη μάνικα θα κάνουν το λασπόνερο διαυγές.

Σε λίγο θα κατακαθίσει εντελώς το χώμα και τα ελάφια θα μπορέσουν να βρουν εκεί μια μικρή όαση μέσα στο απέραντο δάσος από κάρβουνο και στάχτη.
Λίγο αργότερα τα βασανισμένα τετράποδα θα μπορέσουν να χαρούν και πάλι τη φροντίδα των ομοσπονδιακών θηροφυλάκων τρώγοντας μήλα από τα χέρια τους. Κι εκείνοι, όμως, δεν φαίνεται να απολαμβάνουν λιγότερο τη σχέση μαζί τους.

«Μα δεν έχω άλλα μήλα! Θες κι άλλα; Για να δω...», λέει ο ομοσπονδιακός θηροφύλακας στο τρίχρονο αρσενικό που καταβροχθίζει τους γλυκούς καρπούς.
Είναι μια τρυφερή στιγμή που πλημμυρίζει αισιοδοξία τον παρατηρητή που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει λίγη από την αγάπη του ανθρώπου για τη φύση μέσα στο απανθρακωμένο σκηνικό...

Πηγή: ethnos.gr / 05-07-2007

ΕΠΑΝΩ