Οι παρακάτω ιστορίες έχουν πολλά κενά, ίσως και ασάφειες. Περιγράφουν όσα έτυχε να δω και να μάθω. Αν πίστευα ότι ο πολίτης οφείλει να γίνει ντετέκτιβ, ίσως να είχε γίνει ένα πλήρες ρεπορτάζ. Θεωρώ όμως ότι κανένας δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κράτος και τις αρχές. Που, δυστυχώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση πήραν μηδέν στην αποτελεσματικότητα.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ
Ιούλιος 2004. Eνα άσπρο βαν με ξένες πινακίδες έχει παρκάρει στον Λουμπαρδιάρη. Eνα ζευγάρι που μιλάει Aγγλικά με ξενική προφορά και περίπου 25 σκυλιά, τα περισσότερα κουτάβια, είναι οι επιβάτες του. Τους πιάνω κουβέντα. Ο άντρας που μοιάζει με χίπη κάνει τις δημόσιες σχέσεις, όσο η γυναίκα με πλαστικά γάντια βγάζει τα σκυλιά από τα κλουβιά τους και τα τοποθετεί μέσα στον περιφραγμένο χώρο που έφτιαξε με ένα πλέγμα. Βάζει φαγητό. «Θα τα πάμε στη Γερμανία όπου έχουν βρεθεί οικογένειες», μας λέει ο άντρας. Με τη γυναίκα μιλούν στα Γερμανικά.
Ενημερώνουμε μια φίλη κι εκείνη το υπουργείο.
Στο μεταξύ, συνεχίζουμε την κουβέντα με τον άντρα. «Πόσα είναι;» «Πάνω από 20. Oλα εμβολιασμένα και έχουν μικροτσίπ». Και πού θα πάτε, «Πάτρα και από 'κει Ανκόνα». Τα παρατηρώ συγκεντρωμένα γύρω από μια μεγάλη που έχει γεννήσει πρόσφατα, μάλλον η μάνα τους. Είναι δεν είναι δύο μηνών. Αρχίζω να φωτογραφίζω. Στο πίσω μέρος του βαν στοιβαγμένα κλουβιά μεταφοράς. Πάνω τους γραμμένο το όνομα μιας οργάνωσης, που δεν αρνείται ότι στέλνει ζώα για να τα «σώσει» στη Γερμανία. Μπροστά στο παρμπρίζ μια ταμπέλα MINOAN LINES. Eνα μαύρο σκυλάκι που κοιμάται χωριστά μοιάζει να είναι άρρωστο. Φοράει μπρούτζινη ταμπέλα που γράφει «Ζυρίχη» ή Γενεύη (ήμουν ταραγμένη και δεν θυμάμαι καλά).
«Είναι άρρωστο», του λέμε, «Ισως», απαντά. «Γιατί δεν το πηγαίνεις στον κτηνίατρο;». «Κοίτα, τρώει είναι καλά», απαντάει ο άντρας. Αναρωτιέμαι αν θα αντέξει το ταξίδι. Ξαναμιλάω με τη φίλη. «Θα ενημερώσω την Αστυνομία να ελέγξει αν έχουν τα νόμιμα χαρτιά», μου λέει «Μείνετε εκεί». «Αν θέλουν, θα έρθουν αμέσως», σκέφτομαι κοιτάζοντας ένα περιπολικό παρκαρισμένο ακριβώς απέναντι. Μέχρι την ώρα που έφυγαν, δεν φάνηκε κανείς. Η αστυνομία είπε ότι έστειλε σήμα στα διόδια και στο λιμεναρχείο Πάτρας. Κανένα αποτέλεσμα.Την επόμενη, το λιμεναρχείο της Πάτρας απαντά πως από εκεί δεν πέρασε το βαν.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ
Eνας άντρας που έμενε σε ξενοδοχείο της περιοχής της Ακρόπολης εκείνη την εποχή πλησίασε μια κυρία που φρόντιζε ένα αδέσποτο. Της είπε ότι στέλνει ζώα στο εξωτερικό σε συνεργασία με ελληνικό σωματείο. Της έδωσε και κάρτα - αν θέλει να στείλει κι εκείνη να τον ειδοποιήσει. Δεν πρέπει να είναι ο ίδιος με αυτόν της πρώτης ιστορίας. Το ξενοδοχείο και η περιγραφή τους είναι διαφορετικά.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ
Τον επόμενο μήνα μια νέα πληροφορία. Εξω από το τελωνείο στη Χειμάρρα είναι πεταμένα εκατοντάδες κλουβιά με γραμμένο πάνω το όνομα του σωματείου που έγραφαν τα κλουβιά στο Λουμπαρδιάρη. Ειδοποιούμε το υπουργείο. Κάνουν μια μέρα να στείλουν κλιμάκιο. Oταν πηγαίνουν, δεν βρίσκουν τίποτα.
ΑΠΟΡΙΕΣ ΠΟΛΛΕΣ
1) Πόσο κοστίζει να «χρηματοδοτήσει» κανείς δύο άτομα να έρθουν από το εξωτερικό, τη Γερμανία ή την Αυστρία ας πούμε, οδικώς στην Ελλάδα (πλοίο, βενζίνη κ.λπ.), να μείνουν όσο χρειάζεται (ξενοδοχείο και φαγητό) και να επιστρέψουν πίσω;
2) Στο όνομα ποιας «φιλοζωίας» στοιβάζονται με άθλιες συνθήκες σκυλιά σε κλουβιά και ταξιδεύουν ημέρες ολόκληρες;
3) Πώς βρέθηκε η ταυτότητα από την Ελβετία στο «ελληνικό» σκυλί;
4) Πώς δεν βρέθηκε το άσπρο βαν, αφού είχε δοθεί στις αρχές τόσο ο αριθμός κυκλοφορίας όσο και η διαδρομή που θα έκανε; Κι αν δεν έκανε αυτή τη διαδρομή, γιατί είπε ψέματα ο Αυστριακός;
5) Πώς μπορεί να ελέγξει κανείς τι απέγιναν αφού δεν είναι πουθενά επίσημα καταγεγραμμένα;
(Της Ιφιγένειας Βιρβιδάκη. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΟΙΚΟ της εφημερίδας Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, στις 14/5/2005)
Initial
Back
