ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΜΠΕΚΑΤΣΑΔΕΣ
Η ιστορια αρχιζει απο το 1960 οταν ο 18χρονος τοτε πατερας μου επαιρνε το πρωτο και τελευταιο του οπλο ( ενα ισπανικο πλαγιοκανο) με δανεικα απο την μικροτερη αδερφη του που δουλευε μοδιστρακι.
Αλλοι δυο ολοι κ' ολοι οι κυνηγοι στο χωριο,μεγαλυτεροι απο αυτον ηταν η αιτια να κολησει την αρρωστια του κυνηγιου.
Ο ενας δυστυχως χαθηκε προωρα αλλα με τον αλλο κυνηγισαν μαζι χρονια ολοκληρα, εγιναν συνεταιροι στη δουλεια και οι οικογενειες τους ειναι ακομα κατι παραπανω απο συνγγενεις, ενω τα κατορθωματα τους ακομα και τωρα αποτελουν μερος απο τις συζητησεις στο καφενειο.
Ηταν μπεκατσας!!!! κατι πολυ σπανιο για τοτε που οι λαγοι ηταν σαν τα κουνελια στην Λημνο.
Τα σκυλια του ηταν ολα μπασταρδα, λιγο απο ποιντερ και λιγο απ' ολα τ'αλλα σε σημειο που δεν αναγνωριζες καμια φυλη πανω τους, αλλα οι μπεκατσες πολες παρα πολες και η εξοδος καθημερινη πολες φορες πρωι απογευμα.
Εχω στο μυαλο μου εικονες απο κυνηγια που μικρο παιδακι με επαινρε μαζι του σε μερη μαγικα λιγα χιλιομετρα εξω απο το χωριο που δεν υπαρχουν πια. Καποια χρονια αργοτερα με την αγωρα του πρωτου αυτοκινητου ειναι απο τους πρωτους που κανει ταξιδια για να εχει οσο το δυνατον γρηγοροτερα μια συναντηση μαζι της, μια συναντηση με ενα πουλι που ειναι το αλατι και το πιπερι της ζωης του.
Τον εμαθαν ολοι στα μερη που εξορμουσε εκανε φιλους , τον αναγνωριζαν, τον περιμεναν. Ο κυνηγος με το << κοκκινο καπελο>> ελεγαν.
Για 38 ολοκληρα χρονια ο δρομος του ανταμονε με αυτον της μπεκατσας και ταξιδεβαν μαζι μεχρι το τελος του φλεβαρη, οταν πια την τελευταια μερα τα πουλια που σηκωνε δεν τα τουφεκουσε απλα τους φωναζε " σου υποσχομαι οτι του χρονου θα σε ξαναδω".
Το 1998 ηταν μια διαφορετικη χρονια.... δυσκολη, το καλοκαιρι η παλιοαρρωστια χτυπησε και την δικη του πορτα, απο το καπνισμα του ηπανε καρκινος...
Ενας γολγοθας αρχιζε φαρμακα, θεραπειες, εγχιρισεις, για 3 μηνες στο Μεταξα το παλεψε σαν δρακος, ηταν ο μονος που καταφερε να μεινει στη ζωη απο τους 4 που ειχε ο θαλαμος του.
Το φθινοπωρο μπορεσε και γυρισε στο χωριο του, στην οικογενεια του, στα σκυλια του.
Μια απο εκεινες τις πρωτες μερες της επιστροφης του γυρνωντας στο πατρικο μου μετα απο κυνηγι μολις κατεβηκα απο το αυτοκινητο ακουσα την μητερα μου να του φωναζει... ο Δημητρακης ηρθε..με περιμενε...βγηκε εξω στην αυλη τρυκλιζοντας και με ρωτησε κοφτα...βρηκες...ναι του λεω και του δινω την μοναδικη μπεκατσα της ημερας, την πηρε στα χερια του και αρχισε να την χαιδευει να την τριβει μαλακα στο προσωπο του να της φιλα τα ποδια να της χαμογελα...και τοτε ακουσα να της λεει ...κρατησα την υποσχεση μου σε ξαναδα!!!!!!!
Λιγο καιρο αργοτερα η παλιοαρρωστια τον πηρε οριστικα απο κοντα μας ....αλλα ο ερωτας του για την βασιλισσα του δασους περασε απο το αιμα του στο δικο μου και απο το δικο μου περνα στου εγγονου του (που εχει και το ονομα του) και ειναι σιγουρο οτι η οικογενεια μας θα κρατα για χρονια την ΥΠΟΣΧΕΣΗ!!!!!
Initial
Back
