Γράφει: Ο Θωμάς Απ. Κράβαρης

Στην κεντρική πλατεία, στο πλα κόστρωτο συναντηθήκαμε με το φίλο μου το Σπύρο. Συζητήσαμε για πολλά κάνοντας βόλτες όπως παλιά. Επειδή όμως τα πόδια μας, δε μας ακούνε και πολύ, καθίσα με σ'ένα παγκάκι και συνεχίσαμε τη κουβέντα μας πιο άνετα.
Δίπλα μας στη σκιά του δέντρου ήταν ξαπλωμένο ένα σκυλί που κοιμό ταν του καλού καιρού. Σκούντη σα το Σπύρο και του είπα: «κοίταξε:.... (σκυλίσια ζωή)» δεί - χνοντας το καλότυχο......ζωντανό.
-Α! α! α! α!....άκουσε να σου πω κάτι που θυμήθηκα τώρα και δε θα το ξεχάσω ποτέ!!

-Κάποτε υπηρετούσα σ'ένα χωριό της Άρτας Θυμάμαι, ήτανε άνοιξη. Ο ουρανός καταγάλανος και η ατμόσφαιρα καθαρότατη μοσχομυρισμένη από τα λουλούδια των καρποφόρων δέντρων.
Στο τραπέζι, έξω από το καφενείο ήμασταν τέσσερα άτομα και πίναμε τα ουζάκια μας με σπεσιαλιτέ μεζέ στραγάλια.
Στα καμποχώρια συνηθίζεται πολύ αυτό. Ήταν μεσημέρι περίπου και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε. Το τελευταίο θα είναι αυτό είπαμε. Την ώρα εκείνη, να σου και προβάλλουν από πέρα 2 άτομα.
Ο ένας κρατούσε στον ώμο του ένα παράξενο πράγμα. Τους φώναξε ένας από την παρέα που τους γνώριζε κι μήρθαν κοντά μας.
Άφησαν κάτω το παράξενο φορτίο που δεν ήταν τίποτα άλλο από το φουσκωμένο(γεμισμένο) με χόρτο δέρμα λύκου.(λυκοτόμαρο).
Ήταν τόσο τεχνικά φτιαγμένο με το στόμα ανοιχτό και την ουρά τεντωμένη που νόμιζες πως θα σου ορμίσει!!
Κουβέντα στη κουβέντα μας είπαν ότι στα ορεινά χωριά τους είχαν ρημάξει τα κοπάδια
Πήραν άδεια από το Δασαρχείο και σκότωσαν τον ένα. Το γέμισμα με άχυρο και η περιφορά του στα χωριά, είναι παλιό έθιμο.
Με τον τρόπο αυτό αλάφρυναν το πόνο των κτηνοτρόφων, αλλά γεμίζουν και το σακούλι με φιλοδωρήματα.

Έτσι λοιπόν έφθασαν κι'εδώ.
Τα ούζα αντί να σταματήσουν, ξανάρχισαν πάλι με τον ερχομό των ξένων και με αλλαγμένο μεζέ.
Ο καφετζής άνοιξε μια σαρδέλα. Πάνω στο καλαμπούρι ο Μήτσος ο νεότερος της παρέας πιάνει το λύκο και κατευθύνεται στο πάνω μέρος της αυλής που έπαιζαν 2-3 πιτσιρίκια που μόλις το είδαν έβαλαν τις φωνές αφήνοντας το παιχνίδι τους....Τον μάλωσα γι'αυτό που έκανε......

Μετά ο ασιγούρευτος πήγε και έβαλε το λύκο στην άκρη της αυλής. Το σκυλί αυτό ήταν όμορφο αλλά γέρικο. Ήταν αδέσποτο, αλλά άκακο. Το αγαπούσαν όλοι και το τάιζαν σαν δικό τους. Βάζει το λυκοτόμαρο μπροστά από το κεφάλι του και έφυγε.

Ο Μπαλίκας δεν κατάλαβε τίποτε......Όταν όμως του σφύριξε και του φώναξε σηκώθηκε στα πόδια του, αλλά αντίκρισε στο μισό μέτρο το ανοιχτό στόμα του λύκου.
Έβγαλε μια φωνή γαβ.. μια φορά και έπεσε κάτω τρέμοντας....
Στην αρχή γελάσαμε. Όταν όμως διαπιστώσαμε το θάνατο του, εγώ στεναχωρήθηκα πολύ. Το σκυλί έπαθε ανακοπή.
Ο καφετζής τον έκραξε, όπως και εμείς.
Ο Μήτσος έφυγε αμίλητος με σκυμμένο το κεφάλι αναγνωρίζοντας το σφάλμα του.

Ο κακός ο λύκος...... και ψεύτικος ..... αν είναι το κακό το κάνει.

ΠΗΓΗ : ksioan.gr