Όλα τα είχε η αλεπού, η λύσσα τη μάρανε...

Το νέο θέμα, παρά το σαρκασμό, αφορά ένα πολύ σημαντικό θέμα: την επανεμφάνιση της λύσσας στη χώρα μας! Από το 1987 έως σήμερα, που διαπιστώθηκε το τελευταίο κρούσμα λύσσας σε σκύλο, η Ελλάδα ήταν απαλλαγμένη από τη νόσο. 25 χρόνια μετά, μας ξαναθυμήθηκε! Και δε βρέθηκε στα σύνορα, αλλά στο Παλαιόκαστρο Κοζάνης, δηλαδή στην ενδοχώρα!

Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους της νόσου, οι θάνατοι από λύσσα ξεπερνούν παγκοσμίως τους 45.000 ετησίως, ενώ υπολογίζεται ότι περί τα 4.000.000 άνθρωποι κάθε χρόνο υπόκεινται σε προληπτική αντιλυσσική θεραπεία σε περισσότερο από 80 χώρες του κόσμου!

Πώς μεταδίδεται; Ο ιός της λύσσας αφορά όλα τα θηλαστικά! Συνήθως μεταδίδεται με το σάλιο των μολυσμένων ζώων κατά τη στιγμή που αυτά δαγκώνουν ανθρώπους ή άλλα ζώα. Μπορεί επίσης να μεταδοθεί στον άνθρωπο όταν αυτός έρχεται σε επαφή με το σάλιο του μολυσμένου ζώου...

Τι συμπτώματα έχουν τα λυσσασμένα ζώα; Η λύσσα στους σκύλους και τις γάτες εμφανίζεται με δυο μορφές: τη μανιακή και την καταθλιπτική.

Η μανιακή μορφή εμφανίζεται με αλλαγή της συμπεριφοράς του ζώου (νευρικότητα/ανησυχία). Στις επόμενες ώρες αυξάνονται σημαντικά τα συμπτώματα του φόβου και της ανησυχίας. Το ζώο γίνεται πολύ επιθετικό και δαγκώνει στην κυριολεξία ό,τι βρεθεί μπροστά του, συμπεριλαμβανομένου του αφεντικού του, αλλά και του ίδιου, προκαλώντας σοβαρούς αυτοτραυματισμούς. Από το στόμα του ζώου ρέουν άφθονα σάλια που αδυνατεί να τα καταπιεί λόγω σπασμού των μυών της κατάποσης. Ακολουθεί μια φάση γενικευμένων σπασμών, που καταλήγει στο θάνατο του ζώου.

Στην καταθλιπτική μορφή, παρατηρείται παράλυση του τραχήλου και των μυών της κατάποσης, που συνοδεύεται από άφθονη σιαλόρροια. Πολλοί ιδιοκτήτες πιστεύουν ότι ο σκύλος τους κατάπιε κάποιο κόκαλο και προσπαθούν να το βγάλουν για να βοηθήσουν το ζώο, εκθέτοντας έτσι τον εαυτό τους στη μόλυνση.

Η διάγνωση απαιτεί κτηνίατρο, γιατί μπορεί εύκολα ένα δηλητηριασμένο ζώο να θεωρηθεί ως λυσσασμένο.

Και τώρα τι κάνουμε; Η κτηνιατρική υπηρεσία, τη δουλειά της. Ενημέρωση γενικού πληθυσμού και ειδικών ομάδων, εμβολιασμοί ζώων και ανθρώπων σε ζώνες ή επαγγέλματα υψηλού κινδύνου, ετοιμότητα εργαστηρίων.

Κι εμείς; Απλά αλλάζουμε συνήθειες και τακτική:

Εμβολιάζουμε και ενημερώνουμε το βιβλιάριο υγείας του σκύλου μας. Θα πρέπει βάσει νόμου κάθε δεσποζόμενο να είναι εμβολιασμένο από κτηνίατρο. Η τακτική πώλησης εμβολίων από οποιοδήποτε άλλο σημείο μπορεί να αποβεί επικίνδυνη, γιατί απλά δεν εμβολιάζονται για λύσσα αυτά τα σκυλιά!

Οι κυνηγοί επίσης, σε μεγάλο ποσοστό, δεν εμβολιάζουν για λύσσα για «να μη χαλάσει η όσφρηση» του σκύλου τους! Είναι αυτοί, όμως, που πάνε στα βουνά και μπορεί να τη μεταφέρουν στο σπίτι τους αν κάποιο άγριο ζώο δαγκώσει το κυνηγόσκυλό τους!

Τέλος, λόγω της κρίσης, υπάρχει μια παραφιλολογία όσον αφορά στη συχνότητα των εμβολιασμών, ακόμα και την αναγκαιότητά τους!

Σε όσες νόσους δε δώσαμε την κατάλληλη βαρύτητα σε βάθος χρόνου, επέστρεψαν. Η λύσσα είναι εδώ. Δε θέλει πανικό, ούτε ακραίες συμπεριφορές. Θέλει μεθοδικότητα και συνέπεια. Είναι στο χέρι μας να μην ξαναδούμε κρούσματα!

ΠΗΓΗ : emprosnet.gr

---