Toυ A.Prosalenti

Όλο και περισσότεροι βλέπω, παράλληλα με την άσκηση του κυνηγιού, να ασχολούνται με την φωτογραφία. Κυνηγώντας τη στιγμή της φέρμας, του ξεπετάγματος, η απλά παρακολουθώντας το θήραμα και προσπαθώντας να “πιάσουν” κάποιο καλό κλικ. Άλλοι, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία, κατά τη διάρκεια του κυνηγιού, τοποθετώντας κάμερα στη κάννη του όπλου, η στο καπέλο, προσπαθούν να αποτυπώσουν τη στιγμή που η αδρεναλίνη κορυφώνεται.

Το να ακολουθεί κάποιος με φωτογραφική μηχανή, η ακόμα κι ο ίδιος ο κυνηγός, αδιαφορώντας πολλές φορές για το αν το θήραμα θα τον ακολουθήσει στο σπίτι, με φορές να αφήνει κάτω το όπλο προκειμένου να χειριστεί τη φωτογραφική μηχανή, δεν είναι κάτι καινούργιο. Το είδα 20 χρόνια πριν, και μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση. Όταν κυνηγός, ηλικιωμένος, προτίμησε να μου χαρίσει τη τουφεκιά, προκειμένου να φωτογραφήσει το σκύλο του ενώ φέρμαρε ακινητοποιημένη μπεκάτσα στο ένα μέτρο....
Τότε τον είχα χαρακτηρίσει ονειροπαρμένο, Τώρα, συνηδητοποιημένο. Γιατί λέω συνηδητοποιημένο?. Απλά γιατί πολλές φορές το να χαρίσεις τουφεκιά, σου δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις τα σκυλιά σου χωρίς άγχος για το αποτέλεσμα, να καταγράψεις τη συμπεριφορά του σκύλου και του θηράματος σε βίντεο ή φωτογραφίες, και βλέποντας το αργότερα να κατανοήσεις λάθη και συμπεριφορές. Συνηδητοποιημένο γιατί ήθελε το κάτι παραπάνω από το κυνήγι κι όχι μόνο φέρμα, τουφεκιά.

Η φωτογραφική σου δίνει έξτρα αφορμή για έξοδο και παρατήρηση. Παίρνοντας σα λόγο το ότι πας να τραβήξεις κάποια φωτογραφία, βγάζεις το σκύλο περίπατο σε κυνηγότοπο και 8 στις 10 θα δεις θηράματα τα οποία δεν θα τα έβλεπες αν καθόσουν στο καναπέ περιμένοντας την έναρξη.
Αν το πας λίγο μακρύτερα, και επισκέπτεσαι κυνηγότοπους χωρίς το σκύλο, έχεις μεγάλες πιθανότητες να δεις πως κινούνται θηράματα σε αποστάσεις που θα εκπλαγείς, και θα σε κάνει να αναθεωρήσεις πολλούς από τους κανόνες που είχες βάλει όσον αφορά την έρευνα του σκύλου, τις λευκές φέρμες, τον θηραματικό πλούτο ενός τόπου.

Βασικά είμαι κυνηγός.
Μ' αρέσει να φτιάχνω σκυλιά, μ' αρέσει να αναζητώ το θήραμα πολλές φορές σε άγνωστα κι αμφίβολα μέρη, μ' αρέσει η στιγμή της φέρμας, τσιτώνω στη τουφεκιά, με ικανοποιεί όταν τελικά το θήραμα καταλήγει μετά από προετοιμασία και σωστό μαγείρεμα στο πιάτο μου.

Η φωτογραφία είναι ο λόγος για να ζω όλη αυτή τη διαδικασία εκτός των δύο τελευταίων.
Θα κάνω ακριβώς την ίδια διαδικασία που θα έκανα πηγαίνοντας για κυνήγι. Θα σηκωθώ από το κρεβάτι άγρια ξημερώματα, θα φορέσω τα ίδια ακριβώς ρούχα που φορώ στο κυνήγι, θα φορτώσω τον εξοπλισμό που δεν είναι και λιγότερος απ' ότι τα όπλα, τα σκυλιά, και θα φύγω με τη ίδια λαχτάρα που θα έφευγα για το κυνήγι.
Η στιγμή του κλικ στο ξεσηκωμένο θήραμα με φορτώνει σχεδόν την ίδια αδρεναλίνη. Αν αποφασίσω να πάω χωρίς σκύλο, το ίδιο, με έξτρα κάποιες προμήθειες και εξοπλισμό για καρτέρι.... Τα ίδια ακριβώς εκτός το αίμα στο παντελόνι ή στα χέρια, το ξεπουπούλιασμα, το καθάρισμα μετά, και ίσως το μαγείρεμα την ίδια μέρα....

Αυτό το τελευταίο είναι και η διαφορά του κυνηγού με τον φωτογράφο.
Διάβασα τελευταίως ένα άρθρο για κάποιον που παράτησε το κυνήγι και ασχολήθηκε με τη φωτογραφία.( http://city.sigmalive.com/article/8767/kynigontas-poylia-365-meres-ton-hrono ) Μάλιστα έγραφε πως τώρα νιώθει καλύτερα γιατί κυνηγά όλο το χρόνο. Δυστηχώς, πιστεύω ότι ποτέ δεν έγινε κυνηγός. Δεν νοείτε κυνηγός αν δεν τρως το αποτέλεσμα του κυνηγιού. Και με τη φωτογραφία μόνο, ούτε κυνηγετικά σκυλιά εκπαιδεύεις, αλλά ούτε μπορείς να φάς το αποτέλεσμα.

Αυτός είναι ο σκοπός για τον οποίο ο άνθρωπος ασχολήθηκε με το κυνήγι.
Αλλά για να το κάνεις δεν αρκεί μόνο η αγορά ενός όπλου όπως με τη φωτογραφική μηχανή. Πρώτα πρέπει να μάθεις τους κανόνες του, γραπτούς και μή. Να γνωρίσεις τα όπλα, την ασφαλή χρήση τους. Το σωστό όπλο και γόμωση αναλόγως την περίσταση. Τη σωστή σκόπευση. Να γνωρίσεις και να μάθεις να ξεχωρίζεις το θήραμα που σε ενδιαφέρει. Να μάθεις να εκπαιδεύεις τα σκυλιά σου. Να μάθεις το τρόπο που καθαρίζεται και αποθηκεύεται το θήραμα. Αυτά εν ολίγην για το κυνήγι.
Στη φωτογραφία, συνήθως αγοράζεις μια μέτρια φωτογραφική και στη συνέχεια μαθαίνεις το χειρισμό της, τις δυνατότητές της και αναλόγως εξελίσσεσαι...

Δεν νοείτε κυνηγός να φοβάται μήπως λερώσει τα ρούχα του με αίμα. Προτιμώ να κουβαλώ το λαγό κρεμασμένο, να μου χτυπά τα πόδια από το να τον χώσω στη σακούλα. Προσωπικά είναι θέμα σεβασμού στο θήραμα. Δεν νοείτε κυνηγός όταν δεν ξέρει να καθαρίσει το θήραμα. Για το μαγείρεμα δεν μιλάω, είναι προσωπικό γούστο. Αλλά αν το δοκιμάσεις σίγουρα θα νιώσεις αξιότερος. Θα νιώσεις αυτόνομος. Όπως είναι ένας κυνηγός χιλιάδες χρόνια τώρα..

Στο θέμα μας τώρα. Προσωπικά η φωτογραφία για το κυνήγι μου έδωσε πολλά περισσότερα απ ότι μου δίνουν τα εκπαιδευτικά. Όταν κάποια στιγμή, Απρίλη μήνα σήκωσε ό σκύλος ένα ζευγάρι μπεκάτσες, αποφάσισα να δοκιμάσω να επισκεφτώ το μέρος χωρίς αυτόν και να παρακολουθήσω την περιοχή. Η φωτογραφία μου έδωσε την αφορμή ώστε να οργανωθώ, να μάθω περισσότερα για την κάλυψη που πρέπει να έχω, για το τι κάνει τα πουλιά δισταχτικά απέναντι στον άνθρωπο, τι φοβούνται, πως μπορώ να τα προσεγγίσω...

Τι αποκόμισα?
Βρήκα μέρη τα οποία το μυαλό μου ποτέ δεν πήγαινε ότι κρατούν μπεκάτσα, φάσα, τσίχλα, λαγό, ζαρκάδι. Ανακάλυψα βοσκοτόπια φάσας τα οποία δεν φαινόταν από πουθενά, κατάλαβα ότι δεν πρέπει να θεωρώ έναν τόπο άδειο, αν δεν τον παρακολουθήσω σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Ότι αν το θήραμα που στη προκειμένη για εμένα είναι η μπεκάτσα, αποφασίσει να εξαφανιστεί δεν πρόκειται να την μυρίσει ούτε ο πρωταθλητής κόσμου...

'Όπως είπα σαν κυνηγός, αλλά και σαν φωτογράφος οι επαφές μου με την μπεκάτσα είναι αρκετές. Σαν κυνηγός έχω πλέον τις απόψεις για το που και πότε θα την βρω, τη συμπεριφορά θα έχει.
Η ώρα που προτιμώ να βγαίνω προς ανεύρεση της είναι από το ξημέρωμα μέχρι τις 9:00 – 9:30. Και αυτό γιατί από εμπειρία γνωρίζω ότι από τις 9:30 μέχρι τις 10:30 περίπου, είναι “νεκρή” ώρα για το κυνήγι της. Αν φτάσεις στο κυνηγότοπο αυτήν την ώρα, και αν είσαι ο πρώτος εκεί, ίσως να πιστέψεις ότι το μέρος είναι “άδειο” Κι αυτό γιατί τα πουλιά ήδη έχουν βρει μέρη κάλυψης για να ξεκουραστούν από το βραδινό φαγοπότι στα λιβάδια και τους αγρούς.
Με το ξημέρωμα, και μέχρι τις 8:30 περίπου, οι μπεκάτσες κινούνται, ψάχνουν το ιδανικό κρησφύγετο για τη μέρα, με αποτέλεσμα να αφήνουν ίχνη που μπορεί να ανακαλύψει ο σκύλος. Αν μέσα σε αυτό το χρόνο, σηκώσεις κάποιο πουλί, και δεν το θηρεύσεις, πιθανόν να το σηκώνεις για πολλές ώρες, αν η περιοχή το επιτρέπει.
Από τις 9:30έως τις 10:30 ως δια μαγείας “εξαφανίζονται” για να εμφανιστούν ξανά με τη μορφή αναθυμίασης, ζεστής θέσης και επιτυχημένης φέρμας, μετά τις 10:30 έως τις 12:00 – 13:00. το ίδιο πρόγραμμα ακολουθούν και το απόγευμα αλλά και κατά τη διάρκεια της νύχτας. Δηλαδή εναλλάξ τροφοληψία, ξεκούραση ανά δίωρο τρίωρο..

Οι ώρες είναι καθαρά δική μου διαπίστωση και όχι νόμος. Αν έχεις πέσει σε πουλιά που μόλις ήρθαν από ταξίδι, μπορεί να περάσεις όλη τη μέρα φερμάροντας και ξεσηκώνοντας πουλιά τα οποία είναι στη κυριολεξία το ένα πάνω στο άλλο, διπλά δίπλα, και κάποιες φορές τέσσερα με πέντε μαζί. Μου έτυχε και το έζησα. Οι μπεκάτσες που έχουν πιάσει από καιρό σε ένα μέρος είναι οι λεγόμενες πονηρές, αυτές που έχουν εναλλακτικές θέσεις, που γνωρίζουν την περιοχή και το εκμεταλλεύονται.
Δύσκολα πουλιά, μάθημα για το σκύλο αλλά και τον κυνηγό. Αν κάνεις το κόπο να βγεις με σκύλο χωρίς όπλο, στον ίδιο τόπο διαφορετικές μέρες και με διαφορετικές καιρικές συνθήκες θα διαπιστώσεις ότι στο ίδιο ακριβώς μέρος θα σηκώσεις πιθανόν το ίδιο πουλί, και 2 στις 3 φορές θα ακολουθήσει το ίδιο ακριβώς δρομολόγιο. Κατανοώντας τη συμπεριφορά της κατόρθωσα αρκετές φορές να τη θηρεύσω αλλά αυτό που πράγματι ήταν για εμένα δύσκολο, να τη φωτογραφήσω καθιστή, την ώρα της επιστροφής από το βραδινό γεύμα...

Μία από αυτές με είχε σηκώσει από το κρεβάτι μέσα στη νύχτα, με κάτω του μηδενός θερμοκρασία, να την περιμένω πίσω από ένα σάπιο πεσμένο κορμό δέντρου. Τις προηγούμενες μέρες εν μέση κυνηγετικής σαιζόν, την είχα σηκώσει αρκετές φορές αλλά ποτέ δεν μου είχε δώσει ευκαιρία για βολή. Ήταν μία από αυτές που σε στοιχιώνουν και σε βάζουν να σκέφτεσαι τα λάθη σου...

Είχα ξαπλώσει σε ένα κομμάτι πλαστικό που είχα ρίξει πάνω στα βρεγμένα φύλλα και περίμενα σε άβολη στάση πάνω από 1 ώρα. Ακουμπισμένο και καμουφλαρισμένο πάνω στον κορμό είχα έναν 400αρη τηλεφακό. Με το δίχτη είχα καλύψει ακόμα και το κρύσταλλο προς αποφυγη κάποιας λάμψης. Μη γνωρίζοντας αν το πουλί ήταν ήδη εκεί, προσπαθούσα να διακρίνω στο απόλυτο σκοτάδι κάποια κίνηση, να ακούσω κάποιο φτερούγισμα, να αντιληφθώ κάποια παρουσία έμβιου πλάσματος.
Ξέρετε, όταν περιμένεις στη μέση του πουθενά, κοντά σε δάσος, μέσα στη νύχτα, γνωρίζοντας ότι στη περιοχή υπάρχουν εκτός από θηράματα και θηρευτές, χωρίς κάποιο όπλο για να αμυνθείς, τότε μπαίνεις αν και άνθρωπος, στη θέση του θηράματος, Κατανοείς πως πρέπει να καλυφθείς, που πρέπει να κρυφτείς ώστε να γίνεις αόρατος. Δίνεις σημασία στο αεράκι της τοποθεσίας που είσαι. Αν και σαν άνθρωπος δεν έχεις την όσφρηση των ζώων, πρέπει να είσαι σίγουρος ότι η οσμή σου δεν ταξιδεύει.
Καταλαβαίνεις το μεγαλείο της φύσης και τα προνόμια που έχει χαρίσει η φύση στα πλάσματα της ώστε να μπορούν να “εξαφανίζονται” από τους επίδοξους θηρευτές.

Τα λεπτά της ώρας σε μια τέτοια κατάσταση περνούν απελπιστικά αργά. Καλυμμένος από ένα σλιπινγκ μπαγκ παραλλαγής, και από πάνω δίχτυ παραλλαγής ένιωθα το κρύο έντονα και νόμιζα ότι ακούγονταν το τρίξιμο των δοντιών μου. Τα βήματα στα φύλλα που είχα ακούσει ήταν πιθανόν αλεπού που έκανε την τελευταία της περιπολία.
Πέρασε πίσω μου χωρίς να με αντιληφθεί. Το κρύο δεν κατάφερνε να κρατήσει τα μάτια ορθάνοιχτα που έκλειναν από νύστα, καθώς προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν στο σκοτάδι κάποια κίνηση στο σημείο που τις προηγούμενες μέρες είχα σηκώσει μια μπεκάτσα στο ίδιο σημείο. Σκέψεις περνούσαν από το μυαλό ότι ίσως κάποιος την είχε θηρεύσει ή απλά είχε αλλάξει τόπο από τις συνεχόμενες οχλήσεις που της είχα δώσει. Με τις σκέψεις κατάφερα να ρίξω λίγο τους παλμούς και να ηρεμήσω το τρέμουλο που με ταλαιπωρούσε από την ώρα που είχα βολευτεί πίσω από τον κορμό.
Την ώρα που σκεφτόμουν ότι ίσως δεν ήταν και η καλύτερη ιδέα μου, και πραγματικά δεν είναι τυχαίο το ότι λίγοι έχουν καταφέρει να παρατηρήσουν αθέατοι τη πολυπόθητη μπεκάτσα, ένας ήχος σαν να πέφτει ο σκούφος σου πάνω σε φύλλα, έστρεψε τη ματιά μου προς τα εκεί.... η ώρα 7:05.. Νύχτα ακόμη στα ντυμένα ρέματα της Μακεδονίας. Η ήδη έτοιμη μηχανή προσπαθεί να εντοπίσει και να εστιάσει στο στόχο. Κοιτώντας μέσα από αυτή ψάχνω το έδαφος 5-6 μέτρα μακρυά μου στο ίδιο ακριβώς επίπεδο. Και τη βλέπω... Στημένη στα πόδια της, στρέφει αριστερά δεξιά το κεφάλι, σκανάροντας το χώρο, και σταματώντας τελείως κάθε κίνηση ανα ένα δύο λεπτά πιθανόν για να ακούσει κάποιο θόρυβο.
Η φωτογραφική με μετατροπές και ρυθμίσεις έχει γίνει όσο το δυνατόν πιο αθόρυβη. Το κλείστρο όμως όσο νεοπρέν και να καλύψεις τη μηχανή δεν μπορεί να μονώσει τον ήχο που κάνει ο οποίος μέσα στην απόλυτη ησυχία είναι θόρυβος. Φύλλο δεν κουνιέται ώστε να με καλύψει....
Η μπεκάτσα κάνοντας χαλαρά βήματα πάνω στα βρεγμένα φύλλα δεν ακούγεται καθόλου. Τα μάτια της καλύπτουν όλη τη περιοχή που είναι γύρω στα δέκα τετραγωνικά κλεισμένη με θάμνους αλλά και τον οριζόντια πεσμένο σάπιο κορμό στον οποίο πίσω του, είμαι καλυμμένος.
Παρατηρώ το πουλί το οποίο δείχνει τελείως ήρεμο αδιαφορώντας παντελώς να πατήσω το πλήκτρο εγγραφής βίντεο ή φωτογραφίας. Περιφέρεται στη μικρή περιοχή δείχνοντας ότι τσεκάρει το χώρο για εισβολείς.Έφτασε σχεδόν μέχρι τον κορμό κάτω από τον τηλεφακό. Περίπου 15-20 λεπτά έφτιαχνε το φτέρωμα της, και έκανε πως βόσκαγε στο χώρο. Στο τέλος, κατευθύνεται κοντά σε μια ρίζα που προεξέχει από το έδαφος, κάθεται με τη κοιλιά στα φύλλα, και με το ράμφος τραβάει κάποια φύλλα προς το μέρος της. Δεν καλύφθηκε με αυτά απλά τα ακούμπησε περιμετρικά πάνω στο σώμα της. Το κεφάλι κόλλησε στο σώμα, και το ράμφος ίσα που ακουμπούσε τα φύλλα. Όταν μια μπεκάτσα είναι σε αυτή τη στάση οι αναθυμιάσεις που εκπέμπει πιστεύω, είναι μηδενικές.

Σε αυτή τη στάση ίσως έμεινε περίπου για τριάντα λεπτά και εγώ την παρακολουθούσα μέσα απο τον 400αρη φακό. Πιασμένος από την πολύωρη ακινησία, αποφάσισα να σηκωθώ έχοντας τα μάτια μου καρφωμένα μέσα από τον φακό πάνω της, σηκώθηκα στα γόνατα, αργά, πατώντας το κλείστρο και παίρνοντας φωτογραφίες το καμουφλαρισμένο πουλί. Ακίνητη, κυριολεκτικά αφομοιωμένη στο περιβάλλον γύρω της με άφησε γονατιστό να μαζέψω τον εξοπλισμό και να φύγω χωρίς να αλλάξει θέση ή να τραπεί σε φυγή. Αυτή είναι και η άμυνα της. Το τέλειο καμουφλάζ, και η απόλυτη ακινησία. Έχοντας μια όραση 360 μοιρών, εποπτεύει το χώρο χωρίς τη παραμικρή κίνηση... Η ώρα είχε πάει 8:15.

Την επομένη επισκέφτηκα ξανά το συγκεκριμένο σημείο αλλά αυτή τη φορά με το έμπειρο θηλυκό σέττερ που είχα εκείνο το καιρό. Ώρα 9:15 την οδήγησα στο κορμό που τη προηγούμενη είχα στήσει το καρτέρι. Γνώριζα όμως την πιθανή θέση της μπεκάτσας με αποτέλεσμα με μια γρήγορη ματιά την ανακάλυψα στο έδαφος. Λίγα εκατοστά μακρύτερα από την αρχική. Ο σκύλος έκανε δυο περάσματα στο ένα μέτρο από αυτήν χωρίς να αντιληφθεί το θήραμα και χωρίς η μπεκάτσα να κουνηθεί από τη θέση της...

Σαν φωτογράφος αυτό που αποκόμισα από το συμβάν που ήταν η αρχή στη παρακολούθηση θηραμάτων, ήταν ότι αν θες να τα προσεγγίσεις, δεν θα πρέπει να σκέφτεσαι σα θηρευτής, αλλά σα θήραμα. Σαν κυνηγός αναθεώρησα τις απόψεις μου για τη μπεκάτσα, για τη καλύτερη ώρα κυνηγιού της, και την ευθύνη που φέρει ό σκύλος στην ανεύρεση της. Ότι πολλές φορές κρίνουμε λάθος καλούς σκύλους πιστεύοντας στην αδυναμία του θηράματος να "εξαφανίζεται"....

Photo: A.Prosalenti

ΠΗΓΗ : kynigetikesistories.blogspot.ae