Η πέρδικα τσούκαρ: Ένα θήραμα που προέρχεται από το κλουβί σε κάποιες περιοχές ...!!!

Εδώ και δέκα χρόνια τουλάχιστον,έχουν εισαχθεί στη ΡΕΖΕΡΒΑ ιταλικού κυνηγιού, οι πέρδικες τσούκαρ με σκοπό το κυνήγι τους.

Αν θέλει κάποιος να οργανώσει ένα κυνήγι, όπου πέρα από τους συνήθεις φασιανούς, τις πεδινές πέρδικες και τις κόκκινες πέρδικες, θέλει να απολαύ-σειι το συναίσθημα ενός διαφορετικού θηράματος, ανατρέχει στην εξαπόλυση της ανατολίτικης πέρδικας τσούκαρ.

Στα πρώτα πουλιά που εισαχθήκανε από το Νεπάλ βλέπει κάποιος σύντομα, ότι αν και έχουν πολλά κοινά με τις πέρδικες των Άλπεων (πέρδικα γκρέκα), δεν κατείχαν τον χωριάτικο τύπο αυτών και παρέμεναν υπάκουα μπροστά στον κυνηγό, ο οποίος δεν τα θεωρούσε και τόσο άξια.....για να τα βάλει στο σάκο του.
Η πέρδικα .......παρουσιάζει μικρές διαφορές σε σχέση με εκείνες της ορεινής πέρδικες, και κυρίως χρειάζεται να παρατηρήσουμε ότι είναι στερημένη από το μικρό μαύρο «δαχτυλίδι», γύρω από το ράμφος του, που είναι ολοκληρω-τικά άσπρο.
Εκτός από το λαιμό δεν είναι πουθενά κατάλευκη και έχει λίγο πολύ σβησίμα-τα υποκίτρινου και μαυριδερού χρώματος.

Αλλα είναι τα συνηθισμένα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν με μεγάλη διαφο-ρά τις μεν από τις δε και ενώ τα ορτύκια των ‘Αλπεων, των Απεννίνων και της δυτικής Ευρώπης (συμπεριλαμβανόμενης και της Ελλάδος), είναι υπερβολικά άγρια και ζουν στα ψηλά βουνά, η τσούκαρ κατεβαίνει μέχρι το επίπεδο της θάλασσας, μολονότι ζει σε σταθερό έδαφος, κυρίως πέτρινο όπου ξεκουράζε-ται και κοιμάται.

Συχνά οι πέρδικες τσούκαρ είναι οικιακά πτηνά, όπως οι κότες και επίσης στους τόπους καταγωγής τους φανερώνονται και πλησιάζουν και τραγούδι τους γίνεται αντιληπτό οπουδήποτε ενώ επιδεικνύονται τρέχοντας ανάμεσα στις πέτρες, σε μικρή απόσταση.
Ελευθερωμένες κατά τη διάρκεια της ΡΕΖΕΡΒΑΣ, δεν απομακρύνονται και σε ειδικές περιπτώσεις προσπαθούν να κάνουν φωλιά.

Μια μέρα μου έτυχε να δω ένα ζευγάρι στη στέγη ενός σπιτιού αγροτικού, εγκαταλειμμένου, και φαινόντουσαν να είναι ήσυχες σαν να επρόκειτο για ένα βραχώδες χωράφι.
Πολύ καιρό πριν είχε γίνει μια προσπάθεια να τις ζευγαρώσουν με την κόκκι-νη πέρδικα (αλεκτορίς ) και το πείραμα φάνηκε να πετυχαίνει γιατί από-κτησε αγριότητα, ενώ παρέμεινε αμετάβλητη η αντίσταση τους και ο βαθμός προσαρμογής τους με οποιοδήποτε περιβάλλον.
Τα κοπάδια αυτών των δυνατών διασταυρώσεων, παρέμειναν για πολύ καιρό στη ζώνη εξαπόλυσης.....,αλλά μετά βγήκαν κατά μέρος, σκοτωμένα από τους κυνηγούς και κατά ομάδες απομακρύνθηκαν στα παραμεθόρια εδάφη και δεν ξαναφάνηκαν.
Στα συγκροτήματα εγκαταστάσεως τους, παράγονται κατά χιλιάδες, και αν και δεν έχουν την ιδιότητα της ακραίας αγριότητας, έχουν πάντα άθικτη τη λιβρέα και τα κατάλευκα φτερά, και για αυτό είναι .....ευπρόσδεκτα από τους κυνη-γούς που δεν θέλουν να κουραστούν και δεν σκοπεύουν να βάλουν στο κλουβί τον αρχηγό των θηραμάτων με τα υπέροχα χρώματα.

Στην Ιταλία, τα συγκροτήματα εκτροφής θηραμάτων, πέρα από τους χιλιάδες φασιανούς (που είναι οι πιο διαδεδομένοι), προάγουν τις πεδινές πέρδικες με μεγάλη ευκολία και τις κόκκινες πέρδικες που είναι οι πιο απαθείς στις αρρώ-στιες και τέλος τις πέρδικες τσούκαρ.

Οι τσούκαρ μπορούν να γίνουν ένα πραγματικό στολίδι στις περιφραγμένες βίλες γιατί είναι εξοικειωμένες να ζουν με τον άνθρωπο, συμπεριφέρονται ό-πως οι κότες. Μάλιστα αν υπάρχει τριγύρω ένα άλλο πουλερικό ενώνονται με αυτό, παραμένοντας, παρ’ όλα αυτά, ενωμένες στο κοπάδι.
Είδα μερικές απ’ αυτές σε ένα αγροτικό σπίτι, στεκόντουσαν πάνω στο φρά-χτη, και απομακρυνόντουσαν πετώντας, και μετά πολύ σύντομα ξαναγύρνα-γαν στη συνηθισμένη κατοικία τους.
Κάποια φορά πλησίασα με το σκύλο ..............................αλλά μετά βγήκαν από την κρυψώνα ..............................................................

Οι ,,,,,,,,,,,,, για τη σχολή του σκύλου φέρμας.

Κάποιος λοιπόν θα αναρωτηθεί: σε τι χρησιμεύουν αν δεν αποδεικνύονται καθόλου ιδανικές για την εργασία της εκγύμνασης;
Η έλλειψη του θηράματος που χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια την ιταλική χερσόνησο, που με το ίδιο βήμα, βλέπει να αυξάνει το νούμερο των συμμετο-χών των σκυλιών στα βιβλία Καταγωγής και το μπουμ των αγώνων Εργασίας που προγραμματίζονται για όλο το χρόνο, υποχρεώνουν τους κυνηγούς να συμβιβάζονται και να βρίσκουν στο θήραμα εκγύμνασης, τη διέξοδο για αυτή τη κατάσταση.
Μόλις βγουν από το κλουβί και ελευθερωμένες οι πεδινές πέρδικες, οι κόκκι-νες πέρδικες και, ,,,,,,,,,συμπεριφέρονται όλες με τον ίδιο τρόπο και απομα-κρυσμένες από τις φυσικές τους εκφράσεις που γνωρίζουμε πως έχουν αυτές που είναι στους αγρούς οι,,,,,,,,έχουν το χάρισμα να αντέχουν, ως επί το πλείστον, και περιμένουν με μεγαλύτερη ευκολία την άφιξη του σκύλου και τη μοναδικά του φέρμα (όταν υπάρχει).

Για τα υπόλοιπα είναι όπως για τα άλλα: το συνηθισμένο φτερούγισμα, το συνηθισμένο πέταγμα, μια καλή αντίσταση στην αρπαγή αν πρέπει να σκο-τωθούν και να μεταφερθούν.
είναι κατάλληλες για τα κουτάβια γιατί αναδίδουν δυνατή μυρωδιά και είναι επομένως αντιληπτά από μακρινή απόσταση.
Τρέχουν λιγότερο από τους φασιανούς και τις κόκκινες πέρδικες αλλά έχουν το ιδίωμα να σηκώνουν το κεφάλι και να φαίνονται και επομένως παρακινώ-ντας ακόμη πιο πολύ το άτομο, να δυναμώνουν τη φέρμα ή την οδήγηση.
Υπάρχουν πουλιά πολύ κατάλληλα για να εκπαιδεύσουν τους νέους σκύλους ράτσας λιγότερης ορμητικότητας ενώ για τα αγγλικά σέττερ, πόιντερ φαίνονται καλύτερες οι πεδινές πέρδικες κατά απόλυτο τρόπο γιατί και οι κόκκινες πέρ-δικες έχουν το ιδίωμα να κατασκοπεύουν μακριά.

Σε μια από τις τελευταίες μου εξόδους, πραγματοποιούμενη με το ικανό μου, αγγλικό σέττερ που προέρχεται άμεσα από το μεγάλο πρωτάθλημα Νέγκους, έφτασε σε φέρμα σταθερή και εκφραστική σ’ ένα κυνήγι Ρεζέρβας, όπου το χοντρό .........αντικαταστήθηκε από φασιανούς και κάποιες πεδινές πέρδικες, σ΄ ένα ξέφωτο περιτριγυρισμένο από δάση.

Εφόσον η σκύλα κρατούσε και τίποτα δεν συνέβαινε προχώρησα για να την οδηγήσω και αυτή παραμορφώθηκε, προβάλλοντας το κλασσικό παιχνίδι των ωμοπλατών, προχωρώντας με άκρα προσοχή και διαισθάνοντας ότι τι θήρα-μα, στεκόταν μπροστά της, την προκαλεί με ιδιαίτερο τρόπο.
Διέσχισε μια δεκαριά μέτρα προσέχοντας να χαμηλώσει τα μέλη για να μην κάνει θόρυβο και μπήκε στο δάσος όπου παρέμεινε ακόμα σε φέρμα, αλλά κοιτάζοντας τη στα μάτια, έβλεπα ότι η λεία ήταν κοντά.
(Εγώ, έχω τη συνήθεια, όταν η απόσταση το επιτρέπει να κοιτάω αυτή τη σκύλα στα μάτια και από το βλέμμα της καταλαβαίνω, αν η πράξη κοντεύει να πάρει τέλος με το φτερούγισμα του θηράματος).
Πράγματι, λίγο μετά, ένα χαρακτηριστικό φτερούγισμα δύο ζώων που δια-τάσσονταν σε στήλη για να φτάσουν στις κορυφές των δέντρων, αναπήδησα και εξαπολύω με θυμό δύο τουφεκιές προς τις φευγαλέες σκιές.
Είδα κάτι που έπεφτε και η σκύλα λίγο μετά, μου έφερε μια καταπληκτική πέρδικα (τσούκαρ) με υπέροχα χρώματα, που όμως εκείνη την ώρα δεν τονί-ζονταν από τα χρώματα του φθινοπωρινού δάσους, πολύ πιο ταιριαστά στη λιβρέα της μπεκάτσας.
΄Εμεινα κατάπληκτος γιατί δεν πίστευα τις τσούκαρ ικανές να συμπεριφέρο-νται με τρόπο κλασσικό και με τίποτα ήπιο, όπως συχνά μας έχει δείξει.
Αυτό μου υπέδειξε ότι το θήραμα εκτροφής έχοντας περάσει την πρώτη περί-οδο εγκλιματισμού μπορεί να καταλήξει άγριο και να δώσει στο κυνήγι με σκύλο τις ικανοποιήσεις που κάποιος περιμένει.

ΠΗΓΗ: ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΥΝΗΓΕΣIA KYNOΦΙΛΙΑ