Στις τελευταίες δεκαετίες οι βιότοποι παρουσιάζουν σοβαρή συρρίκνωση, λόγω διαφόρων ανθρωπογενών επιδράσεων στα φυσικά οικοσυστήματα. Το φάσμα των αιτιών που ευθύνονται για τα παραπάνω φαινόμενα είναι ευρύ, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά η συμμετοχή και το μέγεθος της έντασής τους στη μείωση των πληθυσμών.

Το ίδιο βέβαια έχει γίνει και την Αττική γη που πια ο όρος "Εδώ Αττική Φαιό Νταμάρι " επαληθεύεται πλήρως …

Τα βασικά αίτια , η εδώ συγκέντρωση του μισού πληθυσμού της Ελλάδας με ότι σημαίνει αυτό οικιστικά και περιαυτολογικά ..

Φωτιές , ρύπανση από όλους , μεγάλες εργοστασιακές μονάδες , μικρές, μέχρι και από τον απλό νεοέλληνα που κάνει ότι μπορεί για να υποβαθμίσει αυτή την ιστορική και πανέμορφη γη …

Μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό , υπάρχουν και μικρές εξαιρέσεις όπως η άγρια ζωή και κάποια είδη της που έχουν βρει τον «δρόμο» τους σε αυτό το εχθρικό περιβάλλον και που με την ύπαρξη τους “φτιάχνουν” την μέρας μας ,μας κάνουν να χαμογελάμε και μιλάω για εμάς τους κυνηγούς …

Γιατί για το 70% των κατοίκων της Αττικής και ειδικά της Αθήνας , αυτή η άγρια ζωή και οι εδώ τοπικοί αντιπρόσωποι της είναι άγνωστοι .

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στις μεζονέτες τους πάνω στο Υμηττό για παράδειγμα και αγνοούν ότι αυτό το κακάρισμα που ακούνε την αυγή δίπλα από το μπαλκόνι τους προέρχεται από πέρδικες ...

Ναι πέρδικες , πέρδικες νησιώτικες οι περισσότερες αλλά και κάποιες λίγες ορεινές που επιμένουν να υπάρχουν σε κάποια λίγα σημεία του βουνού …

Αυτές τις πέρδικες της Αττικής όπως τις ονομάζω εγώ , τις θαυμάζω , γιατί κατάφεραν να επιβιώσουν πολλές δεκαετίες σε ένα τρομερά αντίξοο περιβάλλον και με λίγα ενδιαιτήματα διάσπαρτα ευτυχώς σε όλη την Αττική και βέβαια χωρίς υπάρχουσες εναλλακτικές λύσεις για αυτές …

Αν το μικρό ενδιαίτημα για τον όπιο λόγο φυσικό η πολύ πιθανότερο ανθρωπογενή περιοριστεί η καταστραφεί ολοσχερώς μαζί του θα χαθούν και αυτές αφού δεν μπορούν να πατάξουν και να πάνε σε ένα άλλο κοντινό η μακρινό ενδιαίτημα , τους εμποδίζει το τσιμεντένιο αδιαπέραστο τοίχος της οικιστικής απληστίας του ανθρώπου , έτσι θα χαθούν και αυτές μαζί με τον τόπο τους …

Τις αγαπώ αυτές τις πέρδικες για την δύσκολη ζωή τους , για τη ύπαρξη τους και για αυτό που προσφέρουν τουλάχιστον σ εμένα , πολλές μα πολλές ευχάριστές ώρες γεμάτες συγκινήσεις και βέβαια για την επιμελή και πολύ σοβαρή διδασκαλία τους στα του κυνηγίου, σε μένα τον ίδιο αλλά και στους τετράποδους συντρόφου μου …

Ειδικά αυτοί οι τελευταίοι έχουν μία απίστευτη όρεξη να αναμετρηθούν μαζί τους , να τις συναντήσουν , να τις “κρατήσουν “ μέχρι εγώ να καταφέρω να πλησιάσω για να κάνω το επιθυμητό “κλικ “ , παρότι δεν θα τις γευθούν ποτέ , γιατί αυτές οι πέρδικες είναι ιερές για εμάς ακόμη και στα λίγα μέρη που επιτρέπετε το κυνήγι τους ,είναι οι πέρδικες της Αττικής το τελευταίο προπύργιο του κυνηγού της Αθήνας , το σχεδόν μοναδικό σχολείο για τα σκυλιά του και κίνητρο προπόνησης για τον ίδιο ..

Χωρίς αυτές θα γύρω μας βουνά θα σιωπήσουν για πάντα, από την χαρακτηριστική τους φωνή που καλημερίζει την αυγή και την νέα ημέρα που ακολουθεί το ίδιο και την δύση που την αποχαιρετάνε .

Και μαζί τους θα νεκρωθεί και το “δικό” μας είναι και ένα κομμάτι της ψυχής μας θα χαθεί για πάντα ...

Συνεχίζεται

gpeppas