Κάποτε ήταν ένα από τα πιο πολυσύχναστα εμπορικά λιμάνια της Ανατολικής Μεσογείου. Η Ροζέτα, μια πολύβουη πόλη 200.000 κατοίκων στο Δέλτα του Νείλου, είναι πλέον μια βρόμικη και εξαθλιωμένη περιοχή. Δεδομένου ότι η αλιεία δεν προσφέρει στους κατοίκους αυτά που προσέφερε στο παρελθόν, πολλοί ντόπιοι έχουν στραφεί σε πιο προσοδοφόρες «επιχειρήσεις», όπως η λαθροθηρία και η διακίνηση παράνομων μεταναστών.
Κάθε μήνα δεκάδες παράνομοι μετανάστες φεύγουν από τη Ροζέτα με μικρές βάρκες ελπίζοντας να φτάσουν ως την Ιταλία ή την Ελλάδα.
Οσοι μένουν πίσω επιδίδονται στο κυνήγι και το ψάρεμα, καθώς για πολλούς είναι τα μόνα βιοποριστικά μέσα. Οι περιβαλλοντικές και φιλοζωικές οργανώσεις έχουν επανειλημμένως ζητήσει από την κυβέρνηση να επιβάλει την καθολική απαγόρευση της παγίδευσης των πουλιών με δίχτυα.
Κάτι τέτοιο όμως, όπως αποφάνθηκε το υπουργείο Περιβάλλοντος της Αιγύπτου, θα έπληττε εκτός από τους λαθροθήρες- και τους νόμιμους παραδοσιακούς κυνηγούς.
Οσο οι αντιδράσεις όμως εντείνονται, η αιγυπτιακή κυβέρνηση προσπαθεί να βρει τρόπους για να πείσει και τους νόμιμους κυνηγούς να σταματήσουν το κυνήγι με δίχτυα. Ενα από τα μέτρα που σχεδιάζουν να εφαρμόσουν είναι η ανάπτυξη της χειροτεχνίας στην περιοχή, έτσι ώστε να μπορούν οι κάτοικοι να κερδίζουν τα προς το ζην τους με άλλους τρόπους.
Ωστόσο, οι κάτοικοι της Ροζέτα είναι πολύ περήφανοι για την παράδοση αιώνων της πόλης τους, μέρος της οποίας είναι και το συγκεκριμένο είδος κυνηγίου. Τα μυστικά της ιδιότυπης αυτής πρακτικής περνούν από γενιά σε γενιά και οι κάτοικοι της περιοχής δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να την εγκαταλείψουν, παρά τις απειλές για τις ποινές που θα επισύρει η απαγόρευσή της Eδώ και αρκετά χρόνια όσα πουλιά μεταναστεύουν περνώντας από τη Μέση Ανατολή έχουν να αντιμετωπίσουν ένα θανάσιμο κίνδυνο.
Κάθε χρόνο όταν αρχίζει η μετανάστευση των πουλιών, στο τμήμα της μεσογειακής ακτής της Αιγύπτου που προηγείται της Κοιλάδας του Νείλου, οι λαθροθήρες κάνουν χρυσές δουλειές «ψαρεύοντας» τα μεταναστευτικά πουλιά, που περνούν από εκεί κατά χιλιάδες. Πώς το πετυχαίνουν αυτό;

Απλώνοντας δίχτυα ψαρέματος σε κάθετη διάταξη έτσι ώστε τα διερχόμενα πουλιά να εγκλωβίζονται εκεί. Αυτό συμβαίνει πολύ απλά διότι τα πουλιά δεν μπορούν να διακρίνουν τα δίχτυα πριν τουλάχιστον να είναι αργά, έτσι πέφτουν κατευθείαν στο διχτυωτό τείχος της ντροπής. Μόλις μαζευτούν αρκετά, οι λαθροθήρες επεμβαίνουν, τα μαζεύουν και τα σκοτώνουν.
Η ύπαρξη των διχτυών αυτών στις ακτές της Αιγύπτου είναι γνωστή εδώ και χρόνια, δεν είχε γίνει όμως αντιληπτή η έκταση στην οποία απλώνονται αυτά τα δίχτυα, τα οποία καλύπτουν σχεδόν το σύνολο των ακτών της Αιγύπτου και φτάνουν ως τη χερσόνησο του Σινά.
Τα μόνα σημεία όπου διακόπτεται το «τείχος» των διχτυών είναι οι περιοχές στις οποίες παρεμβάλλονται στρατιωτικές εγκαταστάσεις ή μεγάλες πόλεις. Και αν αναλογιστεί κανείς ότι η Αίγυπτος διαθέτει πολύ μεγάλες έρημες εκτάσεις στις ακτές της Μεσογείου, μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος του οικολογικού εγκλήματος που διαπράττεται εκεί.
Πιο συγκεκριμένα, η πρακτική αυτή εφαρμόζεται, παρά τις ρητές απαγορεύσεις, εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια σε μια έκταση περίπου ??? χιλιομέτρων παραλιακού μετώπου. Εκεί υψώνονται κάθετα τα ύψους δέκα μέτρων δίχτυα στα οποία πέφτουν ανυποψίαστα τα πουλιά. Κατασκευασμένα από ιδιαίτερα λεπτό νήμα και συχνά συνεχόμενα για αποστάσεις δεκάδων χιλιομέτρων, τα δίχτυα αυτά αποτελούν ένα θανατηφόρο εμπόδιο καθώς είναι «αόρατα» στα πουλιά που πετούν προς την κατεύθυνσή τους με μεγάλες ταχύτητες.

Μονόδρομος

Το κακό στην όλη υπόθεση είναι πως η κοιλάδα του Νείλου είναι η μόνη δίοδος των πουλιών από τη Μεσόγειο προς την Αφρική, καθώς δεξιά και αριστερά υπάρχει έρημος την οποία πρέπει πάση θυσία να αποφύγουν. Αλλά δεν καταφέρνουν το ίδιο με τα δίχτυα. Οσα δεν πιαστούν, περνούν από την κοιλάδα κάνοντας στάσεις για νερό και τροφή, κάτι που στην έρημο ασφαλώς δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ορνιθολογικής Κοινότητας της Μέσης Ανατολής (OSME), κάθε φθινόπωρο στα συγκεκριμένα δίχτυα καταλήγουν περισσότερα από 60 εκατομμύρια πουλιά!
Αν αναρωτιέστε τι κάνει η κυβέρνηση της Αιγύπτου για αυτό, σας ενημερώνουμε πως σύμφωνα με τη Σύμβαση Διατήρηση της Αγριας Ζωής που υπογράφηκε -και από την Αίγυπτο- το 1979 στη Βόννη, η χώρα είναι υποχρεωμένη να πατάσσει κάθε τέτοιου είδους δραστηριότητα που θέτει σε κίνδυνο την ορνιθοπανίδα. Πόσο μάλλον στη συγκεκριμένη περίπτωση που οι λαθροθήρες «μαζεύουν» κατά το κοινώς λεγόμενο «ό,τι πετάει κι ό,τι περπατάει». Σύμφωνα με τις περιβαλλοντικές οργανώσεις, στην Αίγυπτο σκοτώνονται τα περισσότερα πουλιά από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο.

Οι προτιμήσεις των λαθροκυνηγών

Η συνέχεια δίνεται στις κουζίνες των εστιατορίων της Αιγύπτου και των χωρών της γειτονικής αραβικής χερσονήσου, που πληρώνουν αδρά για να εντάξουν ακόμα και τα προστατευόμενα ωδικά πτηνά στο μενού τους, καθώς μαζί με τα ορτύκια είναι τα πιο δημοφιλή εδέσματα στη Μέση Ανατολή. Στα δίχτυα όμως πιάνονται και εκατοντάδες άλλα είδη, που μπορεί να μην καταλήγουν στις κουζίνες των εστιατορίων αλλά αιχμαλωτίζονται ζωντανά και πωλούνται έναντι υψηλού τιμήματος στις αγορές.
Για παράδειγμα, στα δίχτυα συχνά πιάνονται διάφορα είδη γερακιών, όπως οι πετρίτες και τα στεπογέρακα, τα οποία είναι εξαιρετικά δημοφιλή στη Σαουδική Αραβία. Στη συγκεκριμένη χώρα τα γεράκια χρησιμοποιούνται στο κυνήγι του λαγού της ερήμου, το οποίο είναι από τα αγαπημένα των Σαουδαράβων.
Από την πλευρά τους, πάντως, οι περιβαλλοντικές και φιλοζωικές οργανώσεις προειδοποιούν πως η συνέχιση της πρακτικής αυτής μπορεί να οδηγήσει στην εξαφάνιση αρκετών ειδών. Για παράδειγμα, στα κινδυνεύοντα είδη περιλαμβάνονται οι ορτυγομάνες, οι στραβολαίμηδες, οι κοκκινούρηδες, πολλά είδη ωδικών πτηνών και δεκάδες άλλα είδη πουλιών που ασφαλώς δεν είναι για κυνήγι. Αλλά, είπαμε, στην Αίγυπτο...«ό,τι πετάει κι ό,τι περπατάει».

Τι κάνουν οι Αρχές

Βέβαια, για να μην είμαστε εντελώς άδικοι, πρέπει να αναφέρουμε πως οι αιγυπτιακές αρχές έχουν προσπαθήσει επανειλημμένως να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με διάφορους τρόπους αλλά κανείς δεν απέδωσε καρπούς, τουλάχιστον στο βαθμό που θα μπορούσε κανείς να πει πως μειώθηκε το ποσοστό των πουλιών που χάνονται σ’ αυτή την ακτή της Μεσογείου.
Η κυβέρνηση της χώρας προ ετών είχε ξεκινήσει ειδικό πρόγραμμα επιμόρφωσης για του κυνηγούς, προκειμένου να μάθουν να ξεχωρίζουν τα θηρεύσιμα από τα μη θηρεύσιμα είδη. Αξίζει να σημειωθεί πως η πιο συχνή περίπτωση μπερδέματος είναι εκείνη της σύγχυσης των ορτυγομάνων. Αλλά αυτό αφορούσε, όπως είπαμε, στους κυνηγούς, οι λαθροθήρες ασφαλώς δεν καταλαβαίνουν από τέτοια.
Επιπλέον, ένα ακόμα μέτρο ήταν η καθιέρωση της υποχρέωσης έκδοσης άδειας κυνηγίου, μαζί με την οποία διανεμόταν μια λίστα με τα προστατευόμενα πουλιά που πρέπει να απελευθερώνονται αν τυχόν «συλληφθούν» κατά λάθος. Παράλληλα, επεβλήθη διά νόμου περιορισμός στο μέγεθος και το ύψος τωνδιχτυών (σ.σ.: ναι, όσο και αν φαίνεται παράλογο, αυτό το είδος «κυνηγίου» στην Αίγυπτο επιτρέπεται αλλά όχι -υποτίθεται- εκτός ορίων), αλλά στην πράξη τίποτα από όλα αυτά δεν εφαρμόστηκε. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών στη χώρα δεν άφησαν πολλά περιθώρια για εκ νέου προσπάθεια επιβολής του νόμου στο συγκεκριμένο θέμα.
Ετσι, οι ντόπιοι συνεχίζουν να μαζεύουν αδιακρίτως κάθε πετούμενο που θα πέσει στα δίχτυα τους. Αλλες φορές αδιαφορώντας για το είδος του πουλιού (επικρατεί η λογική «όσο πιο απαγορευμένο και δυσεύρετο τόσο πιο ακριβό») και άλλες φορές γιατί δεν γνωρίζουν καν τι ακριβώς έχουν πιάσει

ΠΗΓΗ : ΕΝΘΕΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ