Το ορτύκι είναι ένα θαυμαστό πουλί για τις ιδιομορφίες του χαρακτήρα του, τις βιολογικές προσαρμογές του , αλλά και την επιμονή του να αντέχει στις κακουχίες , τις περιβαλλοντολογικές μεταλλαγές, αλλά και τους φυσικούς του διώκτες. Η εμφάνιση του καταγράφεται από την πρώιμη αρχαιότητα , όπου και αφθονούσε , αλλά αποτελούσε ταυτόχρονα επιλογή πολλών δραστηριοτήτων . Μύθοι και θρύλοι πλάσθηκαν γι αυτό το μικρό πουλί .

Για τους αρχαίους Έλληνες το ορτύκι , ως μέλος της άγριας πτηνοπανίδας , ουδέποτε υπήρξε περιφρονημένο. Μελετήθηκε πολύ και καταγράφηκαν ερευνητικά συμπεράσματα μεγάλης σημασίας. Θεωρούσαν τα ορτύκια φλύαρα , μαχητικά αλλά και επιθετικά , με κανιβαλικές τάσεις , κυρίως τα αρσενικά.

Ο Απόλλωνας είναι ο Θεός του φωτός, ο Θεός της μαντικής τέχνης και των οραμάτων, της μουσικής, των τραγουδιών και της ποίησης (προστάτης των καλών τεχνών), ο αιώνιος έφηβος. Ακόμη είναι ο Θεός της θεραπείας αλλά επειδή πολύ συχνά στην αρχαία Ελλάδα όποιος είναι ικανός για το καλύτερο, είναι ικανός και για το χειρότερο, ο Απόλλωνας είναι ο θεός της πανούκλας και των ασθενειών. Ο Απόλλωνας ανήκει στη δεύτερη γενιά των Ολύμπιων θεών. Είναι καρπός της ερωτικής σχέσης του Δία με τη Λητώ και αδερφός της Άρτεμης.Ο Δίας, ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων, θαμπώθηκε από την ομορφιά της Λητώς που προερχόταν από τη γενιά των Τιτάνων και έσμιξε ερωτικά μαζί της. Η ζηλιάρα Ήρα όμως αγανακτισμένη από τις αναρίθμητες απιστίες του άντρα της με θνητές και θεές και επειδή δεν είχε τη δύναμη να βλάψει το σύζυγό της, εναντιώθηκε στη Λητώ και βάλθηκε να μην την αφήσει με κανένα τρόπο να γεννήσει.
 Μάταια η Λητώ έτρεχε κατάκοπη σ' ολόκληρη τη γη, δοκιμάζοντας κάμπους, βουνά και θάλασσες για να γεννήσει τα παιδιά της· ολόκληρη η γη αρνιόταν να τη δεχτεί γιατί φοβόταν την τρομερή εκδίκηση της Ήρας. Μονάχα ένα μικρό πλεούμενο νησί, η Ορτυγία (νησί των Ορτυκιών) ή Αστερία, δέχτηκε να δώσει άσυλο στη δυστυχισμένη Λητώ. Το νησάκι αυτό ήταν φτωχό και άγονο, δεν μπορούσαν να βοσκήσουν σ' αυτό πρόβατα ούτε βόδια, ούτε όμως και να καρπίσουν αμπέλια ή άλλα δέντρα. Γι' αυτό λοιπόν δε φοβόταν την οργή της θεάς. Ο Απόλλωνας για να ανταμείψει το φτωχό νησί, μόλις γεννήθηκε το στερέωσε για πάντα με τέσσερις στήλες στο βυθό της θάλασσας και του έδωσε το όνομα Δήλος. 

Το ορτύκι , αν και μικροσκοπικό θήραμα , ανάλογα με το μέγεθος των βασικών θηραμάτων της άγριας πανίδας , κρατάει σταθερά μία διαχρονική ιστορική πορεία και φαίνεται να διεκδικεί επάξια εξέχουσα θέση στις κυνηγετικές επιλογές.

Τον Αύγουστο και ιδιαίτερα ο μήνας που ακολουθεί ο Σεπτέμβριος ανεβάζουν το κυνηγετικό ενδιαφέρον γι αυτό κατακόρυφα.
Αρχικά βασικά λόγω της έναρξης στις 20 Αυγούστου και το κυνήγι των ντοπιάρικων ορτυκιών που είναι το βασικό θήραμα της εποχής για τους κατόχους κυνηγετικών σκύλων δεικτών η ξεσηκωτών .
Αν και ημερολογιακά, την περίοδο αυτή επιτρέπονται να κυνηγηθούν όλα τα θηράματα, ωστόσο δυστυχώς τα περισσότερα αποδημητικά, που παρουσιάζουν κυνηγετικό ενδιαφέρον «είναι ακόμα στο δρόμο» . Έτσι λοιπόν, το μεγάλο κυνηγετικό ενδιαφέρον μετά την έναρξη εστιάζεται στον Μήνα που ακολουθεί τον Σεπτέμβριο και στο κυνήγι του ορτυκιού και τρυγονιού στα περάσματα, που δεν είναι τίποτα άλλο από την αποδημία τους προς τις θερμότερες χώρες.
Το μεγαλύτερο μέρος των ορτυκιών φωλιάζουν στην Ευρώπη διαχειμάζω σε μια πλατιά ζώνη της αφρικανικής σαβάνας, νότια της Σαχάρας, καθώς και στις περιοχές της Αιθιοπίας και της Σομαλίας. Η χώρα μας βρίσκεται στον δεύτερο μεταναστευτικό διάδρομο της αποδημίας των ορτυκιών και περιλαμβάνει τα βαλκανικά κράτη, περνάει πάνω από την ελληνική χερσόνησο, τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη και μέσω της Αιγύπτου και της Ανατολικής Λιβύης καταλήγει στην Αιθιοπία και τις περιοχές νότια της Ανατολικής Σαχάρας.

Τα ορτύκια κατά το ταξίδι τους πετούν χαμηλά και μάλιστα συνήθως σε χαμηλή απόσταση από την επιφάνεια της θάλασσας. Ταξιδεύουν νύχτα και περνούν χωρίς σταθμό την Μεσόγειο, με αποτέλεσμα να πέφτουν εξαντλημένα στη στεριά. Μόλις ξεκουραστούν συνεχίζουν για τον τελικό προορισμό τους. Οι κακές καιρικές συνθήκες τ’ αναγκάζουν να σταματήσουν οπουδήποτε, διότι με αντίξοο καιρό δεν μπορούν να συνεχίσουν το ταξίδι τους.

Τα περάσματα των ορτυκιών βρίσκονται στο ζενίθ τους το δεύτερο και τρίτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου και τελειώνουν μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου. Ο κύριος όμως όγκος των πουλιών περνάει από τη χώρα μας μεταξύ 10 Σεπτεμβρίου έως και 10 Οκτωβρίου. Πολλές φορές όταν ευνοούν οι καιρικές συνθήκες, τα ορτύκια μπορούν να παραμείνουν στη λεκάνη της Μεσογείου μέχρι το Δεκέμβρη και να έχουμε πράγματα μέχρι και τότε. Κάποια βέβαια κι απ’ αυτά παραμένουν στη χώρα μας για να ξεχειμωνιάσουν.

Το κυνήγι απαιτεί μεράκι, χρόνο, εκπαιδευμένα σκυλιά αν είναι κάποιος απαιτητικός κυνηγός, μία κάποια αντοχή και βέβαια... κυνηγοτόπια. Τι γίνεται όμως αν υπάρχουν όλα τα παραπάνω εκτός από το τελευταίο; Απλά ο λάτρης της φύσης και της θήρας οδηγείται σε απόγνωση. Αυτήν ακριβώς αντιμετωπίζουν και οι περισσότεροι κυνηγοί της Αττικής αφού διαπιστώνουν ότι ο χώρος για να εξασκήσουν την αγαπημένη τους ασχολία μειώνεται συνεχώς.

Ελάχιστες είναι πλέον οι περιοχές που μπορούν να φιλοξενήσουν τους κυνηγούς της μικρής χαμοπέρδικας , όπως τα Μέγαρα και η Λαυρεωτική .

Και εκεί πια καταγράφονται οι αγωνίες και οι προβληματισμοί των κυνηγών που βλέπουν ότι σε μέρη που κάποτε έβρισκαν θηράματα "ξεφυτρώνουν" συνέχεια σπίτια, ενώ παράλληλα συνειδητοποιούν ότι με τόσους κυνηγούς από άλλα μέρη λόγω της εξαφάνισης των κυνηγότοπων στην Αττική και την μεγάλη συσσώρευση κυνηγών που προκαλεί αυτό στους λιγοστούς εναπομείναντες κυνηγότοπους , μόνο κυνήγι δεν μπορούν να απολαύσουν. Κάποιοι φτάνουν στο σημείο να αρκούνται μόνο σε κάποιες εκδρομές μακριά από την Αθήνα, λίγες μέρες το χρόνο, προκειμένου να χαλαρώσουν με το κυνήγι.

Ειδικά μετά τις τελευταίες φωτιές στην περιοχή και την απαγόρευση θήρας που ακολούθησε οι κυνηγότοποι της νοτιοανατολικής Αττικής σχεδόν εξαφανίστηκαν από τον κυνηγετικό χάρτη ...

Το ιστορικό του τελευταίου μεγάλου πλήγματος με απαγορεύσεις που προκάλεσαν σχεδόν την εξαφάνιση των κυνηγότοπων αυτής της περιοχής έχει ως έξεις:

Στις 14 Ιουλίου 2012 οι εργασίες οξυγονοκόλλησης, που έκαναν τέσσερις άνδρες στη Δροσιά Κερατέας Αττικής, ήταν η αιτία να ξεσπάσει μια μεγάλη πυρκαγιά, η οποία τελικά κατέκαψε αγροτικές και δασικές εκτάσεις, σπίτια και επιχειρήσεις, αφού ειδικά εκείνη τη μέρα έπνεαν ισχυρότατοι άνεμοι. Η φωτιά έφτασε στην Παλαιά Φώκαια και στα Λεγραινά και οι πυροσβέστες μαζί με τους κατοίκους και τους κυνηγούς , έδωσαν μάχη για να σώσουν, ό,τι μπορούσαν. Έτσι απαγορεύτηκε το κυνήγι όλων των θηραμάτων για τρία (3) έτη μέχρι και την 20 Ιουλίου 2015 σε ολόκληρη την καμένη έκταση μετά των περιφερειακών της μη καμένων τμημάτων, συνολικού εμβαδού σαράντα πέντε χιλιάδων και πεντακοσίων ογδόντα ενός στρεμμάτων στην ευρύτερη περιοχή της Π. Φώκαιας, του Αγίου Κωνσταντίνου και των Λεγραινών, Δήμου Λαυρεωτικής και Δήμου Σαρωνικού αρμοδιότητας Δασαρχείου Λαυρίου η οποία οριοθετείται ως εξής:

«Τα όρια άρχονται από το νεκροταφείο της κοινότητας Αγίου Κωνσταντίνου, ακολουθούν νότια και ανατολικά κεντρική δασική οδό προς «ΜΕΓΑΛΑ ΠΕΥΚΑ», η οποία αποτελεί και το ανατολικό όριο της προς απαγόρευση περιοχής μέχρι την κοινότητα Λεγραινών.
Στην περιοχή των Λεγραινών το όριο της απαγόρευσης ακολουθεί τα ανατολικά όρια των δασικών εκτάσεων, περιλαμβάνει τα πεδινά μεμονωμένα σπίτια των Λεγραινών και τον λόφο της Αγίας Μαρίνας τον οποίο περιβάλλει από την ακτογραμμή και κατόπιν με κατεύθυνση δυτική τα όρια της απαγόρευσης ακολουθούν την ακτογραμμή, η οποία αποτελεί το νότιο και δυτικό εν μέρει όριο της απαγόρευσης. Τα όρια ακολουθούν την ακτογραμμή προς νότο και δυτικά στρεφόμενα διέρχονται και περιλαμβάνουν τις θέσεις «ΚΟΚΚΙΝΟΒΡΑΧΟΣ», «ΧΑΡΑΚΑΣ», την «ΚΑΣΙΔΙΑΡΑ», το ΤΟΥΡΚΟΛΙΜΑΝΟ», το «ΘΥΜΑΡΙ», και την «ΑΣΦΑΚΕΡΗ» μέχρι τον οικισμό της Π. Φώκαιας.
Από τον οικισμό της Π. Φώκαιας τα όρια της απαγόρευσης ακολουθούν την περιφερειακή οδό και κατόπιν κεντρική αμαξιτή οδό (οδός ΒΡΥΟΥΛΩΝ) προς τον οικισμό ΑΤΕ και Δροσιάς περιλαμβάνοντας στην προς απαγόρευση περιοχή τις ευρύτερες θέσεις γνωστές ως Τραπέζης της Ελλάδος, το «ΠΥΡΓΑΚΙ», την «ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΙΖΑ», την «ΣΠΗΛΙΑ», τον «ΠΡΟΦΉΤΗ ΗΛΙΑ», το «ΜΕΤΟΧΙ» και με βόρεια κατεύθυνση ακολουθούν αγροτοδασική οδό προς «ΑΡΙ»- «ΠΑΝΑΡΙΤΙ». Από την περιοχή «ΑΡΙ» τα όρια ακολουθούν αγροτοδασική οδό μέχρι που συναντούν τον κεντρικό αμαξιτό δρόμο Συντερίνας- Κερατέας, τον οποίο ακολουθούν προς νότο μέχρι που συναντούν ανώνυμο δασικό δρόμο, από τον οποίο στρέφονται ανατολικά και τον ακολουθούν μέχρι τα όρια του οικισμού του Αγίου Κωνσταντίνου όπου άρχισαν.

Οι κυνηγότοποι στην περιοχή της Λαυρεωτικής , αλλά και γενικότερα της Ανατολικής Αττικής ποικίλουν σε μορφή και σε τύπο. Κυριαρχούν οι υποβαθμισμένοι θαμνώνες αειφύλλων πλατύφυλλων με κυρίαρχα είδη τα Σχίνα, τους Πρίνους και τα Βένια ή Άρκευθους επί βραχώδους εδάφους.

Η Φύση όμως μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια που πέρασαν αναγεννήθηκε σε αυτές τις περιοχές και οι συγκεκριμένοι βιότοποι έχουν επιστρέψει στην γνώριμη μορφής τους , την μορφή που είχαν πριν την πυρκαγιά με εξαίρεση κάποια μεγάλα δέντρα που χάθηκαν για πάντα και πλέον υπάρχουν πολλοί τόποι ιδιαίτερης ομορφιάς και σπάνιου φυσικού κάλλους που μπορεί να δει κανείς.

Οπότε τα διαβατάρικα πουλιά που μας ενδιαφέρουν, βασικά ορτύκια και τρυγόνια , δεν έχουν κανένα πρόβλημα “επιβίωσης” από όποια μεριά και να το δούμε , αφού οι βιότοποι πια παρέχουν όλα τα απαραίτητα που χρειάζονται .

Ελπίζω λοιπόν η απαγόρευση να αρθεί φέτος και αυτοί οι “αρχαίοι “ κυνηγότοποι, από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει στην Αττική, να ανοίξουν , θα είναι καλό για όλους , ιδιαίτερα όμως για τις τοπικές κοινωνίες που μαστίζονται όπως όλοι μας από την φοβερή οικονομική κρίση που ζει η πατρίδας μας .... ....

Πηγή : www.gpeppas.gr