30-5--2020    : Οι νεοσσοί της πέρδικας και η αρπακτικότητα ...

Όταν οι νεοσσοί εκκολαφθούν είναι ικανοί να ακολουθήσουν αμέσως τους γονείς τους στην αναζήτηση τροφής (precocial). Τις πρώτες βδομάδες της ζωής τους, το μεγαλύτερο ποσοστό της τροφής τους αποτελείται από έντομα τα οποία είναι πλούσια σε πρωτεΐνη και είναι αναγκαία για την ανάπτυξη του σώματός τους, του σκελετού αλλά και των φτερών τους. Για αυτό το λόγο τείνουν να προτιμούν πυκνότερες περιοχές με ποώδη βλάστηση η οποία παρέχει και καλύτερη κάλυψη από τους άρπαγες αλλά και μεγαλύτερη ποικιλία και ποσότητα εντόμων.

Η ετήσια βροχόπτωση και ιδιαίτερα οι ήπιες εαρινές βροχοπτώσεις είναι ένας σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει άμεσα το ποσοστό βιωσιμότητας των νεοσσών αφού οι πιο πάνω συνθήκες είναι άμεσα συνδεδεμένες με την αύξηση της παραγωγής σπόρων και εντόμων τα οποία είναι η κύρια τροφή των νεοσσών και απαραίτητα για ταχεία ανάπτυξη τους.
Τα νεαρά πουλιά μπορούν να πετάξουν, σε μικρές αποστάσεις, από την ηλικία των δύο περίπου εβδομάδων, κυρίως για αποφυγή κινδύνων. Αποκτούν το ενήλικο τους χρώμα περίπου μετά την 16η εβδομάδα της ζωής τους. Οι ραγδαίες βροχοπτώσεις πριν οι νεοσσοί αναπτύξουν πλήρως υδατοστεγές και θερμομονωτικό πτέρωμα, καθώς και οι χαμηλές θερμοκρασίες, είναι δυνατό να τους προκαλέσουν υποθερμία και θάνατο.

Η αρπακτικότητα και η επίδρασή της στους πληθυσμούς της Πέρδικας αποτελεί ένα ζήτημα για το οποίο δεν υπάρχουν συγκεκριμένες απαντήσεις. Ανά τόπο, υπάρχουν διαφορετικά δεδομένα και πρέπει να εξετάζεται το ζήτημα ανά περίπτωση.

Γενικά μιλώντας, τα κύρια είδη που επιδρούν αρνητικά στους πληθυσμούς της πέρδικας είναι το πετροκούναβο (ζουρίδα) και τα κορακοειδή όπως η κουρούνα και η καρακάξα, όταν οι πληθυσμοί τους είναι μεγαλύτεροι του φυσιολογικού. Άλλο ένα είδος, το οποίο ενδεχομένως τοπικά επιδρά αρνητικά με την πέρδικα, είναι η αλεπού. Αναφορικά με το πετροκούναβο, από εμπειρικά δεδομένα, οι πληθυσμοί του συνήθως εμφανίζουν μεγάλη πυκνότητα σε πεδινές και ημιορεινές περιοχές, κυρίως κοντά σε οικισμούς, όπου βρίσκουν περισσότερη τροφή. Οι πληθυσμοί τους σ’ απομακρυσμένες περιοχές και κυρίως στα μεγάλα υψόμετρα είναι μικρότεροι και χαμηλότερης πυκνότητας.
Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι κοντά σε οικισμούς και τις γύρω περιοχές, δραστηριοποιούνται αδέσποτες γάτες και σκύλοι, ζώα που αποτελούν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα από το πετροκούναβο.

Για την αποφυγή υψηλής αρπακτικότητας , μεγάλη σημασία, λοιπόν, έχει η επιλογή της θέσης που θα πραγματοποιηθούν οι διαχειριστικές δράσεις και οι απελευθερώσεις. Με λίγα λόγια θα πρέπει να επιλέγονται θέσεις μακριά από οικισμούς και έντονες ανθρώπινες δραστηριότητες, όπου η συγκέντρωσης αρπάγων είναι υψηλή. Τα κορακοειδή, σε μεγάλους πληθυσμούς, δημιουργούν σημαντικά προβλήματα στην πέρδικα.

Πρόβλημα μεγάλο με τα κορακοειδή φαίνεται να υπάρχει κυρίως όπου καταγράφονται πολύ μεγάλες πυκνότητες, ειδικά με την κουρούνα και την καρακάξα .
Η θήρευσή τους δεν επαρκεί για την επίλυση του προβλήματος. Τα ιερακόμορφα και αετόμορφα πέρα από το γεγονός προστατεύονται από τη νομοθεσία, είναι επιστημονικά αποδεκτός ότι οι ζημιές που κάνουν είναι ελάχιστες και μόνο υπό προϋποθέσεις η ζημιά μπορεί να είναι κάπως μεγαλύτερη.

Άλλος ένας νέος μεγάλος κίνδυνος για την πέρδικα ειδικά την εποχή της αναπαραγωγής της είναι η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού των αγριόχοιρου και η πολύ μεγάλη επέκταση του πια σε σχεδόν όλα τα γεωγραφικά διαμερίσματα της πατρίδας μας ...................................................         ΠΗΓΗ : akokd.gr





  12-5--2020    : Η μεταναστευτική περιπέτεια των Τρυγονιών ...

Η «Αθηνά» είναι μια ξεχωριστή και συνάμα πολύτιμη συνεργάτιδα της Ελληνικής ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗΣ Εταιρείας (ΕΟΕ): το θηλυκό Τρυγόνι στο οποίο τοποθετήθηκε δορυφορικός πομπός το περασμένο φθινόπωρο στον Ορνιθολογικό Σταθμό Αντικυθήρων μάς δίνει τη σπάνια ευκαιρία να το «ακολουθήσουμε» στα μεγάλα μεταναστευτικά του ταξίδια.

Ακολουθώντας το σήμα του δορυφορικού πομπού της, η ΕΟΕ παρακολούθησε την «Αθηνά» να αναχωρεί πέρσι στα μέσα Σεπτέμβρη από τα Αντικύθηρα και να φτάνει στην υποσαχάρια Αφρική, στην περιοχή του Νοτιοδυτικού Σουδάν, όπου περνά τον χειμώνα, μετά από σχεδόν έναν μήνα και διάσχιση 3.000 χιλιομέτρων. Με τον ερχομό της άνοιξης, άνοιξε ξανά τα φτερά της για τους τόπους αναπαραγωγής στην Ευρώπη. Το ταξίδι είναι πολύ δύσκολο: χρειάζεται να ξεπεράσει δύο μεγάλα εμπόδια, την έρημο Σαχάρα και τη Μεσόγειο Θάλασσα.
Αλλά η «Αθηνά» τα κατάφερε! Διασχίζοντας το Τσαντ και τη Λιβύη άφησε πίσω της την έρημο Σαχάρα και μετά από μια στάση για ξεκούραση και ανεφοδιασμό στη χερσόνησο της Κυρηναϊκής στις ανατολικές ακτές της Λιβύης, ξεκίνησε για τη διάσχιση της Μεσογείου. Περνώντας πάνω από τα Κύθηρα, σταμάτησε στη νοτιοανατολική Πελοπόννησο και μετά από δύο βράδια έφτασε πριν από λίγες μέρες στον Θεσσαλικό κάμπο, που αποτελεί δημοφιλή σταθμό ανεφοδιασμού για τα σποροφάγα μεταναστευτικά πουλιά. Από εκεί θα κατευθυνθεί βορειότερα για την περιοχή όπου θα φωλιάσει, πιθανώς κάποια χώρα των Βαλκανίων.

Δεν είναι όλα ρόδινα για τα Τρυγόνια: Σύμβολο ομορφιάς, αγάπης και συντροφικότητας από τα αρχαία χρόνια, το Τρυγόνι είναι το μόνο από την οικογένεια των Περιστεριδών στην Ευρώπη που μεταναστεύει σε μεγάλες αποστάσεις. Τα τελευταία χρόνια οι πληθυσμοί του είδους έχουν υποστεί δραματική μείωση, που φτάνει έως και το 80%, κάτι που οδήγησε στην κατάταξή του ως Τρωτό είδος στον Κόκκινο Κατάλογο της Διεθνούς Ένωσης για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN). Η απώλεια των ενδιαιτημάτων του εξαιτίας της επέκτασης των ανθρώπινων δραστηριοτήτων έχει παίξει καθοριστικό ρόλο, όμως στις Μεσογειακές χώρες η λαθροθηρία αποτελεί κρίσιμο παράγοντα που επιτείνει την απειλή.

Σύμφωνα με την ΕΟΕ, «ειδικά το ανοιξιάτικο κυνήγι, παράνομο ήδη από το 1983 στη χώρα μας, αποτελεί πραγματικό έγκλημα απέναντι στα εξουθενωμένα και αδυνατισμένα Τρυγόνια, μετά το δύσκολο ταξίδι τους: ένα έγκλημα με στόχο πουλιά που έρχονται για να φωλιάσουν. Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο στα Ιόνια Νησιά, που παρά τις δεκαετίες απαγόρευσης, εξακολουθεί να θεωρείται από μερίδα του τοπικού πληθυσμού “παραδοσιακή” δραστηριότητα. Ακόμη και αυτή τη στιγμή, με την πανδημία του κορωνοϊού να έχει επιβάλει περιορισμό των μετακινήσεων, στα νησιά-περάσματα των Τρυγονιών υπάρχουν κάννες στραμμένες εναντίον τους. Η ενημέρωση για τους κινδύνους της ανοιξιάτικης λαθροθηρίας και η πίεση για την εφαρμογή του νόμου είναι ένας από τους στόχους που έχει θέσει η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία ώστε να γίνει παρελθόν αυτή η βάρβαρη πρακτική».
«Εμείς θέλουμε η «Αθηνά» να συνεχίσει να εκπέμπει το σήμα της. Ποιος θα ήθελε να δει τον πομπό της να σβήνει από τον χάρτη;», τονίζει η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία.

Η σημασία της τηλεμετρίας: Η τοποθέτηση δορυφορικών πομπών αποτελεί ένα πολύτιμο όπλο στη μάχη για τη διάσωση του Τρυγονιού. Ο ελαφρύς πομπός, βάρους μερικών γραμμαρίων, μεταδίδει σήματα μέσω δορυφόρου,  τα οποία επιτρέπουν την ιχνηλάτηση των μεταναστευτικών διαδρομών και τον προσδιορισμό των σημαντικών ενδιάμεσων σταθμών, καθώς και των περιοχών διαχείμασης και φωλιάσματος.
Ο όγκος των σημαντικών πληροφοριών που συγκεντρώνονται σε  σχεδόν πραγματικό χρόνο βοηθά στον εμπλουτισμό της επιστημονικής γνώσης με πολύτιμα στοιχεία, αλλά και τον σχεδιασμό στοχευμένων δράσεων διατήρησης του είδους, ώστε να αντιμετωπιστούν οι απειλές για τα Τρυγόνια. Το πρόγραμμα δορυφορικής τηλεμετρίας που επέτρεψε να παρακολουθούμε τις συναρπαστικές διαδρομές της «Αθηνάς» είναι μια πρωτοβουλία του Σουηδικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας σε συνεργασία με την Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία, που χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Marie-Claire Cronstedts, με την υποστήριξη της ΣΑΝΗ Α.Ε. Υλοποιείται στον Ορνιθολογικό Σταθμό Αντικυθήρων, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Α.Γ. Λεβέντη, όπου κάθε άνοιξη και κάθε φθινόπωρο δακτυλιώνονται χιλιάδες πουλιά, προσφέροντας έτσι πολύτιμα στοιχεία στη μελέτη του μεταναστευτικού διαδρόμου της Ανατολικής Μεσογείου.

Μέχρι σήμερα έχουν τοποθετηθεί στο πλαίσιο του Προγράμματος δορυφορικοί πομποί σε 5  Τρυγόνια, ενώ το ερχόμενο φθινόπωρο, επιτρεπόντων των περιορισμών εξαιτίας του κορωνοϊού, θα τοποθετηθούν και άλλοι πομποί για τη μελέτη των μεταναστευτικών διαδρομών των πουλιών προς την Αφρική και την επιστροφή τους την επόμενη άνοιξη και πάλι στην Ευρώπη και τη χώρα μας. ...................................................         ΠΗΓΗ : ornithologiki.gr





  4-4--2020    : Alectoris graeca graeca ...

Το υποείδος που συναντάται στην Ελλάδα και την υπόλοιπη νοτιοανατολική Ευρώπη είναι το Α. g. Graeca, στις Άλπεις συναντάται το υποείδος saxatilis και στη Σικελία το υποείδος whitakeri. Ξεχωρίζει από τα άλλα είδη και υποείδη από την εμφάνισή της και τη φωνή της (τσίκιρι-τσικ, τσίκιρι-τσικ). Είναι είδος μονογαμικό, αν και παρατηρήθηκαν περιπτώσεις όπου η αρσενική, ανάλογα με το κοπάδι, μπορεί να ζευγαρώσει με περισσότερες θηλυκές.
Τρέφεται με σπόρους αγρωστωδών και λιγότερο με καρπούς, έντομα και φύλλωμα ποωδών φυτών, ενώ η κύρια τροφή των νεοσσών είναι τα έντομα. Μαζί με την τροφή της καταπίνει και πετραδάκια, γιατί τη βοηθούν στην πέψη. Ως χώρους για τη διατροφή της προτιμά τις γεωργικές καλλιέργειες, λιβάδια, εγκαταλελειμμένα μαντριά και αλώνια που βρίσκονται κοντά σε βλάστηση που της προσφέρει κάλυψη. Αναζητά την τροφή της νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα.
Ενδιάμεσα ψάχνει για νερό, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες και αν αυτό δεν είναι εφικτό το λαμβάνει τρώγοντας διάφορους βολβούς και χυμώδη βλαστάρια φυτών.
Εχει σπουδαία αντίληψη σχετικά με τον ευρύτερο χώρο όπου διαβιώνει, γνωρίζοντας πολύ καλά κάθε σκιερό μέρος, σχισμές και βαθουλώματα βράχων όπου διατηρούνται μικρές ποσότητες νερού. Καταφύγιό της είναι οι απότομες βουνοπλαγιές όπου το κοπάδι συγκεντρώνεται το βράδυ για κούρνιασμα, σε ορισμένο μέρος, το οποίο επιμελείται το αρχηγικό αρσενικό.

Ο σημαντικότερος ίσως παράγοντας που επηρεάζει αρνητικά τη διατήρηση του πληθυσμού είναι η υποβάθμιση των ενδιαιτημάτων. Στον ελλαδικό χώρο παρατηρήθηκε μεταπολεμικά μια τάση φυγής των κατοίκων από την ύπαιθρο προς τα αστικά κέντρα. Αποτέλεσμα αυτής της μετακίνησης ήταν:

1. Η εγκατάλειψη των γεωργικών καλλιεργειών στις ορεινές και ημι-ορεινές περιοχές, που συνεπάγεται τη μείωση των πηγών τροφής για τις πέρδικες καθώς και άλλων ειδών που διαβιούν σε τέτοιες περιοχές, όπως του λαγού.
2. Η μείωση της ορεινής κτηνοτροφίας, που επέφερε τη δημιουργία συμπαγών μαζών αείφυλλων πλατύφυλλων μη κατάλληλων για τη διαβίωση της πέρδικας, επίσης και του λαγού.

Αν και ο αριθμός των κατοίκων συνεχώς μειώνονταν στις ορεινές περιοχές, μεγάλος αριθμός δασικών δρόμων κατασκευάστηκε κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα, σε πολλά ελληνικά βουνά υπάρχει ένα πυκνό οδικό δίκτυο που μπορεί να υποστηριχθεί ότι έχει επιπτώσεις, μεταξύ άλλων, και για την ορεινή πέρδικα. Συγκεκριμένα, επέτρεψαν την ευκολότερη πρόσβαση των λαθροθήρων και των κυνηγών, κάτι που μπορεί να προκαλεί προβλήματα στον πληθυσμό της πέρδικας σε αρκετές περιοχές.

Από τα σπουδαιότερα μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν για να επιτευχθεί η αύξηση των πληθυσμών της ορεινής πέρδικας, δεδομένης βέβαια της διατήρησης της απαγόρευσης των απελευθερώσεων της τσούκαρ σε περιοχές εξάπλωσης της ορεινής, είναι η βελτίωση των ενδιαιτημάτων της (βιοτόπων).

Επεμβάσεις δηλαδή, οι οποίες θα προσφέρουν στα πουλιά τα στοιχεία που χρειάζονται για την επιβίωσή τους (τροφή, νερό και κάλυψη) και θα επαναφέρουν, στο μέτρο του δυνατού, το ενδιαίτημα στην κατάσταση που βρίσκονταν παλαιότερα.
Η εγκατάσταση διάσπαρτων καλλιεργειών του ενός στρέμματος περίπου με μίγματα σπόρων ειδών, όπως το σιτάρι, κριθάρι και τριφύλλι, θα εξασφάλιζε σε μεγάλο βαθμό την παροχή θρεπτικής τροφής. Η δημιουργία επίσης απλών κατασκευών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως ποτίστρες, εκμεταλλευόμενοι τις πηγές καθώς και τα κατακρημνίσματα, θα βοηθούσε σημαντικά στην εξεύρεση νερού τη θερινή περίοδο. ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr





  1-4--2020    : Νερό ...

Η έλλειψη νερού είναι ιδιαίτερα έντονη το καλοκαίρι και τις πρώτες εβδομάδες του φθινοπώρου. Στις περισσότερες περιπτώσεις το κόστος παροχής νερού σε μόνιμη βάση είναι υψηλό, αλλά έχουν αναπτυχθεί τεχνικές και μικρού κόστους έργα τα οποία συνήθως συγκεντρώνουν τα φυσικά κατακρημνίσματα (π.χ. βροχή).
Ανεξάρτητα όμως από το σύστημα που θα χρησιμοποιηθεί, η παροχή νερού σε ξηρές περιοχές μπορεί να αυξήσει τη δυνατότητα μιας περιοχής να υποστηρίξει την άγρια ζωή. Όσον αφορά στην πέρδικα, είναι μεγάλης σημασίας η παρουσία νερού τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν λόγω των υψηλών θερμοκρασιών παρουσιάζεται υψηλή θνησιμότητα στους νεοσσούς.
Επιπρόσθετα, όταν υπάρχουν λίγα σημεία με νερό στο βιότοπο, παρατηρούνται σημαντικές απώλειες λόγω της υψηλής συγκέντρωσης των κοπαδιών σ' αυτά τα σημεία. Οι απώλειες αυτές προκύπτουν από στρες, ασθένειες, αυξημένη αρπακτικότητα, παράσιτα αλλά και λαθροθήρες. Προκύπτει λοιπόν ότι το νερό αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους περιοριστικούς παράγοντες.
Εάν λοιπόν η εκτίμηση είναι ότι υπάρχει έλλειψη μόνιμης παρουσίας νερού στον βιότοπο των θηραμάτων, κάτι το οποίο ισχύει σε μέγιστο βαθμό κυρίως στη νότια Ελλάδα, θα πρέπει να εξετάζεται πολύ σοβαρά η δυνατότητα δημιουργίας εναλλακτικών παροχών νερού. Σε πολλές περιοχές πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και η χρήση της βόσκησης κτηνοτροφικών ζώων που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ανεπιτήρητη.
Τα κτηνοτροφικά ζώα έχουν και αυτά μεγάλες απαιτήσεις σε νερό και οι κατασκευές μας είναι σίγουρο ότι θα τα προσελκύσουν. Αυτό μπορεί να έχει ως συνέπεια την καταστροφή ή υποβάθμιση των κατασκευών μας ή της ποιότητας του νερού. Ιδανική λύση αποτελεί, όταν αυτό είναι εφικτό, η συνεννόηση με τους κτηνοτρόφους και η συνεργασία μαζί τους.
Από τη συνεργασία αυτή μπορούν να ωφεληθούν τόσο τα θηράματα 21 όσο και τα κτηνοτροφικά ζώα, απλά με τη δημιουργία ξεχωριστών ποτίστρων. Εάν δεν είναι εφικτή η συνεννόηση τότε τα έργα θα πρέπει να περιφράσσονται (αυξάνοντας έτσι δραματικά το κόστος) ή να κατασκευάζονται σε ήδη περιφραγμένες εκτάσεις. Η παρουσία φυσικών πηγών στους βιότοπους είναι επωφελής για πολλά είδη άγριας πανίδας.
Η εγκατάλειψη αρκετών γεωργικ
ών καλλιεργειών και η συρρίκνωση της κτηνοτροφίας, είχε σαν αποτέλεσμα να παραμεληθούν αρκετές φυσικές πηγές οι οποίες στο παρελθόν καθαρίζονταν από τον άνθρωπο, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του και τις οποίες εκμεταλλευόταν και η άγρια πανίδα.
Πρέπει να σημειωθεί ότι, παρόλο που το αρχικό κόστος για τον καθαρισμό μιας φυσικής πηγής είναι σημαντικά υψηλότερο από την εγκατάσταση μιας τεχνητής ποτίστρας εντούτοις τα οφέλη είναι πολύ περισσότερα και διαχρονικά. Και στην περίπτωση των τεχνητών πηγών νερού, ισχύει ότι και με τις σπορές, ή την τεχνητή παροχή τροφής.
Δηλαδή να ληφθεί υπόψη η παρουσία των κοπαδιών και ακτινωτά, σ' απόσταση έως 1500μ από τη θέση του κοπαδιού, να μπει το νερό, σε 4-5 θέσεις τουλάχιστον. Ένας επίσης καλός κανόνας είναι μια ποτίστρα ανά 1000 στρέμματα. Θα πρέπει να ανεφοδιάζονται επιμελώς κατά τη διάρκεια της ξηροθερμικής περιόδου.
Σε περίπτωση που στόχος της διαχείρισης είναι η επανεγκατάσταση περδίκων σε έναν βιότοπο, από τον οποίο έχει εκλείψει το είδος, μέσω απελευθερώσεων, ή με την προσέλκυση άγριων περδίκων από γειτονικούς βιοτόπους, η παροχή νερού αποτελεί το βασικότερο εργαλείο. ...................................................         ΠΗΓΗ : akokd.gr



  1-1--2020    : Το τόϊ της βαρυχειμωνιάς ...

Κείμενο του Άγγελου Ποιμενίδη* για τον αγριόγαλο (Otis tarda). Περιλαμβάνεται σε σειρά άρθρων με τίτλο «Μονές, Γιατάκια και Καταφύγια θηραμάτων» που δημοσιεύτηκε το 1964, στο περιοδικό Κυνηγετικά Νέα. 

Για τον αγριόγαλο -τόϊ, ωτίδα- δεν έχουμε πολλά να γράψουμε μέσα στα πλαίσια του θέματος μας. Είναι τα σπανιότατα ξενικά πουλιά που μας έρχονται σε εξαιρετικές βαρυχειμωνιές για να βρουν εφήμερο καταφύγιο και να ξαναφύγουν. Είναι τα πιο απόκοσμα πουλιά και δεν ξέρω αν γι' αυτό τα θεωρούν κουτά, και το λέω αυτό, γιατί, εδώ στη Θράκη, πολύ συνηθίζεται ν' αποκαλείται περιφρονητικά «τόϊ» ο αφελής και κουτός. 
Κουτά δεν είναι. Ίσα – ίσα πανέξυπνα, προνοητικά, καχύποπτα και με προσόντα προφύλαξης και διαφυγής σπάνια. Αν ο άνθρωπος με το «τετράγωνο μυαλό» και τις εφευρέσεις του βρήκε μέσα -παγίδες, δίχτυα, όπλα, φώτα, ελικόπτερα- για να εξουδετερώνει τα φυσικά μέσα άμυνας των θηραμάτων και να μετατρέπει μπαμπέσικα σε μακελειό το στέκι που κουρνιάζουν οι αγριόγαλοι, μισοπαγωμένοι, αυτό δεν θα πει ότι τα τόϊα είναι κουτά πουλιά. Ο άνθρωπος -«ουδέν δεινότερον»- είναι ο μέγιστος κατεργάρης και παραβιάζει -με το λογικό του- τη φύση, που οπωσδήποτε κι αυτή θα τον εκδικηθεί έμμεσα και αργάποτε. 
Οι αγριόγαλλοι έχουν στέκια και καταφύγια τυποποιημένα και απαράβατα. Δεν είναι μπεκάτσες να ζητούν τα σύδεντρα κυνηγοτόπια. Ούτε, χηνοπαπιά και κύκνοι, τα νερά. Θέλουν απεραντοσύνη, χάος, ερημιά, που από χιλιόμετρα να διακρίνεται ότι κινείται στον κάμπο αυτό. Τέτοιοι κάμποι είναι της Θεσσαλίας, Θεσσαλονίκης, Σερρών και όπου τελοσπάντων οι χάρτες τους σημειώνουν.
Στον Γκιαούραντα, δε στέκουν. Έχει δέντρα ο Αντάς, θάμνους, ψαθόχορτα, καλαμιές. Έξω όμως από αυτόν, υπάρχουν εκτάσεις -λιβάδια-  απλωτές και γυμνές. Και η Ορεστιάδα έχει απλωσιά φαλακρή – χωράφια ατελείωτα δίχως φράκτες και δέντρα. Σε τέτοια μέρη θα κουρνιάσουν τα τόϊα για μία – δύο μέρες. Συλλογισμένα θα κάθονται ολημερίς και θα ξεροσταλιάζουν δίχως βοσκή και περιηγήσεις. Περνούν την τρομακτική θεομηνία, που τους έπληξε και τους έφερε στα άξενα αυτά στέκια.
Και αυτό δεν γίνεται κάθε χρόνο. Μόνο στα σιβηρικά κρύα, όταν το θερμόμετρο κατεβαίνει υπό το μηδέν στους δέκα και είκοσι βαθμούς, όπως γίνεται αυτό στην Θράκη κατά περιόδους. Σε τέτοιες φοβερές μέρες, φαίνονται από κάποτε στους κάμπους τα τόϊα, για να ξεσηκώσουν τους πιο τολμηρούς και ριψοκίνδυνος κυνηγούς των χωριών, που με τη «νοημοσύνη» τους γίνονται «τόϊα» και τους κουβαλούν παγωμένους στο χωριό.
Σπάνια μπορεί να πλησιάσουν τους κουρνιασμένος αγριόγαλους. Τυχαίνει όμως κάποιο χαντάκι και αρκουδιστά τους πλησιάζουν ή τους ξεσηκώνουν και άλλοι τυχεροί παρακείθε ρίχνουν κανέναν, έτσι όπως πετάνε χαμηλά, σαν τους κύκνους. Αλλιώς, όταν συνεχιστεί η παγωνιά και κατέβουν αλλά τόϊα θα βρούνε κανένα ξεπαγιασμένο και θα κάμουν το θρίαμβο τους στο καφενείο και όχι στο τραπέζι τους, γιατί και οι λύκοι δεν πολυτρώνε τα ψοφίμια. Αν τις νύχτες πλησιάζονται με κουδούνια και αναμμένα δαδιά, όπως οι πάπιες, δεν είναι θέμα για εδώ, ούτε και η ζωολογία τους.

* Ο Άγγελος Ποιμενίδης ήταν δάσκαλος και λογοτέχνης. Το 1952 εξέδωσε έργο για την ιστορία όλης της Θράκης, με τίτλο «Μερικά στοιχεία από την ιστορία της Θράκης». Το 1963 εκδόθηκε το έργο του «Ιστορικά και αρχαιολογικά θέματα γύρω από την Αλεξανδρούπολη». Δημοσίευσε, ακόμη, ποιήματα και άρθρα κυνηγετικού ενδιαφέροντος στα περιοδικά «Κυνηγετικά Νέα» και «Κυνηγεσία και Κυνοφιλία». Το 1978, κατά την εορτή των 100 χρόνων από την ίδρυση της Αλεξανδρούπολης, τιμήθηκε ως ένας από τους τέσσερις στυλοβάτες και ιδρυτές μιας πρώτης πνευματικής ζωής της πόλης. (https://el.wikipedia.org/wiki/Άγγελος_Ποιμενίδης) ...................................................        

ΠΗΓH : : dasarxeio.com




  31-12--2019    : Βαγγέλης Χατζηνίκος Δ΄ΚΟΣΕ - Ορεινή πέρδικα ...

Ο Βαγγέλης Χατζηνίκος, Δασολόγος- Περιβαλλοντολόγος, Msc. Βιοοικολόγος, επιστημονικός συνεργάτης της Δ΄ΚΟΣΕ, αναλύει τις αυξομειώσεις του πληθυσμού της ορεινής πέρδικας, εξηγεί τους λόγους και προτείνει λύσεις και δράσεις για την αειφορία της. ...................................................        

ΠΗΓH : kentavros.tv




  30-12--2019    : H τσίχλα ...

Η τσίχλα (κίχλη) είναι στρουθιόμορφο πτηνό της οικογένειας των Κιχλιδών (Turdidae). Το μέγεθος τους είναι 21–27 εκατοστά και το βάρος τους είναι 30–120 γραμμάρια ανάλογα το είδος στο οποίο ανήκουν. Το ίδιο ισχύει και για το χρώμα τους, το οποίο ποικίλει.
Οι τσίχλες τρέφονται με έντομα, σκουλήκια και σπόρους. Επειδή δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στις ελιές τις συναντάμε σε μεγάλο αριθμό, κατά την περίοδο της συγκομιδής, σε ελαιώνες.[2] Όταν τα υπόλοιπα είδη της τροφής δεν είναι διαθέσιμα, κυρίως κατά τη διάρκεια πολύ άσχημων καιρικών συνθηκών, προτιμούν τα σαλιγκάρια τα οποία αποτελούν σημαντικό κομμάτι της διατροφής τους.
Οι τσίχλες είναι είδη μονογαμικά. Το ζευγάρωμα τους ξεκινάει από το χειμώνα, όμως διακόπτεται λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών. Τα ζευγάρια σχηματίζονται στις αρχές της Άνοιξης. Τα αρσενικά κελαηδούν. Τα ενδημικά αρσενικά ξεκινούν το κελάηδημά τους στα τέλη του φθινοπώρου με διακοπή το χειμώνα, ενώ τα μεταναστευτικά κελαηδούν αφού επιστρέψουν στις περιοχές που αναπαράγονται και σταματούν στα μέσα Ιουλίου.
Η περίοδος αναπαραγωγής ξεκινάει το Μάιο και τελειώνει τον Ιούλιο. Οι τσίχλες φτιάχνουν φωλιές μέχρι 4 φορές το χρόνο, άλλα όχι πάνω από 2 στις βόρειες περιοχές. Η γέννα αποτελείται από 2 έως 6 αυγά. Η διάρκεια της επώασης διαρκεί 10–16 ημέρες και γίνεται μόνο από το θηλυκό....................................................        

ΠΗΓE
: kynigesia.gr
: el.wikipedia.org




  10-3--2019    : Σταματήστε τώρα τα εκπαιδευτικά ...

Η κατάσταση που επικρατεί στα ενδιαιτήματα στις «νησιώτισσες» της Αττικής είναι δραματική αυτόν τον μήνα , ιδιαίτερα στις χωροθετημένες Ζώνες Εκγύμνασης Σκύλων (ΖΕΣ) .
Η ενόχληση είναι συνεχής σχεδόν όλες τις ώρες και οι πέρδικες έχουν τρελαθεί , έχουν αλλάξει συνήθειες και συμπεριφορά και δεν βρίσκουν σχεδόν ποτέ ησυχία.
Το ότι είναι στην κρισιμότερη περίοδο της ύπαρξης τους την αναπαραγωγική και ότι ήδη κάποιες έχουν πάει σε φωλιά, στους περισσότερους «συνάδελφους» δεν λέει τίποτε .
Ακόμη χειρότερα ενώ βλέπουν με τα μάτια τους ότι τα πουλιά έχουν μειωθεί κατά πολύ και αυτό το ξέρουν όλοι και οι αρμόδιοι φορείς που δεν κάνουν τίποτε το ουσιαστικό , συνεχίζουν να βγάζουν τα σκυλιά τους όλες τις ώρες σε εκπαιδευτικά , προκαλώντας ακόμη περισσότερη ταραχή στις πέρδικες που είναι ζευγάρια και δεν μπορούν να βρούνε ησυχία για να ολοκληρώσουν την διαδικασία του ζευγαρώματος και να πάνε οι θηλυκές σε φωλιά και ακόμη χειρότερα όσες θηλυκές έχουν πάει σε φωλιά ήδη , ενοχλούνται συνέχεια με αποτέλεσμα να εγκαταλείπουν στο τέλος την φωλιά προς αναζήτηση ασφαλέστερης τοποθεσίας , οπότε όλα πάνε πίσω , αφού στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ασφάλεια πουθενά …
Εχω μιλήσει και τσακωθεί με πολλούς , όλοι κάνουν τον «παπαγάλο» ότι δεν ξέρουν τίποτε και αναμασούν τα ίδια ψέματα και βέβαια την πιπίλα ότι ο νόμος τους δίνει το δικαίωμα μέχρι τέλη Μαρτίου να εκπαιδεύουν όπου επιτρέπεται …
Δεν θέλουν να αντιληφθούν όμως την ανηθικότητα αυτού του πράγματος και του εγκλήματος που διαπράττουν στο μόνο άγριο θήραμά που υπάρχει όλο τον χρόνο στην Αττική για να εκπαιδεύουν τα σκυλιά τους και ότι επαναλαμβάνω , το βλέπουν και οι ίδιοι με τα μάτια τους επί του πεδίου το πρόβλημα, με την αισθητή μείωση των περδίκων και όμως συνεχίζουν όπως είπα κρυβόμενοι πίσω από ένα ανήθικο νόμο …
Όταν όμως η Φύση δεν θα μπορεί να αναπληρώσει αυτές τις απώλειες και όταν δεν θα βρίσκουν σχεδόν τίποτε από άγριες πέρδικες, τότε θα είναι αργά και θα παρακαλάνε τους Κυνηγετικούς συλλόγους να αμολήσουν τίποτε πέρδικες του εκτροφείου για να βρίσκουν κάτι τα σκυλιά τους .
Δυστυχώς για άλλη μία φορά αποδεικνύουμε με την συμπεριφορά μας ως προς τις πέρδικες της Αττικής, αυτόν τον μοναδικό κυνοφιλικό θησαυρό μας για τους εδώ διαμένοντες , ότι είμαστε “λίγοι” πολύ “λίγοι” … Η φωτο είναι 10-3-2019 πέρδικα σε φωλιά . ...................................................         ΠΗΓΗ :





  3-3--2019    : Tα ξενικά είδη, κύρια αιτία εξαφάνισης πολλών ζώων και φυτών ...

Τα ξένα είδη που εισβάλλουν σε άλλα οικοσυστήματα, αποτελούν τους βασικούς «ενόχους» για τις πρόσφατες εξαφανίσεις πολλών φυτών και ζώων, σύμφωνα με μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα. Οι «εισβολείς» έχουν χειρότερη επίπτωση ακόμη και από το κυνήγι και την αλιεία.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι από το 1500 μέχρι σήμερα τα ξενικά είδη ευθύνονται αποκλειστικά για την εξαφάνιση 126 ειδών, του 13% των συνολικά 953 επιβεβαιωμένων εξαφανισμένων ειδών παγκοσμίως.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL), με επικεφαλής τον καθηγητή Τιμ Μπλάκμπερν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό για θέματα οικολογίας και περιβάλλοντος «Frontiers in Ecology and Environment», εκτιμούν επίσης ότι άλλες 300 εξαφανίσεις ειδών οφείλονται εν μέρει στα ξενικά είδη.

Συνολικά, για τα 261 από τα 782 είδη εξαφανισμένων ζώων (ποσοστό 33,4%, δηλαδή το ένα στα τρία) και για τα 39 από τα 153 εξαφανισμένα είδη φυτών (ποσοστό 25,5%, δηλαδή το ένα στα τέσσερα) τα ξενικά είδη έχουν βάλει το «δαχτυλάκι» τους και συνιστούν μια από τις αιτίες της εξαφάνισης - συχνά την κύρια ή τη μοναδική αιτία. Αντίθετα τα γηγενή είδη εκτιμάται ότι σχετίζονται μόνο με το 2,7% των εξαφανίσεων ζώων και με το 4,6% των εξαφανίσεων φυτών.

Σύμφωνα με τον «κόκκινο κατάλογο» της Διεθνούς Ένωσης για την Προστασία του Περιβάλλοντος (IUCN), εκτός από τα ξενικά και δευτερευόντως τα γηγενή είδη, για την εξαφάνιση των ζώων και φυτών ευθύνονται διάφοροι παράγοντες, όπως το κυνήγι από τους ανθρώπους και η επέκταση των γεωργικών καλλιεργειών που καταστρέφουν τα φυσικά οικοσυστήματα και τα ενδιαιτήματα των ζώων.

Ανάμεσα στους ξενικούς εισβολείς ξεχωρίζουν θηλαστικά όπως οι αρουραίοι, οι γάτες και οι αλεπούδες που όταν π.χ. για πρώτη φορά εισβάλλουν σε ένα νησί, ξεπαστρεύουν πολλά άλλα ζώα. Το ίδιο συμβαίνει με φυτά που εισάγουν σκοπίμως οι άνθρωποι σε ένα μέρος για λόγους καλλιέργειας ή καλλωπισμού κήπων, καθώς και με τροπικά ψάρια που εισβάλλουν σε πιο κρύα νερά. ...................................................         ΠΗΓΗ : kathimerini.gr




  1-3--2019    : Αρπακτικά ...

Του Πέτρου Χ. Πλατή: Δασοπόνου-Θηραματοπόνου

Στα μέτρα της θηραματικής διαχείρισης ενός βιοτόπου, λαμβάνει χώρα και ο έλεγχος του πληθυσμού των επιβλαβών ζώων, των αρπακτικών εκείνων ειδών (ζώων και πουλιών) που προξενούν ζημιές στα θηραματικά είδη.
Παλαιότερα, σε πολλές χώρες του κόσμου, πιστευόταν ότι η εξαφάνιση των αρπάγων (επιβλαβών) θα οδηγούσε στην μεγιστοποίηση του αριθμού των θηρεύσιμων ειδών.
Σήμερα η έννοια του επιβλαβούς έχει αναθεωρηθεί και τους αναγνωρίζεται ο ρυθμιστικός τους ρόλος στην διατήρηση της βιολογικής ισορροπίας του οικοσυστήματος και της ευεργετικής επίδρασης που ασκούν στην διατήρηση υγιών και κατάλληλων γενετικά θηραματικών πληθυσμών.
Κρίνεται λοιπόν απαραίτητο να γίνεται έλεγχος των πληθυσμών των αρπακτικών και να καταπολεμούνται , όταν αυτά επηρεάζουν άμεσα τους πληθυσμούς των θηραμάτων ή προκαλούν ζημιές στις ανθρώπινες οικονομικές δραστηριότητες (γεωργία, κτηνοτροφία κ.α), σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει να επιδιώκεται η εξαφάνισή τους.
«Σε περίπτωση εξαφανίσεως των επιβλαβών ζώων, αρχικά βέβαια είναι δυνατόν να παρατηρηθούν θετικά αποτελέσματα όσον αφορά την πληθυσμιακή αύξηση ορισμένων θηραμάτων, όμως η αύξηση αυτή είναι προσωρινή.
Έτσι, μόλις οι εν λόγω πληθυσμοί υπερβούν τα όρια της ζωοχωρητικότητας του βιοτόπου, παρατηρείται αφενός απότομη και σημαντική μείωση λόγω τροφοπενίας, ασθενειών, παρασίτων κ.λ.π και αφετέρου σοβαρές διαταραχές του οικοσυστήματος (Παπαγεωργίου, 1980)».
Σήμερα οι πληθυσμοί ορισμένων αρπακτικών έχουν ομολογουμένως αυξηθεί πάρα πολύ και είναι επιζήμιοι για ορισμένα θηραματικά είδη.
Η αύξηση αυτή ορισμένων αρπακτικών ζώων, γίνεται εύκολα αντιληπτή εάν κανείς παρατηρήσει τα σκοτωμένα ζώα που συναντάει στην άσφαλτο. Θα διαπιστώσει τότε ότι τα περισσότερα ανήκουν στους άρπαγες.
Μερικά από τα επιζήμια είδη προκαλούν άμεσες επιδράσεις στην μείωση των θηραμάτων, αφού μέρος του διαιτολογίου τους αποτελούν και θηραματικά είδη (αλεπού, αγριόγατος, κουνάβι, γεράκια κ.α) και άλλα επιδρούν έμμεσα στους θηραματικούς πληθυσμούς μέσω του ανταγωνισμού.
Ο ανταγωνισμός αυτός μπορεί να γίνεται είτε για την επικράτηση ενός βιοτόπου, είτε για την εύρεση τροφής, είτε για τις θέσεις κάλυψης και τις θέσεις φωλεοποίησης (κορακοειδή, κ.α).

Η αύξηση των πληθυσμών των περισσοτέρων αρπακτικών οφείλεται σε διαφόρους λόγους, μεταξύ των οποίων είναι:

Α. Η δημιουργία εστιών προσέλκυσης των αρπάγων.
Χαρακτηριστικές εστίες αποτελούν οι σκουπιδότοποι οι οποίοι παρέχουν άφθονη τροφή για ορισμένα αρπακτικά (αλεπούδες, κορακοειδή κ.α), με αποτέλεσμα να παρατηρείται αυξημένη αναπαραγωγή σε αυτά τα είδη.

Β. Η έλλειψη θηρευτικού ενδιαφέροντος από τους κυνηγούς της χώρας μας για τα είδη αυτά (δεν θεωρούνται εδώδιμα).
Θα πρέπει όμως οι κυνηγοί μας να αλλάξουν στάση και να συνειδητοποιήσουν ότι η συνδρομή τους στην καταπολέμηση των επιβλαβών (στα νόμιμα πλαίσια) είναι και δική τους «ευθύνη».

Γ. Έπαψε να έχει αξία η γούνα και το δέρμα κάποιων αρπακτικών ζώων. Παλαιότερα προτού ανακαλυφθούνε οι συνθετικές γούνες, η αξία της γούνας και του δέρματος ορισμένων ζώων (αλεπού, κουνάβι), ήταν πολύ υψηλή και αποτελούσε σημαντικό κίνητρο για την θήρευσή τους.

Δ. Η έλλειψη διαχειριστικού σχεδίου και συντονισμένων δράσεων (από την πολιτεία) που να προβλέπουν τον έλεγχο των πληθυσμών τους.

Σε πολλές προηγμένες θηραματοπονικά χώρες ο έλεγχος και η καταπολέμηση των επιβλαβών γίνεται κατά ένα μεγάλο μέρος από τα ίδια τα όργανα της θηροφυλακής και αποτελεί βασικό μέλημά τους.
Σε μερικές χώρες δίδονται κίνητρα οικονομικής φύσεως στους κυνηγούς για την καταπολέμηση των επιβλαβών (π.χ. στην Κύπρο για τα κορακοειδή), ενώ σε άλλες χώρες η καταπολέμησή τους αποτελεί συνάμα και υποχρέωση των κυνηγών (π.χ. Βουλγαρία).
Στο παρελθόν ίσχυε και στη χώρα μας κάτι αντίστοιχο (οικονομικά κίνητρα) για τον φόνο της αλεπούς και των κορακοειδών, σήμερα όμως το μέτρο αυτό δεν υφίσταται.
Το νομικό πλαίσιο που υπάρχει σήμερα για την καταπολέμηση των αρπακτικών στη χώρα μας, όπως και σε όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτρέπει την επιλεκτική καταπολέμηση των αρπακτικών και απαγορεύει ρητώς την χρήση δηλητηρίων και δολωμάτων.
Η επιλεκτική καταπολέμηση χρησιμοποιεί μέσα και μεθόδους (παγίδες σύλληψης, ομαδικό κυνήγι, κ.α) ώστε να αποφεύγεται η κατά λάθος θανάτωση κάποιου άλλου ζώου που ενδέχεται να γίνει με την χρήση δηλητηρίων, αλλά απαιτεί υψηλή οργάνωση για να έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. ...................................................         ΠΗΓΗ : kynigesia.gr





  1-3--2019    : To Πουρνάρι ...

Από τα χαρακτηριστικότερα και τα πιο διαδομένα φυτά της Ελλάδας ο πρίνος, είναι ένα είδος της δρυάς (“δρυς η κοκκοφόρος” και “δρυς η πρίνος”), που φυτρώνει συνήθως με θαμνώδη μορφή, σχηματίζοντας εκτεταμένα δάση, είτε μόνο από πουρνάρι, είτε με άλλα δένδρα και θάμνους. Άλλοτε ορθώνεται ασκητικό, παίρνοντας τη μορφή και τις διαστάσεις δένδρου.
Είναι το πασίγνωστο πουρνάρι, ονομάζεται όμως από το λαό και πιρνάρι, λινόπρινο, απρινιά, κατσόπρινος, κατσιπρίνος, κατσιπρινίδα, κατσιδοπούρναρο. Είναι το αφθονότερο είδος των αειθαλών φυτών σ’ όλη την Ελλάδα και φυτρώνει παντού, από τις ακτές μέχρι την ζώνη του ελατιού, σε υψόμετρο χιλίων και παραπάνω μέτρων.
Σκεπάζει τις βουνοπλαγιές, “διαστίζει” τους γυμνούς κάμπους, στολίζει σταυροδρόμια και κυρίως τα γραφικά ξωκλήσια, και είναι κατ΄ εξοχή δένδρο της στάνης.

Τα σαρκώδη φύλλα του, που διατηρούνται στη ζωή για 2-3 χρόνια, είναι πλούσια σε θρεπτικές ουσίες, γι αυτό και το πυκνό, σταθερό και διαρκές φύλλωμα του αποτελεί πολύτιμη τροφή των γιδιών. Αντιπροσωπεύει μία από τις καλύτερες γιδοβοσκές.
Αλλά και οι καρποί του πουρναριού, τα μικρά και θρεπτικότατα βαλανίδια, είναι εξαίρετη τροφή των χοίρων. Είναι όμως τα “πουρναροτόπια” άριστες βοσκές και των αγριόχοιρων, εκεί δε οι κυνηγοί συνηθίζουν να στήνουν το καρτέρι τους.

Είναι φυτό ασκητικό και ολιγαρκέστατο, ανθεκτικότατο στην ξηρασία, στη μεγάλη θερμοκρασία, στους ισχυρούς ξηρούς και διαρκείς ανέμους, στις επιθέσεις των εντόμων και στις επιδρομές των μυκήτων.
Το ξύλο του είναι πολύ βαρύ και σκληρό. Αυτό είναι το περίφημο “σιδερόξυλο”, πολύτιμο για πολυάριθμες περιπτώσεις, όπου απαιτείται δυνατή ξυλεία (αμαξοποιία, ναυπηγική, γεωργικά εργαλεία, κ.λ.π.). Παράγει έντονη, διαρκή και σταθερή θερμοκρασία και γι αυτό είναι το κατ’ εξοχή “καυσόξυλο”.
Τα φύλλα του και οι νεότεροι βλαστοί του έχουν συνήθως κόκκους (εξογκώσεις), που είναι κόκκινοι και που γυαλίζουν. Τούτο το φαινόμενο προκαλείται από υμενόπτερα έντομα. Είναι τόσο χαρακτηριστικοί και ζωηροί σε χρωματισμούς οι κόκκοι, ώστε από αυτούς το ερυθρό χρώμα ονομάστηκε “κόκκινον” και ο πρίνος πήρε το όνομα “δρυς ο κοκκοφόρος”.

Ο λαός τους ονομάζει “πρινοκόκκι” ή “κρεμεζί” και χρησιμοποιούνται ως χρωστική ύλη. Αυτής της ύλης άλλοτε γινόταν μεγάλη εξαγωγή στην Τύνιδα, για τα κόκκινα φέσια των Μωαμεθανών.
Μια παροιμία έχει απομείνει στην Αρκαδία: “Δεν τον νοιάζει πόσο πάει το πρινικόκκι” και λέγεται για άνθρωπο που έχει εξασφαλίσει τα “προς το ζην” και αδιαφορεί για την αβεβαιότητα του εμπορίου. Ο συλλέκτης και ο έμπορος του είδους αυτού λεγόταν πρινοκόκκος και τούτο ήταν το επώνυμο του τελευταίου υπερασπιστή του Καστριζίου, μικρού κάστρου βόρεια του Μυστρά. Ο Πρινοκοκκάς για την γενναία του άμυνα πιάστηκε από το Μωάμεθ, τον Ιούνιο του 1460 και κατά διαταγή του γδάρθηκε ζωντανός.

Η ανθεκτικότητά του

Είναι ιδιαίτερα ανθεκτικό είδος (για αυτό και επιβιώνει στη βόσκηση και στις πυρκαγιές) με πολλούς μηχανισμούς επιβίωσης:
Tα φύλλα διαθέτουν αγκάθια (παρυφές αγκαθωτά πριονωτές) έτσι ώστε να μην είναι εύκολη τροφή για τα ζώα. Μάλιστα όσο πιο πολύ βόσκηση υπάρχει, τόσο μικρότερα γίνονται τα φύλλα με μεγαλύτερα και πιο ισχυρά αγκάθια. Τα φύλλα που είναι στο εσωτερικό της κόμης και σε μεγάλο ύψος έχουν μικρότερα αγκάθια (γιατί δεν βόσκονται).
Eχει ισχυρή πρεμνοβλαστική ικανότητα, δηλαδή βγάζει νεαρούς βλαστούς άμεσα, μετά την κοπή τους ή μετά από πυρκαγιές κλπ.
Tα νεαρά φύλλα έχουν ανθοκυανίνες. Οι ανθοκυανίνες προστατεύουν τα φύλλα λειτουργώντας σαν φίλτρο από τη υψηλή ένταση του φωτός αλλά πιθανότατα και ως αμυντικός μηχανισμός των φύλλων απέναντι στα έντομα που θα τα επιλέξουν ως ξενιστές δηλαδή είτε για να τραφούν είτε για να εναποθέσουν τα αυγά τους.

Η σημαντικότητα του πουρναριού.

Παρόλα αυτά το πουρνάρι αποτέλεσε και αποτελεί άριστη τροφή για αγροτικά ζώα (κατσίκια). δεν είναι τυχαίο, ότι ο αείμνηστος Καθηγητής του Τμήματος Δασολογίας & Φυσικού Περιβάλλοντος Ντάφης, έλεγε . Αν κάποιο δέντρο πρέπει να κάνουμε άγαλμα, αυτό είναι το πουρνάρι: έθρεψε γενιές και κράτησε πράσινα τα βουνά μας”. ...................................................         ΠΗΓΗ : votaniki.gr





  27-2--2019    : Dηλητηριώδης φιλοξενία Μαυρόγυπa ...

Ένας νεαρός Μαυρόγυπας, είδος απειλούμενο με εξαφάνιση, προστέθηκε στη μακρά λίστα των θυμάτων δηλητηρίασης της άγριας ζωής στη χώρα μας. Ο Μαυρόγυπας έφερε την ονομασία «Ostrava» και είχε απελευθερωθεί το καλοκαίρι του 2018 στη Βουλγαρία, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προγράμματος LIFE «Vultures back to LIFE» (LIFE 14 NAT/BG/649). Οι κινήσεις του πουλιού παρακολουθούνταν στενά από τους επιστήμονες χάρη στον δορυφορικό πομπό που είχε τοποθετηθεί στην πλάτη του: από τον Νοέμβριο του 2018, αφότου είχε περιπλανηθεί στα Βαλκάνια, επέλεξε να διαχειμάσει στη Νότια Πελοπόννησο και συγκεκριμένα στην περιοχή της Ανατολικής Μάνης.
Δυστυχώς, στα μέσα Φεβρουαρίου, ο πομπός έδειξε πως ο γύπας βρισκόταν στο ίδιο σημείο για κάποιες ημέρες, ένδειξη που πιθανότατα σήμαινε ότι ήταν νεκρός. Τον Μαυρόγυπα εντόπισαν μέλη του Περιβαλλοντικού Πολιτιστικού Ομίλου Μάνης (ΠΕΡΙ.ΠΟΛ.Ο. Μάνης), κατόπιν υπόδειξης της Βουλγαρικής Περιβαλλοντικής Οργάνωσης Green Balkans....

Ο γύπας βρέθηκε με υπολείμματα τροφής στο ράμφος (κομμάτι κρέας περίπου 300 γρ.), γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο θάνατος του πουλιού προήλθε κατά πάσα πιθανότητα από δηλητηρίαση. Κατόπιν της άμεσης κινητοποίησης του Δασαρχείου Γυθείου, ο Μαυρόγυπας εστάλη μέσω της Περιφερειακής Δ/νσης Κτηνιατρικής στο Κέντρο Κτηνιατρικών Ιδρυμάτων Αθηνών για νεκροψία και διενέργεια της απαραίτητης τοξικολογικής ανάλυσης, ώστε να διαπιστωθεί η δηλητηρίαση και να ταυτοποιηθεί η δηλητηριώδης ουσία....

Ο Μαυρόγυπας αποτελεί αυστηρά προστατευόμενο είδος και στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται ως «Κινδυνεύον», δηλαδή αντιμετωπίζει πολύ υψηλό κίνδυνο εξαφάνισης στο φυσικό του περιβάλλον στο άμεσο μέλλον. Παρότι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950 ήταν σχετικά κοινό είδος, η συρρίκνωση του πληθυσμού του που ακολούθησε, κυρίως εξαιτίας της παράνομης χρήσης δηλητηριασμένων δολωμάτων, ήταν δραματική. Σήμερα, το Εθνικό Πάρκο Δαδιάς – Λευκίμης – Σουφλίου φιλοξενεί τον μοναδικό αναπαραγόμενο πληθυσμό Mαυρόγυπα στα Βαλκάνια.
Η ανάκαμψη του πληθυσμού των γυπών στην Ελλάδα είναι εφικτή, με την προϋπόθεση βέβαια να περιοριστεί αποτελεσματικά η παράνομη χρήση δηλητηριασμένων δολωμάτων και οι βιότοποί τους να μην υποστούν σημαντική υποβάθμιση από την ανεξέλεγκτη χωροθέτηση αιολικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας....

Για την αποτελεσματική προστασία των πτωματοφάγων αρπακτικών πουλιών κρίνεται επιτακτική η ενεργοποίηση της Υπουργικής Απόφασης σχετικά με τα Τοπικά Σχέδια Δράσης για την καταπολέμηση της παράνομης χρήσης δηλητηριασμένων δολωμάτων αλλά και η υιοθέτηση μιας Εθνικής Στρατηγικής για την ενιαία αντιμετώπιση του φαινομένου.... ...................................................         ΠΗΓΗ : ornithologiki.gr





  26-2--2019    : Γκιαούρ Οντάς ...

Το Δέλτα του Έβρου, στη βορειοανατολική άκρη της Ελλάδας, έχει πολύ μεγάλη αξία για την άγρια φύση και ζωή, αλλά και για τον άνθρωπο. Εκεί βρίσκουν καταφύγιο και τροφή χιλιάδες πουλιά όλες τις εποχές του χρόνου, ενώ η τοπική κοινωνία, εξασφαλίζει ένα σημαντικό μερίδιο των πόρων της. Παραποτάμια δάση, υγρά λιβάδια, καλαμιώνες, λιμνοθάλασσες και άλλοι βιότοποι, συνθέτουν ένα μοναδικής ομορφιάς τοπίο που μαγεύει τον επισκέπτη.
Στις εκβολές του ποταμού Έβρου, μεταξύ Αλεξανδρούπολης και Τουρκίας, στο βορειοανατολικό άκρο της Ελλάδας, βρίσκεται το Εθνικό Πάρκο Δέλτα Έβρου , που συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους βιοτόπους της Ευρώπης.
Τα νερά και τα φερτά υλικά του ποταμού, μαζί με την δράση της θάλασσας, σχημάτισαν και εξακολουθούν να διαμορφώνουν ένα πολύπλοκο Δέλτα με μεγάλη ποικιλία βιοτόπων, όπου βρίσκει καταφύγιο ένας σημαντικός αριθμός ειδών φυτών και ζώων. Η συνολική του έκταση είναι 200.000 στρέμματα εκ των οποίων τα 95.000 (80.000 χερσαία και 15.000 υδάτινη επιφάνεια) είναι ενταγμένα στον κατάλογο των προστατευόμενων περιοχών της Διεθνούς Σύμβασης Ραμσάρ (1971) λόγω των σημαντικών ειδών που φιλοξενεί. Επίσης, μέρος του Δέλτα χαρακτηρίζεται ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας και προτείνεται ως Τόπος Κοινοτικού Ενδιαφέροντος στο Δίκτυο Natura 2000.
Ο Έβρος είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Βαλκανικής χερσονήσου και ο δεύτερος μεγαλύτερος ποταμός της Ανατολικής Ευρώπης. Πηγάζει από την οροσειρά της Ρίλα στην Βουλγαρία, στα νότια της Σόφιας και διασχίζει τη λεκάνη απορροής του μεταξύ των οροσειρών Ροδόπης και Αίμου, όπου και δέχεται πλήθος παραποτάμων.
Εκτός από μεγάλης σημασίας υγροβιότοπος, η περιοχή είναι σημαντική και για την τοπική κοινωνία, αλλά και για όλη την ανθρωπότητα, λόγω της αξίας που έχει για την αλιεία, την κτηνοτροφία, τη γεωργία, το κλίμα, την προστασία από τις πλημμύρες, την εκπαίδευση, την αναψυχή και τις επιστήμες.
Επιπλέον, τα φράγματα, τα κανάλια, οι τάφροι και τα αντιπλημμυρικά και αρδευτικά έργα που πραγματοποιήθηκαν στην περιοχή από το 1950 έως το 1980, περιόρισαν την ελεύθερη είσοδο του νερού και απόδωσαν σημαντικές εκτάσεις για καλλιέργεια, ενώ στις αρνητικές δράσεις συγκαταλέγεται η αποξήρανση της λιμνοθάλασσας Δράνας από κατοίκους της κοινότητας Λουτρού το 1987, που υποβάθμισε τον υγρότοπο. Σήμερα, η μισή περίπου έκταση του υγροτόπου αποτελεί την Προστατευόμενη Περιοχή, ενώ πάνω από 100 χιλιάδες στρέμματα έχουν αποξηρανθεί.

Στο Δέλτα Έβρου μπορούν να διακριθούν 7 βασικές ενότητες βιοτόπων σε κάθε μία από τις οποίες αντιστοιχεί και μια ιδιαίτερη ενότητα βλάστησης ανάλογα με την αλληλεπίδραση διάφορων παραγόντων όπως το έδαφος, το μικροκλίμα, η ύπαρξη γλυκού ή αλμυρού νερού κ.λ.π. Στην Δελταϊκή έκταση έχουν παρατηρηθεί πάνω από 300 είδη φυτών: Στις όχθες του ποταμού και των χειμάρρων φύονται δέντρα όπως πλατάνια, ιτιές, λεύκες και σκλήθρα, ενώ μέσα στα κανάλια μπορεί να παρατηρήσει κανείς νούφαρα και νεροκάστανα να επιπλέουν, στα λιβάδια ίριδες και ορχιδέες. Στις ακτές και τις αμμονησίδες φύονται φυτά με λίγες απαιτήσεις όπως ο γιγάντιος έλυμος και το κρίνο της θάλασσας. Οι πιο εντυπωσιακές όμως είναι οι αρμυρήθρες, οι οποίες το φθινόπωρο παίρνουν ένα βαθυκόκκινο χρώμα, σκεπάζοντας τις όχθες των λιμνοθαλασσών και τους αλμυρόβαλτους.
Ο υγρότοπος του Δέλτα Έβρου φημίζεται για τα αναρίθμητα είδη πανίδας που φιλοξενεί. 40 είδη θηλαστικών ζουν στο Δέλτα. Πιο συνηθισμένα είδη είναι η αλεπού, ο ασβός, το κουνάβι, η νυφίτσα, ο λαγόγυρος, η αγριόγατα, το αγριογούρουνο, η βίδρα. Τα αμφίβια και τα ερπετά που απαντώνται στον υγρότοπο αριθμούν 28 είδη. Πιο συχνά παρατηρούνται οι νεροχελώνες, τα νερόφιδα, οι βάτραχοι και οι σαύρες. Στις υδάτινες εκτάσεις ζουν 46 είδη ψαριών. Στο γλυκό νερό ζουν ψάρια όπως το σαζάνι, η τούρνα και ο γουλιανός ενώ στο αλμυρό όπως το χέλι, η τσιπούρα, το κεφάλι, το λαβράκι και η γλώσσα.

Πολύ σημαντική είναι και η αξία του Δέλτα για την ορνιθοπανίδα και ιδιαίτερα για τα πουλιά που ξεχειμωνιάζουν και γι' αυτά που τον χρησιμοποιούν σαν μεταναστευτικό σταθμό. ...................................................         ΠΗΓΗ : clickatlife.gr





  20-2--2019    : ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΚΑΙ ΠΕΡΔΙΚΕΣ ...

Οι πληθυσμοί των ειδών στη Φύση παρουσιάζουν το φαινόμενο της κυκλικής αυξομείωσης. Αυτό παρατήρησε από τις αρχές του περασμένου αιώνα ο διάσημος θηραματοβιολόγος Aldo Leopold και το κατέγραψε σε βιβλία που αποτελούν θεμέλιο της επιστήμης της θηραματοβιολογίας.

Ο Leopold παρατήρησε ότι ο πληθυσμός του αμερικανικού γκράους παρουσίαζε έναν κύκλο εξαετή περίπου που πήγαινε από το ναδίρ στο ζενίθ του πληθυσμού ταυτόχρονα σε όλη την Αμερική, τόσο σε σημεία που το θήραμα κυνηγιόταν εντατικά όσο και σε σημεία που δεν κυνηγιόταν καθόλου, και αυτό γινόταν ταυτόχρονα σε όλη την αμερικανική ήπειρο.
Οι πρώτες ενδείξεις έγιναν αποδείξεις μετά από έρευνες και αρχίσαμε να κατανοούμε ότι ακόμα και σε ιδανικό βιότοπο, με ιδανικές συνθήκες, χωρίς καταχρηστική αρπακτικότητα ή θήρευση, ο πληθυσμός κάθε είδους παρουσιάζει αυξομειώσεις που ακολουθούν συγκεκριμένο χρονικό κύκλο.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αν δεν κυνηγηθεί ένα θήραμα, θα παρουσιάσει διακύμανση που θα πάει από μικρό πληθυσμό στο μέγιστο που σηκώνει ο βιότοπος και θα ξαναπέσει και αυτό θα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Ο χρόνος του κύκλου διαφέρει από θήραμα σε θήραμα, αλλά υπάρχει σε όλα τα θηράματα.
Μελέτη πληθυσμού που δεν επεκτείνεται χρονικά πέρα από τα όρια δύο τουλάχιστον κύκλων είναι ανώφελη, κάτι που ποτέ δεν θέλησε να καταλάβει το Ε' Τμήμα του Συμβουλίου Επικρατείας λόγω οικολογικών εμμονών και της «περιρρέουσας ατμόσφαιρας» στην Ελλάδα των 1990s, όταν η οικολογία είχε γίνει η νέα θρησκεία με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Στην Αμερική όπου ένα πολυάριθμο σώμα βιολόγων του Τμήματος Δασών και Αγριας Ζωής παρακολουθεί αυτά τα φαινόμενα έχουν βρει ότι η πέρδικα τσούκαρ έχει έναν οκταετή κύκλο. Αναφέρουν ότι στην κορυφή του κύκλου ο πληθυσμός φτάνει πυκνότητες που ξεπερνούν τα 100 πουλιά ανά τετραγωνικό μίλι (1,5 επι 1,5 χιλιόμετρα) και σταδιακά πέφτει για να ξαναρχίσει ο κύκλος από την αρχή. Κορυφώσεις του κύκλου είχαν το 1998, το 2006 και το 2015.

Ισως η παρατηρούμενη μείωση στην Κύπρο να είναι μέρος αυτού του φυσικού φαινομένου του φυσικού πληθυσμιακού κύκλου. Ισως όχι. Αν υπήρχε συνεχής παρατήρηση, (παρατήρηση και όχι μελέτη, προς θεού όχι μελέτη!!) τότε θα ξέραμε αν αυτό που διαπιστώνεται είναι όντως μείωση, αν είναι παγκύπριο φαινόμενο, αν οφείλεται σε άλλο αίτιο, πχ ασθένεια, ή σε υπερβολική θήρευση.
Δυστυχώς στον ευρύτερο ελληνικό χώρο μας αρέσει να ψάχνουμε για τον «κακό» και όχι για τα πραγματικά αίτια. Το κάνουμε με την οικονομία μας, το εθνικό θέμα και ενίοτε το θήραμα. ...................................................         ΠΗΓΗ : oplognosia.com

  20-2--2019    : Francolinus francolinus (Μαύρος)Φραγκολίνος ...

Ανήκει στην οικογένεια των Φασιανιδών. Η αναγνώριση του αρσενικού από το θηλυκό πουλί είναι πολύ εύκολη μια και το είδος εμφανίζει φυλετικό διμορφισμό. Τα αρσενικά άτομα έχουν μεγαλύτερες διαστάσεις από τα θηλυκά. Τα αρσενικά ανώριμα μετά την ηλικία των 5-7 μηνών ξεπερνούν σε μέγεθος και βάρος τα θηλυκά ώριμα. Το είδος το συναντάμε από το επίπεδο της θάλασσας έως το υψόμετρο των 750 μέτρων, σε παραποτάμιες κοιλάδες, αρδευόμενες εκτάσεις και σε γεωργικές καλλιέργειες.
Το ζευγάρωμα αρχίζει τον Ιανουάριο. Γεννά 6 με 12 αυγά στα μέσα του Μαρτίου, τα οποία τα επωάζει το θηλυκό για 18-20 μέρες. Στη ανατροφή των νεοσσών συμβάλουν όμως και οι δύο γονείς.
Το θηλυκό μπορεί να γεννήσει για δεύτερη φορά ακόμα και μέχρι τις αρχές του Σεπτεμβρίου. Κατά την περίοδο του ζευγαρώματος το αρσενικό επιλέγει ένα ψηλό σημείο όπου ανεβαίνει για να κελαηδήσει ή καλύτερα για να οριοθετήσει την περιοχή του, την οποία υπερασπίζεται για να μπορέσει πρώτα να ζευγαρώσει με ένα θηλυκό και έπειτα για να αναθρέψει τους νεοσσούς του.
Η διατροφή του όμορφου αυτιού πουλιού αλλάζει ανάλογα με τις εποχές του χρόνου. Τους καλοκαιρινούς μήνες τρέφεται κυρίως με έντομα, κάμπιες, μυρμήγκια και ακρίδες, ενώ τους χειμερινούς μήνες κυρίως με φυτικά είδη όπως σπόρους, μούρα και άλλα φρούτα
Μέγεθος:33 –36 εκ
Καστανοκίτρινο. Ως επί το πλείστον καφέ με σκούρες κηλίδες και λωρίδες. Αντί κολάρο υπάρχει μία κόκκινη κηλίδα στο πίσω μέρος του λαιμού.
Είναι μόνιμος κάτοικος,έτσι την βρίσκουμε στην Κύπρο ολόχρονα.Αναπαράγεται στην Κύπρο, Τουρκία, Συρία, Ιράκ, Ιράν, Πακιστάν.
Η Κύπρος έχει το 100% του πληθυσμού της Φραγκολίνας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχει πολύ χαρακτηριστικό τραγούδι, το οποίο είναι συνήθως το πρώτο σημάδι της παρουσίας της.
Οι κυριότεροι εχθροί της φραγκολίνας είναι τα κορακοειδή, η αλεπού, τα διάφορα αρπακτικά πουλιά, η ποντίκα, τα εντομοκτόνα και η λαθροθηρία ...................................................         ΠΗΓΗ : Francolinus francolinus

  19-2--2019    : ΚΑΡΑ ΝΤΕΡΕ: Η “Σκανδιναβία” της Ελλάδας ...

Ψάχνοντας κανείς τη μοναδικότητα της Ελλάδας, παρά το μικρό της μέγεθος, μπορεί να εκπλαγεί… ευχάριστα! Σε μια ακόμα “μικρή” ανακάλυψη λοιπόν… την Ελατιά ή το Καρά Ντερέ, στην περιοχή Σιδηρονέρου – Σκαλωτής. Αν σκεφτεί, λοιπόν, κανείς το σκανδιναβικό τοπίο, τα ψηλά δέντρα και το ψυχρό κλίμα, δεν έχει παρά να επισκεφτεί την οροσειρά της Κεντρικής Ροδόπης και συγκρεκριμένα το δάσος της Ελατιάς. Η περιοχή βρίσκεται στο κεντρικό και βόρειο τμήμα του νομού Δράμας και εκτείνεται κατά μήκος της ελληνοβουλγαρικής μεθορίου. Με ποσοστό κάλυψης 37% επί της συνολικής επιφάνειας του νομού, το δάσος της Ελατιάς αποτελεί το μεγαλύτερο δασικό σύμπλεγμα της χώρας, με έκταση 700.000 στρέμματα.

Η Ελατιά, ή αλλιώς Καράντερε, είναι βουνό της Μακεδονίας με μέγιστο υψόμετρο τα 1.826 μέτρα, την κορυφή Τσάκαλο. Διαθέτει και άλλες κορυφές όπως οι Οξιές (1811 μέτρα), η Ελατιά (1647 μέτρα) και η Μποζάλα (1631 μέτρα). Στην Ελατιά, θα συναντήσει κανείς το Δασικό Χωριό Ελατιάς, κοντά στην κορυφή Πυραμίδα Κούτρα, εκεί που παλαιότερα βρισκόταν το τσελιγκάτο Σαρακατσαναίων, η Καλύβια Κούτρα. Ο συνδυασμός της μείωσης των ανθρώπινων δραστηριοτήτων αλλά και η αποχώρηση των Σαρακατσαναίων τσελιγκάτων (μετά το 1944) είχε ως αποτέλεσμα τη φυσική αναδάσωση της περιοχής, η οποία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.

Η Ερυθρελάτη, βασικό χαρακτηριστικό του δάσους, είναι το σπάνιο κοκκινόκορμο έλατο που ευδοκιμεί μόνο στη συγκεκριμένη τοποθεσία και σε υψόμετρο μεγαλύτερο από 1200 μέτρα. Αξίζει να αναφέρουμε πως το συγκεκριμένο είδος το συναντά κανείς μόνο στη βόρεια Ευρώπη και τις Σκανδιναβικές χώρες, καθιστώντας την ύπαρξή του στην Ελλάδα, μοναδική. Σε πιο χαμηλές περιοχές θα συναντήσει κανείς το Χνοώδη και Πλατύφυλλο Δρυ, ενώ ψηλότερα βρίσκεται η ζώνη της Οξιάς, του Μαύρου Πεύκου και της ομώνυμης με το δάσος, Ελάτης. Με μοναδικά κωνοφόρα, ηλικίας 300 ετών και ύψους έως και 60 μέτρα δίκαια ανακηρύχθηκε, το δάσος της Ελατιάς, Διατηρητέο Μνημείο και Ευρωπαϊκός Δρυμός το 1980.

Με την πρωτιά να συνεχίζεται και στην πανίδα, βεβαίως καθώς εκτός από τα 1800 είδη χλωρίδας που έχουν καταγραφεί, υπάρχουν 40 είδη θηλαστικών και 130 είδη πουλιών, μεταξύ των οποίων και ο σπάνιος Αγριόκουρκος. Στην περιοχή συναντά κανείς όλα τα άγρια θηλαστικά της πατρίδας μας, από αρκούδες και λύκους, αγριόγιδα και τσακάλια, αρκάδια και αγριογούρουνα, αλεπούδες και αγριόγατοι, ασβοί και κουνάβια, νυφίτσες και λαγοί, σκίουροι και βίδρες αλλά και πολλά άλλα. περιοχής σίγουρα υπεύθυνο για αυτή την μοναδική πρωτιά.

Στη χρυσή τομή της μεσευρωπαϊκής και μεσογειακής κλιματικής ζώνης, σε μια περιοχή με υψόμετρο τουλάχιστον 1600 μέτρα, με μέση ετήσια θερμοκρασία τους 9 βαθμούς Κελσίου και ύψος βροχής που ξεπερνά τα 1200 μέτρα, τα ζεστά ρούχα και αδιάβροχα πανοφόρια δεν αποτελούν πρόταση αλλά αναγκαιότητα.
Κάνε ένα βήμα σε έναν κόσμο που μοιάζει σα να βγήκε από σκηνικό ταινίας, έναν κόσμο τόσο ξένο αλλά συνάμα δικό σου, ένα ταξίδι στην Σκανδιναβία μόλις 10 βήματα από τις ελληνικές παραλίες. Σε ένα κόσμο πλασμένο άγριο, πανέμορφο μέσα στην πανύψηλη “σκανδιναβική” πανοπλία του. Μόνο μην ξεχάσεις, πας “Σκανδιναβία”, οπότε “ρίξε” και καμιά ζακέτα για να μην κρυώσεις. Σου το εγγυώμαι… θα την χρειαστείς! ...................................................         ΠΗΓΗ : geonews.gr

  19-2--2019    : Αγριόκουρκος: Το απειλούμενο είδος ...

του Νίκου Αβουκάτου

Η Ελλάδα είναι το νοτιότερο όριο της γεωγραφικής κατανομής του αγριόκουρκου. Σε πολλές περιοχές της Ευρώπης αποτελεί σπάνιο είδος.
Ο Σκωτσέζικος πληθυσμός είχε εξαφανιστεί, όμως έχει γίνει επανένταξη του είδους από σουηδικούς πληθυσμούς. Στη Γερμανία κατατάχθηκε στην «Κόκκινη Λίστα», ως είδος που κινδυνεύει με εξαφάνιση, και πλέον βρίσκεται στις πιο χαμηλές ορεινές περιοχές της Βαυαρίας. Οι επιστήμονες διαπιστώνουν ότι σημαντικό ρόλο στη μείωση του είδους πιθανώς να διαδραματίσουν οι κλιματικές αλλαγές.

Ο αγριόκουρκος είναι ένα εμβληματικό είδος, τυπικό είδος των ψυχρόβιων κωνοφόρων δασών. Είναι σημαντικό ότι αποτελεί τον βιοενδείκτη υγιών δασών.

Αν και σε παγκόσμια κλίμακα δεν θεωρείται απειλούμενο, στις χώρες της Κεντρικής και Νότιας Ευρώπης έχει εμφανίσει σημαντική μείωση στον πληθυσμό του, κυρίως λόγο της διαταραχής των ενδιαιτημάτων του.
Σε μια περίοδο όπου οι περιβαλλοντικές αλλαγές, με σημαντικότερη αυτή της κλιματικής αλλαγής, αναμένεται να επηρεάσουν σημαντικά την κατανομή ειδών και πληθυσμών αλλά και τη δομή οικοσυστημάτων, η παρακολούθηση και ανάλυση πληθυσμών για είδη που ζουν στα όρια εξάπλωσης τους, είναι θεμελιώδους σημασίας για τη διατήρηση τους αλλά και τη βελτίωση της προσαρμοστικότητάς τους.

Στην Ελλάδα ο αγριόκουρκος ζει μόνο στη Ροδόπη, τα βουνά των Σερρών (Λαϊλιάς), περιοχές της Θράκης και το όρος Άθως. Το μέγεθος του ελληνικού πληθυσμού δεν είναι επακριβώς γνωστό: η πρώτη εκτίμηση τον υπολόγιζε σε 330-380 άτομα, ενώ σήμερα υπολογίζεται σε 225-313 ζευγάρια. Παρά τα σχεδόν ανεπαρκή στοιχεία του πληθυσμού στη χώρα, ο αγριόκουρκος κατατάχθηκε στα Τρωτά (VU) είδη και θεωρείται πληθυσμός απομονωμένος από τους υπόλοιπους των Βαλκανίων.
Ο αγριόκουρκος είναι κάτοικος των μεγάλων ορεινών δασών κωνοφόρων. Επίσης προτιμά δάση κατά προτίμηση με αφθονία καρποφόρων θάμνων. Στη Σιβηρία αναπαράγεται στη ζώνη της τάιγκας. Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στη Δυτική Ροδόπη, o αγριόκουρκος απαντάται σε πυκνά, ώριμα μικτά δάση από κυρίως δασική (Pinus sylvestris) αλλά και Μαύρη πεύκη (P. nigra),λευκή ελάτη (Picea abies),οξιά (Fagus sylvatica) και λευκή ελάτη (Abies alba), με πυκνό υπόροφο αλλά και μικρά ξέφωτα. Στον Άθω βρέθηκε σε υψόμετρο 1.140-1.340 μ.
Η παρουσία του είναι δείκτης της καλής υγείας του δάσους: όταν μπορεί να επιβιώνει, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός δάσους πλούσιο σε βιολογική ποικιλότητα και ότι και πολλά άλλα είδη ζώων και φυτών μπορούν να ευδοκιμήσουν εκεί επίσης.

Στην εργασία Bioclimatic and environmental suitability models for capercaillie (Tetrao urogallus) conservation: Identification of optimal and marginal areas in Rodopi Mountain-Range National Park (Northern Greece) μελετήθηκαν οι παράγοντες που καθορίζουν την κατανομή του αγριόκουρκου (Tetrao urogallus) στο Εθνικό Πάρκο Οροσειράς Ροδόπης (Ε.Π.Ο.Ρ.) που αποτελεί και το νοτιότερο όριο παγκόσμιας εξάπλωσης του είδους.
Ο αγριόκουρκος έχει εμφανίσει σημαντική μείωση στον πληθυσμό του, κυρίως λόγο της διαταραχής των ενδιαιτημάτων του στις χώρες της Κεντρικής και Νότιας Ευρώπης», επισήμανε ο Σταύρος Κεχαγιόγλου, Πρόεδρος του ΔΣ του Φορέα Διαχείρισης Οροσειράς Ροδόπης, M.Sc. Δασολόγος.

Για την εκπόνηση της εργασίας συγκεντρώθηκε ένα πλήθος 95 παρατηρήσεων παρουσίας του είδους, προερχόμενο από μια ανομοιογενή ομάδα παρατηρητών όπως ερευνητές, προσωπικό του Φορέα Διαχείρισης Ε.Π.Ο.Ρ. και άλλων.
Για την εκτίμηση των απαιτήσεων του είδους χρησιμοποιήθηκαν μοντέλα MAXENT ενώ αναλυθήκαν, σε δυο στάδια, με βάση τις βιοκλιματικές και τις περιβαλλοντικές μεταβλητές. Αρχικά εκτιμήθηκε ο βιοκλιματικός θώκος του είδους που προσδιόρισε την περαιτέρω ανάλυση των περιβαλλοντικών παραμέτρων μόνο στην περιοχή όπου η παρουσία του είδους δεν περιορίζεται από βιοκλιματικούς παράγοντες. Στη συνέχεια εντός της βιοκλιματικά κατάλληλης περιοχής αναζητήθηκαν οι περιβαλλοντικές εκείνες παράμετροι που καθορίζουν σημαντικά την κατανομή του είδους.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο αγριόκουρκος έχει έναν στενό βιοκλιματικό θώκο περιοριζόμενο σε περιοχές με δροσερά και υγρά καλοκαίρια όπου η μέση θερμοκρασία της καλοκαιρινής περιόδου δεν ξεπερνά τους 10 βαθμούς Κελσίου, οι οποίες απαντώνται στα μεγάλα σχετικά υψόμετρα της περιοχής μελέτης. Σε ό,τι αφορά το ενδιαίτημα φαίνεται ότι αυτό καθορίζεται από την παρουσία συστάδων ερυθρελάτης σε τοπική κλίμακα, ενώ σε ευρύτερη ζώνη φαίνεται να ευνοείται από την παρουσία συστάδων οξιάς και πεύκης. Η καταλληλότητα του βιοτόπου μεγιστοποιόταν σε δάση μέτριας έως υψηλής πυκνότητας (50-80%). Αναγνωρίστηκαν δύο πυρήνες εξάπλωσης μέγιστης καταλληλότητας που συνδέονται με ένα στενό βιο-διάδρομο.

«Τα αποτελέσματα της εργασίας αναδεικνύουν τον σημαντικό ρόλο των κλιματικών παραμέτρων, που ενδεχομένως να περιορίσουν την παρουσία του είδους σε μικρότερες βιοκλιματικά κατάλληλες ζώνες στο μέλλον. Αναδεικνύει, ωστόσο, και τον σημαντικό ρόλο περιβαλλοντικών παραμέτρων όπως η δομή και σύνθεση των οικοσυστημάτων στον χώρο παρουσίας του είδους, γεγονός που επιτρέπει την λήψη μέτρων ώστε να βελτιστοποιείται η δομή και σύνθεση των δασικών οικοσυστημάτων ιδιαίτερα στις οριακά κατάλληλες περιοχές, προκείμενου να επιτραπεί στο είδους να εποικίσει ευρύτερες περιοχές εντός του καταλλήλου βιοκλιματικού θώκου», υπογράμμισε ο κ. Κεχαγιόγλου.
Ο κ. Κεχαγιόγλου ευχαριστεί θερμά τον κ. Κώστα Ποϊραζίδη (υπεύθυνο και συντονιστή της ερευνητικής εργασίας) και να συγχαρεί δημόσια όλη την ομάδα τονίζοντας ότι «είναι τιμή μας που τέτοιες επιστημονικές εργασίες γίνονται στο Εθνικό Πάρκο Οροσειράς Ροδόπης». ...................................................         ΠΗΓΗ : greenagenda.gr

  19-2--2019    : Ασθένεια μετατρέπει τα ελάφια σε «ζόμπι» στις ΗΠΑ– Κίνδυνος να νοσήσουν και άνθρωποι ...

Με ταχύτατους ρυθμούς εξαπλώνεται η ασθένεια «chronic wasting disease» (CWD) –μια μορφή σπογγώδους εγκεφαλοπάθειας- στον πληθυσμό των ελαφιών στις ΗΠΑ, με τους ειδικούς να προειδοποιούν όσους τρώνε το κρέας των ζώων πως κινδυνεύουν να προσβληθούν από τη νόσο.
Η εν λόγω ασθένεια, η οποία αποκαλείται ευρέως στις ΗΠΑ ως νόσος που μετατρέπει τα ελάφια σε ζόμπι, έχει ήδη κάνει την εμφάνισή της σε 24 πολιτείες και δύο περιφέρειες του Καναδά.
Η CWD επιτίθεται στον εγκέφαλο και τη σπονδυλική στήλη των ζώων, προκαλώντας δραματική απώλεια βάρους, υπερβολική δίψα και επιθετικότητα. Την ίδια ώρα, τα ελάφια αυτά χάνουν τον προσανατολισμό τους και ο οργανισμός τους παράγει μεγάλη ποσότητα σάλιου.
Λίγο καιρό αργότερα, πεθαίνουν.
Σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα «The Independent», που επικαλείται τον ειδικό από το πανεπιστήμιο της Μινεσότα Μάικλ Όστερχομ, περί τα 15.000 άρρωστα ζώα καταναλώνονται κάθε χρόνο από ανθρώπους.
«Είναι πιθανό τα επόμενα χρόνια να καταγραφούν περιστατικά της νόσου στους ανθρώπους, που να σχετίζονται με την κατανάλωση των άρρωστων ζώων» τόνισε χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Μάλιστα, όπως είπε ο ίδιος σε Αμερικανούς νομοθέτες, ενδέχεται να καταγραφούν αρκετά τέτοια περιστατικά.
Ο Όστερχομ συνέκρινε την εξάπλωση της ασθένειας με την επιδημία της νόσου της τρελής αγελάδας στη Βρετανία. Από το 1986 έως και το 2014, 177 άνθρωποι πέθαναν στο Ηνωμένο Βασίλειο από την ασθένεια αυτή. ...................................................         ΠΗΓΗ : cnn.gr

  19-2--2019    : Αρπακτικά πουλιά, οι ρυθμιστές των οικοσυστημάτων ...

Ακολουθεί ολόκληρη η εκπομπή:

«Η εικόνα είναι γνώριμη στους περιπατητές των κρητικών βουνών: πελώριες σκάρες ή καναβοί, όπως λεν τα όρνια στην Κρήτη, φέρνουν γύρους μόνοι ή σε ομάδες πάνω από τα φαράγγια και τους γκρεμούς, εκμεταλλευόμενα τα ανοδικά ρεύματα του αέρα. Ψάχνουν για τροφή, που πράγματι βρίσκουν άφθονη στους ορεινούς βοσκότοπους». Η περιγραφή του Δήμου Τσαντίλη στο βιβλίο του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Κρήτης «Κρήτη, μια ήπειρος σ’ ένα νησί» αποδίδει μια μοναδική πραγματικότητα του άγριου κρητικού τοπίου.
Είναι ένας «παράδεισος» για τα αρπακτικά πουλιά και γι’ αυτό είναι ανάμεσα στις δέκα περιοχές της Ευρώπης με την μεγαλύτερη πυκνότητα ειδών. Και τα 33 είδη που έχουν καταγραφεί στη χώρα υπάρχουν στην Κρήτη. Για ορισμένα, μάλιστα, το νησί είναι καταφύγιο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο γυπαετός, ο οποίος βρέθηκε την περασμένη δεκαετία να μετρά μόλις δύο ζευγάρια στην Κρήτη, τον μοναδικό τόπο σε ολόκληρη την νοτιοανατολική Ευρώπη, όπου ακόμη ζει. Χάρη σε ένα πρόγραμμα διατήρησης σήμερα μετρά τουλάχιστον επτά ζευγάρια. Ένας θηρευτής τρομακτικός, αλλά άκακος, που περνά όλη τη ζωή του με το ίδιο ταίρι και αφήνει πίσω του λιγοστούς απογόνους.
Αντίστοιχο πρόγραμμα διατήρησης έχει ήδη υλοποιηθεί για τον μαυροπετρίτη, ενώ ένα ακόμη ξεκινά τώρα για τον σπιζαετό, ένα είδος με μόλις είκοσι, όπως εκτιμάται, ζεύγη στο νησί.
Τα αρπακτικά πουλιά της Κρήτης, που έχουν εμπνεύσει τη λαϊκή παράδοση και τους Κρήτες μουσικούς και συχνά προκαλούν δέος και θαυμασμό, είναι «ρυθμιστές» της ισορροπίας των οικοσυστημάτων, αλλά και δείκτες της υγείας του περιβάλλοντος, στο οποίο ζουν. Αποδεικνύονται δε ιδιαιτέρως χρήσιμα για ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως οι καλλιέργειες. Ορισμένες από αυτές τις δραστηριότητες, ωστόσο, αποδεικνύονται απειλητικές για τα ίδια.
Σκάρες, κοράκια, τρομακτικοί πλην άκακοι γυπαετοί και άλλοι ιπτάμενοι θηρευτές ήταν το θέμα της δέκατης εκπομπής της βασισμένης στο ομότιτλο βιβλίο του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Κρήτης σειράς «Κρήτη, μια ήπειρος σ΄ένα νησί» που μεταδόθηκε σήμερα από την ΕΡΤ Ηρακλείου, από τους 97,5 και τους 105,6 στα FM και από το διαδίκτυο στη διεύθυνση: https://webradio.ert.gr/heraklio.
Καλεσμένος της εκπομπής ήταν ο βιολόγος – ορνιθολόγος Σταύρος Ξηρουχάκη, ο οποίος εδώ και είκοσι χρόνια εργάζεται σε προγράμματα σχετικά με τη διαχείρισης των μεγάλων αρπακτικών και ιδίως των γυπών.

Ο Δρ Σταύρος Ξηρουχάκης σπούδασε βιολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στην διαχείριση άγριας ζωής και στον έλεγχο επιβλαβών ειδών, στο τμήμα εφαρμοσμένης ζωολογίας του Πανεπιστήμιο Reading της Μ. Βρετανίας. Εκπόνησε διδακτορική μελέτη στην διαχείριση θαλάσσιων και χερσαίων βιολογικών πόρων στο Βιολογικό τμήμα Πανεπιστημίου Κρήτης με αντικείμενο την οικολογία του Ευρασιατικού Όρνιου (Gyps fulvus) στην Κρήτη. H μεταδιδακτορική του έρευνα στα Πανεπιστήμια της Κρήτης και του Αιγαίου, αφορούσε την δυναμική των αποικιών και την μελέτη του ζωτικού χώρου επίσης του ιδίου είδους.
Έχει συνεργαστεί σε 15 μελέτες και 11 ερευνητικά προγράμματα με αντικείμενο την διαχείριση της ορνιθοπανίδας ενώ έχει συμμετάσχει σε 30 επιστημονικά συνέδρια και 25 δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά. Από το 1998 εργάζεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Κρήτης σε προγράμματα που σχετίζονται με την οικολογία και την διαχείριση των μεγάλων αρπακτικών και ειδικά των γυπών.

Η σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών «Κρήτη, μια ήπειρος σ’ ένα νησί» είναι συμπαραγωγή της ΕΡΤ Ηρακλείου με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και μεταδίδεται κάθε Τρίτη, 11-12 π.μ. ...................................................         ΠΗΓΗ : ert.gr

  28-1--2019    : Τα πάντα σοφά εποίησε … ...

Κάτι που δεν ήξερα και το θεωρώ πολύ ενδιαφέρον , για το πώς η Φύση προνοέι και εξοπλίζει την άγρια ζωή, ανάλογα την εποχή και το μέρος που διαβεί …
Αυτά είναι τα πόδια ενός Γκράους , όπου βλέπετε ότι υπάρχει εμφανής οδοντωτή ¨επίστρωση¨ η οποία παρατηρείται τον Χειμώνα και βοηθά το πουλί να περπατά άνετα στο χιόνι , αλλά περισσότερο να αγκιστρώνεται στα χιονισμένα κλαδιά όπου τον Χειμώνα ψάχνει την τροφή του λόγω της μεγάλης χιονιοκάλυψης τους εδάφους… ...................................................         ΠΗΓΗ : Michael Furtman

  8-1--2019    : Οι Νανόχηνες επέστρεψαν στο Δέλτα του Έβρου ...

Καθώς ο χειμώνας προχωράει, χιλιάδες πουλιά κατεβαίνουν από το Βορρά για να βρουν ασφάλεια και τροφή στις λιμνοθάλασσες και τα λιβάδια του υγροτόπου. Πάπιες, κύκνοι, αρπακτικά, χήνες, παρυδάτια.
Μέσα σ’ αυτά εκατοντάδες Ασπρομέτωπες Χήνες και μαζί τους φρέσκες φρέσκες πάνω από 100 Νανόχηνες, το σύνολο του Ευρωπαϊκού (Φινοσκανδικού) πληθυσμού. Φρέσκες, καθώς το κοπάδι που βρισκόταν στην Κερκίνη από τις 18 Σεπτεμβρίου έως και τα ξημερώματα της Κυριακής, στις 12 το μεσημέρι, ανήμερα των Φώτων, ήταν ήδη στο Δέλτα.
Μέσα στο κοπάδι και ο Mr Blue με την οικογένειά του (σύντροφο και τρία Νανοχηνόπουλα), ο οποίος με το δορυφορικό πομπό που φέρει μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες για το κοπάδι των χηνών.
Ο Mr Blue «πιάστηκε» στις 24 Μαΐου 2018, στα έλη Valdak του Porsanger (πολύ σημαντικός μεταναστευτικός σταθμός του κοπαδιού στη Νορβηγία). Από τότε φέρει πομπό και δύο μπλε δαχτυλίδια (εξ ου και το όνομά του).
Η Νανόχηνα είναι ένα Παγκοσμίως Απειλούμενο Είδος πουλιού, με ένα πολύ μικρό εναπομείναντα πληθυσμό στην Ευρώπη, ο οποίος έχει μία σταθερή μεταναστευτική συμπεριφορά. Τα πουλιά γεννάνε στη Νορβηγία και ξεχειμωνιάζουν στην Κερκίνη και το Δέλτα του Έβρου.
Η χώρα μας και ειδικότερα οι δύο σπουδαίοι αυτοί υγρότοποι έχουν μεγάλη ευθύνη για την προστασία του είδους καθώς τους προτιμάει για πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου της ζωής του.
Για τις επόμενες εβδομάδες (σύμφωνα με τη συμπεριφορά που έχει καταγραφεί τα τελευταία χρόνια από το προσωπικό του Φορέα Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών Δέλτα Έβρου και Σαμοθράκης) οι Νανόχηνες θα τρέφονται και θα ξεκουράζονται στα εύφορα και ασφαλή λιβάδια του Δέλτα Έβρου, παίρνοντας δυνάμεις για το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής για την επόμενη κρίσιμη αναπαραγωγική περίοδο που θα διατηρήσει το πανέμορφο είδος σε ικανοποιητικούς αριθμούς. ...................................................         ΠΗΓΗ : Δέλτα Έβρου

  1-1--2019    : Οδηγίες για την φροντίδα της πανίδας της γειτονιάς κατά την περίοδο του παγετού ...

Μετά τα πρώτα χιόνια στα πεδινά της Μακεδονίας και της Θράκης, οι καιρικές προγνώσεις κάνουν λόγο για δριμύ ψύχος με παγετούς για τις επόμενες μέρες.
Για το λόγο αυτό η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης δίνει μερικές απλές συμβουλές για να βοηθήσουμε τα είδη της πανίδας αυτήν την περίοδο.
Τα άγρια ζώα έχουν προσαρμοστεί σε τέτοιες συνθήκες και στις περισσότερες των περιπτώσεων έχουν μηχανισμούς να επιβιώσουν.
Εμείς όμως, τόσο οι πολίτες όσο και οι φορείς και οι αρχές του τόπου, μπορούμε να βοηθήσουμε λίγο τα ζώα που θα αναζητήσουν καταφύγιο κοντά στις πόλεις και τα χωριά με διάφορους τρόπους, έτσι ώστε να τα διευκολύνουμε.
Πρώτο και κυριότερο, όσοι έχουμε τη δυνατότητα, μπορούμε να απομακρύνουμε λίγο από το χιόνι από κάποιο σημείο στη γειτονιά μας. Αρκεί να εμφανιστεί το έδαφος σε ένα ή λίγα τετραγωνικά μέτρα, έτσι ώστε να μπορούν να σταθούν εκεί τα πτηνά της γειτονιάς, είτε για να τραφούν είτε για να αποφύγουν έστω το παγωμένο χιόνι και να μειώσουν έτσι τις απώλειες θερμότητας που είναι και το ζητούμενο αυτές τις μέρες.
Σε ότι αφορά την τροφή, οι σακούλες του ψωμιού που τρώμε κάθε μεσημέρι περιέχουν υπολείμματα – ψίχουλα τα οποία πολλά είδη (δεκαοχούρες, περιστέρια, σπουργίτια κλπ) θα τα εκτιμούσαν δεόντως. Εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αδειάζουμε τις σακούλες του ψωμιού στο πεζοδρόμιο, ή σε άλλο μέρος στο οποίο δεν έχει φτάσει το χιόνι, ή έχει γίνει εκχιονισμός και πολύ σύντομα θα δούμε να συγκεντρώνονται εκεί διάφορα πτηνά να τσιμπήσουν τα ψίχουλα, ανάλογα και με την ποσότητα τροφής που ρίχνουμε. Ομοίως και στο πρεβάζι του μπαλκονιού μας.
Όσοι έχουν κατοικίδιο και το ταΐζουν με ξηρά τροφή, ας συλλέξουν κατά τον ίδιο τρόπο τα υπολείμματα της τροφής της γάτας ή του σκύλου τους και ας τα ρίξουν σε κάποιο σημείο χωρίς χιόνι. Έτσι θα μπορέσουν να βρούνε τροφή και τα είδη που χρειάζονται πρωτεΐνη για να καλύψουν τις ανάγκες τους όπως οι κότσυφες, οι κοκκινολαίμηδες και άλλα. Τα υπολείμματα μπορούμε να τα πατάμε λίγο αν είναι μεγάλα σε μέγεθος έτσι ώστε να μπορούνε ακόμη και μικρά πτηνά να τα καταναλώσουν. Όσοι θέλουν να κάνουν κάτι περισσότερο, μπορούνε να προμηθευτούν μίγματα τροφής για πτηνά από τα σχετικά καταστήματα. Οι υπεύθυνοι των καταστημάτων γνωρίζουν να μας δώσουν μίγματα τροφών τόσο για σποροφάγα όσο και για εντομοφάγα πτηνά.
Σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει επίσης το να διατηρήσουμε κάποιο μέρος με νερό που να μην παγώνει για λίγες ώρες, στην αυλή μας ή σε χώρο που δεν περπατούν πεζοί (προς αποφυγή ατυχημάτων αν θα παγώνει το νερό) Τα μικρά πτηνά, ακόμη και το χειμώνα πέραν από την ανάγκη τους για πόσιμο νερό, κάνουν καθημερινά το μπάνιο τους. Αν μπορούμε να ρίχνουμε φρέσκο νερό κατά προτίμηση προς το μεσημέρι για να καθυστερεί να παγώσει, θα τα βοηθήσουμε σε αυτές τις βασικές καθημερινές τους ανάγκες.
Με δεδομένο το ότι το χιόνι και ο πάγος έχουν περιορίσει σημαντικά τις κινήσεις και τις επιλογές μας, ιδιαίτερα για τις οικογένειες με μικρά παιδιά, η φροντίδα των ζώων της γειτονιάς μας, μπορεί να αποτελέσει μία ιδιαίτερα ευχάριστη αλλά και εκπαιδευτική ενασχόληση, μιας και τα μηνύματα που προκύπτουν από την εθελοντική προσφορά είναι πολλά και χρήσιμα. ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας-Θράκης.

  1-7--2018    : Βελτίωση ενδιαιτημάτων : η αποτελεσματική προσφορά για την πανίδα ...

Στον αιώνα που πέρασε, η ήδη έντονα επηρεασμένη από τον άνθρωπο ελληνική φύση, υποβαθμίστηκε στο όνομα μιας ανάπτυξης που πραγματοποιήθηκε με λανθασμένο τρόπο. Αποτέλεσμα είναι η αναμενόμενη βελτίωση της ποιότητας ζωής των Ελλήνων να είναι δυνατόν να χαρακτηριστεί ως φαινομενική, κάτι που αντιλαμβάνονται ακόμα περισσότερο οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που ασχολούνται με το κυνήγι, το ψάρεμα, τη συλλογή αγρίων φυτών, την ορειβασία κλπ.. Δραστηριότητες δηλαδή, άμεσα εξαρτώμενες από το φυσικό περιβάλλον.

     Συγκεκριμένα στην Ελλάδα η άγρια πανίδα δέχτηκαν και δέχονται πλήγματα από:
–          την αποξήρανση του 62.3% των λιμνών και τη συνεχή υποβάθμιση ακόμα και σήμερα των υγροτόπων
–          την ελλειπή διαχείριση και καταπάτηση των δασών
–          την εντατικοποίηση της γεωργίας στις πεδινές περιοχές και εγκατάλειψή της στις νησιωτικές, ημιορεινές και ορεινές περιοχές
–          την έλλειψη διαχείρισης της βόσκησης
–          την κατασκευή μεγάλων τεχνικών έργων και την επέκταση των οικισμών.

Οδηγίες για τη βελτίωση ενδιαιτημάτων όπως εφαρμόζεται στους Νομούς Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής

     Τα πλήγματα αυτά αναφέρονται περιληπτικά, μπορούν όμως να αναλυθούν σε πολλές επιμέρους αλλοιώσεις των οικοσυστημάτων που επηρεάζουν άμεσα, αλλά κυρίως έμμεσα τους πληθυσμούς της άγριας πανίδας. Η δράση τους είναι δυνατόν να εξελίσσεται με βραδύ ρυθμό ώστε αντίστοιχα και η ελάττωση των πληθυσμών να γίνεται σταδιακά. Ακόμα, μπορεί από μία περιοχή να εξαφανιστεί τελείως ένα είδος χωρίς να βρεθεί ούτε ένα νεκρό άτομο. Αποτέλεσμα αυτών, είναι οι επιπτώσεις τους να μην γίνονται αντιληπτές στο ευρύ κοινό οπότε τις περισσότερές φορές να μην υπάρχουν καν αντιδράσεις.
     Τα παραπάνω αποτελούν αντικείμενο των επιστημόνων που ασχολούνται με την άγρια πανίδα, οι οποίοι θα πρέπει να είναι ικανοί να κατανοούν τη σχέση που υπάρχει μεταξύ του ενδιαιτήματος και του πληθυσμού των ειδών, να αναγνωρίζουν τους παράγοντες που μεταβάλλουν το ενδιαίτημα και στη συνέχεια να επιλέγουν τις κατάλληλες τεχνικές ώστε να διατηρείται η ποιότητα του ενδιαιτήματος για το είδος.
     Οι τεχνικές αυτές περιλαμβάνονται στον όρο βελτίωση ενδιαιτημάτων και είναι η διαδικασία της διάγνωσης του προβλήματος και στη συνέχεια πραγματοποίησης συγκεκριμένης επέμβασης ώστε να διορθωθεί το σημείο εκείνο όπου το οικοσύστημα αδυνατεί να στηρίξει στα επιθυμητά επίπεδα τον πληθυσμό κάποιου είδους. Συνήθως η βελτίωση ενδιαιτημάτων δεν γίνεται με απαγόρευση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, αλλά με σωστή διευθέτηση τους ώστε να περιοριστούν οι επιπτώσεις στην πανίδα. Και αυτό, διότι συχνά δεν είναι η πραγματοποίηση μιας δραστηριότητας του ανθρώπου τόσο σημαντική όσο ο τρόπος με τον οποίο γίνεται. Για παράδειγμα είναι υποχρεωτικό πλέον από τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά τη συγκομιδή των τριφυλλιών ή την κατεργασία του εδάφους, το τρακτέρ να ξεκινά από το μέσο του αγρού και με κατάλληλη πορεία να εξελίσσεται προς τις άκρες, έτσι διευκολύνεται η διαφυγή των διαφόρων ειδών της πανίδας.
     Η βελτίωση ενδιαιτημάτων όμως, εκτός από την διευθέτηση των δραστηριοτήτων του ανθρώπου επεμβαίνει και στο σύνολο των πόρων ή των χαρακτηριστικών του περιβάλλοντος. Για παράδειγμα έχει βρεθεί, ότι η επιτυχία της αναπαραγωγής είναι δυνατόν να αυξηθεί με τεχνικές ώστε τα ζώα να καταναλώνουν περισσότερο θρεπτική τροφή, επίσης η θνησιμότητα (λόγω των αρπάγων ή ασθενειών)  μπορεί να ελαττωθεί σε περιοχές όπου θα αυξηθεί η χωροκατανομή της τροφής, του νερού ή της κάλυψης.
Στην Ελλάδα τα πρώτα έργα βελτίωσης ενδιαιτημάτων για την πανίδα πραγματοποιήθηκαν από τη Δασική Υπηρεσία τη δεκαετία του 1970 στην Ελεγχόμενη Κυνηγετική Περιοχή του Κόζιακα στο Ν. Τρικάλων. Το 1980 η Διεύθυνση Αισθητικών Δρυμών και Θήρας του Υπουργείου Γεωργίας προέτρεπε με έγραφα προς τις κυνηγετικές οργανώσεις της χώρας να πραγματοποιήσουν έργα βελτίωσης των ενδιαιτημάτων των θηραμάτων. Η εφαρμογή του μέτρου σε μεγαλύτερη έκταση ξεκίνησε το 1996 με την εφαρμογή του «Προγράμματος Βελτίωσης Βιοτόπων» της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας & Θράκης. Τα έργα βελτίωσης ενδιαιτημάτων ενισχύθηκαν και διευρύνθηκαν σε πανελλήνιο επίπεδο το 2005 με σχετικό πρόγραμμα από την Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδας. Έργα βελτίωσης ενδιαιτημάτων πραγματοποιούν και άλλες περιβαλλοντικές οργανώσεις στην Ελλάδα για απειλούμενα είδη θηλαστικών και πτηνών.
Σκοπιμότητα των έργων βελτίωσης ενδιαιτημάτων δεν είναι μόνο η αύξηση των ειδών της πανίδας, αλλά και η ευαισθητοποίηση των κυνηγών, αγροτών και άλλων χρηστών στην προστασία του περιβάλλοντος. Ωστόσο σε σχετική έρευνα βρέθηκε πως σε πολλά έργα βελτίωσης ενδιαιτημάτων στην Ελλάδα καταγράφονται ζημιές και κλοπές με αποτέλεσμα να μειώνεται η αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος. ...................................................         ΠΗΓΗ : panida.gr

  10-6--2018    : Μέτρα για την αύξηση των πληθυσμών της ορεινής πέρδικας ...

Από τα σπουδαιότερα μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν για να επιτευχθεί η αύξηση των πληθυσμών της ορεινής πέρδικας, δεδομένης βέβαια της διατήρησης της απαγόρευσης των απελευθερώσεων της τσούκαρ σε περιοχές εξάπλωσης της ορεινής, είναι η βελτίωση των ενδιαιτημάτων της (βιοτόπων). Επεμβάσεις δηλαδή οι οποίες θα προσφέρουν στα πουλιά τα στοιχεία που χρειάζονται για την επιβίωση τους (τροφή, νερό και κάλυψη) και θα επαναφέρουν, στο μέτρο του δυνατού, το ενδιαίτημα στην κατάσταση που βρισκόταν παλαιότερα.
Η εγκατάσταση διάσπαρτων καλλιεργειών του ενός (1) στρέμματος περίπου με μίγματα σπόρων ειδών, όπως το σιτάρι, κριθάρι και τριφύλλι, θα εξασφάλιζε σε μεγάλο βαθμό την παροχή θρεπτικής τροφής. Η δημιουργία επίσης απλών κατασκευών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως ποτίστρες, εκμεταλλευόμενοι τις πηγές καθώς και τα κατακρημνίσματα, θα βοηθούσε σημαντικά στην εξεύρεση νερού τη θερινή περίοδο.
Ένα ακόμα μέτρο για την αύξηση των πληθυσμών του είδους είναι ο περιορισμός των επιπτώσεων από τους άρπαγες. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί έμμεσα με κατάλληλες επεμβάσεις στο ενδιαίτημα και άμεσα με τη θανάτωση καθορισμένου αριθμού αρπάγων. Ο ειδικός σχεδιασμός που θα πραγματοποιείται για κάθε περιοχή θα περιλαμβάνει τη χρήση αποτελεσματικών τεχνικών και τη παρακολούθηση των πληθυσμών των κύριων ειδών του τροφικού πλέγματος του οικοσυστήματος.
Μέτρα σε τοπικό επίπεδο πρέπει να λαμβάνονται επίσης για την αντιμετώπιση της λαθροθήρας και τη ρύθμιση της θήρας. Στην περίπτωση αυτή, ο διαχειριστής εκτός από το θήραμα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του και τον άνθρωπο, τότε μόνο θα επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα. Ένα παράδειγμα μη ορθής απόφασης αποτελεί η εφαρμογή μέτρου, σύμφωνα με το οποίο επιτρέπεται η εκγύμναση των κυνηγετικών σκύλων μόνο σε καθορισμένους χώρους (ζώνες εκγύμνασης). Μειονέκτημα είναι ότι οι κυνηγοί συγκεντρώνονται σε περιορισμένους χώρους με αποτέλεσμα:

- οι πέρδικες να υφίστανται εντονότερη πίεση στις ζώνες εκγύμνασης και
- οι κυνηγοί να συνωστίζονται με επιπτώσεις για την εκπαίδευση των σκύλων και για τη δική τους ικανοποίηση.

Η ορθή λύση πρέπει να βασίζεται στη γνώση της βιολογίας της πέρδικας και των παραμέτρων που επηρεάζουν την εκγύμναση των σκύλων και βέβαια την ικανοποίηση των κυνηγών. Μια τέτοια λύση θα μπορούσε να αναφέρει ότι κατά το τρίμηνο που λαμβάνει χώρα το κύριο μέρος της αναπαραγωγής (επώαση και ανατροφή), η εκγύμναση των σκύλων μπορεί να πραγματοποιείται μόνο σε καθορισμένες περιοχές στις οποίες δεν υπάρχει πέρδικα, απλώς δηλαδή για το τρέξιμο των σκύλων.
Μετά το τρίμηνο, όπου θα έχουν ολοκληρωθεί τα κρίσιμα στάδια της ανατροφής, για το σύνολο σχεδόν των περδικακίων, η εκπαίδευση μπορεί να πραγματοποιείται παντού, εκτός των καταφυγίων άγριας ζωής.
Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο αποτελούν τα προγράμματα επαναεισαγωγής και ενδυνάμωσης των πληθυσμών της πέρδικας. Αποτελεσματικότερη μέθοδος είναι η σύλληψη και μεταφορά αγρίων ατόμων από γειτονική περιοχή. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί η φυσική εκτροφή, δηλαδή η ανατροφή των νεοσσών από τη φυσική τους μητέρα σε ευρύχωρους κλωβούς με βλάστηση και ησυχία.
Το σύστημα αυτό της εκτροφής, σύμφωνα με έρευνες σε άλλα είδη πέρδικας, επιτρέπει στους νεοσσούς να μάθουν να αντιμετωπίζουν τους άρπαγες και να ανατρέφουν τα μικρά τους, κάτι που πραγματοποιείται σε πολύ μικρότερο βαθμό όταν χρησιμοποιούνται εκκολαπτικές μηχανές και θερμομητέρες.
Συμπερασματικά, ο επιστημονικός σχεδιασμός δράσεων και ενεργειών που εύκολα μπορούν να υλοποιηθούν, μπορεί να προσφέρει στην ορεινή πέρδικα και στους κυνηγούς της χώρας μας ότι πολυτιμότερο, ως έννοα όντα, την αειφορία.

ΣΤ ΚΟΜΑΘ περιοδικό Πάνθηρας

...................................................         ΠΗΓΗ : Πέρδικες

  9-6--2018    : Oi πέρδικες και το νερό... ...

Οι πέρδικες, κατά τη λήψη της τροφής τους και αναλόγως της εποχής, μπορούν να ικανοποιούν τις ανάγκες τους σε νερό, εκμεταλλευόμενα την υψηλή περιεκτικότητα νερού στα διάφορα έντομα, φρούτα και βλαστούς που καταναλώνουν καθώς και κατά τη διάσπαση των λιπώνκαι των υδατανθράκων κατά το μεταβολισμό στον οργανισμό τους.
Παρόλα αυτά, σε περιοχές όπου υπάρχει διαθέσιμο επιφανειακό νερό έχει παρατηρηθεί και είναι αποδεκτό ότι, ο αριθμός των περδικιών μπορεί να είναι αρκετά μεγαλύτερος από περιοχές χωρίς διαθέσιμο νερό.
Οι κρίσιμοι μήνες, σχετικά με την ανάγκη των περδικιών για Διαθέσιμο νερό, σύμφωνα πάντα με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην Αττική , είναι η περίοδος από τα μέσα Ιουνίου μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου, όπου η παρουσία φρέσκων ποωδών βλαστών και εντόμων είναι πολύ περιορισμένη.
Η χρήση τόσο των φυσικών όσο και των τεχνητών πηγών νερού είναι ευεργετική .
Και επειδή οι έξω θερμοκρασίες αυτές τις μέρες υπερβαίνουν τους 35 βαθμούς κελσίου , είναι ευεργετικό για τις πέρδικες αν καθαρίσουμε όποιες φυσικές η τεχνητές πηγές γνωρίζουμε και βέβαια να τους προσθέτουμε νεράκι κάθε λίγες μέρες . ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνήγι στην Ελλαδα και όχι μόνο

  3-5--2018    : Αγριόγιδα… Λιγοστεύουν αλλά αντέχουν στα βουνά της Ηπείρου ...

Είκοσι πέντε περίπου πληθυσμού του προστατευόμενου αγριόγιδου ζουν στα ελληνικά βουνά, αλλά μόλις τέσσερις απ’ αυτούς έχουν μεγάλες πιθανότητες επιβίωσης και τα επόμενα χρόνια, καθώς ο αριθμός τους βαίνει αυξανόμενος. Λέγοντας οι επιστήμονες πληθυσμούς, στην ουσία εννοούν τα κοπάδια που εξακολουθούν να κοσμούν τις απάτητες βουνοκορφές.
Στα βουνά της Ηπείρου, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε ο βιολόγος Χαρητάκης Παπαιωάννου, ένας από τους πλέον ειδικούς επιστήμονες που διαθέτει η χώρα, υπάρχουν εννέα πληθυσμοί, κυρίως στην Τύμφη, τον Σμόλικα, τον Γράμμο, τα Τζουμέρκα, αλλά μόλις ένας, στην περιοχή της Γκαμήλας, παρουσιάσει αύξηση του πληθυσμού, μετρά δηλαδή πάνω από εκατό ζώα.
Τα αγριόγιδα συχνά αποκαλούνται «αντιλόπες των ελληνικών βουνών». Ο τυπικός τους βιότοπος είναι οι απότομες χαράδρες, οι ορθοπλαγιές ενώ τα υπο-αλπικά λιβάδια και τα δάση συμβάλλουν στη διαβίωσή του. Τον χειμώνα, τα αγριόγιδα προτιμούν τις απότομες, νότιες πλαγιές, όπου το χιόνι λιώνει γρηγορότερα. Όταν μπει η άνοιξη, αρχίζουν να ανεβαίνουν σε ψηλότερα σημεία και για να αποφύγουν τη μεγάλη ζέστη το καλοκαίρι, αποτραβιούνται στις δροσερές περιοχές του βιότοπου. Είναι περισσότερο δραστήρια τις πρωινές ώρες, ενώ όταν έχει συννεφιά και χαμηλή θερμοκρασία, κινούνται καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Το χαρακτηριστικό του γνώρισμα είναι τα όρθια κέρατα που γέρνουν προς τα πίσω, στο πρόσωπό του κυριαρχεί το λευκό, ενώ το σώμα του είναι δυνατό, με χρώμα που ποικίλει ανάλογα με την εποχή. Είναι, δηλαδή, ανοιχτόχρωμο καφέ κατά την άνοιξη και το καλοκαίρι με κοντό τρίχωμα, το οποίο κατά τη χειμερινή περίοδο γίνεται μακρύ και παίρνει χρώμα σκούρο καφέ – σχεδόν μαύρο.
Το άγριο ζώο καταφέρνει να επιβιώνει σε μεγάλα υψόμετρα 2.000 και 3.000 μέτρων όμως οι κίνδυνοι με τους οποίους είναι αντιμέτωπο δεν είναι λίγοι, όπως ανέφερε στην ομιλία του ο κ. Παπαιωάννου.
Κίνδυνοι από την ίδια την φύση, κυρίως όμως από τον άνθρωπο. Το παράνομο κυνήγι αποτελεί μόνιμη απειλή για τον πληθυσμό του αγριόγιδου στην περιοχή της Ηπείρου.
Τα τελευταία χρόνια οι ενημερωτικές εκδηλώσεις, όπως αυτή του Ορειβατικού Συλλόγου Ιωαννίνων με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης είναι συνεχείς, ωστόσο υπάρχουν πάντα εκείνοι που κυνηγούν παράνομα με βασικό σκοπό την πώληση του κρέατος. Τελευταίο συμβάν ήταν πριν έναν χρόνο με την θανάτωση έξι αγριόγιδων στο Τσεπέλοβο. ...................................................         ΠΗΓΗ : epiruspost.gr

  13-4--2018    : Yπό εξαφάνιση ο πληθυσμός του κόκκινου ελαφιού στην Κυνηγετική Περιοχή Κόζιακα ...

Στα πρόθυρα της εξαφάνισης βρίσκεται το κόκκινο ελάφι στην Ελλάδα, αφού εάν εξαιρεθεί ο πληθυσμός της Πάρνηθας, που φαίνεται υγιής, αυτός της Ροδόπης, που αποτελεί και τον μόνο φυσικό, πιθανώς να μην είναι βιώσιμος βραχυπρόθεσμα, όπως και εκείνος που εισήχθη στην Ήπειρο" τονίζει, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η επιστημονική υπεύθυνη του WWF Ελλάς, Παναγιώτα Μαραγκού.
Πάντως, όπως λέει η κ. Μαραγκού, "τόσο για τον οριακό φυσικό πληθυσμό της Ροδόπης, όσο και για τον εισαχθέντα της Ηπείρου, δεν πραγματοποιείται παρακολούθηση και άρα δεν υπάρχει και επικαιροποιημένη γνώση για το πού βρίσκεται ο πληθυσμός". Μάλιστα, πρόσθεσε, "ο πληθυσμός που είχε εισαχθεί στην Ελεγχόμενη Κυνηγετική Περιοχή Κόζιακα Τρικάλων δεν υφίσταται πλέον".
Στον αντίποδα, σύμφωνα με την κ. Μαραγκού, ο πληθυσμός της Πάρνηθας είναι ο μόνος στην Ελλάδα που έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο της εξαφάνισης και "με την εφαρμογή κατάλληλων διαχειριστικών μέτρων, μπορεί να επιβιώσει".
Σύμφωνα με την κ. Μαραγκού, η σημαντικότερη απειλή για όλους τους πληθυσμούς ελαφιού είναι το παράνομο κυνήγι και δευτερευόντως η υποβάθμιση του ενδιαιτήματος και η όχληση, εξαιτίας ανθρώπινων δραστηριοτήτων. "Παράνομο κυνήγι εντοπίζεται και στην Πάρνηθα και βέβαια και στη Ροδόπη, όπου συχνά αναφέρονται στον Tύπο περιστατικά λαθροθηρίας ακόμη και από Βούλγαρους κυνηγούς" σημειώνει χαρακτηριστικά.
Αναφερόμενη στο καθεστώς προστασίας του ελαφιού στην Ελλάδα, η επιστημονική υπεύθυνη του WWF Ελλάς τονίζει ότι αφορά στην απαγόρευση του κυνηγιού του, σύμφωνα με το Δασικό Κώδικα. Όπως εξηγεί, το μεγαλύτερο τμήμα των πληθυσμών του ελαφιού στη Ροδόπη και στην Πάρνηθα βρίσκεται μέσα σε περιοχές του δικτύου Natura 2000 ή σε ΚΑΖ (Καταφύγια Άγριας Ζωής), ενώ "η Πάρνηθα είναι επίσης εθνικός δρυμός". Κατά την ίδια, ένα μέτρο, όχι επαρκές από μόνο του, είναι η διατήρηση μικρών πληθυσμών σε κρατικά εκτροφεία. ...................................................         ΠΗΓΗ : AΠΕ-ΜΠΕ

  11-4--2018    : Οι οικόσιτες γάτες, μια καταστροφή για τη βιοποικιλότητα ? ...

Μια επιστημονική μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι εγχώριες γάτες είναι υπεύθυνες για μια οικολογική καταστροφή:
η εισαγωγή τους από τον άνθρωπο σε όλες σχεδόν τις γωνιές του κόσμου, προκαλεί ποικιλόμορφη επεμβατική διείσδυση ενάντια άλλων ειδών με αποτέλεσμα την αποδυναμώσει της βιοποικιλότητας προκαλώντας μεγάλες οικολογικές ζημιές, τουλάχιστον 87 είδη πτηνών , 45 είδη θηλαστικών και 10 είδη ερπετών έχουν ήδη εξαφανιστεί . Περισσότερες πληροφορίες: http://bit.ly/2oa802X
Η εγχώρια γάτα έχει πλέον πάνω από 12 εκατομμύρια εκπροσώπους στη Γαλλία.
Η γάτα είναι επίσης ολοένα και περισσότερο παρούσα στο φυσικό περιβάλλον της οποίας δεν είναι γηγενής. Τα κυνηγετικά του ένστικτα το κάνουν ένα εκλεκτικό αρπακτικό της άγριας ζωής. ... ...................................................         ΠΗΓΗ : chat-biodiversite.fr

  30-3--2018    : Ο έλεγχος των αρπάγων κατά την φωλεοποίηση και τα αποτελέσματα του. ...

Όλα τα πτηνά των γεωργικών εκτάσεων αλλα και των βουνών υφίστανται ζημίες από αρπακτικά ζώα. Τα είδη φωλεοποίησης όπως η γκρίζα πέρδικα φαίνεται ιδιαίτερα ευάλωτη επειδή φωλιάζει στο έδαφος και το ενδιαίτημα της ποικίλει από παρουσία θηρευτών όλων των ειδών.
Εχει αποδειχτεί ότι η μείωση των αρπάγων βοηθά πολύ τις πέρδικες και η επιβίωση των νεοσσών κατά την διάρκεια της αναπαραγωγής είναι πολύ μεγαλύτερη από εκεί όπου οι άρπαγες έχουν περιοριστεί .
Η θήρευση που υφίστανται οι πέρδικες είναι πολύ σημαντική και προκαλεί τις μεγαλύτερες απώλειες ειδικά στις φωλιές και στους νεοσσούς κατά τις πρώτες μέρες της ζωής των.
Αυτό οφείλεται στο ότι κατά την διάρκεια της επώασης οι κλώσες και τα αυγά τους είναι ιδιαίτερα ευάλωτες κατά την περίοδο αυτή, όπως και οι νεοσσοί κατά την διάρκεια των πρώτων εβδομάδων της ύπαρξης τους.
Η περιοχή μελέτης του Sussex αποκάλυψε την σημασία του ελέγχου των θηρευτών , όπου οι θηρευτές παρακολουθήθηκαν επί δεκαετίες σε αγροκτήματα με και χωρίς φύλαξη.
Στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, το gwct διεξήγαγε ένα ελεγχόμενο επιστημονικό πείραμα όπου συγκρίναμε τον πληθυσμό γκρίζας πέρδικας σε παρόμοια ενδιαιτήματα γεωργικών εκτάσεων όπου αλλού είχε γίνει έλεγχος αρπακτικών και αλλού όχι.

Πάνω από οκτώ χρόνια παρακολούθησης και έρευνας στην Salisbury Plain έδειξε τα έξεις :

Μετά από έλεγχο αρπακτικών: Αυξήθηκε η παραγωγή νεαρών πτηνών, με αυξημένο αριθμό τον Αύγουστο κατά 75% κάθε χρόνο.
Το δε φθινόπωρο σε πάνω από τρία χρόνια, είχαμε αύξηση 3,5 φορές των πληθυσμών της πέρδικας του φθινοπώρου.
Αυξημένο απόθεμα αναπαραγωγής την άνοιξη 35% ετησίως. το οποίο σημαίνει αύξηση κατά το ίδιο διάστημα των τριών χρόνων της πυκνότητας των φωλιών κατά 2,6 φορές
Στην ( Εικόνα - κίτρινο παρουσία περδίκων χωρίς τον έλεγχο και πορτοκαλί μετά τον έλεγχο αρπακτικών ), βλέπετε τις συνέπειες της φύλαξης και του ελέγχου των αρπακτικών με πλήρη σαφήνεια.
Το ίδιο απλά με διαφοροποίηση κάποιων αριθμητικών στατιστικών ισχύει και για τα άλλα είδη πέρδικας ... ...................................................         ΠΗΓΗ : gwct.org.uk

  17-3--2018    : Διεθνής αναγνώριση για το έργο της ΚΟΜΑΘ για την προστασία του κολχικού φασιανού. ...

Διαβάστε ΕΔΩ το άρθρο στο περιοδικό FIELD

Διαβάστε ΕΔΩ το άρθρο στο περιοδικό SHOOTERS

Το έργο της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας – Θράκης για την προστασία του Κολχικού Φασιανού στο Δέλτα του Νέστου αναγνωρίζεται πια διεθνώς, όπως αποτυπώνεται σε δύο ειδικά περιοδικά της Μεγάλης Βρετανίας. Πρόκειται για τα περιοδικά FIELD και SHOOTERS, δύο πολύ μεγάλης κυκλοφορίας έντυπα, που σε πρόσφατα τεύχη τους κάνουν εκτενές αφιέρωμα τόσο για το έργο της ΚΟΜΑΘ, όσο και τις δράσεις προστασίας του είδους.
Όπως είναι γνωστό στο Δ. Νέστου βρίσκεται ο τελευταίος γηγενής πληθυσμός του κολχικού φασιανού (Phasianus colchicus colchicus) στην Ευρώπη. Η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας – Θράκης (ΚΟΜΑΘ εδώ και πολλά χρόνια ενδιαφέρεται για την προστασία και ανάδειξη του είδους, του οποίου το κυνήγι εδώ και δεκαετίες απαγορεύεται. Η ΚΟΜΑΘ, σε συνεργασία με το Δασαρχείο Καβάλας και τον Κυνηγετικό Σύλλογο Χρυσούπολης εργάζεται για την προστασία του κολχικού φασιανού, την εκπόνηση σχετικών μελετών, τη σύνταξη διαχειριστικών σχεδίων, τη διατύπωση προτάσεων διατήρησης, τη συγγραφή βιβλίων και επιστημονικών εργασιών και την εργασία πεδίου με δράσεις βελτίωσης ενδιαιτημάτων και καταγραφής της παρουσίας του είδους.
Επειδή ο πληθυσμός αυτός είναι ίσως το μοναδικό υπόλειμμα του γενετικά καθαρού και άγριου πληθυσμού του είδους στον ευρωπαϊκό χώρο το έργο αυτό κίνησε το ενδιαφέρον της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας και συγκεκριμένα του Παγκόσμιου Οργανισμού Φασιανοειδών (WPA) και του Οργανισμού Θήρας και Προστασίας Άγριας Ζωής της Μεγάλης Βρετανίας (Game & Wildlife Conservation Trust). Η έως τώρα συνεργασία κατέληξε στη σύναψη επίσημης συνεργασίας και την έναρξη ειδικού έργου «Πειραματικές Δράσεις για την Προστασία του Κολχικού Φασιανιού στο Δέλτα του Νέστου – Experimental Conservation Actions for Black Necked Pheasant in Nestos Delta». Το έργο έχει ξεκινήσει από το 2017, ειδική μελέτη, εγκεκριμένη από το Δασαρχείο Καβάλας εφαρμόζεται. Πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν ειδικές δράσεις βελτίωσης των ενδιαιτημάτων του κολχικού φασιανού στο Δ. Νέστου, με την ορθότερη κατανομή των ανοικτών εκτάσεων, που έδωσαν ήδη πολύ θετικάμ αποτελέσματα. Τον Απρίλιο του 2018 προγραμματίζονται να γίνουν οι ετήσιες καταμετρήσεις, σε ειδικές θέσεις, παρουσία μάλιστα ειδικού επιστήμονα του Οργανισμού Θήρας και Προστασίας Άγριας Ζωής της Μεγάλης Βρετανίας.
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τα δύο άρθρα όπως έχουν δημοσιευτεί στα αγγλικά περιοδικά, ενώ αναμένεται και ειδικό αφιέρωμα σε άλλο έντυπο της Γαλλίας.
Είναι ιδιαίτερα θετικό το γεγονός πως εξειδικευμένοι φορείς από το εξωτερικό δείχνουν έμπρακτα το ενδιαφέρον τους για την προστασία του κολχικού φασιανού στην Ελλάδα, ώστε το είδος αυτό να διατηρηθεί ως μοναδικό στοιχείο φυσικής αλλά και πολιτιστικής κληρονομιάς. Η δε αναγνώριση αυτής της προσπάθειας μέσω των δυο μεγάλης κυκλοφορίας αγγλικών περιοδικών αποτελούν την ουσιαστική επιβράβευση των πολύχρονων προσπαθειών ...................................................         ΠΗΓΗ : ΚΟΜΑΘ

  15-3--2018    : Tι μέλλει γενέσθαι με τις μπεκάτσες ...

Οι κλιματολογικές μεταβολές, η χρήση γης και οι γενικότερες αλλαγές του φυσικού περιβάλλοντος συνδυάζονται με δεδομένα που προκύπτουν από μακροχρόνιες παρατηρήσεις επί του πεδίου και γεννούν σκέψεις και ερωτηματικά για το τι μέλλει γενέσθαι με τις μπεκάτσες. Αν και σημαντικότερες είναι σίγουρα οι σκέψεις και οι προβλέψεις για τα επόμενα χρόνια, ας ξεκινήσουμε από την τρέχουσα περίοδο. Οι θερμοκρασίες που επικράτησαν την άνοιξη στη Βοειοδυτική Ρωσία, τη Φινλανδία και τις χώρες της Βαλτικής ήταν ιδιαίτερα χαμηλές, δηλαδή «αφύσικες» για τη συγκεκριμένη εποχή. Παράλληλα αυτή η κρύα άνοιξη είχε μεγάλη διάρκεια.
Υπεύθυνα γι' αυτές τις συνθήκες στις χώρες αναπαραγωγής της μπεκάτσας θεωρούνται τα πολλά χιόνια που έπεσαν κατά την περίοδο του χειμώνα, παρατείνοντας τη διάρκειά του.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του πιο οργανωμένου club μπεκατσοκυνηγών, αυτό της Γαλλίας, πιθανό αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών είναι η χαμηλή αναπαραγωγή των μπεκατσών.
Ως προς αυτό συνηγορούν σχετικές παρατηρήσεις, σύμφωνα με τις οποίες βρέθηκαν κατά τους μήνες φωλεοποίησης κρύα αβγά μπεκάτσας, που δεν επρόκειτο να εκκολαφθούν ποτέ.
Αρνητικό δεδομένο για τους πληθυσμούς της μπεκάτσας το 2006 αποτελεί και η παρατεταμένη ξηρασία που επικράτησε όλο το προηγούμενο καλοκαίρι, αλλά και τον Σεπτέμβριο στις χώρες φωλεοποίησης. Η ξηρασία αυτή έχει αρνητικές συνέπειες στα νεαρά πουλιά, αλλά και στα ενήλικα, αφού αυξάνει τον βαθμό δυσκολίας στην εύρεση τροφής.

Σύλληψη μπεκάτσας για ερευνητικούς λόγους.
Σε περιόδους παρατεταμένης ανομβρίας οι υδροβιότοποι στραγγίζουν, με αποτέλεσμα να γίνονται αφιλόξενοι τόσο για τα έντομα όσο και για τα σκουλήκια που αποτελούν βασική τροφή για το συγκεκριμένο θήραμα και ιδιαίτερα για τους νεοσσούς.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα στοιχεία, οι αρχικές προβλέψεις για την τρέχουσα κυνηγετική περίοδο ως προς τις μπεκάτσες στην Ευρώπη δεν ήταν και οι καλύτερες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα έχουμε φέτος τον χειμώνα μια κακή μπεκατσοχρονιά, αλλά ίσως να μην είναι τόσο καλή όσο η περσινή.
Οι μακροπρόθεσμες τώρα προβλέψεις ως προς τους μελλοντικούς πληθυσμούς της μπεκάτσας, στηρίζονται σε αποτελέσματα ερευνών οι οποίες συνδυάζουν τα δεδομένα που δίνουν οι «τσάντες» των κυνηγών, οι συλλογή δακτυλιωμένων πουλιών και οι «σταθμοί παρακολούθησης». Πρόκειται για έρευνες που διεξάγονται στη Γαλλία, την Ελβετία, την Αυστρία, τη Φιλανδία, τη Δανία, τη Μεγάλη Βρετανία, στο Λουξεμβούργο και στις Κάτω Χώρες. Τα αποτελέσματα των ερευνών αυτών (ανεξάρτητα από τον τόπο διεξαγωγής τους και την μεθοδολογία τους) καταλήγουν σε ένα κοινό αποτέλεσμα, σύμφωνα με το οποίο οι πληθυσμοί της μπεκάτσας χαρακτηρίζονται από μία σταδιακή μείωση.
Ως πρωταρχική αιτία αυτής της μείωσης θεωρείται από τους επιστήμονες η υποβάθμιση των βιοτόπων, στους οποίους αναπαράγεται η μπεκάτσα.
Πέρα από την αποψίλωση των δασών, που «συρρικνώνει» τους τόπους της, η χρήση δραστικών χημικών φυτοφαρμάκων καταστρέφει το έδαφος, που της παρέχει τροφή.
Με άλλα λόγια, τα φυτοφάρμακα μπορεί να μη βλάπτουν άμεσα τις μπεκάτσες μέσω της τροφοληψίας, αλλά έμμεσα εξαφανίζοντας την τροφή της, αφού τα εδάφη που είναι επιβαρημένα με τις χημικές αυτές ουσίες δεν ευνοούν την ύπαρξη σκουληκιών.
Εχθρός για τους πληθυσμούς της μπεκάτσας, σύμφωνα με τις σχετικές μελέτες, μπορεί να αποδειχθεί και η άνοδος της θερμοκρασίας παγκοσμίως.
Το φαινόμενο αυτό είναι υπεύθυνο για τις μεγάλες περιόδους ξηρασίας και για την ύπαρξη χαμηλής βλάστησης, γεγονός που μεταφράζεται σε φτωχή διατροφή για την μπεκάτσα. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι οι ανεπαρκείς ποσότητες τροφής παρατηρούνται κυρίως τις περιόδους αναπαραγωγής του είδους. Αυτό σημαίνει ότι αντίστοιχα μειώνονται τα ποσοστά επιτυχούς φωλεοποίησης με ανάλογες επιπτώσεις στον πληθυσμό της μπεκάτσας.
Η αύξηση της θερμοκρασίας όμως επιφέρει κι ένα ακόμα αρνητικό δεδομένο για τις μπεκάτσες. Πρόκειται για τις απότομες μεταβολές των καιρικών συνθηκών και για την μεγάλη ένταση κάποιων καιρικών φαινομένων.
Για παράδειγμα, οι έντονες βροχοπτώσεις, που έχουν ως αποτέλεσμα να πλημμυρίζουν μεγάλες εκτάσεις, είναι καταστροφικές κατά την περίοδο της αναπαραγωγής, δεδομένου ότι η μπεκάτσα φωλεοποιεί στο έδαφος.
Από την άλλη, οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες και οι παγετοί που εμφανίζονται εκτός χειμερινής περιόδου, αναγκάζουν τα πουλιά σε άκαιρες μετακινήσεις, με συνέπεια αυτά να πιάνουν σε τόπους που δεν είναι έτοιμοι από άποψη τροφής για να τα φιλοξενήσουν.
Ακόμα, οι μετακινήσεις λόγω άκαιρων και ακραίων καιρικών φαινομένων έχουν ως αποτέλεσμα τη συσσώρευση πολλών πουλιών σε μικρούς βιότοπους, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την επιβίωσή τους. ...................................................         ΠΗΓΗ : ΕΘΝΟΣ ΚΥΝΗΓΙ

  14-3--2018    : Μικρές επεμβάσεις για να επιτευχθεί η αύξηση των πληθυσμών της ορεινής πέρδικας ...

Από τα σπουδαιότερα μέτρα που θα μπορούσαν να ληφθούν για να επιτευχθεί η αύξηση των πληθυσμών της ορεινής πέρδικας, δεδομένης βέβαια της διατήρησης της απαγόρευσης των απελευθερώσεων της τσούκαρ σε περιοχές εξάπλωσης της ορεινής, είναι η βελτίωση των ενδιαιτημάτων της (βιοτόπων). Επεμβάσεις δηλαδή, οι οποίες θα προσφέρουν στα πουλιά τα στοιχεία που χρειάζονται για την επιβίωσή τους (τροφή, νερό και κάλυψη) και θα επαναφέρουν, στο μέτρο του δυνατού, το ενδιαίτημα στην κατάσταση που βρίσκονταν παλαιότερα. Η εγκατάσταση διάσπαρτων καλλιεργειών του ενός στρέμματος περίπου με μίγματα σπόρων ειδών, όπως το σιτάρι, κριθάρι και τριφύλλι, θα εξασφάλιζε σε μεγάλο βαθμό την παροχή θρεπτικής τροφής. Η δημιουργία επίσης απλών κατασκευών που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως ποτίστρες, εκμεταλλευόμενοι τις πηγές καθώς και τα κατακρημνίσματα, θα βοηθούσε σημαντικά στην εξεύρεση νερού τη θερινή περίοδο.

Eνα ακόμα μέτρο για την αύξηση των πληθυσμών του είδους είναι ο περιορισμός των επιπτώσεων από τους άρπαγες. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί έμμεσα με κατάλληλες επεμβάσεις στο ενδιαίτημα και άμεσα με τη θανάτωση καθορισμένου αριθμού αρπάγων. Ο ειδικός σχεδιασμός που θα πραγματοποιείται  για κάθε περιοχή θα περιλαμβάνει τη χρήση αποτελεσματικών τεχνικών και την παρακολούθηση των πληθυσμών των κύριων ειδών του τροφικού πλέγματος του οικοσυστήματος. Μέτρα σε τοπικό επίπεδο πρέπει να λαμβάνονται  επίσης για την αντιμετώπιση της λαθροθήρας και τη ρύθμιση της θήρας. Στην περίπτωση αυτή, ο διαχειριστής εκτός από το θήραμα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του και τον άνθρωπο, τότε μόνο θα επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα.

Ένα παράδειγμα μη ορθής απόφασης αποτελεί η εφαρμογή μέτρου, σύμφωνα με το οποίο επιτρέπεται η εκγύμναση των κυνηγετικών σκύλων μόνο σε καθορισμένους χώρους (ζώνες ή εκγύμνασης). Μειονέκτημα είναι ότι οι κυνηγοί συγκεντρώνονται σε περιορισμένους χώρους με αποτέλεσμα:

1. οι πέρδικες να υφίστανται εντονότερη πίεση στις ζώνες εκγύμνασης και
2. οι κυνηγοί να συνωστίζονται με επιπτώσεις για την εκπαίδευση των σκύλων και για τη δική τους ικανοποίηση.

Η ορθή λύση πρέπει να βασίζεται στη γνώση της βιολογίας της πέρδικας και των παραμέτρων που επηρεάζουν την εκγύμναση των σκύλων και βέβαια την ικανοποίηση των κυνηγών.
Μια τέτοια λύση θα μπορούσε να αναφέρει ότι κατά το τρίμηνο που λαμβάνει χώρα το κύριο μέρος της αναπαραγωγής (επώαση και ανατροφή), η εκγύμναση των σκύλων μπορεί να πραγματοποιείται μόνο σε καθορισμένες περιοχές στις οποίες δεν υπάρχει πέρδικα, απλώς δηλαδή για το τρέξιμο των σκύλων.
Μετά το τρίμηνο, όπου θα έχουν ολοκληρωθεί τα κρίσιμα στάδια της ανατροφής, για το σύνολο σχεδόν των περδικακίων, η εκπαίδευση μπορεί να πραγματοποιείται παντού, εκτός των καταφυγίων της άγριας ζωής.

Τα ίδια με ελάχιστες διαφορές ισχύουν και την νησιώτικη πέρδικα Alectoris chukar . ...................................................         Χαράλαμπος Σταμκόπουλος, Δασοπόνος- Θηραματολόγοs - ΠΑΝ-ΘΗΡΑΣ της ΣΤ' Κ.Ο.Μ.Α.Θ. :

  13-3--2018    : Ένας Ξένος στον Παράδεισο της Χαβάης ...

ΟΙ ΦΙΛΟΙ μου και εγώ ανυπομονούσαμε να επισκεφτούμε το νησί Μάουι της Χαβάης.
Θέλαμε ιδιαίτερα να δούμε την ανατολή του ήλιου από την κορυφή του ηφαιστείου Χαλεακαλά, η οποία βρίσκεται σε υψόμετρο 3.055 μέτρων. Είχαμε ακούσει ότι πρόκειται για μοναδική εμπειρία. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι έπρεπε να σηκωθούμε στις δύο το πρωί για να διασχίσουμε οδικώς το νησί από την Καπαλούα όπου μέναμε. Έπειτα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την απότομη ανάβαση του βουνού με το αυτοκίνητο. Νομίζαμε ότι εφόσον ήταν τόσο νωρίς θα βρισκόμασταν μόνοι μας στο δρόμο.
Κάθε άλλο! Ήμασταν μέρος μιας ουράς αυτοκινήτων τα οποία ανέβαιναν αργά αργά στον γεμάτο στροφές δρόμο ο οποίος οδηγούσε στην κορυφή. Όταν φτάσαμε στο πιο ψηλό σημείο, έκανε αρκετό κρύο. Αλλά είχαμε μαζί μας κουβέρτες για να ζεσταθούμε.
Εκατοντάδες άνθρωποι περίμεναν υπομονετικά την ανατολή του ήλιου που θα λάβαινε χώρα περίπου στις έξι. Επικρατούσε μεγάλη προσμονή και οι φωτογραφικές μηχανές είχαν στηθεί για να απαθανατίσουν το μαγευτικό θέαμα. Αλλά τι έκπληξη! Ακριβώς στην κρίσιμη στιγμή, είδαμε γεμάτοι απογοήτευση πυκνά σύννεφα να συγκεντρώνονται στον κρατήρα και έτσι δεν μπορέσαμε να τραβήξουμε τις ιστορικές μας φωτογραφίες!
Με τα βουνά που είναι κοντά στον Ειρηνικό Ωκεανό, όμως, υπάρχει πάντα αυτή η πιθανότητα. Έπρεπε λοιπόν να παραμερίσουμε την απογοήτευσή μας και να περιμένουμε να απομακρυνθούν σιγά σιγά τα σύννεφα με τη θερμότητα του ανατέλλοντος ηλίου. Έπειτα ήρθε μια άλλη έκπληξη! Μπροστά μας απλωνόταν η πανοραμική θέα του έρημου κρατήρα τον οποίο διέσχιζαν μονοπάτια πεζοπορίας. Δεν τα είχαμε χάσει όλα.
Ξαφνικά ακούσαμε έναν παράξενο ήχο?—μια σειρά από διακεκομμένα τσουκ που κατέληγαν στον ήχο «τσουΚΑΡ, τσουΚΑΡ». Στη συνέχεια είδαμε από πού προερχόταν ο ήχος. Ήταν ένα όμορφο ευρασιατικό πουλί της οικογένειας της πέρδικας, το τσούκαρ, ή αλλιώς νησοπέρδικα, του οποίου η λατινική ονομασία είναι Alectoris chukar. Το πουλί αυτό περνάει το μεγαλύτερο μέρος της αναπαραγωγικής του περιόδου στο έδαφος, όπου και κουρνιάζει. Δεν προσπάθησε να φύγει πετώντας μακριά αλλά προτίμησε να τρέξει.
Πώς βρέθηκε αυτό το είδος πουλιού στο παραδεισιακό νησί Μάουι; Προφανώς τα τσούκαρ εισάχθηκαν εκεί. Στη βορειοαμερικανική ήπειρο, τα απελευθερώνουν συνήθως για κυνήγι. Νιώσαμε προνομιούχοι επειδή μπορέσαμε τουλάχιστον να δούμε από κοντά αυτό το ντροπαλό πουλί ...................................................         ΠΗΓΗ :

  13-3--2018    : Να γιατί δεν υπάρχουν ορτύκια! ...

Έχοντας το τελευταίο δεκαήμερο ξεκινήσει το κυνήγι του ορτυκιού, οι περισσότεροι κυνηγοί του νησιού μας περιφέρονται και φέτος μάταια στις περιοχές που παραδοσιακά τα αποδημητικά αυτά πτηνά κάνουν τους ενδιάμεσους σταθμούς τους και στον τόπο μας. Ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια πολλά είναι εκείνα που έχουν αλλάξει στο κυνήγι του ορτυκιού.
Για άλλη μια χρονιά φέτος οι εκατοντάδες κυνηγοί του τόπου  μας  βρίσκονται «στο ίδιο έργο θεατές», καθώς πλέον αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι τα ορτύκια είναι κάθε χρόνο ολοένα και λιγότερα στους ορτυκότοπους σε αντίθεση με τους λαθροθήρες που χρησιμοποιούν κράχτες για να κατεβάζουν μαζικά τα πουλιά κατά το πέρασμά τους από τη Λέσβο και οι οποίοι πάντα καταφέρνουν να επωφελούνται και μάλιστα σε περιοχές, όπου συνήθως δεν «σταθμεύουν» ορτύκια, στις πιο απίθανες και δύσβατες τοποθεσίες του νησιού μας.
Μόνο το Δασαρχείο Λέσβου μέχρι την Παρασκευή είχε εντοπίσει συνολικά 7 κράχτες κι αυτό ενώ βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της κυνηγετικής περιόδου! Οι κράχτες που δεν έχουν εντοπιστεί είναι πολλαπλάσιοι, καθώς οι συνθήκες κάτω από τις οποίες γίνεται η αναζήτησή τους είναι εξαιρετικά δύσκολες νυχτερινές ώρες και επικίνδυνες, μια και υπάρχουν λαθροθήρες που όταν δουν τα ελεγκτικά όργανα να πλησιάζουν τον κράχτη πυροβολούν για να τους εκφοβίσουν και να μην κατασχεθεί το μηχάνημα.
Ο Δασάρχης Λέσβου, Φώτης Κράλης, έχει δώσει γραμμή στα στελέχη του για εντατικούς ελέγχους και μάλιστα την Παρασκευή εξέφρασε και δημόσια τα συγχαρητήριά του στους δασοφύλακες της υπηρεσίας, την οποία διευθύνει, για την απόδοσή τους.  

Ζητείται ηθική 
  Σε δήλωσή του στα «Νέα της Λέσβου» ο κ. Κράλης τόνισε ότι «οι Δασοφύλακες της Διεύθυνσης Δασών Λέσβου, αλλά και οι Θηροφύλακες των Κυνηγετικών Οργανώσεων περιπολούν σε καθημερινή βάση για την πάταξη της λαθροθηρίας. Το κυνήγι ως μια νομικά οργανωμένη δραστηριότητα πρέπει να ασκείται όχι μόνο στο πλαίσιο των νόμων και των ρυθμιστικών διατάξεων, αλλά και με έναν ηθικό τρόπο απέναντι στη φύση και τα υπόλοιπα έμβια όντα αυτής της γης. Η χρήση ηχομιμητικών συσκευών ως ένας ανέντιμος και ανήθικος τρόπος άσκησης θήρας, υποβαθμίζει την αειφορική διαχείριση του οικοσυστήματος και υποβιβάζει τον ίδιο τον άνθρωπο. Διώκεται δε ποινικά και επιβάλλονται υψηλά διοικητικά πρόστιμα. Η παρουσία της Δασικής Υπηρεσίας σε όλη την ύπαιθρο θα είναι συνεχής και με αμείωτους ρυθμούς – σε όλη τη διάρκεια του έτους – για την προστασία του δασικού πλούτου και την πάταξη της λαθροθηρίας».  

Η αντίστροφη μέτρηση
  Οι κράχτες αποτελούν τη μάστιγα του κυνηγιού του ορτυκιού, καθώς το πέρασμα των πουλιών  από τη βόρεια Ευρώπη προς την Αφρική το διάστημα Αυγούστου – Νοεμβρίου κάθε χρονιάς για να ξεχειμωνιάσουν τα βρίσκει αποδεκατισμένα, εφόσον θηρεύονται κατά χιλιάδες σε συγκεκριμένα σημεία όπου λειτουργούν κράχτες.
Τα «κασετοφωνάκια» τοποθετούνται και λειτουργούν με χρονοδιακόπτη νυχτερινές ώρες στα διάφορα βουνά της Λέσβου, αναπαράγοντας σε πολλά ντεσιμπέλ το ερωτικό κάλεσμα των ορτυκιών. Μ' αυτό τον τρόπο παρασύρουν ολόκληρα κοπάδια που περνούν τούτο το διάστημα πάνω από το νησί μας κατά την αποδημία τους.
Την επόμενη μέρα, όσοι κυνηγήσουν στη συγκεκριμένη περιοχή, στην περίπτωση που «έχει πέσιμο», σκοτώνουν τα ορτύκια κατά πολλές δεκάδες όταν το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο είναι τα 12 πουλιά το άτομο, για κάθε κυνηγετική έξοδο.
Ο εντοπισμός των κραχτών δεν είναι εύκολος, καθώς μέσα στη νύχτα με τον αντίλαλο που γίνεται σε δασικές περιοχές, μπορεί οι δασοφύλακες και οι θηροφύλακες να ψάχνουν σε ένα σημείο νομίζοντας ότι είναι εκεί το μηχάνημα, ενώ στην πραγματικότητα να βρίσκεται στο απέναντι βουνό.
Δεδομένου, δε, ότι υπάρχουν και δύσβατες δασικές περιοχές, στις περισσότερες των περιπτώσεων, μέχρι να φτάσουν οι διωκτικές αρχές στο μηχάνημα έχουν περάσει ώρες, οπότε οι κράχτες σταματούν προς το ξημέρωμα να εκπέμπουν τον ήχο από το χρονοδιακόπτη που διαθέτουν.
Τέτοια μηχανήματα εγκαθίστανται από ασυνείδητους και λειτουργούν στις ευρύτερες περιοχές των Δήμων Αγιάσου, Πολιχνίτου, Πλωμαρίου και στη Μυτιλήνη, αλλά και στις Νέες Κυδωνίες και στην περιοχή των Παρακοίλων. Ας σημειωθεί ότι σε κάποιες περιπτώσεις, τα άτομα που εγκαθιστούν τους κράχτες είναι αδίστακτα παραμένοντας καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας στο ίδιο σημείο και παρακολουθώντας προκειμένου να επέμβουν, κλείνοντας το μηχάνημα στην περίπτωση που δουν φώτα από αυτοκίνητο που πλησιάζει.  

Παρασύρουν και τους νόμιμους
  Η έξαρση στη χρήση κραχτών έχει φέρει σε δύσκολη θέση και νόμιμους κυνηγούς, καθώς το πέρασμα των πουλιών ανακόπτεται σε κάποιες περιοχές όπου έχουν τοποθετηθεί αυτές οι συσκευές, με αποτέλεσμα στις περιοχές που αναμένονται αυτά τα πουλιά υπό κανονικές συνθήκες σε διασπορά, όταν δεν χρησιμοποιούνται οι κράχτες, ορτύκια δεν υπάρχουν εφόσον παρασύρονται αλλού από τους λαθροθήρες.
Οι «έξυπνοι» λαθροθήρες έχουν εξασφαλίσει την κυνηγετική τους κάρπωση, ενώ από την άλλη πλευρά οι νόμιμοι κυνηγοί περιφέρονται σε διάφορους κυνηγότοπους χωρίς να βλέπουν «ούτε φτερό»! Το παραπάνω αναγκάζει κάποιους νόμιμους κυνηγούς να αναζητούν περιοχές όπου έχει χρησιμοποιηθεί αποβραδίς κράχτης, προκειμένου να μπορέσουν και οι ίδιοι μαζί με άλλους κυνηγούς να καρπωθούν έστω το νόμιμο αριθμό πουλιών. Ωστόσο το τελευταίο προκαλεί πέραν πάσης αμφιβολίας μεγάλη πίεση στα πουλιά που είναι συγκεντρωμένα λόγω κράχτη σε ένα σημείο και εξοντώνονται κατά εκατοντάδες.
Όταν πριν από 20 χρόνια, η χρήση αυτών των μηχανημάτων δεν ήταν τόσο διαδεδομένη, η κατανομή (το «πέσιμο») των ορτυκιών ήταν σε όλο το νησί, ενώ τώρα παρατηρούνται μεγάλοι αριθμοί συγκεντρωμένοι μαζικά ακόμα και στα πλέον απίθανα σημεία.
Κράχτες όμως δεν χρησιμοποιούνται μόνο στη Λέσβο, αλλά και στις χώρες της Βαλκανικής, με τους λαθροθήρες σε οργανωμένα κυνήγια να ανακόπτουν το πέρασμα του ορτυκιού με τέτοιες συσκευές, εξολοθρεύοντάς τα κατά χιλιάδες.
Με αυτά τα δεδομένα, δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με προσέλκυση αυτών των πουλιών σε συγκεκριμένες έστω και απίθανες περιοχές με κράχτες από λαθροθήρες, αλλά και τη δραστική μείωση του πληθυσμού τους εφόσον κυνηγιούνται και εξολοθρεύονται κατά χιλιάδες με αθέμιτα μέσα από τα Βαλκάνια μέχρι την Αφρική.
Να γιατί στη Λέσβο κάθε χρονιά η απογοήτευση των νόμιμων κυνηγών μεγαλώνει όλο και περισσότερο, εφόσον οι εποχές που μπορούσε κανείς σε κάθε του έξοδο Σεπτέμβριο και Οκτώβριο να θηρεύσει 8-9 πουλιά έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, καθώς οι περισσότερες έξοδοι των κυνηγών είναι «νεκρές» για τα ορτύκια.
Δυστυχώς το πρόβλημα της λαθροθηρίας στο κυνήγι του ορτυκιού στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται αποσπασματικά και μόνο στο κομμάτι εκείνο του κυνηγότοπου, καθώς στο όλο θέμα έπρεπε να είχαν αναμειχθεί εδώ και χρόνια οι υπηρεσίες των συναρμόδιων Υπουργείων και η Αστυνομία, διώκοντας την κατασκευή και την εμπορία των κραχτών (ακόμα και από επιχειρήσεις κυνηγετικών ειδών), καθώς από εκεί ξεκινά το πρόβλημα.

Δεν είναι δυνατόν να απαγορεύεται η χρήση κραχτών και την ίδια ώρα, η εμπορία τους να γίνεται σχεδόν ανενόχλητα!

Όπως εξήγησε μιλώντας στα «Νέα της Λέσβου» ο δασοφύλακας Μιχάλης Φρατζέσκος: «Ο Δασάρχης κ. Κράλης ρίχνει ιδιαίτερο βάρος στην πάταξη της λαθροθηρίας και στην κατεύθυνση αυτή επικεντρώνονται οι υπηρεσίες μας μαζί με τα άλλα καθήκοντα φυσικά που έχουμε για την προστασία των δασών. Οι συνθήκες είναι δύσκολες για τον εντοπισμό ενός κράχτη, έχουμε όμως όλοι οι συνάδελφοι που υπηρετούμε το Δασαρχείο την οργάνωση, τη γνώση και τις μεθόδους για να φτάνουμε αποτελεσματικά στην απενεργοποίηση και κατάσχεση αυτών των μηχανημάτων. Θα σας έλεγα μάλιστα πως το ζήτημα της χρήσης των παράνομων αυτών συσκευών θα πρέπει να αποτελέσει πάνω και πρώτα απ' όλα πρόβλημα των ίδιων των νόμιμων κυνηγών, οι οποίοι θα πρέπει να απομονώσουν και να καταγγέλλουν τους λαθροθήρες, καθώς μόνο με αυτόν τον τρόπο θα έχει μέλλον η δραστηριότητα του κυνηγιού», είπε καταλήγοντας ο κ. Φρατζέσκος. ...................................................         ΠΗΓΗ : nealesvou.gr

  12-3--2018    : H μετανάστευση των πτηνών ...

«Οι Τρώες με φωνή κι αχό σαν όρνια ροβολούσαν, όπως στον ουρανό αψηλά οι γερανοί φωνάζουν, π' αφού σωθούνε από βαριά βροχή κι ανεμοζάλη κοπάδι στ' Ωκιανού πετάν με λαλητά στο ρέμα φέρνοντας φόνους κι όλεθρο μακριά στους Σπιθαμένιους (Πυγμαίους)…» (γ' ραψωδία της Ιλιάδος, μετάφραση Αλεξ. Πάλλη).

Σεπτέμβριος μήνας και στον ουρανό των Χανίων φτερουγίζουν ποικίλα πτηνά ερχόμενα από την Ευρώπη κατευθυνόμενα προς την Αφρική.
Πολύ πριν από την ανάπτυξη της Ορνιθολογίας ως Φυσικής Επιστήμης, η εξαφάνιση ορισμένων πτηνών σε καθορισμένο πάντα χρόνο είχε προκαλέσει ποικίλα σχόλια, μολονότι είχε αναγνωριστεί ότι μερικά είδη πτηνών εκτελούσαν τακτικά εποχιακά ταξίδια. Η πιο παραδοσιακή πάντως άποψη ήταν ότι πολλά πτηνά πήγαιναν απλώς κάπου αλλού να κοιμηθούν πριν από την παγωνιά και θάβονταν στη λάσπη ή κρύβονταν στις κουφάλες των δένδρων, ενώ έχαναν στο μεταξύ τα φτερά τους, τα οποία ξαναμεγάλωναν την άνοιξη! Οι λαθεμένες αυτές θεωρίες συνεχίζονταν ως την Αναγέννηση, παρά το γεγονός ότι πολλοί συγγραφείς βιβλίων γύρω από τη ζωή των πτηνών παρουσίαζαν αποδείξεις ότι τα πτηνά μεταναστεύουν και δεν πέφτουν σε νάρκη.
Ο πρώτος που παρουσίασε κατά τον 16ο αιώνα αδιάψευστα γεγονότα ενισχυτικά της θεωρίας της μεταναστεύσεως, ήταν ο Γάλλος ορνιθολόγος Pierre Belon, ο οποίος στα ταξίδια του στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Ιωνία παρακολούθησε σμήνη πελαργών και ορτυκιών, που πήγαιναν εκεί να περάσουν προς τον Νότο και αναχωρούσαν προς τη Δύση για να πολλαπλασιασθούν το καλοκαίρι.
Τι είναι όμως εκείνο που προκαλεί και διεγείρει τη μεταναστευτική τάση των πουλιών; Μερικοί ορνιθολόγοι πιστεύουν ότι η μετανάστευση των πτηνών χρονολογείται από την Τριτογενή περίοδο, τότε που, ενώ το κλίμα ήταν πιο ζεστό από σήμερα, υπήρχαν εναλλασσόμενοι κύκλοι θερμότητος και ψύχους και ορισμένα πτηνά κατάφερναν ήδη να πετούν μ' επιτυχία.
Οι περισσότεροι συγγραφείς πάντως υποστηρίζουν ότι το φαινόμενο έχει την αρχή του στους παγετώνες της Τεταρτογενούς περιόδου, τότε που έντονη αλλαγή του κλίματος θα είχε οπωσδήποτε  σημειώσει άμεσο και βαθύ αντίκτυπο στον πληθυσμό των πτηνών. Εν τούτοις, είναι βέβαιο ότι η αργή πορεία των πάγων δεν προκάλεσε μαζικές πτήσεις πτηνών προς τα μετριότερα από άποψη κλίματος γεωγραφικά πλάτη και ότι το γενικό ένστικτο της μεταναστεύσεως ήταν τότε ανύπαρκτο, γι' αυτό και τα περισσότερα πτηνά δεν έκαναν καμία προσπάθεια διαφυγής, αλλά έμειναν να πεθάνουν από το ψύχος και την πείνα.
Οσα επιβίωσαν, κατάφεραν κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεών τους να φτάσουν σε πιο φιλόξενα κλίματα, όπου και εγκαταστάθηκαν μαζί με τους τοπικούς κατοίκους, πολύ δε αργότερα, όταν το στρώμα του πάγου αποσύρθηκε σιγά – σιγά, ξαναγύρισαν στους αρχικούς τόπους διαμονής τους ως τον επόμενο χειμώνα.
Αλλά μερικά είδη του Νότου συνόδευσαν τους μετανάστες και βρήκαν τις συνθήκες στις τεράστιες βορινές εκτάσεις πιο κατάλληλες για την αναπαραγωγή τους.
Προωθήθηκαν, λοιπόν, προς τα βόρεια και άπλωσαν τη γεωγραφική κατανομή τους. Η διαδικασία αυτή ήταν πιο εύκολη και γινόταν σ' ευρύτερη κλίμακα στη Βόρειο Αμερική παρά στην Ευρώπη όπου η Σαχάρα και η Μεσόγειος αποτελούσαν φυσικούς φραγμούς στις ελεύθερες μετακινήσεις. Παρά ταύτα βρέθηκαν κι εδώ ορισμένα τροπικά είδη πτηνών, όπως την μπλάβη (κορακίας), τον μελισσοφάγο, το ορτύκι, τη φοινικούλα, τον κούκο, το πετροχελίδονο, το μεταναστευτικό γεράκι κ.ά. που ξεπέρασαν τα φυσικά αυτά εμπόδια κι έγιναν μόνιμοι επισκέπτες της Νοτίου και Κεντρικής Ευρώπης. Η μόνη τάξη πτηνών που δεν περιλαμβάνει καθόλου μεταναστευτικά είδη είναι των δρομέων που δεν πετούν, ενώ και οι πιγκουίνοι ακόμη του Νότιου ημισφαιρίου (το βόρειο δεν έχει) διανύουν κολυμπώντας ή περπατώντας σημαντικές αποστάσεις στην Ανταρκτική για να φύγουν από τις φωλιές τους ή να ξαναγυρίσουν σ' αυτές.
Οι αρκτικές στέρνες είναι ίσως τα πιο εντυπωσιακά μεταναστευτικά πτηνά. Τα ετήσια ταξίδια τους ανάμεσα στις Αρκτικές περιοχές της Ασίας και της Αμερικής, όπου πολλαπλασιάζονται και στα νοτιότερα μέρη του Ατλαντικού και του Ειρηνικού, όπου περνούν τον χειμώνα τους, τις αναγκάζουν να διανύουν συνολική απόσταση γύρω στα 35.000 km (σε κυκλική μετανάστευση)! Τα περισσότερα μεταναστευτικά πτηνά κατά τα ταξίδια τους πετούν σε ύψος 900 – 1.500 μέτρων περίπου με σημαντικές βέβαια διαφορές, ανάλογα με τις κλιματικές συνθήκες και τη διεύθυνση ειδικότερα του ανέμου.
Εξαίρεση αποτελούν οι αγριόχηνες, οι οποίες έχουν παρατηρηθεί να πετούν πάνω από τα Ιμαλάια σε ύψος μεγαλύτερο από 9.000 μέτρα!
Η ταχύτητα της πτήσεως των μεταναστευτικών γενικά πτηνών έχει μετρηθεί με διάφορους τρόπους, το γενικό δε συμπέρασμα είναι ότι κατά τις μεταναστεύσεις δεν πετούν τόσο γρήγορα, όσο πετούν, όταν ψάχνουν για τροφή.
Οι πάπιες πάντως πετούν με ωριαία ταχύτητα 70 – 100 km και το ρεκόρ ανήκει στον χρυσό χαραδριό, ο οποίος με ευνοϊκό άνεμο φτάνει τα 200 km. Είναι φανερό ότι, αν τα πτηνά αυτά μπορούσαν να διατηρήσουν την ίδια ταχύτητα σ' ολόκληρη τη διαδρομή, σε λίγο χρόνο θα κάλυπταν την απόσταση ανάμεσα στην περιοχή, όπου πολλαπλασιάζονται και στον τόπο της χειμερινής διαμονής τους.
Αν εξαιρέσουμε όμως εκείνα που υποχρεώνονται να πετούν χωρίς διακοπή -πάνω π.χ. από ωκεανούς- τα περισσότερα πραγματοποιούν το ταξίδι με την ησυχία τους και δεν παραβιάζουν τα όρια της φυσικής αντοχής τους.
Πολλά από τα μεταναστευτικά είδη της Βόρειας Αμερικής διασχίζουν τα 800 km του κόλπου του Μεξικού για να περνούν τον χειμώνα στα νοτιότερα μέρη της ηπείρου, αυτό όμως για τα μικρά κολύβρια αποτελεί καταπληκτικό κατόρθωμα αντοχής. Τα περί μεταφοράς μικρών πτηνών στις πλάτες των γερανών είναι μύθοι και μόνον της φαντασίας του λαού μας. Τα μεταναστευτικά πάλι πτηνά της Νέας Ζηλανδίας πετούν 1.000 – 1.500 km για να πατήσουν σε στεριά. Αλλά και πάλι το ρεκόρ της πτήσεως στη μεγαλύτερη απόσταση χωρίς διακοπή το κατέχει ο χρυσός χαραδριός, ο οποίος πετά συνέχεια 3.000 km από την Αλάσκα ως τη Χαβάη.
Κατά τους υπολογισμούς του ορνιθολόγου Erwin Stressmann, το πτηνό αυτό πετά 35 ώρες χωρίς διακοπή και ανάπαυση με ωριαία ταχύτητα 90 km.
Τα πτηνά που ταξιδεύουν πάνω από τη στεριά, όπως αυτά που γεννούν στην Ευρώπη και περνούν τον χειμώνα τους στην Αφρική πετούν σε πολύ βραδύ ρυθμό. Οι πελαργοί π.χ. ενώ εγκαταλείπουν τους πύργους και τα κωδωνοστάσια της Ευρώπης στα μέσα του Αυγούστου, δεν φτάνουν στον προορισμό τους πριν από τον Νοέμβρη. Το ίδιο διάστημα χρειάζονται και τα χελιδόνια, μολονότι μπορούν να τρέφονται στον αέρα καθώς πετούν. Οι κορακίες επίσης δεν πετούν περισσότερο από 60 – 70 km την ημέρα και θέλουν αρκετούς μήνες να τελειώσουν το ταξίδι τους. Κάτω από την επίδραση των ενδοκρινών αδένων, το φθινόπωρο, τα χελιδόνια π.χ. αλλά και άλλα πτηνά, έλκονται από τους συντρόφους τους και κάθονται μαζί πάνω στα τηλεφωνικά σύρματα ή μαζεύονται σ' ορισμένα μέρη και ξαφνικά ολόκληρα σμήνη ξεκινούν για το πρώτο στάδιο του ταξιδιού προς τα νότια. Εν τούτοις, μολονότι το μεταναστευτικό ένστικτο φαίνεται να εξαρτάται από τους ενδοκρινείς αδένες των πτηνών, δεν μπορεί αυτό και μόνο να αποτελεί τη μοναδική αφορμή του φαινομένου. Πρέπει να υπάρχει κάποιος συνδυασμός μεταξύ του ετήσιου κύκλου των πτηνών και ορισμένων παραγόντων του περιβάλλοντος. Πώς όμως ο φυλλοσκόπος (το κοινό πιπιόνι) που ταξιδεύει μόνος τη νύχτα βρίσκει τον δρόμο του μέσα στο σκοτάδι;

Και πώς άλλα πτηνά που γεννιούνται στην Ευρώπη, όταν φτάσουν στην Αφρική, γνωρίζουν ότι βρίσκονται στον προορισμό τους και σταματούν;

Οι φυσιοδίφες σήμερα δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία στο ότι τα άστρα (και ο ήλιος) αποτελούν τους φωτεινούς φάρους που κατευθύνουν στο ταξίδι τους πολλά μεταναστευτικά πτηνά. Αν συγκρίναμε τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος να προσανατολιστεί σε ξένο περιβάλλον, θα λέγαμε πως -μαζί μ' ένα πολύπλοκο σύστημα υψομέτρων, ταχυμέτρων και οργάνων ελέγχου των ατμοσφαιρικών διαταραχών- ο εγκέφαλος πολλών ειδών πτηνών περιέχει έναν πλήρη ουράνιο χάρτη που τους επιτρέπει να βρίσκουν τη θέση τους με την ίδια ακρίβεια, με την οποία οι πλοίαρχοι προσδιορίζουν τη θέση του πλοίου τους με τη βοήθεια του εξάντα. Ο πρώτος επιστήμων που παρουσίασε αποδείξεις για τη θεωρία της “ουράνιας ναυσιπλοΐας” ήταν ο Eustar Kramer. Επίσης ο δρ Sauer οδήγησε αιχμάλωτα πτηνά στο πλανητάριο του Ναυτικού Κολεγίου της Βρέμης σε φανταστικό μεταναστευτικό ταξίδι: προέβαλε διαδοχικά ουράνιους χάρτες πολλών περιοχών της Ευρώπης κι έδινε στα πτηνά την εντύπωση ότι διασχίζουν τη Γερμανία, την Τσεχία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία και τη  Μικρά Ασία.
Οταν παρουσιάστηκε ξαφνικά ο νυχτερινός ουρανός της Κύπρου πάνω από το κλουβί, τα πτηνά άλλαξαν απότομα διεύθυνση και στράφηκαν προς την κοιλάδα του Νείλου, προς τη διαδρομή δηλαδή που διάλεγαν κανονικά για να διασχίσουν την έρημο! ...................................................         ΠΗΓΗ : haniotika-nea.gr

  11-3--2018    : Η φύση εκδικείται  ...

Από τις χειρότερες κυνηγετικές περιόδους της τελευταίας δεκαετίας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, χωρίς υπερβολή, η φετινή με τους περισσότερους κυνηγούς να έχουν ανανεώσει τις άδειές τους από τις ημέρες του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου, αλλά ουσιαστικά να μην βγαίνουν στο βουνό, καθώς δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Παρότι η περίοδος που διανύουμε, ο Δεκέμβριος, είναι ο ιδανικός μήνας του έτους για την αναζήτηση της μπεκάτσας, επί του παρόντος μπεκάτσα μπορεί να δει κανείς στη  Λέσβο μόνο σε φωτογραφίες!
Οι παρατεταμένοι νοτιάδες και οι υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες δεν ευνόησαν το κυνήγι της μπεκάτσας για την περιοχή μας μέχρι τώρα και καθώς από αυτή την εβδομάδα, σύμφωνα με την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία αναμένεται αισθητή πτώση του υδράργυρου με την επικράτηση βόρειων ανέμων, οι ελπίδες των κυνηγών αναπτερώνονται για κάποιες τυχερές εξόδους έστω και μέσα στις γιορτές που μπορεί να αποδώσουν.
Την περίοδο που διανύουμε θεωρητικά ολοκληρώθηκε  η αποδημία της μπεκάτσας και αυτό σημαίνει πως σε νησιωτικές περιοχές, όπως η Λέσβος, «το παιχνίδι παίζεται» από τις λεγόμενες εσωτερικές μετακινήσεις, δηλαδή τα πουλιά που σπρώχνει ο καιρός από κοντινές αποστάσεις, όπως τα βουνά της γειτονικής Τουρκίας.
Προκειμένου ωστόσο να συμβεί αυτό θα πρέπει να πλήξουν ακραίες καιρικές συνθήκες τα γειτονικά παράλια, κάτι που δεν θα πρέπει να θεωρείται ούτε ασυνήθιστο, ούτε σπάνιο.  

  Σε κάθε περίπτωση, καταγράφοντας κανείς με ρεαλισμό την εξέλιξη της κυνηγετικής δραστηριότητας μπορεί εύκολα να εκτιμήσει ότι οι κυνηγοί βρίσκονται αντιμέτωποι με μία φθίνουσα πορεία και μάλιστα αυτό είναι εξόφθαλμο θα λέγαμε. Το κυνήγι του ορτυκιού με το οποίο ξεκινά κάθε χρόνο η κυνηγετική περίοδος απειλείται με εξαφάνιση λόγω της ανεξέλεγκτης χρήσης των κραχτών. Αρνητική είναι η πορεία και για την ενδημική πέρδικα τσούκαρ της Λέσβου, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες οι καλλιέργειες στην ύπαιθρο περιορίζονται και αυτό έχει ως συνέπεια τη μείωση των πληθυσμών της λόγω της έλλειψης τροφής, αλλά και των φυσικών της εχθρών, όπως είναι οι αλεπούδες που βρίσκονται σε υπερπληθυσμό στο νησί μας.
Στο δεύτερο νησί του Νομού μας, τη Λήμνο, όπου δεν υπάρχει αλεπού, έχουν άλλα προβλήματα, καθώς βρίσκονται σε μεγάλους πληθυσμούς τα κορακοειδή που καταστρέφουν τα αυγά αποτρέποντας την εκκόλαψη.
Με τα παραπάνω δεδομένα και οι πληθυσμοί της πέρδικας ακολουθούν φθίνουσα πορεία και μάλιστα στη Λέσβο, ίσως τα επόμενα χρόνια να μιλάμε πλέον για άμεση απειλή εξαφάνισης, κάτι που δεν θα ισχύσει για τη Λήμνο λόγω των καλλιεργειών σιτηρών που βοηθούν στην επιβίωση του είδους. 

Το κυνήγι της μπεκάτσας είναι το δημοφιλέστερο, καθώς ξεκινά από το Νοέμβριο και ολοκληρώνεται με τη λήξη της κυνηγετικής περιόδου στο τέλος Φεβρουαρίου. Κάθε χρόνο οι κυνηγοί διαπιστώνουν τη μείωση του αποδημητικού αυτού όμορφου πουλιού που αποκαλείται ως «η βασίλισσα του δάσους», καθώς θαρρείς και ο Πανάγαθος το έχει ντύσει με βασιλική στολή. Αυτό ωστόσο δεν αποτρέπει την μαζική τους εξόντωση πάνω στα χιόνια κάθε φορά που θα έχουμε σφοδρή κακοκαιρία και χιονοπτώσεις. Όπως ακριβώς συνέβη και πέρυσι τον Ιανουάριο με τη σφοδρή χιονόπτωση που έπληξε τη Λέσβο.
Όσες μπεκάτσες υπήρχαν εκείνη την περίοδο στο νησί μας αλλά και όσες «έσπρωξε ο καιρός» στη Λέσβο από τη γειτονική Τουρκία βρέθηκαν αντιμέτωπες με τις κάννες των κυνηγετικών τυφεκίων. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν στη Λέσβο τον περσινό χιονιά ήταν πραγματικά απίστευτες. Η σφοδρή κακοκαιρία είχε σπρώξει τα πουλιά ακόμα και σε παραλίες του νησιού μας, όπου τις έβρισκαν και τις σκότωναν κυνηγοί, οι οποίοι δεν χρειαζόταν να χρησιμοποιούν ούτε καν σκύλους. Το κατά πόσο φυσικά λέγεται κυνήγι και όχι εν ψυχρώ εκτέλεση να εντοπίζει κανείς και να σκοτώνει μπεκάτσες πάνω στα χιόνια, δηλαδή ενώ το πτηνό βρίσκεται σε κατάσταση άμυνας, αυτό δεν χρειάζεται να το σημειώσουμε εμείς, το καταλαβαίνει ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης.
Δυστυχώς όμως αρκετοί κυνηγοί δεν το καταλαβαίνουν, αγνοούν την έννοια της «οικονομίας»,  κοιτάζουν να σκοτώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα πουλιά φέτος και για του χρόνου… έχει ο Θεός! Και όταν αυτά τα λίγα και αποκαμωμένα πουλιά που θα απομείνουν καταφέρνοντας να γλιτώσουν από τις κάννες των τουφεκιών συνεχίσουν το ταξίδι τους, θα περάσουν από αλλού και αλλού αντιμετωπίζοντας κινδύνους και… άλλους κυνηγούς. Το τι θα μείνει τελικά για να αναπαραχθεί και να δώσει νέες μπεκάτσες κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει με ακρίβεια, μπορεί όμως να το φανταστεί, να το εκτιμήσει. Και έτσι έρχονται οι κυνηγοί την επόμενη χρονιά, όπως καλή ώρα φέτος κι αναρωτιούνται «πού είναι οι μπεκάτσες», φταίει ο καιρός, φταίει η ρύπανση, φταίει η υπερθέρμανση του πλανήτη, φταίνε όλα τα άλλα εκτός από την κυνηγετική δραστηριότητα. Εθελοτυφλούν; Δεν καταλαβαίνουν ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν την αλήθεια; Ότι, η φύση ενίοτε εκδικείται… ...................................................         ΠΗΓΗ : nealesvou.gr

  10-3--2018    : Η τσούκαρ στις ΗΠΑ ...

Οπως ο φασιανός με το άσπρο δακτυλίδι στο λαιμό έτσι και η πέρδικα τσούκαρ είναι ένα εισαγώγιμο πτηνό στις ΗΠΑ , τα πρώτα πουλιά ήρθαν από την Μέση Ανατολή και την Ασία και εγκαταστάθηκαν με επιτυχία στα άγονα περιβάλλοντα των Δυτικών Πολιτειών , εκεί κατάφεραν να ευδοκιμήσουν, να πληθύνουν και να επεκταθούν σε πολλά ενδιαιτήματα σε διαφορετικές πολιτείες των ΗΠΑ. Είναι δε ένα θήραμα πολύ δύσκολο και γι αυτό αγαπητό σε πολλούς Αμερικανούς κυνηγούς . Κάτι πολύ βασικό είναι ότι το κυνήγι της ιδιαίτερα των άγριων πληθυσμών αυτού του πουλιού γίνεται σε δημόσια εδάφη, ενώ στα ιδιωτικά είναι από πουλιά απελευθερωμένα στο στυλ Put & Take. Η χρονική περίοδοι του κυνηγιού της και το όριο πουλιών για την σεζόν είναι τα έξεις στις ακόλουθες Πολιτείες όπου υπάρχουν άγριοι πληθυσμοί σε δημόσιους κυνηγότοπους (αρχική φωτο του άρθρου)
H chukar είναι γενικά ένα σχετικά ένα μικρό αλλα πολύ γερό πουλί με χρώματα φτερών που μοιάζουν περισσότερο με ένα shorebird . Τα αρσενικά και τα θηλυκά φαίνονται σχεδόν τα ίδια, αν και τα αρσενικά είναι συνήθως μεγαλύτερα από τα θηλυκά. Έχουν φτερά στο χρώμα της σκούρας κρέμας έως σκούρο γκρι σε όλο το σώμα τους, έχουν λευκά φτερά στο πλάι με κάθετες μαύρες ρίγες. Τα κεφάλια τους είναι κρεμώδη -γκρι με ένα μαύρο δαχτυλίδι γύρω από τους λαιμούς τους και τα κόκκινα μάτια. Το χρώμα των ποδιών τους κόκκινο και γι αυτό έχει κερδίσει το ψευδώνυμο "κοκκινοπόδαρη " από πολλούς κυνηγούς.

Τα αρσενικά αρχίζουν να φλερτάρουν τα θηλυκά σε δικά τους ξεχωριστά εδάφη κουνώντας τα κεφάλια τους κινούμενα σε ένα κύκλο γύρω από τα θηλυκά. Τα αρσενικά μπορεί να φέρουν ακόμη και φαγητό στο θηλυκό κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του ζευγαρώματος. Τα θηλυκά συνήθως επιλέγουν μια θέση φωλιάς που βρίσκεται κάτω από το κάθετο κάλυμμα (π.χ. βραχώδη μέρη, πέτρα, θάμνος, κέδρο ) και ευθυγραμμίζουν την επιφάνεια του εδάφους με χόρτα και φτερά (National Audubon Society 2018). Το θηλυκό κάνει περίπου 8 έως 14 αυγά. Το θηλυκό επωάζει τα αυγά από μόνο του για περίπου 22 έως 24 ημέρες, αν και τα αρσενικά μπορεί να επωάζουν περιστασιακά (NatureServe 2018). Οι νεοσσοί της μπορούν να τρέφονται μόνοι τους λίγο μετά την εκκόλαψη και μπορούν να πετάξουν μέσα σε 7 έως 10 ημέρες (National Audubon Society 2018).
Μετά την εποχή αναπαραγωγής, οι οικογενειακές ομάδες συγκεντρώνονται συνήθως για να σχηματίσουν μεγαλύτερες (κοπάδια) που παραμένουν μαζί μέχρι την επόμενη άνοιξη. Οι Τσουκάρ τρέφονται με μεγάλη βουλιμία στα μέσα του πρωινού και το απόγευμα. Η φυτική ύλη αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της δίαιτας ενός ενήλικα, ενώ οι νεοσσοί τρέφονται σε μεγάλο βαθμό με έντομα (π.χ. ακρίδες, κάμπιες, μυρμήγκια). Συγκεκριμένα, τρώνε σπόρους και φύλλα από μαυροδάσος, ρωσικό γαϊδουράγκαθο, πεύκο , ηλίανθο, ακατέργαστο αγριόχορτο και φρέσκα λουλούδια , αλλά τροφοδοτούνται επίσης με μούρα (π.χ. ρωσική ελιά) (All About Birds 2018, National Audubon Society 2018).
Οι εχθροί τους είναι , τα κοράκια , τα φίδια , οι αλεπούδες, τα bobcats και και τα φτερωτά αρπακτικα (π.χ. χρυσαετοί, γεράκια, κουκουβάγιες) που μπορούν να θηρεύσουν ενήλικες και νεοσσούς (Sullivan 1994).

Εύρος και Οικότοπος της Τσουκάρ
Όπως αναφέρθηκε, το chukar εισήχθη σε όλη τη χώρα μας (ΗΠΑ) ξεκινώντας από τα τέλη του 1800. Ωστόσο, φάνηκε να επιβιώνουν και να ευδοκιμούν μόνο στις Δυτικές Πολιτείες , κυρίως στην Ουάσινγκτον, το Όρεγκον, το Αϊντάχο, την Καλιφόρνια, τη Νεβάδα και τη Γιούτα (Εθνική Εταιρεία Audubon 2018). Είναι σχετικά σπάνια στη Μοντάνα, στο Ουαϊόμινγκ, στο Κολοράντο, στο Νέο Μεξικό, στην Αριζόνα και σε περιοχές του νότιου Καναδά όπου και είχε φτάσει κάποιες εποχές σαν την μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση του είδους .
Η chukar είναι ένα εδάφιο πτηνό των σχετικά μεγάλων υψομέτρων ,όχι όμως ότι δεν διαβιεί καλά και σε χαμηλότερα ύψη, τα ενδιαιτήματα της είναι συνήθως περιοχές με ξηρούς θάμνους και απόκρημνες βραχώδεις πλαγιές (All About Birds 2018). Αν και η προτίμησή της για φαράγγια της ερήμου και ορεινά ενδιαιτήματα είναι παρόμοια με του ορτυκιού Mearns, η chukar βρίσκεται σε περισσότερες βόρειες πολιτείες από ότι το ορτύκι. Οι λιμνοδεσμοί, οι χαράδρες, τα άγονα οροπέδια και οι αραιοκατοικημένες περιοχές της ερήμου είναι επίσης ελκυστικές για την chukar (NatureServe 2018, National Audubon Society 2018). Ωστόσο, οι πέρδικες χρειάζονται νερό ιδιαίτερα το καλοκαίρι για να ευδοκιμήσουν και γι αυτό να μεταναστεύσουν τοπικά για να βρουν πηγές με νερό .

Ζητήματα διατήρησης για την Chukar
Οι Chukar προέρχονται από την Ευρασία, επομένως υπάρχουν πολύ λίγες οικολογικές ανησυχίες για διατήρηση τους στη χώρα μας (ΗΠΑ) εξαιτίας της μη φυσικής τους κατάστασης. Ωστόσο, ο εκτιμώμενος παγκόσμιος αναπαραγωγικός πληθυσμός του είδους είναι περίπου 9 εκατομμύρια πτηνά και θεωρείται παγκόσμια ασφαλής (All About Birds 2018, NatureServe 2018).
Δεδομένου ότι το τσουκάρ προτιμά στεγνά, βραχώδη, απότομα και απομακρυσμένα ενδιαιτήματα, υπάρχει σχετικά μικρή απειλή απώλειας οικοτόπων λόγω της ανθρώπινης ανάπτυξης, της γεωργίας και ακόμη και της βόσκησης βοοειδών. Ο μόνος περιοριστικός φυσικός παράγοντας είναι οι συνθήκες ξηρασίας, οι οποίες μειώνουν τις διαθέσιμες τροφές και πηγές νερού.

Κυνήγι - Ευκαιρίες για την Τσουκάρ
Για να είναι σαφές, το κυνήγι της τσουκάρ είναι πολύ σκληρή δουλειά. Τα περιβάλλοντα και τα ενδιαιτήματα που αναζητούν οι κυνηγοί αυτά τα πουλιά είναι σκληρά για τους περισσότερους ανθρώπουςκαι σκύλους , εκτός αν έχετε λίγο κατσικίσιο αίμα μέσα σας . Αλλά μπορεί επίσης να αποδειχθεί πολύ ικανοποιητική. Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μέρος της κύριας πληθυσμιακής κατάστασης της άγριας τσούκαρ βρίσκεται σε δημόσια εδάφη, υπάρχουν πολλές δυνατότητες κυνηγιού. Παρακάτω είναι μερικές πολιτείες που υπάρχουν άγριες τσούκαρ .
Πριν να πάτε σε ένα κυνήγι chukar για πρώτη φορά , είναι καλό να κάνετε κάποια προπόνηση για αναρρίχηση σε λόφο. Τα πόδια και οι πνεύμονες θα είναι ευγνώμονες αργότερα. Επιλέξτε τις τοποθεσίες σας με σύνεση. Εάν δεν χρειάζεται να ανεβοκατεβαίνετε από ψηλά και προς τα κάτω βραχώδεις πλαγιές, θα είστε σε καλύτερη κατάσταση για να κάνετε μια επιτυχή βολή όταν το απατήσει η στιγμή . Κατά τη διάρκεια της θερμότερης εποχής, επικεντρώστε τις προσπάθειές σας κοντά σε παράκτιες περιοχές και ρυάκια, όπου στις όχθες συγκεντρώνονται για το νερό τα πουλια . Τα πρωινά και τα απογεύματα, η μετάβαση των πουλιών για να τραφούν σε αγροτικά χωράφια και ανοίγματα είναι μία καλή περίπτωση για εσάς . Και στην πιο ψυχρή περίοδο , εστιάστε τις προσπάθειές σας για κυνηγετικές διαδρομές στις πλαγιές με νότιο προσανατολισμό, όπου τα πουλιά πάνε για ζέστη.
Έχοντας ένα καλό σκυλί πουλιών στο πλευρό σας θα βοηθηθείτε πραγματικά. Θα είναι πολύ πιο πιθανό να βρει και να σας δείξει τα πουλιά, όπως και η επαναφορά εκ μέρους του από δύσκολα μέρη θα σας εξοικονομήσει επίσης κάποιες δυνάμεις στα πόδια (legwork) . Αν δεν έχετε ένα σκυλί, οι στάσεις συχνά είναι μια καλή στρατηγική , όχι μόνο για να ξεκουραστείτε , αλλά μπορείτε επίσης να ακούσετε τις φωνές των 'chuk-chuk-chukar' που θα μπορούσε να προδώσει τη θέση τους. Αν είναι δυνατόν, κατεβαίνετε προς τα κάτω για το κοπάδι των πουλιών , έτσι τους κόβεται το τρέξιμο προς τα πάνω και τις αναγκάζεται να πετάξουν προς τα κάτω .
Ενώ σπάνια θα μπορούσατε να χτυπήσετε ένα πουλί που τρέχει στην ανηφόρα , στην πτήση τους προς τα κάτω σας έχετε πολύ καλύτερες ευκαιρίες για μία επιτυχή βολή . Και αν πραγματικά καρπωθείτε μία τσούκαρ στο πρώτο σας κυνήγι, θεωρήστε τον εαυτό σας τυχερό!

Πηγές:
Όλα για τα πουλιά. 2018. Chukar. Πρόσβαση στο: https://www.allaboutbirds.org/guide/Chukar/lifehistory
Εθνική Εταιρεία Audubon. 2018. Οδηγός για τα βοοειδή της Βόρειας Αμερικής. Πρόσβαση στη διεύθυνση: http://www.audubon.org/field-guide/bird/chukar
NatureServe. 2018. NatureServe Explorer: Μια ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια της ζωής. Πρόσβαση στο http://explorer.natureserve.org
Sullivan, Janet. 1994. Alectoris chukar. Στο: Σύστημα Πληροφοριών Πυρόσβεσης, Τμήμα Γεωργίας των ΗΠΑ, Δασική Υπηρεσία, Σταθμός Έρευνας Rocky Mountain, Εργαστήριο Πυροσβεστικών Ερευνών. Πρόσβαση στη διεύθυνση: https://www.fs.fed.us/database/feis/animals/bird/alch/all.html ...................................................         Επιμέλεια : .gpeppas.gr

  1-3--2018    : Ιστορίες ενός GameKeeper ...

Αυτή την εποχή που οι φθινοπωρινές βροχές και οι πρώτες ομίχλες δροσίζουν τα ψηλά βουνά, η πέρδικα σε μεταφέρει πάλι στους θρόνους των κορυφογραμμών, στις λάκες και στα μικρά οροπέδια των βουνών μας. Εκεί που τα βράδια οι μούσες και τα ξωτικά λένε τα δικά τους τραγούδια. Τραγούδια που φτάνουν στ' αυτιά μας με τον αέρα που τρέχει στα γκρέμια.
Τραγούδια που μπερδεύονται με τον ήχο της φωτιάς που ανάβει ο γεροβοσκός στο μαντρί του για να ξεγελάει τη νύχτα και να ζεσταθεί. Σ' αυτά τα μέρη, στα μέρη της ορεινής πέρδικας, όταν με τα σκυλιά σου καταφέρεις να φτάσεις στα ψηλά λημέρια της για να την κυνηγήσεις, αισθάνεσαι μια περίεργη έπαρση, μια έντονη επιβεβαίωση της ύπαρξής σου.
Νιώθεις ότι ξεπερνάς λίγο- λίγο τα όρια που πίστευες ότι έχει ο εαυτός σου. Ανεβαίνεις πολλές φορές μια και δυο ώρες σε ορθοπλαγιές, κάνοντας κατά διαστήματα μικρο αναρριχήσεις. Γιατί πρέπει να φτάσεις εκεί που άκουσες να κράζει το κοπάδι, να το προλάβεις πριν γυρίσει στη ράχη της βουνοκορφής, να το προλάβεις στριμωγμένο στη ρίζα του βράχου. Έτσι ανεβαίνεις κόντρα στο βουνό, διασχίζεις επικίνδυνες σάρες, γαντζώνεσαι από βράχους για να διασχίσεις ένα μικρό μονοπάτι, πασχίζεις να τις «κλείσεις» εκεί που σε οδηγεί η εμπειρία σου και η διαίσθηση των σκυλιών σου. Το χειρότερο είναι που μετά από 4 και 5 ώρες περπάτημα αναγκάζεσαι να «γκαζώνεις με χίλια» για να φτάσεις κοντά στα σκυλιά σου, που τα βλέπεις να ντοριάζουν, να «κόβονται» ν' αρχίζουν εκείνα τα μαγευτικά, ονειρεμένα πονταρίσματα λίγο πιο κάτω από τα 2000 μέτρα. Πάντα τις ψάχνω στις κορφούλες, γύρω από τα οροπέδια των βουνών που βόσκουν πρόβατα ή κατσίκια. Εκεί γύρω βρίσκονται πιο συχνά, γιατί υπάρχει πιο πολύ τροφή, όπως και έδαφος για να ξυστεί και να βρει καλή συντροφιά με τον ήχο από τα λέρια των προβάτων. Πολύ συχνά τη βρίσκουμε εκεί όπου η πέτρα αντικαθιστά τα δέντρα γύρω από τα όρια του αραιού δάσους, μέσα στα κοντοπούρναρα και τριγύρω στους μικρούς χείμαρρους των βουνών.

Τα σκυλιά πρέπει να είναι γυμνασμένα και φιλότιμα, ώστε να μη διστάζουν στα δύσκολα και μακρινά απόρτ που απαιτούνται στο κυνήγι της ορεινής. Να διαθέτουν δε απαραίτητα ανοιχτή και αυτόνομη έρευνα. Στο κυνήγι της ορεινής, σκυλιά που είναι αργά ή κοντινής έρευνας από τη ράτσα τους, ή σκυλιά που βαριούνται και δεν έχουν τεράστιο κυνηγετικό πάθος, δεν έχουν καμία τύχη. Εκείνα που δεν έχουν σταθερή φέρμα και μπόλικη εξυπνάδα, ώστε να ακολουθούν από μακριά το θήραμα χωρίς να το ζορίζουν, καλά θα είναι να τα αφήνετε σπίτι. Μα πάνω απ' όλα πρέπει να είναι γυμνασμένα στο βουνό. Δεκαπέντε τουλάχιστον τρίωρα εκπαιδευτικά σε βουνά, είναι απαραίτητα για να αντέξουν τα πόδια τους στο κυνήγι της πέρδικας.
Διαφορετικά μετά από 2 ώρες θα ξέρετε που είναι τα σκυλιά σας, είτε από τα ίχνη αίματος που θα αφήνουν τα πέλματά τους, είτε επειδή θα σκοντάψατε πάνω τους, έτσι στριμωγμένα που θα είναι στα πόδια σας. Τα περδικόσκυλα πιστεύω ότι αν μη τι άλλο, πρέπει να είναι τα πλέον γυμνασμένα κυνηγόσκυλα. Πριν πολλά χρόνια, ο μεγάλος Γάλλος κυνόφιλος και συγγραφέας Edward Demole έγραψε: «Τα καλύτερα σκυλιά στη μπεκάτσα δεν είναι εκείνα που εκπαιδεύτηκαν ειδικά γι' αυτό το θήραμα.
Πολύ συχνά γίνονται πολύ αργά και επικίνδυνα συνετά στην ακολουθία των αναθυμιάσεων. Προσωπικά προτιμώ εκείνα τα σκυλιά που από νεαρά εκπαιδεύτηκαν στην πέρδικα σε στεγνές περιοχές, βραχώδεις, με ελάχιστα σημεία να μπορεί να κρυφτεί το θήραμα. Αυτά τα σκυλιά είναι συνετά, λειτουργούν σωστά και είναι συνηθισμένα να φερμάρουν από μακριά και να ακολουθούν από απόσταση ένα θήραμα που περπατά γρήγορα όπως η πέρδικα. Με λίγες λέξεις, αυτά τα σκυλιά είναι βοηθοί που δεν σ' αφήνουν να εξαπατηθείς…».
Αλλά και οι περδικοκυνηγοί, δηλαδή αυτοί που το μεγαλύτερο κυνηγετικό πάθος το νιώθουν στο κυνήγι της πέρδικας, είναι οι πιο γυμνασμένοι κυνηγοί που έχω γνωρίσει. Και ήμουν τυχερός όλα αυτά τα χρόνια, να κυνηγήσω και να γνωρίσω μεγάλους περδικάδες. Όλοι τους άνθρωποι με αντοχή και τεράστια επιμονή. Πολλοί από αυτούς είναι πια στα «μετόπισθεν» του κυνηγίου της πέρδικας, γιατί ξέρουν να αναγνωρίζουν πότε τα βουνά έχουν ψηλώσει παραπάνω από τα κουράγια τους. Αυτή είναι η πέρδικα.
Το κυνήγι της, σωματοφθόρο για τον κυνηγό και τα σκυλιά του, με χρονικό όριο λήξης πολύ πιο γρήγορο σε σχέση με όλα τ' άλλα κυνήγια. Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια, αναγκαστικά …συναπάντησα με πίκρα και τους τρόπους λαθροθηρίας της ορεινής. Σ' άλλα μέρη λοιπόν τις σκοτώνουν κατά το μεσημεράκι, κρυμμένοι σαν τους «Απάτσι» κοντά στα λίγα νερά που έχουν τα περισσότερα περδικοβούνια. Σ' άλλα μέρη προτιμούν να περιδιαβαίνουν με τα τζιπ τους στους ορεινούς δασικούς δρόμους, που η πέρδικα βγαίνει το σούρουπο για να τριφτεί και να ξυστεί λίγο στο επίπεδο χώμα.
Σ' άλλα μέρη πάλι, ακόμα δεν γνωρίζουν την κουλτούρα του περδικόσκυλου, και την κυνηγούν παγάνα 7-10 άτομα γαζώνοντας πλαγιές ολόκληρες. Υπάρχουν πάντα και οι γραφικοί που στήνουν παγίδες. Εν πάση περιπτώσει, ας κάνει ότι μπορεί ο καθένας μας προς τη σωστή κατεύθυνση. Μια πέρδικα χτυπημένη, κυνηγώντας τη με σκυλιά φέρμας, και δουλεμένη με τους όρους που αυτή θέτει στο χώρο της, είναι μια σπονδή στο ίδιο το βουνό.
Κανείς μας δεν έχει ανάγκη από 300 γρ. κρέας. Γιατί μόνο σαν κρέας μπορεί να υπολογιστεί  μια πέρδικα χτυπημένη μπαμπέσικα και παράνομα. Μπορούμε τιμώντας το πιο λεβέντικο και παραδοσιακό κυνήγι του ελληνικού χώρου, να γεμίσουμε τα ελληνικά βουνά με πέρδικες. Ας βάλουμε αυτό το στοίχημα σαν λαός! Η μεγαλοσύνη της απαιτεί το μέγιστο της λεβεντιάς και από την «οικογένεια» των κυνηγών. Γυμνασμένα σκυλιά, γυμνασμένοι και υγιείς και εμείς.
Σωφροσύνη- σεβασμός στο υπέροχο αυτό πουλί

Tου Ιωάννη Αλιγιζάκη ...................................................         ΠΗΓΗ : .gpeppas.gr