Συχνά εμείς οι κυνηγοί μιλάμε για διαχείριση του θηράματος, για προστασία, αναπαραγωγή και διάφορα ακόμη εύηχα, που αμφιβάλω αν όλοι τα έχουμε συνειδητοποιήσει.
Φράσεις – κλισέ όπως αειφορία, ορθολογική διαχείριση και διάφορα παρόμοια, που πολλοί από εμάς δεν γνωρίζουν ούτε τη σημασία, αλλά ούτε και την ερμηνεία τους. Όσο δε για την τήρηση και την εφαρμογή των κανόνων τους, ούτε λόγος. Εκατοντάδες ανάδελφοι – συνάδελφοί μας εν όπλοις, κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποδείξουν ότι όλα τα πιο πάνω δεν είναι παρά παχουλά λογάκια για να εντυπωσιάσουμε τους μη κυνηγούς. Αν νομίζετε ορισμένοι ότι υπερβάλλω, δεν έχετε παρά να επισκεφτείτε ένα Σαββατοκύριακο πρωί την Κωπαϊδα ή τον Λαγκαδά και θα καταλάβετε πόσο υπερβολικός είμαι.
Μεσούσης της αναπαραγωγικής περιόδου της άγριας ζωής, αρκετοί «κυνόφιλοι» κυνηγοί βγάζουν τα σκυλιά τους για εκπαίδευση στα ορτύκια, τις πεδινές ή και τις ορεινές πέρδικες. Τα κυνηγόσκυλα ξεσηκώνουν τα πουλιά από φωλιές που βέβαια δεν τις ξαναπλησιάζουν ποτέ, προς τέρψιν των κυνηγών «διαχειριστών» της φύσης, που κατ’ αυτό τον τρόπο έχουν αντιληφθεί την ορθολογική διαχείριση.
Οι ανάδελφοι – συνάδελφοί μας αυτοί είναι οι ίδιοι που διαμαρτύρονται στις συνελεύσεις των συλλόγων γιατί δεν απελευθερώνει ο σύλλογος ορτύκια να βρουν στις 20 Αυγούστου, γιατί τα άτιμα τα άγρια δεν γεννάνε.
Το πρόβλημα είναι σοβαρό κι έχει αρχίσει σε ορισμένες περιοχές να παίρνει διαστάσεις επικίνδυνες. Για παράδειγμα θα αναφέρω την περίπτωση του Λαγκαδά, όπου Ομοσπονδιακός θηροφύλακας μας κατήγγειλε ότι επαγγελματίες εκπαιδευτές, κυνηγοί και κυνοτρόφοι, βγάζουν τα σκυλιά τους για εκπαίδευση στις πεδινές πέρδικες την περίοδο αναπαραγωγής, με αποτέλεσμα να δημιουργούν μία συνεχή ενόχληση στα πουλιά, τα οποία όπως είναι φυσικό, εγκαταλείπουν τις φωλιές και δεν αναπαράγονται.
Το θέμα βέβαια το έχουμε θίξει ξανά από τούτη τη στήλη, σχετικά με την πετροπέρδικα, στην οποία συμβαίνει κάτι ανάλογο. Αν εμείς οι ίδιοι δεν προστατεύσουμε το θήραμα, πώς είναι δυνατό να το ζητάμε από τους άλλους;
Το Υπουργείο Γεωργίας απαγορεύει την εκπαίδευση σκύλων κατά την περίοδο αναπαραγωγής και πολύ καλά κάνει. Πόσοι όμως από μας πειθαρχούν σ’ αυτή την απόφαση, έστω κι αν το κάνουν από φόβο; Δυστυχώς έχω προσωπικά διαπιστώσει ότι ένας μεγάλος αριθμός κυνηγών αδιαφορεί και παίρνει με τους σκύλους τα βουνά και τους κάμπους, χωρίς να συμβαίνει ΤΙΠΟΤΕ!
Μετά φταίει ο θηροφύλακας που τους έστειλε στο δικαστήριο.
Η δική μας ευθύνη απέναντι στο θήραμα ποια είναι; Δηλαδή εμείς θα πρέπει να το δικαιούμαστε χωρίς ποτέ να το φροντίζουμε; Αντί να δείχνουμε απόλυτο σεβασμό στην ιερή διαδικασία της αναπαραγωγής, τσαλαπατάμε και μάλιστα με τον πιο προκλητικό τρόπο το μέλλον του θηράματος, που υποτίθεται ότι αγαπάμε και μας ενδιαφέρει;
Βέβαια, από την άλλη πλευρά και ο σκύλος έχει ανάγκη από άσκηση καθώς και μεις οι ίδιοι. Αυτό όμως θα μπορούσε να γίνει σε περιοχές όπου δεν υπάρχει άγρια ζωή, που δόξα στον πολιτισμό είναι περισσότερες από τις πιο πάνω.
Στο κάτω-κάτω και οι Σύλλογοι έχουν υποχρέωση απέναντι στα μέλη τους να καθορίσουν, σε συνεργασία με τα δασαρχεία, περιοχές εκπαίδευσης κυνηγόσκυλων. Οι περιοχές αυτές μπορεί κάλλιστα να είναι σε χώρους όπου αποδεδειγμένα δεν υπάρχει άγρια ζωή και θα μπορούσε να εμπλουτιστούν με θηράματα εκτροφής για εκπαίδευση, τα οποία – αν επιζήσουν – ίσως είναι δυνατό σε κάποιο βαθμό να αναπαραχθούν και μελλοντικά να εμπλουτίσουν τον χώρο.
Όμως οι Κυνηγετικοί Σύλλογοι χρειάζονται συμπαράσταση και πίεση για να προχωρήσουν σε έργα αυτού του τύπου. Η εκ του μακρόθεν κριτική είναι η πιο αρνητική προσφορά και ουδέποτε έφερε αποτέλεσμα. Όμως η στάση μας απέναντι στο θήραμα δεν περιορίζεται στην εκπαίδευση των σκύλων την περίοδο της αναπαραγωγής.
Ο σεβασμός του κυνηγού προς το θήραμα είναι μία μυσταγωγία που σχετίζεται με το ήθος, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις κάθε λαού. Η στάση του κυνηγού απέναντι στο θήραμα είναι στάση ανταγωνισμού και όχι στάση εξευτελισμού. Όσο καλύτερης ποιότητας θήραμα κυνηγάμε, τόσο καλύτεροι κυνηγοί είμαστε.
Σύμφωνα λοιπόν με την αντίληψη αυτή, θα πρέπει να διεκδικούμε δυνατό και ζωηρό αντίπαλο για να τον ανταγωνιστούμε. Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά αντίληψης των Ελλήνων κυνηγών με τους υποστηρικτές της ρεζέρβας όπου ασθενικά, καχεκτικά και ανίκανα προϊόντα πτηνοτροφείων, βαπτίζονται θηράματα και τοποθετούνται σε απόσταση βολής από τους πελάτες, οι οποίοι καλούνται απλά να τα εκτελέσουν. Το θήραμα είναι ένας αντίπαλος με πολύ μεγαλύτερες ικανότητες από μας και ως ισχυρό αντίπαλο θα πρέπει να τον σεβόμαστε και να του συμπεριφερόμαστε ανάλογα
. Το γεγονός ότι σ’ αυτό τον ανταγωνισμό ενδέχεται να χάσει τη ζωή του, είναι ένα πρόσθετο στοιχείο για να το τιμούμε. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν πυροβολούμε νεαρά θηράματα, τα οποία δεν έχουν ακόμα αναπτύξει τους αμυντικούς τους μηχανισμούς. Ποτέ ο σωστός κυνηγός δεν θηρεύει ζώο που βρίσκεται σε αδυναμία άμυνας.
Τα δόλια μέσα και μέθοδοι δεν ταιριάζουν σε μας, αλλά στους πλιατσικολόγους. Έχουμε την πιο αυστηρή νομοθεσία στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά μέσα και μεθόδους θήρας και θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι αυτό. Η νομοθεσία μας στον τομέα αυτό είναι σοφή και αναδεικνύει τον αθλητή κυνηγό, διαχωρίζοντάς τον από τον συλλέκτη κρέατος, για τον οποίο ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Τα μέσα του κυνηγού θα πρέπει να εξαγιάζουν τον σκοπό και για τον λόγο αυτό εμείς σεβόμαστε τους άγραφους νόμους του κυνηγίου όσο και τους γραπτούς.
Το κυνήγι σήμερα ασκείται «εθιμικώ δικαίω» και όχι για να τραφούμε. Το γεγονός ότι καταλήγει στο πιάτο μας είναι κι αυτό ένδειξη σεβασμού και πίστης στην παράδοση. Διότι δεν αρκεί να το σεβόμαστε όσο είναι ζωντανό.
Ιδιαίτερη σημασία έχει για τον κυνηγό ο σεβασμός απέναντι στο νεκρό θήραμα. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να το ταλαιπωρούμε και να το κακομεταχειριζόμαστε. Άλλωστε, ένα τρόπαιο θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι περιποιημένο για να έχει αξία. Δεν είναι σπάνιο το απαράδεκτο φαινόμενο της μετατροπής του θηράματος σε παιχνίδι σκύλων ή ακόμη χειρότερα η διατήρηση τραυματισμένων θηραμάτων για να παίζουν τα παιδιά ή τα σκυλιά.
Οι εποχές των θηραμάτων που κρεμόντουσαν σε ογκώδεις αρμαθιές από τους καθρέπτες των αυτοκινήτων, καθώς και οι εκατόμβες θηραμάτων που υποβάθμισαν τον κυνηγό στα μάτια της κοινής γνώμης πέρασαν ανεπιστρεπτί. Δεν επιτρέπεται επ’ ουδενί λόγο να κλωτσάμε τα νεκρά θηράματα ή να τα σέρνουμε σε λάσπες και νερά. Η περιποίηση του τροπαίου είναι μέρος της διαδικασίας του κυνηγίου και θα πρέπει απαραίτητα να γίνεται με τελετουργικό τρόπο.
Το έχουμε γράψει πολλές φορές και θα συνεχίσουμε να το επαναλαμβάνουμε ότι για τους αρχαίους Έλληνες το κυνήγι ήταν ευγενής άμιλλα του ανθρώπου προς τα ζώα κι έτσι θα πρέπει και μεις να το συνεχίζουμε. Οι Έλληνες, όπως έλεγε ο Ξενοφών, κυνηγούν για τη συγκίνηση, τον κίνδυνο και τη χαρά της φύσης. Αντίθετα, οι βάρβαροι κυνηγούσαν για την ποσότητα, τον φόνο και την αιματοχυσία.
Είναι λοιπόν απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας τι ζητάμε από το κυνήγι. Τι είναι εκείνο που μας συγκινεί. Αν για μας το κυνήγι είναι ευγενής διαδικασία, θα πρέπει πρώτα απ΄ όλα να σεβόμαστε και να τιμούμε το θ'ηραμα.
Toy Μ Ιορδάνογλου
ΠΗΓΗ : old.kynigesia.gr
Initial
Back
KSE
